|
Toen ik zo n twintig a een en twintig jaar was, en verlaten door mijn vriendin Claudia, zat ik verslaafd met de handen in het haar. Nee voor een junkie werdt en wordt het steeds moeilijker, om aan geld te kopen in verband met de electronische opkomst van camera's alarms noem maar op.
Mits je je kontje wil verkopen, en ik en mijn maat Stephan deden daar niet aan mee. In ieder geval, zaten wij in de Sporthal Asterlo, onze buit eenmaal verkocht, twee straten verder (twee trainingspakken uit de kleedkamers van deze sporthal) te verdrinken nadat wij ons portie vergif op de wc opgerookt hadden, en niet meer ziek waren . Juist ja wij waren Heroineverslaafd. En baalden als een stekker, het was maart en het goot en vroor zelfs lichtjes. Hangend tegen de openbare telefoon in de benedenaula, borrelede er zachtjes een plan op.
Waarom gaan wij ook niet naar Israël? Net als die Ger? Die ging er ook heen als Catweazle en kwam terug als Tarzan! Geld, Frans, geld dat is het probleem. Ach man zei ik wat maken wij nou wel niet elke dag....? Snel omgerekend wisten we dat we binnen een week konden vertrekken, als we echt wilden. Minder gebruiken en al het geld voor de tickets bewaren, na enige informatie wisten we dat het via België "Nieuw Havelte "het goedkoopst was al stond de vertrektijd dan niet vast....
Een week later, allebei zeshondered gulden plus vijftig voor de airtax, gaven onze lieve moeders ons ook nog een zakcentje mee. Ik vijfhonderd, Stef tweehonderd.
Broodmager gekleed in een leger jacket van de dump, Rayban op neus al goot het als de pest, waren wij in no time in Antwerpen. Nou was het van ons een traditie van ons vijftiende af: Waar je ook komt : Eerst de hoeren buurt verkennen...
Twaalf uur 'snachts: Stef hield het niet meer , ik voel de bui al letterlijk hangen, maar wist het niet zekerwat het was. Hier hou jij mijn rugzak bij je laat ik mij even blazen, is goed zei ik, maar er kloptte iets niet, ik wist niet wat maar....
Ik zie Stefs silhouet zijn Levi 501 laten zakken, ik zie een, naar mijn zin een te groot hoofd richting Stefs snikkel gaan , hoor een harde schrikbrul van walging, en het silhouet van Stef geeft eerst een knietje en daarna een kopstoot op het vreemde vrouwtjes hoofd. In zijn blote kont naar buiten rennend schreeuwde hij:"Het is een vent!", " Het is een vent!", Ik zei: trek je broek aan en doe je rugzak om. Leeft het nog vroeg ik? Het antwoord was duidelijk, een geflikker van messen, dolken, en ander wapen tuig werdt zichtbaar door de stralen regen en straat lantaarns compleet met het geklak van de naaldhakken. Zaten er ineens zo n dertig veertig zwaarbewapende omgebouwden achter ons aan. Welcome to Antwerp schoot mij te binnen, rennend voor mijn leven, een rugzak van dertig kilo meesjouwend. Stef zijn laatste knopen sluitend. Na vier lange straten puften we uit op een hoe , de stilletto's niet meer horend.
Zijn we safe? We dachten van wel. Laten we maar het vliegveld gaan zoeken. Lijkt me een beter plan.Stef tegensputterend er moet hier toch wat te neuken zijn? Vergeet jij dat nou maar met je plus vier ogen dadelijk sta je in de Dierentuin een Baviaan te kezen.
Taxi genomen naar Nieuw Havelte. De hele nacht vanaf één uur tot 'smorgens alles dicht zelfs de trekautomaten waren buiten dienst, en een honger een honger dat we hadden en koud daar binnen, en onze vlucht zou om elf uur gaan als er plaats voor ons was dan tenminste.
Wij maar rondjes lopen tegen de kou, de afkick was inmiddels al begonnen, uren lang elke seconde wegtikkende een hel, we waren bevroren. Gelukkig kwamen wij er om zes uur 'smorgens achter dat er op de wc's van die warne handdrogers(blowers) waren voor na het wassen. Allebei de droger met wat kracht naar ons zelf gericht, met de afspraak ieder omste beurt op te staan om ze beiden aan te zetten begonnen wij te ontdooien, heerlijk was dat die warme lucht. Wij werden gewekt door een allochtone schoonmaker met een grote bek: "Wat doen jullie hier!". Doe je een beetje rustig aan mafkaan ! zei ik vertieft van de slechte nacht, wij moeten zo vliegen, hoe laat is het? Het was pas acht uur. Kunnen wij ergens koffie krijgen? Krijgen dat weet ik niet, maar kopen vast wel, zei de Marrokkaaanse Belg. Ik en Stef kijken elkaar verwonderd aan. Hij zei het echt serieus. Om negen uur gaat alles open. Wat is dit voor vliegveld. Het leek wel een graftombe, vooral 'snachts op de enkele winkels na, licht betralied met Gucci's, Rolexen daar achter gelaten helder verlicht. Tuurlijk hebben wij staan afwegen en frutselen, het bloed kruipt waar het niet gaan nietwaar? Maar we hadden al eerder zo n akkefietje gedaan en toen bleek alles nep in de etalage (verplicht v d verzekering) dus we namen het voor lief en Israël was ons doel en niet Indacel...Negen uur eindelijk een bak koffie die van ons bevroren bloed gesmolten lood maakte zo warm, een smerig broodje gevuld met gele snot gooiden wij halfbrakend terug naar de verkoper ervan Lands wijs. Lands eer. Maar dat goldt ook voor ons.
Eindelijk even afwachten nog zouden wij horen of we mee mochten vandaag of weer een dag en nacht op "Nieuw Helvelte" Ja hoor we konden mee om één uur vijftien Gate vier, het was wel een ouwetje vertelde de lieve Stewardess ons, maar we hoefden niets te vrezen, het was zijn vijfhonderste vlucht en er was nog nooit iets gebeurt. Mooie dames met fouilleerapparaten langs mijn kruis deed mijn gevoelige lichaam wegdromen. Bent u al klaar? U mag nog wel een keer...In hun mantelblauwe pakjes.
De vogel stond klaar. Belga Air op de zijkant, was dat geen kauwgommerk, vroegen wij ons af allebei te gelijk. Ja toch die van Kuifje of TinTin noemen ze hem hier geloof ik, die grijze waren het lekkerst daar waren we het over eens, lekker belangrijk. Als dat krakkemikkige ding het nou maar haalt. En dat was in de periode vierentachtig, vijfentachtig en toen werdt er nog wel eens een vliegtuig de lucht uit geschoten door de P.L.O. en nu zitten wij in een vliegtuig vol met Rabbi's richting Israël. Half hallucinerend van het afkicken zagen wij de Scud raketten al ons plane doorboren net boven de Middelandse zee tussen Kreta en Libanon in. Dat ga je allemaal in je hoofd halen. Zover waren we nog niet.De vogel steeg op en bleek een kreupele albatros te zijn, hij kraakfte, lektte, siste zodat alle Rabbi,s begonnen te mompelen bidden en met hun hoofd te slaan tegen de leuning voor hun. Er waren er bij dij schopten zelfs de stoel voor hun . Vreemd ritueel...Wij wisten één ding zeker: Wij zijn er geweest en vlogen net pas twee minuten. Ik zei als hij dadelijk op hoogte zit, schei die herrie er wel mee uit , dat komt door het klimmen van hoogte , even kreeg Stef een beetje kleur terug, totdat ik zei: "elfduizend voet hoger gaan ze niet", en het kolereding kraakte, siste en maakte nog steeds scheuerende geluiden. Nu zagen we beiden wit en groen van angst en we moesten nog zes uur vliegen. Zouden we het halen? En dan nog voorbij voorbij Kreta...Libanon. Oh My God! En die Rabbies wistten het ook, waren bang en bleven nonstop zes uur doorbidden en wij midden in een hallucinerende afkicktrip. Wat gebeurt er allemaal? Is dit het einde? Sterven in een Belga vliegtuig?Hadden we ons heel anders voorgesteld...
|
