Ik heb het nog in me, nog even, dat opdringerig denken van mij. Ook al was de koude avondwandeling, die helemaal niet zo winters aangevoelde, een prima idee, er broedt nog iets dat ongezegd blijft borrelen net onder de oppervlakte. Het niet gezegde, het onbesproken, het ongezien aanwezige leeft hier nog zijn eigen voorslaapleven. Dan zoek ik steun bij hen die het misschien beter weten, de wijzen uit het verleden. Er zijn zoveel denkers geweest maar werd er naar hun antwoord geluisterd? Het is alsof iedereen terug dezelfde weg moet gaan. Een processie van Echternach waar uit domheid steeds een kleine feniks schaamteloos herrijst. Gekende paden worden betreden. De boeken herhalen zichzelf. Er evolueert zo weinig ten goede. Ik wil die fout niet maken en toch stap ik in dezelfde boot en roei me te pletter. Als ik het schrijf wordt het alweer dragelijker. Slechts een kleine lus in het breiwerk van mijn leven.
Geen toegang tot enig netwerk vandaag op het werk! Dat betekende een dag alleen, afgesneden van de collega's in het land. Geen uurtje mails lezen en antwoorden, geen berichtjes en geen teksten doorsturen of ontvangen. Het was afkicken en terug naar af, naar tijden dat er geen computers waren. Even maar een raar gevoel. Heimwee? Een beetje, maar toch hoop ik dat het snel in orde komt. Voorlopig geen nieuwe ethernet kaart dus ... de duiven wachten.... Hier thuis kwam ongewild weer het normale menu binnendrijven: de dagelijkse portie nieuws, moeilijke confrontaties met wrede ongevallen en jonge doden, treinsabottage, malafide praktijken in de bedrijfswereld, terrorisme aan de macht, ... ik krijg het niet meer gevoeld. Hoe kan ik mijn gedachten recht krijgen met een hunker naar rust als deze wereld altijd gestresst en lijdend verder schrijdt? Ik voel me verward... zorgen om een computer naast het wereldleed... ik versta Van Gogh, soms weet ik het ook niet meer.
Even maar kom ik. Slechts een fractie van mijn tijd kan ik hier blijven. Ik ben gehaast om te gaan rusten en mijn scherm te laten voor wat het is. Al sinds vanmorgen zit ik er aan. "Dat is niet gezond" zei onze arts, verantwoordelijk voor kwaliteitszorg en gezondheid op het werk. Teveel stappauzes en stretchmomenten heb ik vandaag aan me laten voorbij gaan. De koffie- en middagpauze omwille van te geconcentreerd gemist. De stijve nek, de pijnlijke rechter schouder, de stramme pols, de steek in mijn onderrug... neen, het gaat niet zo goed met hen. Ik moet even vechten met schrijversstress. Een hard gevecht!
Je bent mijn vreugde en een kwelling mijn uitdaging en een straf Ik heb vandaag mezelf beloofd dat als je weer een stukje verder af bent en in deel drie ter drukker ligt ik een fles zal kraken ja, champagne van de dure soort! Jou wil ik minstens stijlvol doorspoelen wie drinkt dan een glaasje mee?
Toen maakte mijn geest weer zijn sprong over de grenzen van tijd en ruimte... kilometers. Het kon zonder woorden, te weten en te voelen dat we nabij waren en toch ontzettend eenzaam. Ik wist dat geduld mijn enige sterkte zou zijn. Ik twijfelde aan mijn uithoudingsvermogen. "Hoe hou je vol?" vroeg ik me af ... Ik bleef dit antwoord schuldig dus hield ik de vraag over. Maar gisteren ontmoette ik de oude vrouw. Ze vroeg of haar leven nog zin had, nu ze niets meer deed of kon, nu ze ziek was en moe. Ik besefte dat zij niet besefte hoe belangrijk ze was voor iedereen in haar omgeving. Ze is een persoon die onbewust, want ze vindt zich zwak en tot last, net sterk getuigt van moed en doorzettingsvermogen. Ze is een groot voorbeeld van levensmoed en confronteert ons 'sterken' met de relativiteit van die schijn. Ik heb het haar verteld en herhaald....ik hoop dat ze het kon horen.
De dagen vliegen in drukte voorbij. We doorkruisen het land met onze beamer en laptop. We verkopen gedreven onze producten, vergaderen en vormen... Vandaag vertelde iemand me dat een vlot lezende tekst geen woorden van méér dan drie lettergrepen bevat en dat onze gemiddelde lezer moet ingeschat worden met een bevattingsvermogen van een dertienjarige. Oeps, ik denk dat dit bij de senioren niet het geval is. Maar er zit toch iets van waarheid in. Teksten mogen niet te lang zijn, beelden niet te traag. Hoe langer hoe minder lees ik teksten met diepgang. Krantenartikels zijn voor vier vijfde vulling en één vijfde inhoud. Het is vaak schrijvelarij zonder meer. Ook al is daar op zich niet echt iets fout mee, soms mis ik toch ook degelijkheid. Van de televisie of de radio hoop ik, als ik dan toch een zeldene keer kijk of luister, op programma's waar men nog iets wil en durft uitdiepen. Waar is de interviewer die zijn gast minstens laat uitpraten in plaats van zijn eigen persoon en kennis in de kijker te plaatsen? Vroeger mocht het wat pedagogisch verantwoord zijn, degelijkheid uitstralen of expliciete waarden meegeven, nu is men daar vies van. Leve de luchtige oppervlakkigheid, vandaag in, morgen out, vluchtige sensatie als een snelle hap. Niet talmen.... het moet hier vooruit gaan, anders en beter...? Ook de langzaam sudderende bouillonsoepen zijn niet meer van deze tijd. Er is geen tijd voor... Nochtans is 'tijd' uiteindelijk het enig waardevolle dat we hier hebben!
Alles is aangenaam stil. Ik ben graag even alleen. Na een half uurtje komt dan het aangename twighlightzone-effect zich van mij meester maken. De afwas is in de kast, de was hangt te drogen aan de lijn, alle taken van het lijstje zijn afgewerkt. Ik krijg permissie om te dromen. Ik tracht mijn hersenen te klaren. Heel even denk ik dan cynisch, spottend met mezelf, aan vleesbouillon op een sudderend vuur. De rede vraagt haar time-out. Mijn geweten en plichtsgevoel zijn in rust. Iets gaat dan spelen met mijn zinnen. Geef me even die geur terug, met het zonnig licht van oude kleuren en de herinnering. Laat de schrale hoofdpijn wijken voor de lichtvoetige stilte van die lentedag - of was het toch al zomer - aan het water. Of het nu de Noordzee was, het Zwin in Knokke-Zoute, het minnewater van Brugge, de verdoken Zenne in Brussel, de Leie aan haar bron of gewoon de Hasseltse Demer ... jij was er altijd bij... het verlangen naar vrede in mijn hart en de hoop op een gedeelde vreugde. Al die momenten en gevoelens laten zich koesteren in mijn dromen. Ik laat ze daar zo graag, vooral als ze vloeken met de realiteit. En niets zal komen en alles zal zijn en dus .... droom ik maar en vergeet....
Een volle kerk, met blije mensen, verbonden door samen iets simpel maar aangenaam te doen, met de televisie als getuige, met zoveel mensen in de kathedraal, met al die kijkers in België en Nederland ... en dan gewoon zonder enige pretentie ... samen repeteren, zingen, sfeer scheppen, komen tot iets dat mooi en af is... het heeft inderdaad méér dan zomaar 'iets'. Hoe zei de deken het weer, je fundamentele dorst naar geluk en zingeving laven aan vriendschap, aan elkaars blijheid, je hoofd open en rechtop gericht naar het positieve en het goede...'God'... of noem het gelijk je wil. Inderdaad, er zijn zo van die flitsen, van geluksgevoelens, die deugd doen op een zonnige zondagvoormiddag. Koud buiten, een winterzon die scherp staat, een brandend vuur voor de stal en vooral een verzameling warme harten... Bedankt koor, bedankt medezangers, bedankt lieve mensen. Het wijntje en de koffie nadien smaakten ook!
Slechts als ik nieuw word, wordt het jaar ook nieuw! Dus is het aan mij te veranderen, goede voornemens te maken en nieuwe doelen te stellen. Gezondheid? Ik meen het zelf ook in de hand te hebben, niet voor honderd procent natuurlijk maar defaitisme helpt ook niet. Dus duikt daar weer de intentie op om meer gezond te eten en te bewegen... fietsen, ja. Straks wordt er weer in de tuin gewerkt, dat is ook altijd meegenomen. En dan ontstressen, ... de hoeveelheid werk en de stress zijn gegeven, opdrachten, dat ligt niet in mijn handen. Te doene taken: ze zijn er. Ik kan alleen nog maar eens pogingen doen goed 'time te managen'. Plannen, kiezen, organiseren, prioriteiten leggen, ....pfff ja, ik zucht al als ik er aan denk. Het is niet mijn sterkste kant. Dus wordt dit een dubbel straf voornemen: zelfbepalender zijn. Duidelijk stellen wat ik wel doe en niet doe, wat ik wil en niet wil, wat haalbaar is voor mij en wat boven mijn grens gaat, wat goed is en wat niet, wat perspectieven biedt en wat niet.... En wat zullen hierbij mijn criteria zijn....(zie daar begint het alweer...) .... wish me luck!
Ik heb het nog in me, nog even, dat opdringerig denken van mij. Ook al was de koude avondwandeling, die helemaal niet zo winters aangevoelde, een prima idee, er broedt nog iets dat ongezegd blijft borrelen net onder de oppervlakte. Het niet gezegde, het onbesproken, het ongezien aanwezige leeft hier nog zijn eigen voorslaapleven. Dan zoek ik steun bij hen die het misschien beter weten, de wijzen uit het verleden. Er zijn zoveel denkers geweest maar werd er naar hun antwoord geluisterd? Het is alsof iedereen terug dezelfde weg moet gaan. Een processie van Echternach waar uit domheid steeds een kleine feniks schaamteloos herrijst. Gekende paden worden betreden. De boeken herhalen zichzelf. Er evolueert zo weinig ten goede. Ik wil die fout niet maken en toch stap ik in dezelfde boot en roei me te pletter. Als ik het schrijf wordt het alweer dragelijker. Slechts een kleine lus in het breiwerk van mijn leven.
Geen toegang tot enig netwerk vandaag op het werk! Dat betekende een dag alleen, afgesneden van de collega's in het land. Geen uurtje mails lezen en antwoorden, geen berichtjes en geen teksten doorsturen of ontvangen. Het was afkicken en terug naar af, naar tijden dat er geen computers waren. Even maar een raar gevoel. Heimwee? Een beetje, maar toch hoop ik dat het snel in orde komt. Voorlopig geen nieuwe ethernet kaart dus ... de duiven wachten....
Er is altijd hoop. Stilte kan helen. Maar soms is het te lang. Dan kan het te laat zijn voor geduld. En dan toch nog even dit proberen:
Even maar kom ik. Slechts een fractie van mijn tijd kan ik hier blijven. Ik ben gehaast om te gaan rusten en mijn scherm te laten voor wat het is. Al sinds vanmorgen zit ik er aan. "Dat is niet gezond" zei onze arts, verantwoordelijk voor kwaliteitszorg en gezondheid op het werk. Teveel stappauzes en stretchmomenten heb ik vandaag aan me laten voorbij gaan. De koffie- en middagpauze omwille van te geconcentreerd gemist. De stijve nek, de pijnlijke rechter schouder, de stramme pols, de steek in mijn onderrug... neen, het gaat niet zo goed met hen. Ik moet even vechten met schrijversstress. Een hard gevecht!
Alles is aangenaam stil. Ik ben graag even alleen. Na een half uurtje komt dan het aangename twighlightzone-effect zich van mij meester maken. De afwas is in de kast, de was hangt te drogen aan de lijn, alle taken van het lijstje zijn afgewerkt. Ik krijg permissie om te dromen. Ik tracht mijn hersenen te klaren. Heel even denk ik dan cynisch, spottend met mezelf, aan vleesbouillon op een sudderend vuur. De rede vraagt haar time-out. Mijn geweten en plichtsgevoel zijn in rust. Iets gaat dan spelen met mijn zinnen. Geef me even die geur terug, met het zonnig licht van oude kleuren en de herinnering. Laat de schrale hoofdpijn wijken voor de lichtvoetige stilte van die lentedag - of was het toch al zomer - aan het water. Of het nu de Noordzee was, het Zwin in Knokke-Zoute, het minnewater van Brugge, de verdoken Zenne in Brussel, de Leie aan haar bron of gewoon de Hasseltse Demer ... jij was er altijd bij... het verlangen naar vrede in mijn hart en de hoop op een gedeelde vreugde. Al die momenten en gevoelens laten zich koesteren in mijn dromen. Ik laat ze daar zo graag, vooral als ze vloeken met de realiteit. En niets zal komen en alles zal zijn en dus .... droom ik maar en vergeet....
Een volle kerk, met blije mensen, verbonden door samen iets simpel maar aangenaam te doen, met de televisie als getuige, met zoveel mensen in de kathedraal, met al die kijkers in België en Nederland ... en dan gewoon zonder enige pretentie ... samen repeteren, zingen, sfeer scheppen, komen tot iets dat mooi en af is... het heeft inderdaad méér dan zomaar 'iets'. Hoe zei de deken het weer, je fundamentele dorst naar geluk en zingeving laven aan vriendschap, aan elkaars blijheid, je hoofd open en rechtop gericht naar het positieve en het goede...'God'... of noem het gelijk je wil. Inderdaad, er zijn zo van die flitsen, van geluksgevoelens, die deugd doen op een zonnige zondagvoormiddag. Koud buiten, een winterzon die scherp staat, een brandend vuur voor de stal en vooral een verzameling warme harten... Bedankt koor, bedankt medezangers, bedankt lieve mensen. Het wijntje en de koffie nadien smaakten ook!
Slechts als ik nieuw word, wordt het jaar ook nieuw! Dus is het aan mij te veranderen, goede voornemens te maken en nieuwe doelen te stellen. Gezondheid? Ik meen het zelf ook in de hand te hebben, niet voor honderd procent natuurlijk maar defaitisme helpt ook niet. Dus duikt daar weer de intentie op om meer gezond te eten en te bewegen... fietsen, ja. Straks wordt er weer in de tuin gewerkt, dat is ook altijd meegenomen. En dan ontstressen, ... de hoeveelheid werk en de stress zijn gegeven, opdrachten, dat ligt niet in mijn handen. Te doene taken: ze zijn er. Ik kan alleen nog maar eens pogingen doen goed 'time te managen'. Plannen, kiezen, organiseren, prioriteiten leggen, ....pfff ja, ik zucht al als ik er aan denk. Het is niet mijn sterkste kant. Dus wordt dit een dubbel straf voornemen: zelfbepalender zijn. Duidelijk stellen wat ik wel doe en niet doe, wat ik wil en niet wil, wat haalbaar is voor mij en wat boven mijn grens gaat, wat goed is en wat niet, wat perspectieven biedt en wat niet.... En wat zullen hierbij mijn criteria zijn....(zie daar begint het alweer...) .... wish me luck!
