Brigitte Andersson studeerde aan de toneelschool Gôsta Terserus en aan het Kungliga Dramatiska Teatern (Koninklijk Theater voor Toneel) in Stockholm. Zij was voor het eerst te zien op het witte doek in een reclamefilm, die door Ingmar Bergman tijdens een staking in de filmstudios van Stockholm werd gedraaid. Daarna waagde ze een kans bij het toneel, speelde een paar vrij kleine filmrolletjes en werd tenslotte door Ingmar Bergman naar zijn gezelschap in Malmö gehaald. Zoals alle acteurs van deze groep had ze haar grootste rollen te danken aan de Zweedse meesterregisseur. Haar eerste van de tien Bergman-rollen in Sommernattens Leende (De Glimlach van een Zomernacht) was echter nog heel klein. Bekendheid kreeg zij met haar eerste hoofdrol in Det Sjunde Inseglet (Het Zevende zegel). Anders dan vele andere spelers in Bergman-films mocht zij met haar aanstekelijke lach en haar blonde lange haar het principe van de aardse levensvreugde personifiëren. Terwijl zij aan het KoninklijkeTheater in Stockholm Shakespeare, Molière en Strindberg speelde, bereikte haar een uitnodiging voor een engagement in Hollywood, later gevolgd door een uitnodiging om naar Italië te komen. Maar na een Ingmar Bergman was er niets meer wat haar vooruit kon brengen. In 1958 kreeg Bibi Andersson de acteursprijs van Cannes voor haar rol als arbeidersmeisje in An der Schwelle des Lebens van Hjördi.
Deze actrice met haar bewust gekozen artiestennaam Aimée (geliefde) is voor vele bioscoopbezoekers identiek met de gevoelige Anne in Un homme et une Femme.
Anouk Aimée, de dochter van actrice Geneviéve Sorya, studeerde in Frankrijk en Engeland dans- en toneelkunst. Voor het witte doek werd ze ontdekt door Marcel Carné, maar haar eerste film La fleur de lâge bleef onvoltooid. Scenarioschrijver Jacques Prévert was echter zo onder de indruk van haar fragiele schoonheid en fascinerende ogen, dat hij speciaal voor haar de rol van de moderne Julia in Les amants de Vérone schreef. Zeer snel ontwikkelde de jonge actrice zich tot de verpersoonlijking van de verleidelijke schoonheid. Met haar lange slanke figuur en haar melancholieke sensualiteit wist ze het enthousiasme van het publiek in binnen- en buitenland te wekken.
De eerste en meest succesvolle van alle Bond-girls stelde ook optisch de normen voor al haar opvolgers.
Ursula Andress was de dochter van een Duits diplomaat. Als teenager ging ze naar Prijs om actrice en schilderes te worden. Toen ze zeventien was werd ze op een party in Rome ontdekt en speelde in drie korte films. Marlon Brando beval haar aan bij een talentenjager van Paramount, die van haar een nieuwe Marlene Dietrich wilde maken. Helaas had Ursula Andress weinig interesse voor toneel- en Engelse lessen, zodat op haar eerste carriérestart al snel het einde volgde. In 1957 trouwde ze met de regisseur John Derek. Toen er voor de eerste James-Bond-film een aardig ogende Bond-Girl werd gezocht, viel de keus op de welgevormde Zwitserse. Uit het feit dat ook de titelrol werd gespeeld door een volkomen onbekende acteur een Schot genaamd Dean Connery - , blijkt hoe weinig vertrouwen er bestond in het succes van de film
Sinds 1980 houdt Ursula Andress zich vol overgave bezig met de opvoeding van haar zoon Dimitri Alexandre.
Charme en betrouwbaarheid waren de bouwstenen van een carrière die hem tot in Hollywood bracht. Mat la nuit ameriaine richtte François Truffaut voor hem een filmisch monument op. Jean-Pierre Aumont was als het ware erfelijk belast: zijn moeder was actrice geweest, voor haar huwelijk met de eigenaar van een warenhuisketen. Jean-Pierre Aumont ging op zijn zestiende naar het conservatorium in Parijs en maakte op zijn negentiende zijn toneeldebuut. Vlak daarna speelde hij overtuigend een sympathieke knappe jongeman in de film Jean de la Lune van Jean Choux. Op zijn drieëntwintigste werd hij door zijn spel in het toneelstuk la machine infernale van Jean Cocteau en de film Lac aux dames van Marc Allégret beroemd. Zijn bekenste rol voor de oorlog is die van de minnaar van Annabella in de legendarische film Hôtel du Nord. In de tweede wereldoorlog ging hij naar Hollywood, waar hij debuteerde in een film over het Franse verzet (Assignment in Brittany).
Hij overleed in 2001 aan een hartaanval op de leeftijd van 90, en werd gecremeerd
Willy Geertje van Ammelrooij (Amsterdam, 5 april 1944), bekend als Willeke van Ammelrooy, is een Nederlands actrice, die al decennialang een van de belangrijkste filmsterren van Nederland is. Ook speelde zij in talloze toneelstukken en regisseerde zij enkele films. Bovendien nam zij in 1972 een single op genaamd "Da Da Da I Love You". Het nummer werd geproduceerd door Peter Koelewijn.
Van Ammelrooy volgde de Toneelschool in Amsterdam. Haar eerste filmrol was in "Rotterdam-Europoort" van Joris Ivens in 1966. Daarna volgde "Mira" (1971) onder regie van Fons Rademakers. Ook speelde ze in "De Lift" en "Ciske de Rat". Ze kreeg twee maal een Gouden Kalf voor Beste Actrice; voor haar rol als "Antonia" en als Mevrouw Lauwereyssen in "Lijmen/Het Been" naar de roman van Willem Elsschot. In 2004 speelde ze in Het Glazen Huis als Patricia Westhof. Haar laatste filmrol was in de Amerikaanse speelfilm "The Lake House" als de moeder van Dr. Kate Forster (Sandra Bullock). Ze is getrouwd met operazanger Marco Bakker. Filmeditor en regisseuze Denise Janzee is haar dochter
Een groot danser, een revolutie voor de Amerikaanse musicalfilm, een indrukwekkend acteur. Toen Fred Astaire in 1932 proefopnamen maakte had hij reeds een 27-jarige carrière als danser achter de rug. De kleine Fred had al dansles toen hij vier jaar oud was. Aan zijn zijde van zijn zuster Adèle trad hij op in variététheaters tot Adèle in 1932 trouwde. Toen besloot Fred Astaire zijn geluk in Hollywood te gaan zoeken. Ondanks de negatieve beoordeling werd zijn eerste film met Ginger Rogers (Flying down to Rio) ogenblikkelijk een succes. In nog acht geslaagde revuefilms stond dit droompaar van Hollywood, waaraan ook veel privè-affaires werden toegedicht, samen voor de camera. Hun best film tesamen was Shall we dance?De elegante stijl van leermeester Astaire en de beginnersstijl van zijn leerlinge Ginger Rogers hadden een onweerstaanbare uitstraling, die de typisch Amerikaanse musicafilm zeer positief heeft beînvloed. Fred Astaire schreef zijn eigen choreografieën en voerde zelf de regie.
Fred Astaire overleed in 1987 aan longontsteking en ligt begraven in het Oakwood Memorial Park Cemetery in Chatsworth, Californië.
Zij was het sekssymbool van de naoorlogse Franse film tot ze door Brigitte Bardot werd onttroond. Françoise Gautsch was voorbestemd om actrice te worden; haar moeder was onder de artiestennaam Janine Henry lid van het toneelgezelschap van Firmin Gémier. Na de oorlog verliet Françoise Algerije, waar ze al dansles had gehad, en nam in Parijs toneellessen. Dit was haar in haar latere rollen aan te zien er waren en zijn maar weinig actrices met haar maten die zich werkelijk serieus met de acteerkunst hebben beziggehouden. Toch ontkwam ook Françoise in haar eerste film Lépave niet aan het typische lot van een aantrekkelijke beginnelinge om meer uit- dan aangekleed voor de camera te staan. Als sensuele verleidster overtuigde ze met haar betoverende glimlach en haar opvallende vormen zozeer, dat ze voor nog een aantal vergelijkbare rollen werd gevraagd. In een deel van de film Nous irons à Paris had ze niet meer aan dan haar blonde vlechten.
De Franse filmactrice Léonie Bathiat, met de artiestennaam Artletty, is voorgekomen uit de jaren 1910-1920 in Parijs, een overgangstijd tussen de Belle Epoque en de dolle twintiger jaren. In deze tijd komen twee tradities te samen, die van het klassieke theater en die van het boulevardtheater, om tot een harmonisch geheel te versmelten. Het is dus geen wonder dat Arletty zichzelf in de eerste plaats als theateractrice beschouwt. Films maakte ze alleen maar, zoals ze zei, om wat zakgeld te verdienen en haar belasting te betalen. Met uitzondering van Jacques Prévert en Marcel Carné nam ze de film niet serieus, en het zijn juist deze twee die haar, om zo te zeggen tegen haar wil, tot filmster gemaakt hebben en tot een van de weinige echte vrouwelijke sterren van voor de oorlog. Bij haar eerste film was Arletty reeds 32 jaar oud. Negen films later, in 1934, ontmoette zij tijdens de opnamen van Pension Mimosa de regisseur Jacques Feyder, die haar gezicht bekendheid zou geven.
