Ik geniet vanavond van de stilte ijzig kalm is het hier in mijn bureautje . Alsof de sneeuw alle geluid heeft bevroren. Dat kan me zo ontzettend rustig maken. Geen geluid! Een verademing. Als ik joggers, wandelaars, fietsers of medetreinreizigers met hun oortjes en ipods zie, begrijp ik het niet. Oorvervuiling is niet aan mij besteed. Hoe verschillend kunnen mensen zijn. Toch boeiend. Maar wat ben ik blij dat ik even niet moet luisteren.
Een witte Pasen, wie had dat verwacht? Mijn lentebloemen staan in de sneeuw te rillen. Een mens zou voor minder in de war zijn en vooral geen zin hebben om zijn veilig nest, hier binnen, te verlaten. Dus bak ik taart, naai een beetje, strijk en kijk naar de witte vlokken die mijn tuintje verlichten en mijn moeë ziel zacht troosten. Ik denk aan hen die mij lief zijn en, ver van hier, waarschijnlijk ook naar de grijze wolken en de witte vlokjes hemels manna turen.
