Als docent engels heb ik voor mijn 55e (te) weinig aan sport gedaan. Kortom een zittend leven geleid. Toen ik dan ook hoorde dat ik diabetis had schrok ik me kapot vooral omdat ik me realiseerde dat dit een ziekte was die nooit meer over ging. En natuurlijk realiseerde ik me heel goed dat ik nu de rekening gepresenteerd kreeg van mijn lakse leventje. er moest due het een en ander gebeuren ook al kon ik het niet meer herstellen. Via de huisarts hoorde ik dat het diabetis mellitus type 2 was en ik dacht bij mijzelf Tja dat zal wel maar dat zegt me niks. Met een tablet per dag begon ik en zo heb ik het 7 jaar onder controle kunnen houden. Toen werd de dosis verdubbeld,maar....gelukkig hoefde ik nog niet te spuiten,want daar had ik heel veel voor over om dat te vermijden of in ieder geval zo lang mogelijk uit te stellen. Toen ik 60 werd zag ik het einde van mijn loopbaan naderen en aangezien ik niet in een diep zwart gat wilde vallen bereidde ik mij er op voor door vrijwilligerswerk te gaan doen. Het werd in eerste instantie HET RODE KRUIS, want ik had gehoord dat ze daar chauffeurs nodig hadden voor het ophalen en weer wegbrengen van mensen voor dedagverpleging en dat leek me wel wat. Maar... er doken twee probleempjes op: ten eerste kon je pas op de rode kruis wagen als je een diploma eerste hulp had gehaald en ten tweede had de wagen een normale versnelling ,terwijl ik mijn "hele leven"automaat had gereden. Binnen een half jaar waren beide problemen opgelost: 'swinters volgde ik op maandagavond (n.b.mijn schaakavond!!) de eerste hulp cursus en een bevriende3 chauffeur gaf mij op een industrieterrein rijlessen in de rode kruis wagen.
