Gisteren werd ik geraakt door de documentaire, op één, over priester en Professor Albert Dondeyne. Het is een naam die ik mij herinner omdat mijn vader hem regelmatig liet vallen en over de man sprak. Het is echter als kind nooit tot me doorgedrongen in welke contexten en wat dit dan voor hem betekende. Op de televisie werd verteld over zijn leven als Professor filosofie te Leuven. Het lijkt me nu een boeiend mens, een persoon. Dit vormt dan ook een uitdaging om wat meer over hem te weten te komen. Ik kreeg plots een aanval van geestelijke honger en nood aan intellectueel voedsel. De intellectuele aristocratie was een woord dat uit zijn mond had kunnen komen. En ik vroeg me vandaag af: Waar is de stem van deze aristocraten?. Ik hoor of zie ze niet meer. Ze verbergen zich misschien in ivoren torens ver weg achter de TV schermen van de oppervlakkigheid en de snelle leesklare brokken in de verschillende media. Of ben ik zelf een beetje afgedwaald, meegesleept door het zoeken naar een te klein geluk? Gelukkig zijn is dat niet méér dan aangename bezigheden, comfortabele luxe en momenten van lustig genot? Ik wil op weg gaan voor alweer een kleine zoektocht naar authentieke medemensen.
Ik heb iets met klaprozen. Hun typische rode kleur is extreem opwekkend en blijmakend. Het is een bloem verankerd met jeugdherinneringen, wandelingen door de akkers, koren en veldbloemen, kinderspel, primitieve picknicks en een middagdutje in de natuur. Een klaproos is pertinent aanwezig, uitdagend en tegelijk kwetsbaar en teer. Ze spreekt tot de verbeelding en roept zwoele zomerwind en fantasieën op. Ze wil alleen in het wild groeien en is daardoor ontzettend authentiek. Het is vooral een bloem die zich niet laat plukken. Immers eens geplukt en door een mensenhand beroerd, verliest ze haar prachtige sensuele bladeren, die in hun subtiele kreukelbaarheid doen denken aan dure zijde.
Ik ben al lang aan het hopen op een mooi schilderij, tapijt of foto met klaprozen voor in mijn zitkamer. Tegelijk is er iets in me dat me weerhoudt naar zo'n afbeelding in welke vorm dan ook op zoek te gaan. Ergens wil ik die klaprozen gewoon laten waar ze thuishoren. buiten in het wild.
Vanavond heb ik even naar de koningin Elisabethwedstrijd voor viool gekeken. Het doet me perplex staan hoe die jonge mensen fantastische dingen teweeg brengen op hun instrument. Ik kan niet anders dan respect opbrengen voor de inspanning, oefening, emotie en doorzettingsvermogen die dit van hen vraag. Wat is het anders dan puur schoonheid dat ze creëren en overbrengen. Het zijn kniesoren die dan zeuren over een beetje meer dit of wat minder dat. Neen, ik hoop dat nog lang veel jongeren muziek willen leren en ons blijven verrassen en een beetje geluk gunnen.
Dans strijkstok dans zweef zijig zacht over je snaren step en struikel heen en weer vermoei niet waai in en over in legato luie cirkels dans maar verder loop maar door in gestrekte kadans
Vannacht zou ik je schrijven maar ik heb met je gepraat De dag is omgevlogen en niets heeft me geplaagd Dat dank ik slechts aan jouw geduld en lieve woorden
Wees gerust ik blijf nog even Mijn hart is er voor jou De vragen blijven komen en antwoorden misschien Ze lijken echter overbodig
Vanuit die wetenschap neem ik geamuseerd de tijd voor enkele leuke woordspelingen. Ik heb ze zomaar toegestuurd gekregen en wil ze ook anderen niet onthouden.
Arafat was zijn sjaal kwijt, hij had zijn yasser over gehangen.
Amerikaanse buffels hebben iets bisonders.
Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon.
Kwaliteitslingerie is bijzondergoed.
Eet maar Freud, dan blijf je Jung.
Mag je op zondag weekdieren eten?
Alcohol drinken halveert je leven maar je ziet dubbel zoveel.
Word bokser, meer kans op slagen!
Ik ging hem een trap verkopen maar hij woonde op het gelijkvloers.
Roken: het blijft een teer onderwerp.
Ik heb een mooi figuur geslagen. Ze sloeg wel terug.
We nemen als twaalfuurtje een half eendje.
Zouden gecloonde kinderen een rode neus hebben?
De bultenaar besefte dat hij het ergste achter de rug had.
Alleenstaande dame zoekt zittend beroep.
De ontevreden klant sleurde het restaurant voor het gerecht.
Door de hevige regenval van de laatste dagen staat de immigrantenwijk volledig blank.
Die losse vijs kon hem geen moer schelen.
Om op schema te blijven moest de tandarts een tandje bijsteken.
Incest moet in de familie blijven.
Reeds twee maanden na de amputatie van zijn been steekt deze man op eigen houtje de straat over.
De barman was klein maar tapper.
Door zijn toedoen stond haar blouse open.
Van klok kijken wordt onze kleine wijzer.
Toen ik de prijs van de sla zag, kreeg ik een krop in de keel.
Afslanktips: daar ben je vet mee!
Hij was dun van haar, zij dik van hem.
Van mensen, die nooit wat geven, daar krijg ik wat van.
Je moet op tijd weten hoe laat het is.
Vrouwelijk schoon kan je nooit precies in cijfers achter de komma uitdrukken want juist de afronding maakt het zo mooi.
Weer 'thuis' en 'in the
running' met de computer die vervangen is, wen ik met stukken en beetjes aan
het nieuwe klavier en aan het gevoel van gemis. Ik mis mijn vertrouwde adressenbestand,
mijn favorieten, mijn oude en recente mails... mensen. Ik wen nog niet aan het
gevoel van begluurd te zijn geweest, verstoord in mijn eigen veilige nest. Ik
schrik nog van elke beweging rond het huis, van geluiden die ik niet onmiddellijk
kan thuiswijzen. Materiële dingen zijn vervangbaar, veiligheid niet zo
snel weer opgebouwd. Veel goede raad glijdt een beetje koel langs me heen. Maar
geen klagen want toch wordt het weer zomer en is de zon zo ontzettend welkom
geweest dit weekend. Het ritje met de moto was zalig. Zingen ontspande heerlijk.
Mijn favoriet liedje van het Eurovisie songfestival werd weer niet verkozen.
Toch blijft het voor mij een jaarlijks weerkerend luchtig pleziertje, een onschuldige
persoonlijke traditie. Zoals ik éénmaal per jaar de zee eens moet
gezien hebben, zo heb ik het nodig om elk jaar te kijken naar de liedjes, de
inspanningen die ze weer overal geleverd hebben om zich te laten horen en zien.
Ik houd er aan de show te volgen en een 'beste' liedje te kiezen, er voor te
supporteren en een beetje te hopen dat die favoriet wint. Het is zoiets als
mannen die naar het wereldkampioenschap van hun geliefkoosde sport kijken denk
ik.
De nacht van donderdag op vrijdag hebben boeven bij mij ingebroken... computer gestolen!!! Daarmee ben ik wreed gehandicapt wat het bloggen betreft... Het zal voor wat later zijn dat ik al die lieve reacties van jullie beantwoord... Even geduld dus. Op dit moment speel ik enkel op verplaatsing, waarvoor dank trouwens aan de schat waarvan ik hier en nu even de computer mag lenen. Maar boos wordt een mens er wel van!
De huiselijke bezigheden worden in hun psychologische
en gezondmakende waarde schromelijk onderschat. De vaatmachines hebben ongenaakbaar
de authentieke gezamelijke 'afwas', het meest sociale moment in het gezin van
de kaart geveegd. Het ogenblik van de dag dat gezinsleden tegelijk samen praten,
elkaar helpen, zich ongecompliceerd ontmoeten en afspraken kunnen maken is niet
meer. En wat gedacht van 'strijken' een hoogstandje van beschouwend bezig zijn
een tijd om te filosoferen terwijl men zachtjes geluidloos over het zuivere
linnen zweeft. Het is een levenskunst om ervan te genieten en in de mood te
blijven. Kan het ontspannender? Ik dacht van niet. 'Stofvegen' en 'poetsen van
het sanitair' is ook zo'n sensuele bezigheid. In het Duits 'streicheln' we over
alles wat we tegenkomen. Is dat niet liefkozen en zacht beroeren? Als ik er
zo aan denk en ondertussen mijn lievelingsmuziek opleg wordt werken een hemels
genoegen...
Bloei in de knoppen
Ik vraag me af bloem,
wat maakt je weer zo mooi
Ik heb hiervoor geen woorden
Misschien is het maar klein
te zien met onze ogen
maar toch onzichtbaar fijn
Er zijn vaak dagen
dat ik steevast heb gemist
en zelfs dit hart gaat slapen
doof voor de boodschap
die los door je kleuren ritst
Wie wekt me zoet en roept
en hoort me zachtjes klagen
wat wiegt ge mee in moëe roes
mijn bloemen, krachtig breekbaar
weer wee, over mijn vragen
Een week vliegt soms voorbij...
omdat er zoveel in gebeurt. Dit was er zo eentje. En dan plots zijn er die eeuwige
tegenstellingen van geluk en mislukking, warm en koud, liefde en eenzaamheid,
leven en dood. Per dag kan ik het aan maar langgerokken is het wat moeilijker.
Ik ontmoet en praat met de mensen waar ik van hou. Ik schrijf naar de vrienden
die ik ongelukkig weet. Ik bak op moederdag voor mijn moeder haar eigen oude
recept. De hele familie op bezoek heeft de taart smakelijk mee opgegeten en
bejubelt de hernieuwde traditie. Overmorgen zullen we weer allemaal samen zijn
maar dan rond een eenzame kist. Oude herinneringen, oude liedjes, oude pijnen
en oud plezier komen helderder naar boven. De dood heeft iets shockerend maar
tegelijk iets rustigs. Het doet me terugkeren in het verleden en het heden waarderen.
Het doet mijn toekomstperspectieven volledig relativeren. En door de aanwezige
dood beleef ik de liefde weer heel anders.
Lieve lief
De
dood is ons nabij
daarom dat ik weer meer
van levensmomenten geniet
De smaak
van vergankelijkheid
vermengt zich met jouw zoete kus
daarom dat de liefde
intens en pittiger
is
Wie voelt
dit leven beter aan
dan zij die 't gaan verliezen
ik hoop niet meer,
ik wens niet meer
slechts hier en nu
maak ik ons nieuw
Brussel lag vanochtend onder
een donkergrijze dreigende lucht. Ik was nog maar net op tijd binnen vóór
de wolkbreuk zich liet gelden. Vanavond was het zomerzacht en lagen de velden
weer in een zalig schijnsel levensenergie. Morgen wordt Brugge het reisdoel
en ga ik dus liefst niet te laat naar bed... Was het mijn moeder die steeds
zei: "De uren vóór twaalf uur tellen dubbel!" We vergeten
die uitspraken nooit. Mijn zoon lacht er me plagerig mee uit: "Ben je alweer
daar met je spreuken?" Met
een beetje geluk draagt hij ze echter ook over op zijn kinderen en zo op de
volgende generaties. Er zijn dingen die je moet koesteren! Soms mogen het zotte
spelletjes zijn...
De morgenstond
heeft goud in de mond
Waar een wil is is een weg
Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht
Lieverkoekjes worden hier niet gebakken
Oost west thuis best
Wie een
put graaft voor een ander valt er zelf in
Luiheid is des duivels oorkussen
De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet
De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens
Als de drank is in de man is de wijsheid in de kan
Het is te laat de
put gevuld als het kalf verdronken is
Ook al ben je nog zo snel de waarheid achterhaalt je wel
Gekrulde haren gekrulde
zinnen
Wie laatst lacht best lacht
De eerste dag van de week is altijd een beetje 'vol'.
Maandag is voor mij standaard een wat langere werkdag. Andere dagen van de week
kan het wat meer of wat minder zijn. Maar maandag heeft zijn eigen format. Het
voordeel is dan dat 'de kop er af is' als het avond wordt. In het hoofd is het
wat higher dan anders. Vandaag was het nog zomers bij het naar huis rijden.
Maar er hing ook iets in de lucht, de sfeer van ongevallen, murphy en mislukkende
opdrachten. Zei ik niet dat ik niet ging piekeren? Ik twijfel ondanks goede
voornemens of ik het volhoud. Ik voel de komst van slechte geesten. Wat doe
je er tegen? Hopen, geloven in jezelf? Vroeger spraken ze van de vier aktes
van geloof, hoop, liefde en berouw... Daar moet ik plots aan denken eigenaardig!
Wat heeft het te betekenen als je niet meer zo gelooft zoals vroeger verondersteld
werd. Wat is het nut van overdenken en ervaren dat diep vanbinnen de echte betekenis
van anachronistische tekenen je ooit ontging? Of liever voelen dat de echte
betekenis van jeugdherinneringen misschien net méér is dan die
eerste duiding die men je ooit meegaf? Ik ben er van overtuigd dat oude waarden
nooit ten volle hun rechten kregen. Maar soit, we zijn nieuw en blijven jong
en hopen dat we bloemen blijven plukken ook al zit de reuma in de vingers.
Lieve Els
Je had mijn
dochter kunnen zijn
nu ben je een vreemde voor mij
Ik had je graag mama horen zeggen
maar je loopt op straat aan mij voorbij
Ik heb van
je vader gehouden en nog
vergeet ik hem niet, ik liet hem vrij
maar het leven heeft zijn eigen kronkels
die ongrijpbaar blijven, zelfs voor mij
Roep me niet,
ik kan het je niet geven
Laat me rustig zijn waar ik mijn leven plan
Vraag niet hoe ik heet of wat ik heb geleden
Pijn is niet iets dat jij ooit begrijpen kan
Ik heb iets met klaprozen. Hun typische rode kleur is extreem opwekkend en blijmakend. Het is een bloem verankerd met jeugdherinneringen, wandelingen door de akkers, koren en veldbloemen, kinderspel, primitieve picknicks en een middagdutje in de natuur. Een klaproos is pertinent aanwezig, uitdagend en tegelijk kwetsbaar en teer. Ze spreekt tot de verbeelding en roept zwoele zomerwind en fantasieën op. Ze wil alleen in het wild groeien en is daardoor ontzettend authentiek. Het is vooral een bloem die zich niet laat plukken. Immers eens geplukt en door een mensenhand beroerd, verliest ze haar prachtige sensuele bladeren, die in hun subtiele kreukelbaarheid doen denken aan dure zijde. 
De nacht van donderdag op vrijdag hebben boeven bij mij ingebroken... computer gestolen!!! Daarmee ben ik wreed gehandicapt wat het bloggen betreft... Het zal voor wat later zijn dat ik al die lieve reacties van jullie beantwoord... Even geduld dus. Op dit moment speel ik enkel op verplaatsing, waarvoor dank trouwens aan de schat waarvan ik hier en nu even de computer mag lenen. Maar boos wordt een mens er wel van!
