Mijn agenda is afgestemd op haar dutjes

Haar dagen en haar kleren

gaan door mijn handen

Inweken, wassen, drogen, strijken

terug in de kast

Ik hou haar wel en wee

voortdurend in het oog

Ik focus op haar ogen en

lees vermoeidheid af

Ik kam haar haren

bedek deskundig kale plekken

In zachtheid knip ik nagels

broos, gevoelig, weerbarstig

Soms trekt ze terug

uit angst voor pijn en

het onzichtbare

want ze ziet zo slecht

Ik volg haar huid,

haar kleur, haar rimpels

Soms laat ik even los en

merk haar wankel evenwicht

geschuifel door de gangen

zonder links en rechts

Ik hou me rustig en

spreek haar liefdevol aan

maak grapjes over simpele dingen

Hier en nu kleur ik de wereld

wat vrolijker in dan hij is

Ze lacht, ze zucht, ze zwijgt, ze pruilt

Snel wisselt haar gemoed

als een peuter die in angst

kreunende pijntjes voelt

de schuld legt bij iets anders

de stoute stoel, het slechte weer,

als een kleuter die niet weet wat komt

wat gaat er nog gebeuren

als een kind dat de wereld

denkt maar nog niet begrijpt

Wat is dat dan, vraagt zij

Ik weet het niet

zeg ik zacht

en probeer neutraal

zonder verpinken

te berusten

Het is zo ver

Ik ben de moeder

van mijn moeder

Floreanne

17-03-2014 om 00:00 geschreven door floreanne