Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Affodil's fotoboek
Affodil ging eens op reis en zag ...
25-05-2006
Zaterdag, 29 april.
We maken de stomst mogelijke keuze: binnendoor naar Nice. We halen bij momenten niet eens een gemiddelde van 50km/u. Dat komt nooit goed.
Gelukkig krijgen we een herkansing als we ter hoogte van Aix-en-Provence alsnog de autostrade kunnen opdraaien. Na wat zoeken rijden we dus nét 1 uur voor het vertrek de parking aan de haven op. Oververhit, uitgedroogd en flink dolgedraaid: het ontspannen sfeertje van gisteren hangt er grotendeels aan. Maar we zijn op tijd en nu wordt het menens met de vakantiesfeer.
Als de auto met de hondjes veilig in de buik van de snelboot zit, zoeken we onze fauteuils op. Er wordt omgeroepen dat de bar en het buffet de hele reis ter beschikking zijn van de passagiers. Uitgehongerd als we zijn, beginnen we bijna te kwijlen bij de vizioenen van goedgevulde borden en glazen. Nou ja, dankzij een ondermaatse croq, 2 synthetische kipsandwiches, een wafel uit een automaat en 2 gewone pilsjes die ons als Corsicanse Pietra worden aangesmeerd en gerekend halen we levend en wel de overkant.
We zijn de haven van Nice nog niet uit of de kapitein laat omroepen dat er links van de boot un siffleur te zien is. Iedereen naar bakboord en over ons heen, maar we hebben de dolfijn gezien. Poseren voor een fotootje is er niet bij, maar belofte 1 is ingelost en we zijn pas weg.
De rest van de reis verloopt rimpel- en verrassingsloos. We zitten wat soezerig in onze zetels. Op zon snelboot ga je niet zomaar aan dek staan kijken naar het mooie weer. Als je even de railing lost, ben je voer voor de haaien.
Maar dan merk ik dichtgepakte cumulo-nimbuswolken boven een wel verdacht donkere basis. Opeens ben ik klaarwakker, want dat moet wel betekenen dat we land aan bakboord hebben. We varen naast Corsica, dat plagerig verstoppertje blijft spelen en slechts af en toe met bloedrode stenen voeten komt pootjebaden in het blauwe water.
Nog een hele tijd blijven we naast een goed verpakt Ile-de-Beauté varen maar we komen steeds dichter onder de kust en stilaan worden 2 kleine eilandjes zichtbaar met op hun toppen kleine witte kapelletjes: les Iles Sanguinères. Eindelijk glijden we de Golf van Aiacciu binnen
Voor winkelen is het te laat. Dus wordt onmiddellijk de routebeschrijving voor Tassu uit de map gehaald. Overmoedig als we zijn, bellen we de huisbaas om te vragen of er in de buurt van onze gîte een restaurantje is waar we nog terecht kunnen. De goede man laat onmiddellijk zijn dochter bellen om de keuken open te houden, maar als we bij invallende duisternis en dichte mist eindelijk op onze nieuwe thuisbasis aankomen zijn we niet meer in staat nog 1km te rijden, laat staan nog te gaan zoeken naar die herberg. Geen nood. Marie belt af en bezorgt ons uit eigen keuken een paar eieren, wat brood, boter, een flesje melk, een snede ham en wat koffie en thee. Haar vader heeft zelfgemaakte appelsienwijn als aperitief en 4 flesjes Pietra in de koelkast gezet als welkom. Het heerlijkste maal in jaren. Waarna we uitgeteld in bed ploffen en dromen van de komende weken.
Midden in de nacht schieten we alle vier overeind. Op het dak voeren 2 katten onder pootgestomp en met ijselijke gillen een Corsicaanse paringsdans uit (verschilt niet veel van de Vlaamse versie: je gooit met plezier naar allebei met een emmer ijskoud water).
We hebben al weken geleden uitgerekend dat het ons scherp 13 uren gaat kosten om op tijd in Nice te zijn (pauzes niet meegerekend). Ten laatste 1 uur vóór het aan boord gaan aanmelden in de haven betekent dus vanaf middernacht doorpappen op een filevrije autostrade.
Geen van ons tweeën ziet dat zitten, dus wordt er achteruitgerekend: tussen 18 en 20u weg? Dan kan diegene die de hondenwacht moet rijden eerst een lange stop maken. We zouden natuurlijk ook kort na de middag kunnen vertrekken
Enfin, ik lever mijn fiets om 9u30 in bij de fietsenmaker voor een grondig nazicht. Buiten staat Charel me al op te wachten met een volgeladen auto. Twee uurtjes later zitten we op een terrasje in Nismes. We wilden eigenlijk in onze crêperie gaan lunchen, maar die is dicht dus wordt het de overkant van de brug voor resp. een pizza en een omelet.
Om klokslag 13u stappen we weer in de auto en rijden naar de Franse grens. We kozen de route over Charlesville-Mesnières, Reims en Troyes naar Dyon. Pas daar zullen we de Autoroute du Soleil vervoegen.
Grenoble wordt krap, dus voorbij Lyon kijken we uit naar een kamer bij een Ibis. Morgen nog 4 uurtjes rijden een makkie
