Ja Kabouter Wesley bestaat. Ik ontmoette hem gisteren. Hij is 8 jaar, geplaatst door de jeugdrechter in een gezinsvervangende setting omwille van onmogelijke gezinstoestanden. Deze Wesley heeft het kwaad met zichzelf. Hij is boos, dwars, koppig. Hij vloekt, slaat en stampt om zich heen. Op school stoort zijn gedrag dagelijks de lessen. Zo dat hij meer op de gang, bij de directeur en uit de klas is dan er in. Andere kinderen gaan geregeld met blauwe plekken en een hoop lelijke scheldwoorden in hun koppen terug naar huis.

Wesley stelt het niet goed. Sommigen veroordelen hem nu al nog voor zijn leven begonnen is.

Ik werd gevraagd ‘om zijn dossier in orde te maken’ en hiervoor een standaard IQ-onderzoek te doen. Ik was benieuwd of dit wel zou lukken. Want Wesley kent volgens de wandelgangen maar één soort reactie… ‘neen!’ en ‘laat me gerust of ik mok, gil, stamp, verniel … mijn wereld’.

Wesley kwam binnen. Hij keek schichtig. Ik gaf hem een hand en stelde me voor. Het zat mee. Hij gaf een hand terug en vroeg wat ik kwam doen.

Op maat van zijn verwachte inzichten gaf ik uitleg over de bedoeling van mijn bezoek en het onderzoek. Ik wilde hem eigenlijk uitdagen, zei ik, om te laten zien wat hij in zich had. Hij luisterde en wachtte af … Hij liet toe dat we startten. Na vijf minuten kreeg Wesley het al op zijn zenuwen. Hij wilde terug weg. Zijn gezicht stond direct op ‘mokken’.

Wesley moest gemotiveerd worden… en ik sprak hem aan op zijn stoerheid, zijn mogelijkheden, op het feit dat ik er van overtuigd was dat hij dit heel goed zou doen, dat ik voelde dat hij veel wist en kon. En dat ik hem de kans wilde geven om dat te bewijzen. Hij moest gewoon, ook als het hem moeilijk scheen, meedoen en doorzetten. Wij zouden samen eens gaan bewijzen dat hij wel iets in zich had. Hij moest ons alleen de kans geven dit te tonen. … "Ik kan Michael Jackson dansen", zei hij. "Ok," zei ik, "We spreken af dat als we klaar zijn met deze oefeningen, jij voor mij mag dansen. Laten we nu eerst jouw andere talenten ook meten!"

Wesley bleef. Hij hing op de tafel, hij schoof op de stoel, hij schuifelde en wiebelde… hij kon zich nauwelijks bedwingen en moest zijn lijf enorm onder controle houden om niet weg te rennen. Maar ik greep elke positieve mogelijkheid, moedigde hem aan, liet zien wat hij goed deed, zei voortdurend dat hij zeer goed bezig was… en dat was ook zo.

Na een half uur werd het vreselijk moeilijk… “Ik wil weg”, zei hij. "Komaan Wesley… we zijn al zover… je gaat het toch niet opgeven nu… het is al zo geweldig knap wat je gedaan hebt". “Ik ga naar het toilet en kom niet meer terug!” daagde hij uit. Ik zei: “Ja dat kan je doen maar dan missen we de kans om dit af te werken en dan moet ik je komen zoeken in de leefgroep… terwijl we in het andere geval hier iets afwerken en jij kan dansen en nadien toch naar de leefgroep gaan. Aan jou de keuze… maar ik verwacht je liefst hier terug”… Hij stond al aan de deur en verliet als een wervelwind de kamer… Ik dacht: die ben ik kwijt!

Twee minuten later ging de deur stilletjes open. “Hé fijn dat ja al terug bent Wesley!” …. Het bleef een marteling, voor hem en voor mij. Nog twintig keer of meer… ik kan het niet meer reconstrueren… moest ik Wesley aanmoedigen en hermotiveren. Maar hij zat het uit tot het laatste. Wat een zucht van verlichting… toen hij de laatste streep op het blad getrokken had. Hij wilde onmiddellijk weg naar de deur… “Hé en je dans? Die wil ik wel nog zien!”

Hij was geweldig… je moest hem zien! Hij ging er volledig in op. Zijn gezicht klaarde op als een jonge lentedag. “Als er nu muziek bij was geweest, was het werkelijk perfect” zei ik. Hij glunderde… en stond al weer klaar om de kamer te verlaten. “Hé!” zei ik … “Ben je niet benieuwd naar je punten?”

Samen berekenden we de uitslag… Ik kon hem al tellend prijzen. Deze jongen scoorde hoog! Deze Wesley had talenten… maar oh! Hoe moeilijk voor hem om ze te tonen.

Ik zei het hem uitdrukkelijk. Ik liet hem verstaan dat het knapste wat hij gedaan had die namiddag, naast het dansje, was… ook al was het voor hem verschrikkelijk moeilijk… toch te blijven en de oefeningen af te werken tot het laatste. Ik zei dat ik hem daar vooral om proficiat wilde wensen… Hij kwam naar me toe en gaf me totaal onverwacht en uit zijn normale doen een hele dikke knuffel. Ik wenste hem nog eens proficiat en een fijne vakantie. Hij liep naar de deur, weg naar de leefgroep…. Maar... even later... hij kwam terug… en ik kreeg opnieuw een hele dikke knuffel…

Dag Wesley… stel het wel!

Floreanne

03-08-2014 om 20:32 geschreven door Rob Alberts

27-12-2009 om 15:06 geschreven door Michelly

22-12-2009 om 17:48 geschreven door jovo