Een duffe warmte blijft als zucht doorheen de dagen zinderen Mijn adem snakt naar frisse lucht dat licht mag zachtjes filteren Ik word weer stil en kijk omhelzend vrij naar al die droeve bomen De avond zoekt een evenwicht in mij van wie kan dat nog komen De dagen zweten milder een zwoele nacht alras voorbij 't gezucht mag stilaan minder en ook dat knagen diep in mij Wat kwelt toch vaag dit loze hart Hoe prangen weer de vragen Veel woorden kwetsen telkens hard waarom geen zacht verstild behagen Ik blijf die dromen koesteren geen zoektocht vindt haar weg slechts wrang genot en altoos filibusteren Dan heeft het leven weeral pech
Zo, hier is een gelukkige mama! De zoon is geslaagd! Hij is op dit eigenste moment aan het feesten op het galabal van de 'laatste jaars'. Hij mag een streep trekken onder de periode van zijn tienerjaren. Na de langste vakantie van zijn leven kan hij dan weer met een nieuw elan aan een volgende fase beginnen. Ik ben verlicht, fier, blij voor hem, ... er gaat een zucht van weldoende opluchting door me als ik daar aan denk. Laat me maar even genieten van dit gevoel van open toekomst!
Lieve zoon,
Er is zoveel waar ik tegelijk aan denk zo'n wirwar aan gevoelens die ik niet allemaal aan jou vertellen kan omdat je er niet klaar voor bent te begrijpen wat een moeder ervaart als haar zoon belangrijke stappen zet en drempels overschreidt Je lacht met mijn serieux Je grinnikt met mijn woorden Je geniet zonder er dieper over na te denken
Ik geniet met heel mijn eigen leven op de achtergrond En ik zie je gaan met een elan van niets kan me nog deren met een stoerheid alsof het leven te grijpen is Je energie is aanstekelig en beangstigend
Ik kijk naar je Ik hoop dat je jouw weg vindt Ik kan je niet meer vast houden Ik wens het je toe dat je jezelf een beetje vast houdt
Zit het in kleine of net in de grote dingen? Zoek ik het bij de ander of vind ik het aan mezelf? Wil ik de wereld of aanvaardt de wereld mij? Hoop ik op een sleutel of ben ik zelf een slot? Zie ik de gangbare weg of hunker ik naar een onbereikbaar doel? Streef ik naar veelkleurig genot of kan ik gewoon gelukkig zijn? Wie zegt me wat goed is en wat slecht?
Komt de zaligheid als je rustig blijft, durft te verwachten, kunt verlangen zonder hopen, intens kijkt en luistert en voelt... of moet je het steeds bevechten, afsnoepen of zelfs afpakken van anderen ten koste van hun recht op geluk?
Dat laatste heeft al zoveel zielen vermoeid en veroorzaakt al eeuwen lang zo imens veel leed!
Bijna aan het einde van de meet zijn de laatste examens er te veel aan. Daarna nog een deliberatie en gespannen afwachten. Op het werk loopt het naar de sluitingsperiode toe. Er dient nog het één en het ander afgewerkt voor het zover is. De laatste deadlines nijpen nog even de keel dicht. De naderende vakantie brengt de vraag... zullen we ja of neen, hoe en waar naartoe. Ik wil even niets beslissen.
Water!
Water voor de droge keel het stroomt zo traag naar mij koelte over een warme huid het glijdt aan me voorbij!
Voedsel vindt het leeg gemis een hol gevoel van hopen sterkte voor het stramme lijf wat ontwart verwarde knopen?
Liefde voor een eenzaam hart het kan eenvoudig zijn maar elke boosheid destructief verloren energie en loos venijn
Wat roert de ziel die dolend blijft niet kiest voor mild beminnen slechts eindeloos lang verlangen vermengd met pijn vanbinnen
Het is stil in huis. Ik loop op mijn tenen. Ik kook iets lekkerder dan anders, een extra dessert voor de zoon die stil in de living bezig is. Hij studeert waar hij voeling heeft met zijn moeder en met wat er in huis aan pottengekletter leeft. De muziek is nu uit. De televisie kan even niet aan. Ik neem dan maar een boek en lees om de serene sfeer te bewaren. Het vordert allemaal niet zoals verwacht. Nog een pauzeke, nog een tussendoortje, nog eens opnieuw beginnen. "Ik ga niet klaar komen" ... "Nog maar één vijfde doorgenomen"... "Ik ben moe".... Doe maar wat je kan zoon... Het blijft opboksen tegen de krachten van onvermogen, met het teveel aan bladzijden en te weinig tijd.
Examentijd tijd waarin hier en nu de wereld even verdwijnt
ze kreunen onze zonen terug, ver terug gaan mijn gedachten
herken er stress en angst een moeilijke herinnering dezelfde buikpijn is er
Het was vandaag een werkdag in vakantiesfeer. Na een onbekommerde treinreis naar Brussel - ik was een half uurtje te vroeg voor de vergadering - beving me de drang tot een flitse wandeling 'zonder jas' door Schaarbeek. In het kleine parkje voor de kerk liepen de schoolkinderen al rondjes met hun gymleraar en enkele dames op leeftijd lieten hun nerveuse hondjes uit. De Marokkaan op de hoek had zijn vers fruit en groenten al buiten op de houten latten geschikt en voor het eerst dit jaar zijn zonnewering naar beneden gehaald ... Ik was op zoek naar inkt voor mijn vulpen, een pen waar ik erg aan gehecht ben, die ik koester, die in elke vergadering van notities nemen een intense ervaring maakt en er een persoonlijke extra dimensie aan geeft. Waarom zou ik aan wat moet gebeuren en tot mijn plicht behoort geen vleugje genot toevoegen? De ochtendzon maakte van de anders wat grijze hoofdstad een genietbaar stukje bezienswaardigheid. Ik zag mijn werkplek vandaag met andere ogen.
Vertrouwen was het woord dat door mijn hoofd ging en me vandaag afleidde
Ik zat vertrouwvol in mijn lijf dat lekker fit levend aanvoelde
Ik koesterde het vertrouwen dat warm uit de zon stroomde kleur gaf aan wat daaronder grijs aan me verscheen
Er straalde positief vertrouwen uit reacties van de collega's zodat we samen uit onze teksten geraakten
Ik moest wel blind vertrouwen op het lot en het toeval dat de politie mij net niet nu opgeschreven heeft al stond ik fout geparkeerd
Ik zet stappen naar vertrouwen in hen die zaken doen met mij al blijft dit een teer punt
Ik leer vertrouwen in wie engagementen vraagt opdat we elkaar altijd zo in de ogen kijken
Er overkomt me iets heel leuks! Verschillende mensen sturen me klaprozen in alle mogelijke vormen en maten. Ik geniet er 100% van. Ik kan ze spijtig genoeg niet allemaal delen met jullie omdat de bestanden te groot of van een ander type zijn en dus niet altijd opgenomen worden door het blog. Ik zoek hoe ik hieraan iets kan verhelpen... techniek is voor later, genieten doe ik nu al! Bedankt iedereen
Gisteren werd ik geconfronteerd met de filosofische vraag: Zijn gedachten, die zich in ons hoofd afspelen, een realiteit, kunnen ze zich voortplanten, vermenigvuldigen, groeien, hebben ze zin, en kunnen ze beïnvloeden zonder meer? En indien ja, dragen ze bij tot een soort van collectief bewustzijn? In een flits kreeg ik een balans voor ogen waarin woorden afgewogen werden tegenover daden. Je hebt teveel woorden! hoorde ik in de achtergrond mee ruisen. Daarbij borrelde bij mij de vraag op: Wat is dan uiteindelijk échter, beter, invloedrijker: hersenkronkels, ideëen eventueel omgezet in woorden of hersenactiviteit omgezet in daden? Er is een spreekwoord dat zegt: 'Let niet op mijn woorden maar op mijn daden'. Maar als ook gedachten al of niet omgezet in een vorm invloed hebben wat heeft dan uiteindelijk méér invloed gedachten of gedrag? Of nog:Wat is beter, mediteren, woorddenken, teksten produceren, gesprekken voeren of actie ondernemen en iets doen? Wat is authentieker of échter: Wat je denkt, wat je zegt, wat je opschrijft of wat je uiteindelijk doet? Denken en ideëen of handelen en daden? Schrijven of timmeren Welke entiteiten zullen blijven, overleven, groeien, zich vermenigvuldigen of toegevoegd worden aan het overkoepelende geheugen of kennisbestand? Vriendinnen en hun spiegelactiviteiten kunnen een mens soms behoorlijk bezig houden en parten spelen! Het was toch weer een aangename dag!
Bijna aan het einde van de meet zijn de laatste examens er te veel aan. Daarna nog een deliberatie en gespannen afwachten. Op het werk loopt het naar de sluitingsperiode toe. Er dient nog het één en het ander afgewerkt voor het zover is. De laatste deadlines nijpen nog even de keel dicht. De naderende vakantie brengt de vraag... zullen we ja of neen, hoe en waar naartoe. Ik wil even niets beslissen.
