Gebroken Dromen

Het was op een morgen
Zilversluier van mijn dromen
Weg
Het was diezelfde morgen
Een parelzuiv’re traan

Wie was ik en waarom?
Bovenal
Hoe was het zo gekomen
Dat ik niet meer dromen kon

Ik dacht aan mijn gedachten
En die waren o zo vol
Vol van leegte om ’t geleefde
Vol van niks, niets en stilte
Alleen

Ik dacht
Nog jaren zal ik dromen
Van dagen zonder eenzaamheid
De tijd die nooit zou komen
Dagen zonder zelfverwijt

Angst voor duizend nachten
Helemaal alleen
Gebroken dromen
En zo gemeen
De eenzaamheid
Stilte
Zelfverwijt

Gebroken dromen
Maar niemand die het ziet
Ik wil niet huilen
En dat mag ook niet