Inhoud blog
  • Inpakdag
  • een laatste keer de bergen in
  • torre del mar
  • dry rafting
  • apentoerentocht
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Gastenboek
  • Goedemiddag
  • OOk nog de Beste wensen voor 2024
  • Hallo
  • Een goede midweek middag en avond
  • Goedemorgen

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    de hort op

    02-07-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toulouse
    Als wij al dachten dat we gisteren een heel bijzonder fenomeen hadden gezien met de aquaduct, hadden we het mis. We zijn nauwelijks 20 km ver, als er weer een aquaduct opduikt, zelfde principe, kanaal kruist Garonne. Het kanaal smal en kalm. De Garonne breed en woest.



    De platanen langs de oever bladderen overvloedig af. De stukken dunne schors liggen als bruine schilfers verspreid op en naast het fietspad. Antiroosshampo helpt hier niet. Eigenlijk is er niets dat de platanen kan helpen, ze zijn ziek en moeten gekapt worden. Er is een boosaardige champignon die hen van binnenuit opvreet. Zo jammer, ik hou wel van die zuiderse bomen



    Het waterpeil van het kanaal is hoog, beetje lager dan het fietspad waar we op rijden. Dat geeft een vreemd effect, het lijkt een lange oprijlaan van geboend beton en met een beetje fantasie denk je daar een kasteel achter en komt een statige koets met versierde Pruisische paarden, die meer ter plaatse trappelen dan ze dichter komen, aangereden. Ik maak voor alle zekerheid een buiging met mijn hoofd. Verder dan dat kan ik niet gaan, het fietspad is niet breed en ik moet fiets en kar op het droge houden.



    We eten over de middag lekker, maar te duur voor wat het is, in een bistro bij een jachthaventje. Gelukkig hebben we nog een lekker abrikozentaartje, uit de hand in de mond, dat compenseert.



    Kan je geen verhaaltje verzinnen voor je blog over Toulouse Lautrec?, vraagt Geert. Oei, Toulouse Lautrec, ik weet niet wie dat is, zal dit moeten opzoeken, de enige Toeloes die ik ken is een poes, maar die is komen te gaan en kende een eerder gewoon levensverhaal.



    Toulouse, de stad dan, komt maar schoorvoetend dichterbij. De kilometers stapelen zich op, misschien is de franse kilometer iets kleiner dan de onze. En dan die pestvogeltjes die een eindje meevliegen en zich vlug in een boom nestelen om 'vite vite vite' te roepen als ze ons zien komen. Was ik een reiger, ik slokte ze naar binnen.



    We komen in de regio Haute Garonne. Water genoeg hier, zowel links als rechts van ons. En vissers die mekaar bijna verdringen, maar zelden een vis aan de haak slaan. Een keer zie ik een wit exemplaar bovenhalen, het ziet er niet uit, een witte vis.



    De stad komt in zicht, het industriegebied verdwijnt, bidonvillewijken verschijnen. Hier en daar zien we tentjes, koterijen, ook hier wonen mensen. We kunnen niet misrijden, het kanaal loopt dwars door de stad en wij doen dat ook, maar dan op de fiets. Vreemd, het lijkt of ik bekende gezichten zie. Loopster Elodie die langs het kanaal jogt, Bent van Looy op een bankje met witte sokken aan, mijn ex-collega Katelijne met snelle pas en boodschappentas (het is toch zondag??),twee keer Georges Moustaki, een bekend gezicht van TV, maar ik kan op haar naam niet komen.... allen verzameld in de immense stad, vierde grootste van Frankrijk. Sportief zijn ze hier wel, er wordt ontzettend veel gejogd en gefietst en gewandeld. We slalommen ons de stad weer uit, het drukste deel toch, logeren in de rand, morgen bezoeken we Toulouse echt. Vandaag is het genoeg geweest, we hebben 94 kilometers gefietst.

    02-07-2017 om 00:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (8 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-07-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. omer bij karel en martine
    Het verhaal van Patricia is nog niet ten.einde. Plots werden we uitgenodigd voor een aperitief en vielen wat puzzelstukjes op zijn plaats. De grote chef was overduidelijk Patricia, haar man was dezelfde man die het toilet repareerde, een tweede man/jongen hun zoon, dan nog een man/jongen met ongekende stamboom en de dame met de vreemde ogenstand, een vriendin-helpster, afkomstig uit de Dordogne, maar later op de avond werd haar geboortestreek plots Toulouse. Voor ons bleef dat gelijk, zelf zat ze er vrolijk bij, al kon ik me niet van de indruk ontdoen dat er achter de vrolijkheid een donkere kant zat. Ze werd trouwens behoorlijk afgesnauwd door Patricia. Het kasteel zal binnen drie maanden niet meer van hen zijn, ze verkochten het voor 900.000 euro aan een familie uit Nice, die met zijn allen naar Lacaze komen wonen, grootouders aan beide kanten incluis. Patricia en haar gevolg verhuist naar Alsace, waar ze vandaan komt, een b&b had en nu terug zal beginnen met b&b. Als we daar passeren zal ze voor ons tartes de flamme bakken. Flammenkuchen. Dat waren haar laatste woorden (die ze aan ons richtte).



    Nu we dit allemaal weten kunnen we opgelucht ademhalen dat we zelf dat kasteel niet per ongeluk kochten en gaan we weer op weg, uitgewuifd door de 2 jongelingen en la femme toulousienne, die ook mee naar Alsace trekt. De hemel zit toe, de zon mag niet buiten vandaag. Maar het regent niet de eerste 35 km en dat is een opluchting van formaat, want zo goed liggen de weerkaarten niet.



    Agen, het stadje waar we eten, heeft een merkwaardig fenomeen : het kanaal waar wij langs fietsen kruist de Garonne en beide gaan onverstoorbaar verder hun eigen weg. Hoe komt dat? De Garonne stroomt onder het kanaal door, want dat wordt via een aquaduct over de rivier geleid. Mooi gedaan , wij rijden met het kanaal mee over de aquaduct, voelen ons trots over zoveel menselijk vernuft. Ik vraag me trouwens af hoe en wanneer zo een kanaal voor de eerste keer volloopt. Komen de pompiers om die geul te vullen ? Regent dat vanzelf vol? En waarom loopt net dat kanaal vol en niet de lager gelegen delen achter de oevers van dat kanaal ? En als het kanaal nog niet af is, maar wel al begint vol te lopen, worden de gravers dan niet overspoeld? Ik denk dat ik beter terug naar school zou gaan om de knepen van de kanaalkunde te leren. Aan Geert moet ik het ook niet vragen. Hoe de economie in Belgie reilt en zeilt, ja, maar over kanalen weet hij niets. Geldkanalen wel, maar dat helpt niet.



    Er is wel wat te zien langs het kanaal. Een wildkampeerder die een vuurtje maakt, meer rook dan vuur, alles is nat, een marcheerder met een enorme rugzak , vijf snoezelende eendjes, een donkere jongen in kleermakerszit waarvan ik even denk dat hij zit te bedelen, maar dat zou wel heel dom zijn, bedelen langs een weg waar bijna niemand komt, een kale kip op de vlucht, een duister persoon met zonnebril zonder zonneschijn (een tsjolder, zegt Geert), een grote vis, dood, een grote vis, springend als een dolfijn, een prachtige grote geitebok, donkerbruin. blinkend van gezondheid en van zin in groen gras en gewillige vrouwtjes (even leek zelfs ik in aanmerking te komen), maar helaas voor hem vasthangend aan een koord. En verderop de zonnenbloemvelden, reeds in bloei, maar in de war omdat hun richtpunt, de zon, maar niet te vinden is en heel af en toe, op glooiende flanken, een wijngaard. Sooi, mijn vader, had lang geleden nog nooit een wijnstruik gezien. Wel was hij thuis in alle gewassen die Kempense grond kan voortbrengen. Hij hield van reizen, wat in die tijd niet zo evident was en zijn eerste 'verre' reis, samen met zijn Liza en een paar van zijn kinderen was naar de moezelstreek. Wat keek hij raar op! Al die bonenstruiken groeiend op de bergflanken. Aten die Duitsers dan zo graag bonen? Het was zijn kennismaking met de druivenstok.



    We moeten naar Merles, een klein dorpje, niet ver voorbij Valence d'Agen (een ander Valence dan dat onder Lyon). Het is hier duidelijk de fruitstreek, appels, peren, kiwi's. De franse kiwi's vind ik nog steeds niet kunnen concurreren met de Nieuw-Zeelandse, maar als ik de inspanningen zie om die vruchten te kweken, dan voel ik toch veel respect. Ook voor de plukkers, meestal immigranten, die voor weinig geld dit werk nog willen doen.



    We komen aan in onze b&b en worden.verwelkomd door...Vlamingen uit Kruibeke. Karel en Martine. Daar drinken we een Omer op. Ze wonen hier acht jaar, gewezen bakkers, en willen nooit meer terug naar het hectische België. Het is ontspannend nog eens doodgewoon Nederlands te horen en te spreken. Het zijn goedlachse, hartelijke mensen, we voelen ons alweer thuis.



    En, wat ik niet mag vergeten vermelden, we hebben de 2.000 km overschreden. Vandaag, na de elfde kilometer.







    01-07-2017 om 22:45 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    30-06-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.jommeke en filiberke
    Chateau de Lacaze, daar logeren we en ik kan er kop noch staart aan krijgen. In mijn hoofd is dit niet te vatten, de overdreven grootte, de muurschilderingen, de overdadige versieringen op muren en plafonds, het lijkt een spookkasteel. Maar spoken bestaan wellicht niet, dus is het zeer vreemd en onwezenlijk dat wij hier verblijven. De vertrekken waar wij toegang toe hebben, of beter die ons toebehoren deze twee dagen, zijn immens. Er is een slaapkamer, een dressing, een badkamer en een salon. Een vleugel dus. Ingericht volgens een grandeur die wij niet kennen, in cremig roze, deuren en kasten en schuifjes, tabletten, inmaakrekken vol tierlantijnen, drie grote ramen vooraan, twee grote ramen achteraan, in hout, met luiken, min of meer onderhouden. Ik kon niet nalaten te roepen : que c'est grand, toen de kasteelvrouw ons binnenliet. Eerlijk, ik was niet op mijn gemak. Het bed was te groot, de douche te ingewikkeld (hoeveel knopjes kan zo'n douche wel hebben?), ik voelde me ziek, had koorts en vroeg Geert met aandrang de kamerdeur op slot te doen. Het had ook met de geur te maken. Muf, en toch doortrokken met een vaal parfum uit sprays en geurzakjes, goed om te verdoezelen maar niet om weg te nemen. Het leek of het jaren geleden was dat er hier nog gasten waren. Waren we Jommeke en Filiberke, dan zaten we nu in een spannende episode van het stripverhaal.

    Wat zou ik graag de boekhouding van deze chateau inkijken, zijn er veel schulden, hebben ze een groot eigen vermogen (buiten de gebouwen),wat zijn hun kosten (veel, mijn gedacht) en opbrengsten (weinig, ook mijn gedacht)... En wie zijn de gastvrouw, ik zal haar Patricia noemen omdat ze ook zo heet, de andere vrouw, wiens ogen hun juiste plaats maar niet lijken te vinden, en die de vleugel hiernaast betrekt, wie is de man op de tractor en de man die het toilet kwam repareren omdat het niet werkte, waarna het plots te veel werkte en toen weer niet (we hebben het zelf ontmanteld nu, het houdt zich koest) ? Kom ik dat hier te weten?

    Het slapen heeft me deugd gedaan, in de ontbijtplaats komt Patricia uit de muur gestapt. Die muur is eigenlijk een deur, maar dat valt niet op met al die krullewieten. Ze heeft twee soorten fruitsap voor ons, de ene is sap van rode biet en nog iets onverstaanbaars en kurkuma. Ik proef ervan en denk (reeds in het frans): il faut apprendre a l'aimer, voor het geval ze zou vragen hoe het is. Geert, voorspelbaar, is er niet zot van. Pourtant, het is bloedzuiverend, dat heeft ze ons gezegd. De andere soort is van het gewone kaliber, sinaassap dus.

    Het is een geval apart, Patricia. De manier waarop ze ons verwelkomde gisteravond, op zijn minst speciaal. Ze kwam ons wapperend tegemoet gelopen (niet in rijgcorset en met lange sleep en een paar narren rond zich) in jeans en op crocs en met een oude, zwarte hond bij zich. De hond waggelde richting Geert, zijn grijze snoet vol verwachting, kwispelend.

    Zij : Attention, il mord, le chien! Ah, il n'a pas beaucoup a manger, parce que vous avez le ventre plat. Kennismaking met enig risico. We lachten een beetje schaapachtig, meer verweer hadden we niet.

    En wat zouden we vandaag zoal kunnen doen, vraagt ze zich na het ontbijt af. Zwemmen in het zwembad, stelt ze grijnzend voor. Douche inclus, want het regent weer voluit. Het is markt vandaag in Aiguillon, vertelt ze, als we willen mogen we haar auto lenen. Maar, opgelet, hij moet wel voorverwarmd worden. Ze toont het ons, geeft de sleutels, 'auto niet op slot doen, is niet nodig' geeft ze nog mee en wappert alweer naar een verre bijbouw. De auto is een Renault Express met reclamelogo van Kronenbourg, hij is zeker twintig jaar oud. Kasteel, hond, auto, allemaal vergane glorie. Toch zijn we blij met het vehikel, het houdt ons droog en in een oogwenk zijn we in Aiguillon. De markt ligt er even miezerig bij als het stadje, maar het heeft lekker en goedkoop gerief. We kopen fruit en brood en een tomaat van 400g, type Coeur de boeuf. De streek is befaamd voor zijn tomaten, les tomates de Marmande. De marktkramers trotseren dapper de lek in hun nek en dat voor een appel en een ei. Wij zijn blij, de rest van de dag hult zich in rust, noblegewijs.















    30-06-2017 om 22:36 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.le canal des deux mers
    Donderdag 29 juni

    Het belooft een zware dag te worden. De gastheer fronst zijn wenkbrauwen als we opperen dat de zon er nog kan doorkomen en (met accent op de e, wat ik hier niet kan zetten) de rit zal zo'n 85 km ver zijn. Toch vertrekken we monter, net zoals onze mede-loges. Die vertrokken zo monter dat ze de achterklep van de auto lieten openstaan. Doet me denken aan Thomas en ik, in het putteke van de winter, 's morgens vroeg, op weg naar het autorijexamen. Enkele meters gereden, maar wat was het donker, we zagen geen hand voor onze ogen, zouden de lichten niet branden? Bleek de motorkap nog open te staan. Ze was nog vlug even geopend om de onderdelen te bestuderen en in onze nervositeit vergeten sluiten. Het examen werd een even grote sisser, niet mogen deelnemen wegens papieren niet in orde.

    De truuk met het douchegordijn als regenjas voor de fietskar is pico bello gelukt, we zijn trots als een natte gieter, wanneer de eerste regenbui op ons neerspat. We beginnen alvast met wat fout te rijden, maar een vriendelijke oudere man zet ons perfect op de goede baan. Eens we het kanaal van de Garonne vinden, is het simple comme bonjour : de groene fietsbordjes volgen.

    De batterij heeft al heel wat moeten assisteren, er waren een paar klimmetjes, we zullen ze opladen in een van de veelvuldige bars langs dit toeristisch parcours. Niet dus. Elk dorpje dat we tegenkomen is doods. Pas de commerces. We zien in de verte nat en aandoenlijk parasols wapperen, opschrift boissons et glaces. De parasols zijn open, de bar is dicht. Maar, zegt de man, hij heeft een abri, we mogen er schuilen. De abri is het toilet. Eigenlijk een meevaller want we moeten zo nodig.
    Van miserie eten we wat brood en een banaan uit de hand aan de voet van een kerk. Er staat een schamele bank, nat.

    Zienderogen begint de batterij te slinken, mijn warmtepeil ook. Mijn handen zijn dood, gevoelloos van de natte kou, mijn voeten leven nog, maar zijn ook doorweekt. Geert voelt zich nog behoorlijk warm (Spaans bloed). Het fietspad ligt bezaaid met afgevallen bladeren, takken en stukken schors van de platanen die de route zo heerlijk ombreux maken bij zonneschijn. Het moet hier flink gewaaid hebben.

    We moeten toch echt een bar vinden. Geert gaat bij elk dorpje op prospectie zodat ik geen nodeloze kilometers moet doen. Ik vind een dikke Duitser op een boot, die electriciteit aftapt van een paal op de oever. Ik vraag hem of ik even mee mag aftappen of hoe zo'n ding werkt. Je moet dat gaan aanvragen bij de gemeente, zegt hij en dan heb je lange tijd electriciteit voor 2 euro. Maar omdat ik het zo schoon vraag: hij kan me een half uur aansluiten. Stekker in, lampje brandt niet. Nog eens proberen, lampje brandt niet. Iets mis met de oplader, zegt hij. Tot hij zijn eigen laptop probeert. Hij heeft helemaal geen toevoer van electriciteit. Hij schiet in een Duitse colere, zijn jas aan, recht naar de Gemeinde, sehr teuer, zwei euro fur nur ein uhr. Gedaan met zijn rustig visnamiddagje. Zijn vrouw beziet het stoicijns, met of zonder electriciteit, ze zit daar te niksen, diep in de boot. Ik overweeg om ook wat electriciteit te gaan vragen aan de gemeente, Geert ziet dat niet zitten.
    We vinden een restaurantje in Mas d'Agenais, een iets groter stadje. We mogen er iets drinken en onze batterij opladen, maar na 50 minuten moet ze sluiten. 50 minuten geeft niet veel energie, maar we zijn dankbaar voor wat we krijgen.

    Af en toe krijgen we nu een streepje zon, het neemt de ergste koude weg. De wind wakkert aan, een felle zijwind.

    Het gaat weer slecht met de batterij, het gaat ook niet goed met mij, ik voel me ziek, misselijk en al mijn rugspieren doen pijn. We rijden verkeerd, er is kort maar krachtig wederzijdse irritatie. Ondertussen is het al zeven uur, voor acht uur worden we verwacht in Chateau Lacaze, tegen Aiguillon. De batterij geeft het op, net als we het stadje binnenrijden. Geert neemt het laatste stukje over. Hier vinden we wel een oplaadpunt. We stoppen bij cafe les Tch'ts (ik dacht dat zij in het Noorden wonen),waar een paar mannen zich de ziel uit het lijf roepen bij het kaarten. Ongelooflijk hoeveel lawaai een man kan maken. Geert eet een menu, ik wroet wat in mijn eten en vind ondertussen een apotheker die me iets geeft contre les maux digestifs. Nog vijf kilometer te gaan. Er staan er al 100 op de teller.















    30-06-2017 om 17:43 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    29-06-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.niet lekker
    Geen blog vandaag, ik voel me niet lekker. De hele dag regenbuien en etappe van 100 km. Ons beetje misrekend.
    Morgen rustdag.

    29-06-2017 om 20:48 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    28-06-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.boeuf pop

    Carmelle, de gastvrouw, vriendelijk en zoet als een echte caramel, offreert ons een typisch frans ontbijt en weet over elk produkt iets te vertellen : de brioche, specialiteit van de streek, klaargemaakt met pastis, honing van de buren, confituur van druiven en appels/kweeperen, die men hier raisiné heet (on l'aime ou on le deteste), de yoghurt van een plaatselijke boer...onze ochtend is goed begonnen. De kapster wacht, Virginie is haar naam, een vrouw met levenswijsheid en empathie. We praten over dementie, hoe dit iedereen kan overvallen, rijk of arm, slim, dom, slecht, wreed en in die zin een rechtvaardige aandoening is, maar toch ook heel 'injuste',wat ik als onrechtvaardig begrijp omdat het mensen en hun omgeving zo meedogenloos treft. Juist gezien vind ik dat. Ondertussen verlost ze ook nog mijn hoofd van zijn tapis plein, omzeilt de weerborstels en vraagt 30 euro. Vlug en vaardig en goedkoop.

    We gaan vandaag op zoek naar een regenjas voor onze fietskar. Doen we dat niet, dan riskeren we een bassin d'eau mee te zeulen als het nog durft te stortvlagen (katten spouwen, noemt Liza dat).

    Carmelle is al aan het rondbellen naar sportzaken om een dekzeil voor de kar te vinden, zonder resultaat. Wij opteren voor een brico, oplossing ter plaatse te bedenken. Dat voert ons 18 km verderop, wederom langs de fietssnelweg, tot in Bazas (de stad van Juul Kabas). We staan even voor een spçitsing, wedden om een café gourmand of het links of rechts is. Ik win (een halve café gourmand, want ja, die reeenogen!).

    Bazas heeft een kathedraal en op het plein ervoor ligt het restaurant Boeuf Pop, aanbevolen door de gastvrouw. Het is hier de gereputeerde streek van rundsvlees. We zijn niet zo'n vleeseters, maar hier zullen we ons maar eens laten gaan. Ik ga voor een steak tartaar, Geert voor piÚce de boeuf. Hij mag kiezen, 200 of 400 gram. Dat laatste is te veel, het zou zijn oren uitkomen. Boeuf Pop zit stampvol, goed teken. De steak tartaar ziet er walgelijk uit, moest ik niet overtuigd zijn dat het hier goed is, ik zou er niet aan beginnen. Maar het is huisbereid en ik maak de bedenking dat het waarschijnlijk ook zeer puur is, zonder roodgetinte additieven en zonder mayonnaise of andere sausen a volonte. Het smaakt wel lekker, vooral als ik mijn ogen toe doe. Dat laatste valt best mee, want er is plots bliksem, zware donderslag, het licht valt uit en ik zie de tartaar niet meer. De mensen hier blijven er rustig onder, ook als het een tweede keer gebeurt. De bakken water die daarna uit de lucht vallen stemmen ons vrolijk. Wat nu valt kan seffens niet meer vallen. We hebben wat wijn gedronken, het maakt me altijd lacherig. Het wordt de slappe lach als ik denk aan de folder van de b&b, die zegt dat Francois, de gastheer vermoed ik, massages aan bed geeft. Ik probeer er niet aan te denken, maar het zou eigenlijk niet eens een slecht idee zijn, want mijn kuiten zijn heel verzuurd...van het trappen doen in de vuurtoren twee dagen terug.

    We vinden een oplossing voor de fietskar : we kopen een fluo douchegordijn. Dat gaan we straks met knippen en plakken (cut en paste) tot een waterdicht frakske omtoveren. Hopen we.

    Het stadje waar we logeren heeft enig historisch belang want pape Clement V is hier geboren. Deze paus kwam regelmatig in Viilandraut terug waar hij enkele vertrekken van een doening bewoonde. Ik heb begrepen dat er op dat moment 2 pausen waren, een in Rome en deze Clement in Avignon. Hoe die overeenkwamen, dat weet ik niet, het moet een duobaan geweest zijn. Clement V had ook nogal wat last met de franse koning Filip le Bel, die boos was op de Tempeliers omdat ze hun rijkdom niet met hem wolken delen. Hij zette druk op Clement, die handenwringend niet meer wist wat te doen, want hij was niet a priori tegen de Tempeliers. Toch heeft hij maar gedaan alsof en die bende rijkaards veroordeeld. Toen de laatste Tempelier zijn hoofd op het kapblok legde, klaar voor de hakbijl heeft die arme veroordeelde  in een ultieme helderziendheid geroepen dat roi et pape dra voor het tribunaal Gods zouden moeten verschijnen! Die 'dra' was heel goed gezien, de koning stierf na een maand, pape Clement na 7 maanden.

    In de b&b hebben enkele weken geleden voor de eerste keer 6 Chinezen gelogeerd. Die gasten komen hierheen om wijngaarden op te kopen, wijnen te importeren in China en big business daarmee te doen. Ze zijn rijk, maar ze hebben ook gewoontes die ons petje te boven gaan. Tijdens le petit dejeuner spuwden ze voortdurend op de grond. Carmelle was er ontdaan van.  Ze hadden 'champagne' bij zich uit Slovakije, die moest geproefd worden. Maar omdat het zo ontieglijk warm was in hun auto, spatte die 'champagne' in het rond toen ze de fles openden. Hij werd direct geklasseerd als 'slecht'. 

    28-06-2017 om 22:06 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-06-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.weg van de zee
    Prima ontbijt bij Agnes. Des crepes, du pain, salade de fruits et.....caramel fleur de sel. Ik ben er gek op. Geert moet er niks van weten. De gustibus et coloribus non est disputandum. Aan de ontbijttafel ook Spanjaarden uit Girona. Ze gaan richting Loire. Raden ons ten stelligste af om in Spanje te willen fietsen. Mountainbiken, dat zeker wel, Girona is een VTT paradijs.

    We trekken vandaag het binnenland in, door de bossen van de Landes. Het is geen sinecure om de start van het fietspad te vinden, de fransen zijn soms erg nonchalant in hun bewegwijzering. Geert vindt een fietspad....dat uitkomt in een winkelcentrum. Zijn Spaans bloed laat borrelend van zich horen, wat gegrom en gerommel, donder en hellepreek, de bui waait voorbij. We vinden onze route :een fietspad, vrij van auto's tot op onze plaats van bestemming, een echte fietssnelweg, goed geasfalteerd, goed bewegwijzerd vanaf nu.



    Er is bar slecht weer voorspeld, met onweer en hagel(slag), we fietsen flink door. Als kind zou ik hier niet graag de baan opgestuurd zijn, zeker niet bij valavond. In elke boom kan je een monster zien, hoog boven je hoofd. Met hun lange, zwiepende armen, bedekt met schubbig mos, en eindigend in meerdere tentakels kijken ze dreigend en krakend op je neer, en elk moment kunnen ze toeslaan. En nergens straatverlichting. Hier is donker nog echt donker.



    Er zijn maar weinig dorpjes in dit uitgestrekt bosgebied en als er al zijn lijken ze zo geisoleerd dat ze een zekere eenzaamheid en tristesse uitstralen. Ik vraag me af wie hier woont, wat ze doen en of de jongeren hier kunnen aarden. We zien een paar tieners, 3 jongens en een meisje en ik moet denken aan het boek van Lize Spit. Ik hoop dat de tijden nu anders zijn, ook hier in het landelijk Frankrijk.

    We moeten even schuilen voor een natte drash, van korte duur, maar een die maar een paar minuten nodig heeft om je zwabberzwabber te doen voelen. Onze schuilplaats is een kleine oosterse take away, met enkele stoelen voor wie ter plaatse wil eten. We nemen nems en gems, niemand weet wat het is, maar het smaakt. De man heeft de typisch oosterse vriendelijke glimlach, zegt dat hij ook van fietsen houdt. Zijn televisie toont continu eentonig gekweel van een koppel dat al zingend met de handen draait en fladdert, op de maat, en daarbij ook nog eens pasjes links en rechts synchroon uitvoert. Nicole en Hugo op oosterse wijze. Achteraan een hele school backing movers, ook draaiend en schuifelend. Wat een romantiek.

    Het weer is vriendelijker dan we vreesden, buiten de stortbui van daarnet regent het een vol kwartier door, de rest van de rit blijft het droog. Toch rijden we aan een hoog tempo (Geert zegt dat het onze snelheidsrecorddag is), en komen in de late namiddag aan in Villandraut, een stadje waar nog leven in zit, getuige hiervan het aantal handelszaken, waaronder een kapper. Omdat mijn haardos al een tijd de afmetingen aanneemt van een kamerbreed tapijt en ronduit Trumpiaans begint te worden, zeur ik al een tijdje over een kapper. Welaan, hier is er een. De gastvrouw belt haar stante pede op, morgen mag ik gaan. Benieuwd wat dat gaat worden.

    27-06-2017 om 21:40 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    26-06-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.chariot presque dans l'eau
    Augustin is van 's morgens vroeg al een vrolijke frans en hij spreekt frans op zijn fernandelst. Ik begrijp er geen jota van, maar dat deert hem niet. Goed adresje om te overnachten, grote pot verse fruitsla bij het ontbijt, hij doet dat goed.



    Alleen spijtig dat het regent vandaag. Maar, zegt Augustin, het is niet vilaine, het weer, het gaat beteren, we zullen het wel zien.



    We kunnen het hem niet meer zeggen maar hij heeft gelijk. De hemelsluizen sluiten, een.waterzonnetje breekt door.



    De fietspaden kunnen beter dit stuk, we hobbelen over Mac Adam en proberen de putten zo veel mogelijk te vermijden. De bomen zien er niet veel beter uit. Welke orkaan heeft hier huisgehouden? Weinig bomen hebben een kruin, de meeste staan gebroken zij aan zij, nog een gier erbij en we zitten in een strip van Lucky Luke. Veel dood hout op de grond ook, opruimwerken zouden hier nuttig zijn.



    De bossen blijven onze dag vullen, we naderen la dune Pilat, de hoogste duin ter wereld (of toch zeker van Frankrijk) en de andere duinen willen niet onderdoen. Ze concurreren 'om het hoogst', voor ons geen probleem, we voelen ons op een roetsjbaan in Walibi : in volle snelheid naar beneden en dan een beetje bijbenen om terug boven te geraken. Het is leuk rijden. Ik vraag me af of België voor mij nog voldoende aantrekkelijk gaat zijn, na al die mooie, uitgestrekte groenigheid en eindeloze blauwigheid.



    We zijn op weg naar Cap Ferret, dat is een landtong die tussen de zee en de monding van de Gironde ligt. Helemaal op het puntje van de tong geraken we niet, maar toch tot de phare, die we voor 6 euro mogen beklimmen. De vuurtoren is 53 m hoog en dat zijn behoorlijk wat trapjes. Er wordt gepuft, voor ons en achter ons en wij doen vrolijk mee. Boven, hoog en droog, zien we Arcachon liggen. Daar moeten we naartoe, met de boot.



    We worden verzocht de kar los te koppelen, de fietszakken los te maken en bagage van het fietsrek te nemen. Want, het kan allemaal in het water vallen. Wie wel bijna in het water valt omdat ze overladen is met alles wat in het water kan vallen, ben ik, struikelend over een trapje. Ik houd er een blauwe arm aan over. Le chariot, de fietskar dus, wordt op het dek gezet, de fietsen ook. Dra wordt de eigenaar van de chariot opgeroepen om ook op het dek te klimmen en de kar vast te houden, want ze zou wel eens in het water kunnen rollen. Geert boven op het dek. Met zijn fietsschoentjes. Niet de kar maar de man bijna in het water als de boot heftig begint te schommelen. Een echte ferry ware toch handiger geweest, maar we halen de overzijde met ons hele hebben en houden. Oef.



    Het wordt nog wat zoeken naar onze b&b, het adres zorgt voor verwarring, maar Agnes wacht ons op met een flink stuk zeep en een tip voor een plaatselijk restaurant. Met haar groeten mogen we daar een gratis aperitief verwachten. Pineau de charente dan maar. Alleen, we durven beiden niet zeggen dat Agnes ons gestuurd heeft. Het kost ons 12 euro.







    26-06-2017 om 23:00 geschreven door geert en hilde op de fiets

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 25/12-31/12 2023
  • 18/12-24/12 2023
  • 11/12-17/12 2023
  • 04/12-10/12 2023
  • 27/11-03/12 2023
  • 07/11-13/11 2022
  • 31/10-06/11 2022
  • 24/10-30/10 2022
  • 17/10-23/10 2022
  • 05/09-11/09 2022
  • 29/08-04/09 2022
  • 22/08-28/08 2022
  • 16/08-22/08 2021
  • 09/08-15/08 2021
  • 07/09-13/09 2020
  • 31/08-06/09 2020
  • 24/08-30/08 2020
  • 09/09-15/09 2019
  • 02/09-08/09 2019
  • 26/08-01/09 2019
  • 29/04-05/05 2019
  • 22/04-28/04 2019
  • 15/04-21/04 2019
  • 08/04-14/04 2019
  • 01/04-07/04 2019
  • 25/03-31/03 2019
  • 10/09-16/09 2018
  • 03/09-09/09 2018
  • 02/10-08/10 2017
  • 25/09-01/10 2017
  • 18/09-24/09 2017
  • 31/07-06/08 2017
  • 24/07-30/07 2017
  • 17/07-23/07 2017
  • 10/07-16/07 2017
  • 03/07-09/07 2017
  • 26/06-02/07 2017
  • 19/06-25/06 2017
  • 12/06-18/06 2017
  • 05/06-11/06 2017
  • 29/05-04/06 2017
  • 22/05-28/05 2017
  • 08/05-14/05 2017

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!