Als je premier bent, moet je bepaald tegen een stootje kunnen. Om de haverklap gebruikt wel een of andere groep je als schietschijf. Vaak ben je dan pars pro toto: de premier wordt vereenzelvigd met het beleid van zijn regering. Zo bestempelde ondernemer Luc Bertrand onlangs Elio Di Rupo als een marxist. Pauvre Elio! Journalist Marc Reynebeau gaf gisteren in De Standaard al zijn mening over dat nieuwe etiket voor onze premier en zijn regering. Hopelijk legt deze ondernemer meer precisie aan de dag in zijn bedrijfsvoering, want ideologisch is deze analyse waardeloos, schreef hij terecht.
Het komt er eigenlijk op neer dat nogal wat ondernemers ontevreden zijn omdat de federale regering te weinig oor zou hebben voor hun visie op hoe de huidige crisis aangepakt moet worden. Ik kan me voorstellen dat ze meer gehoor vinden bij Peeters en Muyters. Het minste wat je van de uitlatingen van Bertrand kunt zeggen is dat de man niet erg uitblinkt in zorgvuldige woordkeuze. Of toch? Is het gebruik van de woorden marxist en marxisme juist bedoeld om op te vallen en om het huidige regeringsbeleid te demoniseren? Maar wat zou Bertrand antwoorden op de uitspraak van PS-senator Ahmed Laaouej dat het bedrijf van Bertrand maar 0,016 procent belastingen betaalt op zijn winst? En wat moeten we denken van het dreigement van Bertrand dat hij zijn bedrijven zal delokaliseren?
De mantra van ondernemers luidt steeds dat de loonkost in dit land te hoog is. Met andere woorden: het voetvolk, de gewone werknemers dus, verdient te veel. Let wel: dat geldt niet voor managers. Hun exuberant hoge lonen en bonussen zijn altijd dubbel en dik verdiend, meer zelfs, ze kunnen nooit hoog genoeg zijn, want ze halen altijd hun doelstellingen.
Opvallend ook dat Julien De Wilde, de vorige CEO van Bekaert, laat horen dat we op weg zijn naar een neo-communistische maatschappij. (Citaat in De Standaard vandaag.) Nu nog wachten op wat de huidige CEO van de staaldraadfabrikant uit West-Vlaanderen over communisme en marxisme te vertellen heeft.