Al donderdag vandaag, de nationale feestdag zit alweer in de vergeethoek van ons brein, al blijven de mosselen en de frieten toch een vage, maar aangename herinnering. De nieuwe chef van het restaurant doet erg zijn best, gaat op zoek naar bovenste beste bintjes en bakt ze in twee keer. Ze waren lekker en overvloedig, bier schonken ze in grote kannen. Naast ons, een Belg van Mechelse afkomst, die een mas heeft en gites verhuurt. Vriendelijke man, heeft ons aanwijzingen gegeven voor een leuke zwemplaats, enkel ingewijden kennen die. We hebben al gezocht, maar niks gevonden. Volgens de man is het een natuurlijke jacuzzi, een watervalletje waar je met je rug kunt onderzitten. Goed voor verlamde vleugeltjes, al hoor ik er niet meer over klagen. Aan onze andere kant zat het plaatselijk Catalaans verzet, weg met de Belgen en alle andere indringers, zo leek het, er kwam geen tegemoetkomend woord over hun lippen. Het enige dat ze ons wilden vertellen was dat ze Catalaans waren en goed op de hoogte waren van de Belgische cultuur, want ze kenden Jacques Brel. Meer dan dat was niet nodig om te kennen, ze gedroegen zich heel erg 'op zichzelf', dit wil zeggen, ze praatten nogal veel achter hun hand, duidelijk niet voor alle oren bestemd, twee oude tantes en een gezette neef die de klaagzangen moest absorberen. Even dacht ik dat ik ze 'nighthawk calling' hoorde fluisteren, maar Wereldoorlog II is toch al een poos gedaan, dus dat moet inbeelding geweest zijn.
Zondag konden we echt niet langer dralen, er moest een col sneuvelen. Omdat er maar een noemenswaardige col binnen redelijk fietsbereik ligt, hadden we absoluut geen keuzestress, het werd de col de Roq Jalere, net geen 1.000 m, vertrekkend vanuit Sournia, een lieflijk dorpje, ver van de bewoonde wereld. Weinig tot geen volk op de col, geen erg, het uitzicht is er prachtig. Toch 2 mobilhomes gespot, op de top kwamen ze ook bovengesputterd en leken vol ongeloof dat ik voor hen boven was. Ja maar, legde ik hen uit, met mijn electrische fiets is dat 'facile', hoor. Ze twijfelden er aan. Klimmen is nooit facile. En die batterij, die was nu toch op? Ha neen, nog halve batterij en vanaf nu alleen nog bergaf. Tja, dan zijn ze maar voortgereden, richting Prades, dat diep en ver in het dal lag te blinken.
Dinsdag hebben we ons laten verleiden om nog eens met de bus van 1 euro naar Perpignan te rijden. Geert wilde in de stad wat rondslenteren, het vorig stadsbezoek was hem te veel 'shopping' geweest, te weinig 'seeing'. Heel goed is dat rondslenteren niet gelukt, we bleven plakken in een museum, waar een Picasso tentoonstelling was. Veel volk, veel moois, maar lastig voor de beentjes. En, wat ook lachwekkend was, elk bierviltje, elk servietje waar Picasso in die periode (zijn periode in Perpignan in de jaren vijftig) maar iets op had getekend of gekrabbeld, zelfs al was dat een lelijke vis, stond tentoon. Misschien toch wat over the top. Mijn energie was ondertussen ook de top over, er kon nog net de aankoop van een paar solden sandalen af voor Geert (de man die nog sandalen wil dragen, geweldig vind ik dat). De solden werden afgewezen, de meer comfortabele en dubbel zo dure mochten aan zijn voetjes pronken.
En woensdag kregen we bezoek. Jan en Lieve, op vakantie in de Luberon, maakten een ommetje langs de Lanquedoc, recht in de klauwen van de wilde Tramontane, de woeiaard dus. En, toeval lijkt soms niet te bestaan, net op dat moment valt in ons huis de frigo uit. Help, zonder frigo kunnen we echt niet leven. Maar, geen nood, daar is Jan. En die prutst en vijst en probeert tot hij jandorie (!) weet wat er aan de hand is. Het slaat ons met verstomming. Niet de frigo, niet het stopcontact van de frigo, maar de waterkoker is de boosdoener. Wat zijn we weeral blij met dit clever bezoek, jochei. Als fikse beloning mogen ze in ons bed slapen, met fris gewassen lakens en een lucht zonder smog. De volgende ochtend moeten ze vroeg uit de veren, want nog heel wat te rijden, tot Vallieres, of is het Valliere of Vogliere en ligt dat bij Annecy of eerder bij Paris of nee, niet zo ver van Ussel ? Ja, dat weten wij niet, en wat erger is, zij ook niet onmiddellijk. Maar, ze geraken er uit, partir geblazen, zwaaizwaai, daar gaan ze, wegversperrende, dwarse koeien tegemoet. Maar dat wisten ze toen nog niet.
En zo zitten wij weer met ons tweeen te zweten in de zomerse temperaturen van dit zoete Frankrijk. En lezen en dutten en schrijven en tekenen en manillen en scrabblen.
de hort op
