Soms gaat het nuttige vóór op het prettige. Soms moet het even snel en functioneel. Goed gepland zonder omwegen rechtlijnig agenda's afwerken. Ik denk dat ik vandaag een record gebroken heb. Op drie uur tijd gegeten, papieren gebracht naar een collega, een nieuwe outfit gekocht, een trouwcadeau, een felicitatiekaartje, het eten voor vanavond gehaald en een volledige snit en brushing bij de kapper... Alweer een deadline gehaald ...en driehonderd euro armer. Niet dat dit een verdienste kan genoemd worden maar vanmiddag had ik nooit gedacht dat het zou lukken om die combinatie in een halve namiddag geklaard te krijgen. Gezond is het niet, ik geef het toe maar met meer tierlantijntjes eraan had ik het alsnog morgen overmorgen of op de valreep zaterdagvoormiddag moeten organiseren. Nu is de rest van de week iets minder gehypothekeerd... tijd en deadlines... en management.... het is een punt.
Het trof onverwacht mijn oog, vrijdag om een uur of negen tijdens de wekelijkse zangrepetitie. We studeerden een stuk in dat we een hele tijd geleden nog wel eens gezongen hadden maar dat toch te ver verscholen zat in het muzikaal geheugen. En daar stond het onder het eerste systeem, de notenbalk op bladzijde zeven bovenaan, aan het einde van deel één... cursief gedrukt, in mooie letters 'perdendosi'. Het woord lokte me en een sterke gevoelsstroom ging door me heen. Wat betekent het vroeg ik aan de verstandige wiskunde lerares en alt aan mijn linkerzijde. Ze schokschouderde geluidloos. Ze kende de betekenis niet. In de pauze kon ik het niet laten de maestro himself even over de arm te strijken en te vragen wat 'perdendosi' dan wel als boodschap te betekenen had. "Vind jij dat ook zo'n mooi woord?" vroeg hij. "Ja, inderdaad!" We moesten het even aan elkander kwijt. "Ik ben er kapot van en ik ben er zeker van dat dit woord om de een of andere reden bij mij past" zei ik. "Het wil me iets vertellen. Ik hou er van zonder dat ik het begrijp". "Ik kan er helemaal in komen" zei de dirigent. "Zo is dat met passie, ik ken er nog zo eentje ..." Hij hield me in spanning. "Maar wat betekent het nu?" herhaalde ik mijn ongeduldige vraag. "Zich geleidelijk aan verliezen in de ruimte...." Dat was het helemaal. Ik was hem dankbaar. Ik kreeg een nieuw woord als geschenk. "Ik ga er nog eens een gedicht aan wijden!" Ik heb het beloofd.
14 februari, Valentijn met veel gezichten. Maar vandaag heb ik mijn moeder voorgelezen uit het Hooglied van Salomo. Omdat het zonder liefde niet echt een goede dag kan zijn.
'Ik ben een Roos van Saron, een Lelie der dalen. Gelijk een lelie onder de doornen, alzo is Mijn vriendin onder de dochteren. Als een appelboom onder de bomen des wouds, zo is mijn Liefste onder de zonen; ik heb groten lust in Zijn schaduw, en zit er onder, en Zijn vrucht is mijn gehemelte zoet. Hij voert mij in het wijnhuis, en de liefde is Zijn banier over mij. Ondersteunt gij lieden mij met de flessen, versterkt mij met de appelen, want ik ben krank van liefde.'
Vandaag las ik in een artikel van DM een uitspraak van Michael Pas, verklaard door Jan Bosschaert. Hun definitie van geluk sprak mij zo aan dat ik anderen ook wil laten delen. "Geluk is een soort positief pessimisme" wat er op neer komt dat je niets moet verwachten en dat alles wat je krijgt dan mooi meegenomen is. Wel het klopt met hoe ik het vaak zelf ervaar. Simpelweg komt het neer op tevreden zijn met wat je hebt. Met een beetje gezond zijn en mogen leven heb je toch al héél héél veel reden om gelukkig te zijn. Waarom ons dan telkens laten teneerdrukken door dat knagende gevoel van ontevredenheid en loze verwachtingen die toch meestal niet geven wat ze beloven? Inderdaad ik ga er mijn mantra van maken.
Niets is wat het belooft verwachtingen zijn gedoemd om tegen te vallen want leven is sterven en geloven is bedrogen worden Ik geef je dus het weinige wat ik heb Ik geef het je met heel mijn hart slechts wat ik kan zoals ik ben doe ik cadeau want ik heb slechts mijn aanwezigheid mijn schrijfsels en gedachten ook al zijn het voor jou goedkope mooie woorden ik geef ze vanuit de buik heel innig en met liefde alleen voor jou wil je ze?
Hoe grijs kan een dag zijn? Zo regenachtig als vandaag, met zo'n vuile lucht, doorheen het duffe verkeer en een neus die dicht zit, zo voelt grijs aan. En toch was er vandaag allerlei aan de hand. Ok, ik geef toe, niets ophefmakend en ... de elektricien is nog niet in zicht en mijn internet nog steeds geblokkeerd. De vergadering was traag. Beslissingen zijn op de lange baan geschoven naar de volgende reünie. De juffrouw aan de overkant was chagrijnig en de man links van mij rook naar bier. Maar zoonlief is geslaagd op de tussentijdse examens, de liefde zegeviert nog altijd en vaders zijn voor hun kleuters belangrijker dan ze zelf vermoeden. Het was dus een goede dag. Geen rode kaart dus!
Geef me even wat roodsel dan kleur ik je wangen en je lippen voor één dag Geef me je kleine hand dan leid ik je bang naar het zachte konijn dat om een streling vraagt Ik breng je aan het water bij de eend die kruimels steelt Kom prinses van mij geef me je lach en je felle ogen geef ongegeneerd me je wriemelend haar zot spookje gek ding stop nu maar want je knuffelt me dood
Ze legde de woorden één voor één op de kleine weegschaal. Afwisselend aan de ene dan aan de andere kant. Telkens ging de balans een beetje naar links daarna weer een beetje naar rechts doorbuigen. Onwezenlijk voorzichtig, met een omfloerst geduld bewoog haar hand ongrijpbaar traag. In slow motion voerde ze de beweging uiterst beheerst uit. Zacht vleide ze in stilte om beurten telkens één vel van het stapeltje precies in het midden van het schaaltje neer. In de kamer viel het licht van de late middagzon door het kleine raam net over haar vingers. De spanning bleef adembenemend in de ruimte hangen tussen haar en mij. Ze sprak niet. Ze was ervan overtuigd dat er geen uitleg nodig was. Alles verliep in een waas van intense gelatenheid. Haar gezicht bleef van me weg gekeerd. Wat dacht ze? Hoelang zou het zo verder gaan? Wat was de reden van dit ritueel? Ik keek en durfde deze serene stilte niet te doorbreken. Ze had nog vele woorden op de tafel liggen. Flinterdunne stukjes in alle kleuren. Chinees papier als zuchtjes tussen haar fijne vingers. Er gebeurde verder niets. Toch draaide ze zich plots zonder reden om. Ze keek me strak aan. Haar lippen bewogen tot een vraag: "Hoeveel weegt liefde?" vroeg ze, en wandelde, gehuld in gedachten naast me door naar de deur.