Soms is een gedachte enkel maar een gedachte. Soms is ze mijn hele leven. Welkom jij, die op mijn blog een kijkje komt nemen. Ik schrijf graag en daarom is het fijn om hier een plekje te hebben en met anderen te kunnen delen. Ik hoop dat het jou hier bevalt en je er iets aan hebt. Ik zou het tof vinden als je een reactie achterlaat in het gastenboek of misschien bij een stukje tekst.
Groetjes, Patricia
03-02-2010
Welkom in dit blogje
Hallo,
Ik heb dit blog aangemaakt om met jullie van gedachten te wisselen. Ik weet niet hoe het bij jullie is maar mijn hoofd zit vol met gedachten. Ze spelen door mijn hoofd en lijken wel een spelletje met me te willen spelen. Ze blijven spelen en malen door mijn hoofd en soms denk ik: "Wat moet ik toch met jullie aanvangen?". Soms zijn ze zinvol, helpen ze me vooruit en word ik er wijzer van. Een andere keer laten ze me twijfelen, willen ze me overtuigen van dingen die niet reeël zijn en word ik er zelfs moedeloos van. Maar toch spelen ze voort.
Ik schrijf ook graag en daarom is het in ieder geval fijn om hier een plekje te hebben, om die gedachten op te schrijven en ze met anderen te kunnen delen. Ik hoop dat jullie die dit lezen het intressant vinden en misschien ook iets opsteken van m'n gedachten.
'k Heb gehoord van een stad boven wolken, boven aardse benevelde landen. 'k Heb gehoord van de zonlichte stranden en daarboven is nu ook mijn thuis. Halleluja, moet mijn ziel zingen. Halleluja, ik reis naar die stad toe. Ook al was hier mijn weg soms vermoeiend, maar het gaat naar omhoog en naar huis !
'k Heb gehoord van een stad zonder tranen, zonder nood, zonder angst, zonder strijden, waar ik nooit meer van ziekte zal lijden, en ik weet dat ik nu daar zal zijn. Halleluja, daar juichen wij allen. Halleluja en twijfel verdwijnt daar. Daar ik nooit meer zal struikelen of vallen. Ik ben thuis, ik ben thuis bij mijn Heer !
'k Heb gehoord van de blanke gewaden en van gouden, ja schitterende kronen. 'k Heb gehoord: Gods geslacht zal daar wonen; en mijn wens was ook eens daar te zijn. Halleluja, 't doet mijn geest verheugen. 'k Hoor gezangen van hemelse vreugden. Dit onttrekt mij van al d' aardse bande en mijn wens was ook daar eens te zijn.
Dit lied hoorde ik vandaag op een uitvaart en het ontroerde me omdat het me deed me denken aan onze zoon. Het maakt me triest dat hij er niet meer is maar het troost me en maakt me gelukkig te weten dat hij op zo'n mooie plek is. Hij is thuisgekomen op een plek waar het beter is dan hier, een plek zonder zorgen een plek zonder pijn een plek waar het goed is om te zijn en een eeuwigheid te verblijven.
een plek waar ik ooit ook naartoe wil gaan. maar nu nog niet.... het leven heeft nog veel te bieden.
Vannacht ben ik blijven logeren bij oma en opa. We hebben lang geslapen. Oma is me komen halen om 9u, dan hebben we samen heerlijk ontbeten, ik kreeg een boterhammetje en een baby yoghurtje en nadien nog een halve fles. Ik moet nog wennen hé aan het eten van brood 's morgens. Na m'n ontbijt heb ik van opa een heerlijk badje gekregen. Nogal een evenement hoor..... m'n babybadje staat dan in de douche opa er naast op z'n hukjes om me vast te houden en ik maar spetteren en spatteren met m'n badspeelgoedjes. Oma kwam me na een tijdje halen en heeft me afgedroogd, aangekleed en m'n haartjes gekamd. Ik vond dat allemaal niet zo plezant, ik had veel liever nog wat voortgespetterd in dat water. Toen ik in de box lag en wilde spelen, begonnen m'n tandjes pijn te doen en heb ik wat liggen zeuren, tot ik druppels kreeg en de pijn wat weg ging. Oma is toen met me gaan wandelen en een paar boodschapjes gaan doen, en ik heb lekker geslapen tot het tijd was voor de petatjes. Nadien mocht ik van oma wat door de living kruipen, heerlijk zo op ontdekkingstocht. Kruipen kan ik nog helemaal niet goed, maar ik kom toch wel waar ik wil...... Wat is er toch veel te zien in de grote-mensenwereld. Oma was bezig in de keuken, de afwasmachine aan het uitladen zei ze ... wat dat is dat snap ik nog niet, maar het zag er wel heeeel intressant uit, dus kroop ik er naartoe om eens te kijken. Maar oma deed snel voor m'n neus de deur weer toe, ze was zeker bang dat ik me pijn zou doen... maar niet erg.. ik had al weer wat anders gezien dat ik wilde verkennen.. er lagen oranje snippers en wat gek.. als ik bewoog, vlogen die weg, als ik er weer naartoe kroop kon ik ze niet vastpakken, raar hoor. Wat zie ik daar nu... aan de deur staat een ronde zilveren top op de grond.. he, als ik duw beweegt die.... en als ik nog wat harder duw, valt die omver en aha.... nu kan die rollen, dat is veel intressanter dan al de rest in de keuken. Ik zag dat oma wel goed op me lette, dat ik me niet pijn zou doen. maar nu ben ik moe en ik ga nog wat slapen.
Hoi allemaal, ook al was m'n man in het verleden al heel veel thuis (door het shiftwerk) toch is het allemaal een beetje wennen. De kleinkinderen komen regelmatig en ook dat vergt wel wat organisatorisch talent van opa en oma... maar gelukkig zijn we daar al jaren in getraind. Enfin het is toch een beetje meer aanpassen dan ik gedacht had. Vooral de uren dat ik alleen thuis was, die mis ik soms wel eens en aan de andere kant als ik dan eens alleen thuis ben, mis ik al snel de alomtegenwoordigheid van m'n ventje. Hihihihi, 't is wel grappig als je dat zo leest. Maar tja, ik ben dan ook al heel m'n leven een emotioneel tegenstrijdig vrouwmens geweest en ik zal dat waarschijnlijk dan ook wel de rest van m'n leven blijven.
In het algemeen is het zalig die welverdiende rust en m'n ventje geniet er dan ook met volle teugen van.
Vandaag was officieel Rik's laatste dagje werken. In de namiddag hebben we samen met z'n collega's gesmuld van een lekkere ijstaart en een tasje koffie. Nadien een prachtige speech van waardering van de adjudant waarmee hij al 18 jaar samen werkt. Bij het vertrek ..... alle auto's buiten met de sirene op en een erehaag van brandweermannen in hun complete uitrusting. Enorm indrukwekkend en ontroerend maar ..... een afscheid een brandweerman waardig!!!!! Na 35 jaar trouwe dienst met hart en ziel heeft dat echt wel verdiend.
Op 30 mei, bijna 30 jaar geleden ........ werd je geboren op een pinksternacht om 2u30. Je was een schat van een baby, met moeite om aan de daguren te wennen. De eerste tijd sliep je meer overdag dan 's nachts. Later wende je daaraan. Maar het was wel opmerkelijk dat je van rust hield. In je bedje alleen was je rustig en gelukkig. In de kinderwagen brulde je de buurt bij elkaar. Terwijl je zussen net andersom waren. Heel je leven bleef je een specialeke.
Vanaf je pubertijd zaten we dikwijls in elkaars haren. Je was een echte speelvogel en plaagde graag... maar dan wist je niet van ophouden en werd het soms een ergernis. Een van de dingen waar ik me het meest aan ergerde was... dat je door m'n haar kwam wrijven en het helemaal in de war kwam maken, waarna je me een knuffel gaf en zei.... dag mams.
Je wist m'n zwakke plekken en buitte die ten volle uit.... Tot ergernis van mezelf...... Maar toch hield ik van je.... Toen je vrouwke zwanger was kwam je af en zei " mam.. geef me eens een knuffel, want dat mis ik... de zwangere buik zit in de weg..... Je was en bleef een specialeke.
Er zijn zoveel mooie herinneringen en zovele dingen die ik mis .... soms wilde ik dat je binnenkwam en m'n haar in de war maakte net zoals je altijd deed en dan zou ik lachen omdat je bij me bent.
Gisteren was ik op het kerkhof toen het me allemaal overviel. Ik heb op een bank in de buurt van je grafsteen zitten wenen. Ik wilde zo graag dat je er nog was en met je dochter dolde in de tuin, waar je zo dikwijls van droomde als ze groter zou zijn. Ik wilde dat je op je kop stond en door het gras zou rollen, speelvogel die je was.
Ik zal nooit begrijpen waarom je het hebt opgegeven, ... net toen we plannen maakten voor een toekomst voor jou ... stap voor stap een nieuw leven tegemoet..... Maar ik begrijp wel dat je heel veel verdriet moet gehad hebben dat je wegstopte ... uit medelijden met ons....
Maar ons verdriet is nu veel zwaarder.... dan dat je het verteld zou hebben .... maar dat had jij waarschijnlijk nooit kunnen begrijpen.
Zoveel dingen lopen nu anders dan wij gedroomd hebben ..... en we moeten telkens weer oriënteren of we lopen zelf verloren.
Ach lieve zoon, wat zou ik je graag knuffelen en je nooit meer los laten. Maar je bent nu THUIS....
"De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft De glimlach van een kind dat nog een leven voor zich heeft"
De woorden worden gezongen in een lied, meestal achteloos want het is een vlot melodietje en daardoor een echte meezinger
Maar voor mij schuilt er zoveel waarheid in dat lied want Kato, de jongste spruit van 6 maanden kijkt je aan en dan ineens verschijnt daar weer haar glimlach, die straalt je tegemoet als je in haar ogen kijkt is het niet moeilijk om het leven heerlijk te vinden en één en al zonneschijn.
Het lied gaat echter verder en zingt over "Dat leven is de moeite waard, met soms wel wat verdriet Maar met liefde, geluk en plezier in 't verschiet"
En woensdagmiddag komt Marjon van 2,5 dan van school en daarin herkennen we dan meer de dagelijkse zorgen en het verdriet van het leven. Het kind groeit op zonder haar papa en dat doet ons pijn. Maar ook de hoop en het verder leven van onze zoon vinden we in haar terug, in haar guitige streken en haar vrolijke maniertjes, in haar lief zijn voor haar kleine nichtje. En dat maakt het leven waardevol.
"Zo'n glimlach maakt je blij, daar kan geen feest meer tegenop Wat geeft het of je ouder wordt, dat maakt toch niks meer uit Want je voelt je gelukkig al heb je geen duit"
Twee nichtjes, ... kinderen nog, zo verschillend, maar ook weer zo gelijk.
Zo heerlijk onbevangen en eerlijk. En maakt de glimlach van onze kleinkinderen ons heel gelukkig en heel tevree en dan geeft het niet dat je ouder wordt.
