Dit is niet Bobby, het hondje van de buren, maar mijn vrouw met onze Rocky.
Zoeken in blog
Over mijzelf
Ik ben De Munter Alfons
Ik ben een man en woon in Aalst (Erembodegem) (Belgie) en mijn beroep is Bankbediende op rust / actief muzikant.
Ik ben geboren op 08/09/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek / Poezie.
Ik ben sologuitarist bij The Snas.
Voorheen was ik actief in de kleinkunst
als guitarist en tekstschrijver van Hans Van Den Stock en deed optredens met Miel Cools en Dimitri Van Toren.
Pannenkoeken bakken ! 't Is simpel, heel gewoon. Maar 't geeft voor mij iets feestelijks aan 't huis waarin ik woon. Je kan ze ook gaan eten, in een restaurant misschien. Maar thuis smaken ze beter, daar lust ik er wel tien.
Het geeft zo het gevoel van " moeder aan de haard ". Je moet het zelf proberen, het is de moeïte waard. 't Gaat niet om wat ze kosten in Crêperie Verlakt, maar om dat warm gevoel van moeder die ze bakt.
Dát is pas vakantie : als je zelf niet hoeft te koken. Als je rustig, na het eten nog een sigaret kan roken. Verse broodjes bij 't ontbijt, geloof me dat kan smaken. Je zou er op de lange duur nog aan gewend geraken.
Dát is pas vakantie : als de wekker niet moet bellen, en je kan het gans de avond zonder televisie stellen. Het nieuws dat lap je aan je laars, je hoeft het niet te weten. Gewoon maar veertien dagen lang je zorgen eens vergeten.
Dát is pas vakantie : weer terug naar de natuur, wandelen door de groene bossen inplaats van zitten achter 't stuur. Frisse lucht in neus en longen, zo voel je je opperbest. En niet vergeten bij dat alles : op tijd en stond de dorst gelest !
Bezint eer je begint ! Dat is een mooië leuze. Maar 't leven is zo simpel niet, soms krijg je niet de keuze. Het is niet steeds voldoende te wegen en te wikken. Je wordt wel eens verplicht gewoon maar "ja" te knikken.
Marietje is niet zoals andere kinderen, zij kan op haar benen niet staan. Ze zit bij het raam in een stoel op vier wielen en kan nooit eens wandelen gaan. Zij mompelt wat onverstaanbare woorden en trekt ook wat vreemd met haar mond. Haar geest is wat zwak en ze heeft rare ogen, Zij is niet zo heel erg gezond. En toch werd ook zij vast uit liefde geboren en wordt zij met zorgen omringd. Haar ouders zouden haar niet willen missen, Marietje is hun liefste kind.
Ik zou zo graag de wind zijn die in je haren speelt, die stoeit langsheen je wangen en zacht je lippen streelt. Een wind die soms omstuimig is en dan weer teder-zacht. Als jij de ramen open laat kom ik bij jou vannacht.
Ik zou zo graag de zon zijn, dan kwam ik 's morgens al bij jou om je lichaam te verwarmen, ik maakte parels van de dauw. Hoewel....de zon da's niet zo leuk dat zul je wel verstaan. Ik zou je moeten delen dan want 's avonds komt de maan.
Ik zou zo graag die maan zijn die 's nachts over jou waakt. Ik zou je zacht beschijnen terwijl jij rustig slaapt. De maan is dichter dan de zon en geeft een vreemd gevoel. Hoewel, de maan, ik weet het niet, die is zo rustig-koel.
Ik zou het liefst de man zijn die alles met je deelt. En, samen met de wind misschien, zacht door je haren streelt. Een man die soms omstuimig is en dan weer teder-zacht. Als jij de deur straks open laat kom ik bij jou vannacht.
Als het licht er niet was zou er geen schaduw zijn. Uit het licht wordt de schaduw geboren. Het is een bewijs dat twee tegenpolen toch bij elkaar kunnen horen.
Neem nu zonneschijn en regen, je zou er niet aan denken, die zijn er samen nodig om ons een regenboog te schenken.
Maar ik kan geen samenhang verzinnen als het gaat om vuur en water. Zijn dat nu échte tegenpolen of ontdek ik dat nog ..... later ?
Een huis, een tuin, een klein gezin, gewoon, gewone mensen. Zo heel gewoon, traditioneel, je kan niets beters wensen. Dat voel je pas als je eenzaam bent, als je alleen staat in het leven. Voor zo iets heel gewoon, gewoon, zou je dan alles willen geven.
Ik dacht je helemaal te kennen maar je echte wezen ken ik niet. Er zit véél meer in jou verborgen dan iemand anders van je ziet. Ieder denkt vanuit zijn eigen, dat is normaal, maar 't is verkeerd. Je kunt een ander niet doorgronden, dat heb jij mij wel geleerd.
Een jongeman kuste zijn liefje nooit eens op haar rode mond. Altijd op haar kleine voorhoofd, wat zij heel vervelend vond. Daarom bedacht ze, lang geleden, een nieuw soort schoenen en 't beviel... want sindsdien draagt elke dame schoenen met een hoge hiel.
Of je heet Pier, of Jan, of Pol, mij is het om het even. Maar als je wat wil krijgen moet je zelf wat kunnen geven. Je leeft niet voor jezelf alleen al zou je dat wel willen. Je moet ook eens de honger van een ander kunnen stillen.
Ik kon het niet echt met zekerheid zeggen maar ergens ging zachtjes een bel. Hij kwam deze morgen mijn straat doorgelopen en toen dacht ik : jou ken ik nog wel.
Ik ben toen gaan denken, wie kan dat nu zijn ? Waar ken ik die kerel vandaan ? Hij leek mij al oud, doch dat was maar schijn, ik zocht tevergeefs naar zijn naam.
Toen zag ik plots weer dat oude gebouwtje, het schooltje van juffrouw Van Snick. Die oudere man, met zijn bril aan een touwtje, die is vast niet ouder dan ik !
In het magische licht van de zinkende zon roeï ik stroomopwaarts, terug naar de bron, waar het leven begon in het prille begin, via duizenden sterren de eeuwigheid in.
Langs het zilveren lint van de langzame stroom... beleef ik dit echt of is het een droom ? Ik hoef het niet te weten, 't maakt geen enkel verschil. Roeiën stroomopwaarts is al wat ik wil.
Wij leven in een nieuwe tijd met horloges die op batterijën lopen. Maar op een dag dan zijn die leeg en moet je er nieuwe gaan kopen. Is dat nu de vooruitgang die men nodig uit moest vinden ? Vroeger hoefde je ze alleen maar met een wieltje op te winden !
Vlak naast mijn tuin daar is een stuk weide, daarin staan een zevental koeiën. Wanneer ik naar buiten ga om wat te doen beginnen die allen te loeiën.
Ach, weet je, het doet wel wat raar in 't begin maar alles gaat langzaamaan wennen. En kijk, na een tijdje, het duurt niet zo lang, begin je die beesten te kennen.
Ze zijn allen bont-gevlekt moet je weten maar elk is toch eventjes anders. Ik noem ze " mijn dieren " al is dat niet zo, het blijven de koeiën van Sanders.
Ik noemde ze " beesten " maar dat is veranderd, ik ben ze nu namen gaan geven : Maria en Bella....toen zag ik een verschil ! De laatste die noemde ik Steven. 17-07-2006 om 00:00
geschreven door De Munter Alfons
Ik zeg zo moeilijk mooië woorden, 't is juist daarom dat ik het schrijf : hoe jouw ogen mij bekoorden, je mond, je lach, je hele lijf ! Het is misschien niet zo bijzonder, toch is het voor mij genoeg. Ik hoopte niet meer op een wonder maar jij zei "ja" toen ik je vroeg.
Ik heb een boom geplant in mijn tuin in de hoop dat die daar wil gaan groeiën. Zodat, na een jaar of zeven misschien, de vogels daarin kunnen stoeiën. Zo'n boom die kan mij dan schaduw bezorgen als later de zon nog zal schijnen ? Want er is al zoveel in God zijn natuur dat stillekensaan moet verdwijnen. Wij mensen, wij springen zo roekeloos om met het mooië dat ons is gegeven. Ik plant nu een boom in de hoop dat hij groeit.. dat mijn kinderen dat nog beleven.
Horen, zien en zwijgen dat hoor je vaak beweren. Maar 't is niet zo eenvoudig, je moet het eens proberen. Soms zie je van je buurman wat je beter niet zou weten. En meestal lukt het niet zo best gewoon maar te vergeten.
Het leven is pas mooi als je van iemand echt kan houwen. Het is beslist de moeite waard er samen aan te bouwen. Er zullen wel eens wolken zijn... er valt al eens wat regen, maar als er iemand naast je staat dan kan je daar wel tegen. Liefde is een werkwoord ! Dat mag je niet vergeten. Rozengeur en maneschijn is iets voor de poëten. Je moet er steeds mee bezig zijn, je moet er steeds aan denken. Want als je wat wil krijgen moet je zelf wat kunnen schenken.
't Is karnaval ! De mensen dragen allen maskers om hun ware ik te verbergen of liever : om zichzelf te kunnen zijn en de evenmens te tergen. De wereld is een schouwtoneel, gemaskerd gaat men door het leven, alleen met vastenavond kom je echte mensen tegen.
Er is al heel wat veranderd sinds de tijd dat machines nog werkten op stoom. En toch is er veel hetzelfde gebleven : de appel valt nog steeds niet ver van de boom.
Mijn handen en de jouwe eenvoudig als ze zijn die kennen van elkaar het levensgroot geheim. Wat woorden steeds verzwegen bij 't stille avondklaar dat zeggen onze handen verstrengeld in elkaar. Jouw fijne blanke vingers en mijn behaarde hand die vormen in hun eenvoud een onbreekbare band.
Ik ben De Munter Alfons
Ik ben een man en woon in Aalst (Erembodegem) (Belgie) en mijn beroep is Bankbediende op rust / actief muzikant.
Ik ben geboren op 08/09/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek spelen & componeren - poezie - gedichten - spreuken.
Met mijn groep The Snas spelen wij muziek van de jaren 60,70. Nummers van
The Shadows, Roy Orboson, CCR, country-
dinner- & amusementsmuziek. Wij treden
3 uren op voor € 450. Interesse ? Mail
naar fonsmarleen@telenet.be
Neem eens een kijkje op de website van The Snas ! www.thesnas.be
The Snas tijdens een optreden op een boot. Bijna hadden wij schipbreuk geleden.
Onze zanger-guitarist Guy Bemten tijdens onze tourne in Ierland.
Onze rithmeguitarist Herman.
OVER ONS
“The Snas” werd opgericht in de zomer van 1995.
In taverne “De oude snas” zorgden diverse groepen voor de muzikale animatie tijdens de jaarlijkse prondelmarkten. Daar er onder het vaste cliënteel ook mensen waren die aardig wat van muziek afwisten werd al gauw besloten om zelf met een groep te beginnen.
Zeven “ would be” artiesten staken de hoofden bij elkaar en “The Snas” was geboren.
Oorspronkelijk zochten zij hun inspiratie in het country genre.
Een eerste optreden in de taverne kon direct op heel wat bijval rekenen.
De plaatselijke vissersclub was zo enthousiast dat zij besloot om de groep mee te nemen naar
Ierland tijdens de vakantie. Daar speelde “The Snas” acht concerten met overweldigend succes.
Zeven mensen samenhouden bleek echter geen gemakkelijke opgave en was toch eigenlijk van het goede teveel. Al gauw moesten er twee afhaken bij gebrek aan inzet, en ook de uitbater van de taverne kon een en ander niet meer combineren met het werk in de zaak.
Het was dus verder werken met z’n vieren. Als cover-band hadden zij regelmatig optredens.
Toch hielden twee mensen het na een tijdje ook voor bekeken.
“The Snas” was geschiedenis werd verteld, maar dat was zonder het overblijvende ambitieuze
tweetal gerekend.
Guy en Fons namen er een keyboardspeler bij en gingen weer van start. Het trio draaide op volle toeren en bezorgde menig fan kippenvel tijdens hun optredens. Na twee jaar echter moest de toetsenman om gezondheidsredenen de band verlaten.
Maar het leven staat niet stil. Tijdens één van zijn bezoeken aan de taverne kwam Herman in gesprek met Guy en Fons. Herman, die het vroeger al eens voor bekeken had gehouden, kwam terug, en dit keer met 200 % inzet.
Het oprichten van een nieuwe formatie bleek meteen een schot in de roos.
De aanbiedingen voor optredens stroomden binnen.
De traditionele country muziek geraakte wat op de achtergrond maar met covers van o.m.
The Shadows, CCR, Roy Orbison en zovele anderen uit de good old days is het succes
Ik ben De Munter Alfons
Moesten alle mensen zeggen wat zij denken er zouden er veel ons wat stilte schenken.
17-07-2006 om 00:00
geschreven door 
KARNAVAL.
REGENBOOG. 
ONZE HANDEN.
Ik ben De Munter Alfons
