De affaire MM is nog niet van de baan. We kunnen dus nog even doorgaan, al is het niet de bedoeling om dat tot vervelens toe te doen.
In het jongste DS Weekblad zijn de gasten voor de zomernachtsessie in Villa Hellebosch (zowat het beste dat De Standaard in de komkommertijd brengt) Mieke Van Hecke en Etienne Vermeersch. Uiteraard komt de affaire MM ter sprake. Vermeersch kan niet geloven dat MM spijt heeft van haar wandaden, wat volgens haar advocaat en de strafuitvoeringsrechtbank wel het geval is. Voor hem had ze het anders moeten aanpakken. Bij de eerste mogelijkheid van vervroegde invrijheidstelling had ze een brief moeten schrijven naar de familie van de slachtoffers waarin ze haar spijt betuigt en meedeelt dat ze nog vrijwillig in de cel zou blijven omdat ze beseft dat het nog te vroeg is voor de vrijheid. Had ze dat gedaan en had ze dan bij twee derde van haar straf vrij willen komen, dan zou Vermeersch hoogstpersoonlijk vader Marchal zijn gaan overtuigen. Dat is nobel van de man, maar ik vrees ook naïef. Als er een ding duidelijk is de laatste tijd dan is het wel dat de families van de slachtoffers van Dutroux het liefst zouden hebben dat MM van deze aardbodem verdwijnt. En ik kan dat ook volkomen begrijpen: de slachtoffers van Dutroux en co zijn ook van deze aardbodem verdwenen. Hun lot is onherroepelijk. Juist daarom moet men oppassen met de wijze waarop men nabestaanden van slachtoffers bij het vervroegd vrijlaten van een of meer daders betrekt. Wraakgevoelens mogen geen rol spelen bij de beslissing tot vervroegde vrijlating, maar het is zeer menselijk dat je die koestert als je kind vermoord werd.
Nee, het moedige pleidooi van Mieke Van Hecke voor mededogen is me liever. Een wereld zonder enig mededogen met de zwakheden van de mens is niet leefbaar.