Kerst en nieuwjaar, de vakantieperiode met twee pieken... voorbereiden eerst, een beetje stressy als er samen gekomen wordt, nadien bekomen en uitrusten. De sneeuw is blijven liggen, een grote bui wordt verwacht. Weerberichten voorspellen ijzel. Zal ik straks nog buiten kunnen? Neen, even niet aan denken. Nu is er buiten niets dat beweegt, alleen de blaadjes van de beukenbomen. Ze ritselen in hun droogte licht beroerd door de ijzige wind. Het is erg stil buiten, zalig stil eigenlijk. Mijn kleine persoonlijke interbellum... Ik kan hier zo van genieten. Niemand die me plots toch weer even nodig heeft, niets dat me dwingt. Dan kan ik gewoon even heerlijk voelen wat mijn lijf me zegt en vraagt. Ik voer me op basissnelheid door de rustige uurtjes en ben in gedachten verbonden met allen die me dierbaar zijn... zelfs zonder woorden.
Zelfs zonder woorden kan ik je roepen en ben je hier geen grenzen geen ijzel, sneeuw of lange wegen die ons tegenhouden geen onmogelijkheden hier in mijn fantasie is alles goed ben je kort bij mij één zin, één woord onnodig, slechts wil en verlangen één lijfelijk gevoel je moet niet komen ik moet niet komen we zijn er al
Aan al mijn lieve lezers wens ik een zalig Kerstmis toe. Houd het warm en liefdevol. Koester alle sprankeltjes licht. Zo hoop ik jullie gezond en wel, de volgende dagen terug te vinden.... Ik ga nu ook aan de festiviteiten beginnen. Heel veel liefs van mij
Vanmorgen werd ik tegen elke gewoonte in, een uur vóór de wekker wakker. Mijn hoofd was glashelder, ook tegen elke gewoonte in. Ik koesterde me in het genot nog een uurtje te mogen blijven liggen zonder stress. Daar popte een gedachte in mij op... een korte flits. De herinnering aan voorbije tijden.
Zo werden alle komma's punten Vele vraagtekens versmolten tot één uitroepteken Talloos herhaalde uitgesproken en geschreven zinnen verengden in één woord Spijtig!
De herfst was kleurrijk, voorbij de laatste schoonheidskuur van een verloren zomer. De winter kondigt zich meer donker aan met zijn te lange eindeloze nachten. Sneeuwzwangere lucht is onheilspellend en muisgrijs. Maar de verwachte sneeuw is ondraaglijk licht en overvloedig wit. Dus droom ik ondanks het cliché van witte kerstdagen om die grijsheid te ontkrachten. Gedachten aan open luchten, vrieskou en heldere landschappen verfrissen dan vermoeide hersenen. Eerst zal ik nog even virussen overwinnen, me wurmen doorheen het decor van hoesters, niezers, kuchers en keelschrapers... nog even geduld en dan is het nieuwjaar. Dan is er hoop op anders en beter. Dan is er weer verlangen. De drang naar ommezwaai, een hernomen poging tot goede bedoelingen en verse voornemens. Dan is het tijd om te herbronnen en voor nieuwe moed om toch te blijven vechten tegen de leugens die spreken van illusies van liefde en lome windmolens. Mijn dromen laat ik me niet nemen. Floreanne
Is Kerstmis niet het feest van goede boodschappen en geschenken? Staat het niet voor vrede en nieuwe liefde? En is niet iedereen volop bezig met het indoen van cadeautjes? Dan is de vraag naar 'de kunst van geven' en 'de definitie van een goed geschenk' niet zo bizar dacht ik. Is liefde niet een voortdurend uitwisselen van geschenken? En blijft de grote hamvraag dan niet: wat is de kunst van geven en krijgen? Het ideale is de ander te geven wat hij in het diepste van zijn hart verlangt. Als je dat weet van elkaar en kan uitwisselen, leven we in het aardsparadijs. Die perfectie is niet van deze wereld. Het is een meerwaarde als je dit benaderen kan en tracht aan wensen te voldoen. Meestal moet iedereen het met veel minder stellen. De echte levenskunst bestaat er dan in zo authentiek mogelijk met heel je hart aan te reiken wat je kan en wat binnen je mogelijkheden ligt, zonder jezelf hoe dan ook geweld aan te doen. Daarnaast mag je hopen dat diegene die krijgt ook open staat voor jouw bedoelingen en ontvankelijk is voor wat hij aangeboden krijgt zonder steeds het gekregen paard in de bek te kijken. Dat de intentie die er achter zit in zijn ware aard kan gezien worden. Als dat niet gebeurt zal de gever snel ontmoedigd raken en zijn geschenkenkast vlug uitgeput. De krijger zal steeds ontevreden blijven.
Is het een ziekte of een zware last. Is het een zegen of een brug der zuchten? Of moet ik blij zijn met dit lot en is het eerder nog een gave? Ik vroeg en vraag het me vooral vandaag weer af. Waarom blijven al die vragen steeds bij mij plakken en waarom schijnen anderen ervan gespaard? Dan denk ik dat ik in de grond misschien een grafdelver ben, een mol, een luis in de pels van wie nabij komt... Of had ik professor historische kritiek moeten worden, of archivaris, of filosoof. Ik zoek vrienden en vriendinnen, in het beste geval een gezel die samen met mij die vragen niet schuwt en ook een poging wil ondernemen om ze ... neen niet te beantwoorden... maar ze te mogen stellen en er dagelijks geamuseerd op terug te komen, ... gewoon zomaar om er eens ongelooflijk intens over te discussiëren en er nog meer dan dat ongebreideld mee te lachen. Vandaag was er weer zo één grote vraag, bedoeld voor wie? En tegelijk gesteld aan 'de liefde', als dat al een man zou zijn waar ik onvoorwaardelijk van zou kunnen houden... en ook al besefte hij het niet... Het is slechts die simpele éne vraag: zou jij van mij kunnen of willen houden? Of is dit alweer, gewoon nog altijd, de grote illusie die ons mensen bezig houdt. De zoektocht naar een antwoord waar we tevergeefs energie in blijven steken? Is er uiteindelijk slechts verpakte boosheid, verduisterende wil, onechte gevoelens, onbegrip, ergernis, te grote afstanden, te weinig tijd, een gebrekkig gesprek, de eenzame verlatenheid, te weinig woorden, te lange leegten, te veel vergeten tijden, een zee van heimwee.... Alles begint met die eerste tik, een onooglijke barst in het vertrouwen .... maar wie heeft de moed om in deze wegwerpwereld ook het kapotte ding te behouden en te koesteren?
Retraite en bezinnen.... het klinkt erg retro. Verinnerlijken en herbronnen ... is dat verteerbaarder? Eigenlijk komt het een beetje op hetzelfde neer. Vandaag heeft het me onverwacht deugd gedaan. Luisterend naar wijze en gedreven mensen heb ik oude dingen kunnen herwaarderen en voel ik me een beetje geüpdatet! Waar ik vanmorgen zoveel stress en werkdruk voelde, dubbelzinnige spijt had dat ik - door me in te schrijven voor deze extra vormingsdag - tijd verloor voor mijn zo dringende werk, voel ik me nu wat bevrijd met hernieuwde energie en inzichten klaar voor morgen... dank je Ria en Francis.
De herfst blaast nog steeds op de hoorn De prinses voelt meer dan één erwt hinderen Het lelijke jonge eendje traant snikkend na Ik bid verweesd alleen in mijn tent maar misschien dat ik na morgen minder schuld voel en enigszins verlicht de juiste keuzes maak
Tussen bakker en Delhaize in schiet me soms iets te binnen, zomaar... 
Kerst en nieuwjaar, de vakantieperiode met twee pieken... voorbereiden eerst, een beetje stressy als er samen gekomen wordt, nadien bekomen en uitrusten. De sneeuw is blijven liggen, een grote bui wordt verwacht. Weerberichten voorspellen ijzel. Zal ik straks nog buiten kunnen? Neen, even niet aan denken. Nu is er buiten niets dat beweegt, alleen de blaadjes van de beukenbomen. Ze ritselen in hun droogte licht beroerd door de ijzige wind. Het is erg stil buiten, zalig stil eigenlijk. Mijn kleine persoonlijke interbellum... Ik kan hier zo van genieten. Niemand die me plots toch weer even nodig heeft, niets dat me dwingt. Dan kan ik gewoon even heerlijk voelen wat mijn lijf me zegt en vraagt. Ik voer me op basissnelheid door de rustige uurtjes en ben in gedachten verbonden met allen die me dierbaar zijn... zelfs zonder woorden.
Aan al mijn lieve lezers wens ik een zalig Kerstmis toe. Houd het warm en liefdevol. Koester alle sprankeltjes licht. Zo hoop ik jullie gezond en wel, de volgende dagen terug te vinden.... Ik ga nu ook aan de festiviteiten beginnen.
De herfst was kleurrijk, voorbij de laatste schoonheidskuur van een verloren zomer. De winter kondigt zich meer donker aan met zijn te lange eindeloze nachten. Sneeuwzwangere lucht is onheilspellend en muisgrijs. Maar de verwachte sneeuw is ondraaglijk licht en overvloedig wit. Dus droom ik ondanks het cliché van witte kerstdagen om die grijsheid te ontkrachten. Gedachten aan open luchten, vrieskou en heldere landschappen verfrissen dan vermoeide hersenen. Eerst zal ik nog even virussen overwinnen, me wurmen doorheen het decor van hoesters, niezers, kuchers en keelschrapers... nog even geduld en dan is het nieuwjaar. Dan is er hoop op anders en beter. Dan is er weer verlangen. De drang naar ommezwaai, een hernomen poging tot goede bedoelingen en verse voornemens.
Is Kerstmis niet het feest van goede boodschappen en geschenken? Staat het niet voor vrede en nieuwe liefde? En is niet iedereen volop bezig met het indoen van cadeautjes? Dan is de vraag naar 'de kunst van geven' en 'de definitie van een goed geschenk' niet zo bizar dacht ik. Is liefde niet een voortdurend uitwisselen van geschenken? En blijft de grote hamvraag dan niet: wat is de kunst van geven en krijgen?
Is het een ziekte of een zware last. Is het een zegen of een brug der zuchten? Of moet ik blij zijn met dit lot en is het eerder nog een gave? Ik vroeg en vraag het me vooral vandaag weer af. Waarom blijven al die vragen steeds bij mij plakken en waarom schijnen anderen ervan gespaard?
Retraite en bezinnen.... het klinkt erg retro. Verinnerlijken en herbronnen ... is dat verteerbaarder? Eigenlijk komt het een beetje op hetzelfde neer. Vandaag heeft het me onverwacht deugd gedaan. Luisterend naar wijze en gedreven mensen heb ik oude dingen kunnen herwaarderen en voel ik me een beetje geüpdatet! Waar ik vanmorgen zoveel stress en werkdruk voelde, dubbelzinnige spijt had dat ik - door me in te schrijven voor deze extra vormingsdag - tijd verloor voor mijn zo dringende werk, voel ik me nu wat bevrijd met hernieuwde energie en inzichten klaar voor morgen... dank je Ria en Francis.
