Staphorst en Giethoorn

Met OKRA Halle-Kempen 30/06

Het is wel een stuk rijden. Je komt in 9 van de 12 Nederlandse provincies. Willem is chauffeur van “De Stille Kempen” en vader Theo is gids. Hij wist bijzonderveel te vertellen. Ik hoorde hem graag bezig ter aanvulling van mijn kennis.
In Meerkerk, al voorbij Gorinchem hebben we een stop voor koffie/thee met een flink stuk, lekkere taart.

We rijden eerst niet terug de autoweg op maar over een landschappelijk mooie polderweg.

Langs het veluwemeer komen we via Zwolle in de provincie Overijssel.

Langs de Oude Rijksweg over Rouveen naar Staohorst is het een lintbebouwing van mooie, oude boerderijen, veelal met stro bedekt en mooi geschilderd. Ze hebben, op een uitzondering na, hun vroeger functie verloren. Ze staan met hun zijgevel naar de weg, soms meerdere achter elkaar. De kerkdorpen houden vast aan de oude levensgewoonten, klederdracht en het ter kerke gaan. In de kerk van Staphorst plaats voor 2300

We bezoeken de museumhoeve.

Daarna is het maar een half uur rijden tot Giethoorn; daar haast geen wegen, maar allemaal kanaaltjes: het Venetië van het Noorden. Na het middagmaal stappen we op een ‘punter’ voor een vaart over een wirwar van kanaaltjes. We stappen uit voor een wandeling naast een van de langere kanalen. Er stappen wel wat toeristen, maar dat Giethoorn door 5 miljoen toeristen bezocht wordt volgens de jonge schipper lijkt mij opschepperij. Langs die weg stap je voortdurend over smalle, wel met een leuning afgeboorde, smalle bruggetjes. Ik geloofde hem dat je met een stuk in je kraag er makkelijk naast kunt fietsen voor een frisse duik. Er is geen foto bij van een dergelijk bruggetje, wel van de hoge bruggen over een kanaal.

Bij de terugkeer rijden we door Flevoland, 165 000ha nieuw land veroverd op de Zuiderzee en Nederlands 12 de provincie. Tot eind der zestigerjaren kon men toen nog rondrijden op de ringdijk rond het nog niet ontgonnen land. We trokken er enkele keren naartoe voor de vogels met De Wielewaal Voorkempen, waarvan ik in 1966 medeoprichter was. Nergens anders heb ik zoveel grote, donkere wolken spreeuwen gezien. Die zie ik niet meer.

’s Morgens had ik met een half oor gehoord dat we op de terugweg nog in Zeeland zouden stoppen voor een koffietafel en dat begreep ik niet.

In Ravenstein verlaten we de autoweg en rijden het binnenland in. Na een tijdje zie ik het naambord van het dorp “Zeeland” en we stoppen aan “Het Witte Huis”.

FOTO’S

1. Hoeves Staphorst

2. Idem

3. Idem

4. Idem

5. Hoevemuseum

6. Theo in het interieur

7. Kinderwagen

8. Bedsponde; met sliep zittend

9. Melkverwerking