Ik ben ?, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fry of Siobhan.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is 'Niets meer moeten...'.
Ik ben geboren op 21/03/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, literatuur, schrijven, poëzie, filosofie, kunst, wiskunde, sport (passie),, politiek en maatschappij ... wereldgodsdiensten ....
Ben een échte chaoot; bipolair; twee kinderen, Karen (én haar Wout)en Lieven, plus 4 schattige kleinkinderen, ons liefste Hannah van 8j, oner grootste kapoen ... Mathijs van 6j én onze tweeling Noor (die alles onderzoekt) plus onze warme knuffelbeer Luka
Kom net uit de douche, heb gisteren genoten maar ook veel verdriet gehad omdat ik bij ons pepa op bezoek was in het oude kerkhof... Gebleten én gelachen, zoals altijd gemakkelijk op zijn grafsteen gezeten met een paar sigaretten ... en na het schreien een héél fijn gesprek gehad ... Mijn vadertje, een prachtige man met héél veel liefde voor ons mema, al zijn kinderen, aangetrouwden en zijn kleinkinderen ... Maar ook een man met een hart voor mensen ... Hij heeft me zoveel liefde gegeven dat ik na zijn lange , pijnlijke aftakeling door kanker uiteindelijk bezweek op 30 juli 1987... en ik verloren met zoveel verdriet achterbleef... Mijn vadertje uit de honderdduizend ... wat hield én hou ik toch van jou ! Maar jij leerde me alles wat mooi is in het leven ( mijn moeder is helaas een héél ander mens ). Ze leeft gelukkig nog en op woensdag 12 maart 2008 wordt ze 90 jaar, zodat wij , haar vijf nog levende kinderen nog maar es een héél groot feest organiseren op zaterdag 15/03 ( haar kleinkinderen hebben allemaal een goede maar zware job, plus zélf nog jonge kinderen; wij vieren dus haar 90-jartig feest op zaterdag a.s. Ik heb het scenario eindelijk klaar om met m'n broer en zusjes een écht toneelstukje op te voeren, want twee zusjes kunnen goed toneelspelen, mijn broer speelt al minstens 25 jaar héél goed in onze jaarlijkse Looise revue, mijn derde zus moet meedoen (al vind ze dat eng), en ik schrijf scenario, leidt de boel wat in goede banen ( dat wordt weer wat morgen bij de repetitie ... ), jaja ... ben soms regisseur in de dop én breng alle nodige rekwisieten mee naar de feestzaal . Het wordt lachen geblazen pepa, op haar feest, én jij bent er natuurlijk ook weer bij, jij hebt dit jaar zelfs de hoofdrol ( wacht maar af hoe-en wat ik ineen geflanst heb !). Jij kon ook zo goed toneelspelen, zingen ( prachtig !!!), in het Kerkkoor én thuis, accordion spelen, alles wat natuur betrof legde jij uit aan mij ( ik was als klein kind aan alles geïnteresseerd en ben dat nu gelukkig nog steeds ), jij leerde ons de liefde voor muziek ( wij mochten piano leren (acht jaar naar pianoles ), we speelden later samen met accordion, piano, gitaar, tingeltangel voor die éne uit den hoop die niet musicaal was aangelegd, wij gingen als eersten in ons dorp op vakantie, daar kan ik nog boeken over schrijven !! Jij kon zo heerlijk dansen en als ik aan de beurt was walsten we rond in onze grote superette ( notabene de éérste Superette ooit in Limburg, daar kan ik ook boeken over schrijven ...). Op zondagmiddag als de winkel toe was ( dus na 13 uur ) klonk de mooiste muziek en schalde door de winkel. Wij moesten na schooltijd en in de vakanties altijd helpen in de zaak, maar deden dat meestal ( én soms met veel tegenzin ) met véél plezier ... We hadden veel vrienden en vriendinnen en ons huis was eigenlijk ,een duivenkot ( 't zat altijd vol met jong en ouder volk, maar onze vrienden moesten thuis geen klap uitvoeren én toch kwamen ze naar ons huis afzakken want 'Er was ALTIJD amusement in de KEET' ... En weet je nog vadertje ... jij leerde me alles van voetbal, koersen, athletiek, vissen ( bah!), en andere sporten ... Als Looi thuis speelde gingen wij samen naar 'De voetbal' ( als jong en klein ding eerst op je schouders en later leerde je me alle geheimen van die sport. Héél spijtig voor jou was uw enige zoon ( jij en ons mema verloren helaasdrie jonge jongens ) in geen enkele sport geïnteresseerd en mijn drie zussies evenmin plus ons mema vond sport de allergrootste zever... jammer, jammer voor jou. Gelukkig vond iksport wél fijn en ik ging altijd met je mee ... Alleen als je ging vissen liep ik daar wat rond , nam een boek mee en keek alleen wat je uiteindelijk gevangen had. Vond het verschrikkelijk wat je die vissen aandeed en daardoor onderandere ben ik sinds mijn 18-de een overtuigde vegetarier. Wou dat al veel vroeger maar mocht niet van ons mema. Ik moest en zou het vlees of de vis opeten, liet dat steeds op mijn bord liggen maar na schooltijd, zo rond 16 uur kregen m'n zussen en broer lekker brood met beleg. En jij die mij met alles hielp kon dat éne niet verhelpen; dus na schooltijd kreeg ik alleen het KOUD vlees of vis. heb dat later steeds weggemoffeld en at het niet op en door ouder te worden leerde ik alle truken om alleen groenten en fruit plus ander lekkers te eten. En ik hield nog het meest van groenten en fruit wat in overdaad in de winkel lag ... Nu, bijna 60, eet ik nog steeds het liefste verse groenten en fruit.
Dat waren nog eens tijden ... Moet al die boel ooit toch es noteren, ik kan wel iedere dag schrijven.
Ik ga alleen naar zijn graf op momenten dat er geen 'kat' te zien is, met Allerheiligen /Allerzielen ga ik nooit ... Al dat volk dat bij al die onbekenden staat te kijken/bespreken wat voor mooie bloemen oftewel 'brol' er ligt, of ... nog erger als er niets ligt terwijl die overledenen nog altijd familie hebben rondlopen ... Dat hoorde ik al in 1988 van een lieve vriendin, mijn lieve Jeanne, helaas vorig jaar ook gestorven, de lieverd !!! Maar ik was toen , nét toen, opgenomen in drie psycheatrische ziekenhuizen ( éérst zeven dagen op de 'EPSI-Unit' van Gasthuisberg, waar ik al op zovéél afdelingen ooit lag, daarna door mijn dochter rechtstreeks naar de psycheatrische afdeling in Heusden (voor zes weken) én dan door Karen naar Sancta-Maria in St. Truiden ( overal héél zware , in totaal bijna 6/7 maanden opname met véél hulp van psychiaters, psychologen, verpleegkundigen, keuken- en poetspersoneel, medepatiënten en hun familie/bezoekers ... NATUURLIJK ook mijn kinderen Karen en haar Wout met hun vier schatten, Hannah, Mathijs, Noor en Lukas, mijn liefste zoon Lieven, mijn lieve zussen en enkele neefjes en nichten, mijn moieder van toen nog 89, enkele buren hier waar ik woon, ... En van mijn vadertje hierboven én die lieve, bekwame psychiater ( op rust nu ), dokter St. én mijn goede huisarts. Mag zeker en vast niet mijn dochter vergeten !!! Karen is zelf psycholoog/sexuoloog maar het rare is: een mens met psychische problemen kan nooit door eigen zoon of dochter geholpen worden met therapie ( dat werkt gewoon niet ...). Later meer, moet nu eindelijk de niet gepoetste plaatsen onder handen nemen ... en daarna pas begint mijn weekend écht...
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
