in de snerpe, snijdende winterkou

die door de kale plantages schuurt

en egels verkleumd naar hun legers stuurt

vang jij mij met die glimlach van jou

jij troont me over bevroren paden

langs iele rotten van laagstamhout

zo doods, zo vruchtenloos en zo koud

met rijm en winterdons beladen

klauwieren cirkelen hoog boven

jouw landschap dat de ziel aangrijpt

waarin ‘t straks wemelt in de bomen

van pitfruit en seizoenarbeid

ach Eva, laat ons hier weer komen,

zodra jouw zomerappel rijpt …