|
Normandië Dag 2
We reizen met ‘De Stille Kempen’ en Maarten Verhoeven is onze chauffeur.
Ludo weet mij te boeien als gids. We zijn dit jaar de derde groep van senioren van de Landelijke Gilde die hij hier begeleidt en we hebben ’t meest geluk met het weer; de eerste groep het minst.
Vandaag staan de Landingsstranden van 6 juni 1944 op het programma.
We rijden naar UTAH BEACH, het meest westelijke strand waar Amerikanen landden. Hier ondervond men eerst niet te veel tegenstand om een bruggenhoofd te vestigen. Later kregen ze het veel moeilijker in het haast ondoordrinbare heggenlandschap van de Contentin dat de Duitsers veel beter kenden.
Meer landinwaarts ligt Ste-Mère-Eglise waar de zweefvliegtuigen en valschermspringers neerkwamen. Aan de kerktoren hangt nog steeds een pop ter herinnering aan de valschermspringer die er bleef haperen.
We bezochten er het interessante museum.
In een eerste gebouw in de vorm van een parachute bevinden zich een Waco-zweefvliegtuig. Je wandelt er dwars door en ziet hoe benepen de soldaten erin zaten.
Het tweede gebouw, dat de vorm heeft van een deltavleugel, herbergt het vliergtuig dat bij de Landing parachutisten heeft gedropt en zweefvliegtuigen heeft gesleept.
Daarnaast worden veel militair materiaal en en voertuigen tentoongesteld en ook een tank.
Op dit moment wordt er een grote hal bijgebouwd als uitbreiding van het museum,
In dit museum krijg je op korte tijd een goede kijk op de oorlogsgebeurtenissen.
De streek noemt men Contentin, een laag gelegen gebied met haast uitsluitend weiden en ook moerassen. Op veel plaatsen was het gebied onder water gezet. Zweefvliegtuigen zijn er in neergestort en valschermspringers verdronken. Tussen de weiden bevinden zich soms moeilijk doordringbare hagen en heggen, bocages in het Frans, die het oprukken erg bemoeilijkten.
Alhoewel Ste-Marie-Eglise al op 6 juni bevrijd was, heeft het nog 6 dagen geduurd voor men het 15 km verder gelegen Carentan kon bevrijden.
Na het middagmaal in het hotel rijden we naar de andere kant van de baai.
Op Pointe du Hoc moesten de comando’s eerst de rotswand beklimmen. Het ligt er nog vol diepe kuilen van vliegtuigbommen en zware obussen van de kruisers in zee.
Iets verder naar het oosten ligt Omaha Beach waar de Amerikanen zware tegenstand aantroffen. Te Colleville-sur-Mer ligt een indrukwekkend Amerikaans kerkhof. Hier liggen 9387 soldaten begraven. Als klokken ‘Stars & Stripes’, het Amerikaans volkslied spelen staan de Amerikaanse bezoekrs in houding. Het zijn ontroerende klanken. Zoveel verspeelde jonge levens. Vanzelf gingen mijn gedachten naar mijn vader die zoveel meer geluk heeft gehad in de eerste wereldoorlog. Zijn wedervaren kan u lezen bij de aanvang van mijn blog Fruit 2.
We stoppen te Longues-sur-Mer op een hoogte van 65m bij de zee. Een betonweg maakt de batterij gemakkelijk bereikbaar. Drie van de vier bunkers met hun kanonnen van 150 mm, draagwijdte 20 km, staan er nog volledig bij, sommige met afgezakte loop. Ik hoorde wel een paar plezante opmerkingen! Bij de eerste bunker die men tegenkomt blijft van het kanon enkel nog wat schroot over. Deze kanonnen beschotern de landingsvaartuigen, maar werden uiteindelijk het zwijgen opgelegd door de schoten van geallieerde oorlogsbodems.
Te Arromanches zien we restcaissons van de kunstmatige haven. In de 100 dagen die hij in gebruik is worden er 2,5 miljoen manschappen, 500.000 voertuigen en 4 miljoen ton materiaal aangevoerd.
Over Bayeux rijden we terug.
FOTO’S
- De Stille Kempen
- Maarten Verhoeven, onze buschauffeur
- De landingsstranden met hun naam. Wij bezochten UTAH en OMAHA en een stukje GOLD (De Britten) met Longues en Arromanches.
- Pointe du Hoc met 1 van de kraters.
- Het doorploegde kraterlandschap na 71 jaar. Het is een geklasseerd gebied.
- Idem
- Het menhirmonument met de uitstekend rots in de zee
- Op de rit vertder zien we nog een monument dat de verplinterde landingsvaartuigen suggereert.
- We passeren ook het oorlogsmonument van St-Laurent-sur-Mer
|
