Ik kan niet een beetje van je houden Ik weet niet of ik genoeg van je hou Ik ben er en jij bent er niet Ik hoop en hoop en hoop maar de waarheid is somber Waar is het woord dat bindt Wie zet een stap in lief en leed delen uitwisselen zonder meer Laat me zoek me vind me en bevrijd jezelf van al dat stof Blij vrolijk positief laat het allemaal gewoon zijn
Verrassend gisteren een dinsdag boordevol vriendschap Onverwacht vandaag een woensdag met drukke contacten mistige flashbacks te veel pijnlijke verhalen van kinderen die iemand nodig hebben Zonnige namiddag hoopgevend stil Aan de lijn hangt de was de trommel draait voor een tweede keer Dan blijf ik vinnig op zoek van uur tot uur tussen de dagen door naar tikkeltjes liefde en denk aan jou
Vandaag was ik op zoek naar de boeken verplichte lectuur voor mijn cursus literatuur. Een eerste bezoekje aan de Slegte leverde me Menuet van L.P. Boon op, voor 7,50 euro. Nog onvoldaan en overtuigd dat ik meer kon vinden aan niet te dure prijzen, fietste ik verder door de stad naar een tweedehands boekhandel in de stationsbuurt. Daar had ik vóór ze zouden sluiten nog een half uurtje de tijd om met wat geluk bijkomende titels te verzamelen. Tussen de alfabetisch gerangschikte romans vond ik de gezochte Kafka en Filip De Pillecijn. De man van de zaak overliep de naburige rekken, mij de indruk gevend dat hij wou helpen, maar echt zoeken deed hij niet. Hij vertelde over zijn manier van werken, over het rustig op goed geluk scannen van al die leggers, het betasten van de oude boeken, zoals ze zich voordeden, zoekend zonder te zoeken en altijd vindend wat je niet zocht maar dan toch boeiend en lezenswaardig vond. Hij wilde me enigszins bekeren tot zijn stijl. Hij maakte me warm voor het vrijwilligerswerk dat dit was en getuigde over hoe hij als gepensioneerde hier vertroostend heil vond en tussen al die stapels oude verhalen doende bleef. Maar nog meer dan dat monsterde en bevroeg hij me. Het duurde maar even of er was iets onuitgesproken lichts dat ons bond alsof we elkaar al heel lang kenden. Wederzijds was er de drang om uit te zoeken wat dit betekende en waar het vandaan kwam. Al vertellend en vragend en antwoordend bleek dat hij mijn ouders kende. Ze kwamen uit hetzelfde geboortedorp. Zijn kindertijd en mijn jeugdverhalen vonden en herkenden elkaar. We lachten en een tiental minuutjes later zaten we samen op een terras te wachten op zijn vrouw. We dronken koffie en thee en water. Zijn vrouw zat heel snel in hetzelfde decor. Ze kende mijn tante en mijn collega. Het ene thema na het andere legde banden van begrip en wederzijdse interesses Een verrassende, eigenaardige maar aangename kennismaking. Gelukkig dat ik nog niet alle boeken gevonden heb. Ik zal er zeker tijd voor maken V. en dan kom ik nog eens langs! Floreanne
Twee familiefeesten op één weekend dat kan tellen ik ben dan ook uitgeteld!
Gisteren was het in Oost-Vlaanderen te doen, vandaag in Zuid-Limburg. Zaterdag heb ik bijgepraat met de familie aan moeders kant, zondag met die aan vaders kant. Pffff maar ik ben blij de oude nonkels en tantes (het groepje wordt kleiner en kleiner) nog eens gezien te hebben. Vooral de broers van mijn vader brachten mij in gedachten weer een beetje terug bij hem. De enkelen die nog overleven zijn gezien hun leeftijd nog relatief goed in vorm. Aan moederszijde dunt het sterker uit. Geestelijk zijn er nog twee redelijk alert de anderen dementeren stilaan maar zeker. Confronterend is het wel. Waar zijn de grote vakanties van vroeger toen we samen aan zee waren en op het strand ravotten met neefjes en nichtjes? Waar zijn de kermisfeesten met grote lange tafels waar we na de hoogmis samen genoten van uitgebreide maaltijden gevolgd door taarten, taarten en taarten, bakken koffie en dan . Mochten we naar de kermiskramen. We gingen bij alle nonkels en tantes, vooral de peters en de meters bedelen voor centen die ze na hun glaasjes wijn gemakkelijker gaven omwille van hun eigen ongeremde lacherigheid maar ook om van ons gezeur en lawaai af te zijn Dan stoven we uitgelaten naar buiten naar de botsautos, de schietkraam, de grote schommels (ja die stonden toen nog op de dorpskermis) en de draaimolen De groten pasten op de kleintjes en in het kleine dorp waar we waren konden we geen kwaad. Het was ons jaarlijks hoogtepunt van amusement waar we met de neefjes en de nichtjes voluit gingen. We waren onvermoeibaar Het is lang geleden. Floreanne
"Intuïtie is een onmiddellijke, niet op begripsdenken en redenering berustende overtuiging van de waarheid", zegt Van Dale. Meestal spreekt men van vrouwelijke intuïtie en volgens mij terecht. Niet zelden ben ik in een situatie verzeild dat ik weet en met al mijn zinnen voel dat er iets niet klopt, zonder dat ik er ook maar één redelijk argument of aanwijzing voor vind. Ik kan niet onder woorden brengen wat er dan scheelt, laat staan dat ik de situatie kan veranderen, ontgiften of oplossen. Maar het gevoel is dan wel zeer tastbaar, soms letterlijk pijnlijk, aanwezig. De eerste plek in mijn lijf waar het protest opduikt is de buik. Mijn darmbarometer geeft feilloos aan wanneer iets in mijn leven niet in orde is. Vaak pas veel later wordt me duidelijk wat het is en hoe het precies in elkaar zit.Op de ogenblikken dat ik midden in het slecht-weer-gebied zit kan ik er geen zinnig woord over kwijt, zeker niet tegenover een doorsnee mannelijk oor. Dat vraagt dan wat er scheelt. Als ik antwoord: Ik weet het niet, vindt het oor dat totaal ongepast, ergerlijk zelfs. Want hij ziet aan mijn uitstraling dat ik met iets worstel. Zijn mening is dat, als er niets is, ik ook niet moet pruilen of er over zeuren. Dat verpest immers de sfeer. Het is bovendien een aanslag op zijn edelmoedig riddergevoel dat altijd problemen wil oplossen. De meeste vrouwen daarentegen begrijpen zulke sferen beter, ook zonder woorden. Ze weten dat er geen onmiddellijke oplossing moet zijn of mogelijk is op dat eigenste moment.Ze beseffen dat het er op aankomt even geduld te hebben en te blijven scherp voelen tot het inzicht plots opborrelt. Dat inzicht komt dikwijls naar aanleiding van een plotse wending in de stroom van gebeurtenissen. Als een onverwacht laatste puzzelstuk alle verbanden aan elkaar knoopt. Eureka, dit was het! Dan is er dat ik had gelijk-gevoel, het ik wist het, nu is het duidelijk waarom het niet goed zat. En dan kan je tevreden ontspannen en verder gaan. Dan komt alle energie terug en is het leed geleden. Je lacht weer.
In de lijn van augustus is het hier een donkere vochtige zondag. Niets nodigt uit om het huis te verlaten, een perfecte lees- en pc-dag dus. Dan denk ik aan mijn vrienden van vroeger en nu. Ik heb al zo lang geen brieven meer geschreven naar mensen die me dierbaar zijn. Een brief is nog altijd anders dan een telefoontje of een mail. Ik heb heimwee naar de stijl van toen. Het corresponderen in dagboekvorm, je dagelijks wedervaren vertellen aan de lezende persoon die je in gedachten voor je ziet, het anticiperen en verlangend wachten op een wederwoord. Je maakte nog tijd voor elkaar. Tijd om het juiste briefpapier te kiezen, met vulpen in je mooiste handschrift, eventueel met illustraties, te schrijven en in gedachten mee te reizen met je brief, in te schatten wanneer de ander zou terug schrijven en hoe lang het kon duren voor het antwoord zijn weg weer naar jou vond. Heimwee een mooi woord, verdrietig om het verlies verlangend naar betere tijden. Dat gevoel overmant me meer en meer. Ik heb heimwee naar mensen die ik liefhad en die ik verloor. Ik heb heimwee naar momenten van intense verbondenheid, waarvan ik meende dat ze, intens en sterk als ze waren, nooit meer zouden overgaan. Ik heb heimwee naar de beloftevolle woorden van kameraadschap, steun en liefde ook in moeilijke dagen. Het blijkt opnieuw heel vergankelijk en vaak, als het er even echt op aan komt, een leugen, een naïeve illusie, waarvan je er onderweg steeds meer verliest.