Mijn
zoon wil me regelmatig 'updaten'. Hij geeft me dan hints om populaire websites voor
jongeren te bezoeken. Kwestie van op de hoogte te blijven van wat er leeft in die
leeftijdsgroep. Gisteren schrok ik me een verontwaardigd hoedje. Tieners zaten
onbedaarlijk te lachen en meegaand te genieten van videoclips waar jongeren andere
personen op schrikachtig verrassende, vaak gevaarlijk agressieve wijze in het
gezicht sloegen, in brand staken, een taart in het gezicht smeten, lieten struikelen
of verongelukken, Zij vonden het hilarisch!?! Grappig toch om je medemens te
pesten! Het is toch maar voor te lachen??? Ik kan daar echt niet mee lachen
en begrijp er niets meer van. Schiet- en martelgames geen erg voor jongeren? Het
is toch maar een spelletje? Geloof het maar niet!
Wat
is het dat ik zoek? Wat wil ik vinden? Ik schrik van de verstoringen op de weg die
ik verondersteld word te moeten kennen. Ik loop verloren in kronkels,
doodlopende wegen, labyrinten. In de nacht word ik belaagd door hevige dromen
en nachtmerries. Overdag lopen ze voorbij de lawaaierige en vechtende
medemensen. Boven mij de dreiging van stijgende hitte, vieze lucht, watervloed
en stormen. Rond mij het kafkaiaans format-inlog-aanvink-denken en de nieuwe bureaucratie
van zwart-wit redenerende computergeesten zonder verhalen of menselijke
verbanden. Een oase van ontoegankelijke gebouwen en ooit bekende huizen die nu niet
meer charmeren. Een rest van verlaten ruïnes blijft. Wat is het doel van deze
weg? Wat wil ik eigenlijk nog? Het maakt angstig, wild, verward. Waar zijn hier
ingangen en toegangspoorten? Hoe komt het dat ik het niet weet? Want anderen
lijken te werken naar iets toe? Ze zijn gedreven bezig met visies, oneliners en
meningen die ze twitterend de wereld in sturen. Wat zijn dan hun in- of uitgangspunten?
Daar val ik stil en wacht en bescherm me binnen mijn muren. Muren! Gesloten
ramen! Dubbel glas! Stilte! Knutselend aan mijn huis. En oude gedachten, zeer oude
gedachten!
