Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
01-09-2019
31 augustus 2019 de koningin hult zich in een sappige regen
De koningin heet Galibier en ligt op 2.600 m hoogte. Ik denk dat het nog een paar meters hoger is, dus er zal hier wel commentaar volgen, maar zo heeft u al een idee over wat een kanjer ons te wachten staat. Bovendien gaat aan de Galibier een andere col vooraf, dat is de Télégraphe, op 1.500m, met nadien nog een afdaling naar Valloire en dan begint de echte klim naar madame la reine.
De gastheer heeft ons afgeraden om met de fiets te vertrekken vanuit La Chambre, beter is het om naar St Michel en Maurienne te rijden, weg van de route nationale die razend druk is. Ik besluit om niet mee te fietsen, maar ondersteunende chauffeur te zijn. Op die manier hoeven we niet te wringen met de 4 fietsen, gewoon 3 lichte koersfietsjes voor 3 lichte mannekes. Bovendien, mijn batterij laat zo een klim niet toe en halve werken liggen me niet. Woehaa, allemaal uitvluchten!!!
De mannen vertrekken aan de voet van de berg. Ik zie Johan nog een vertwijfelde arm omhoogsteken : het lijkt alsof hij een ingebouwde gradenboog heeft om de hoek en het stijgingspercentage te meten van de helling. Inschatten, noodzaak voor een onderneming als deze.
Ik doe boodschappen : een brood, ham, fruit. Genoeg voor 3 hongerige coureurs. Het weer is stralend, ik ben vrolijk, wuif naar de stokoude slager die met open mond achter zijn toog staat. Zelfstandigen werken hier tot ze er bij neervallen. Ondertussen rijden er grote hordes wielerhelden door het dorp, er is een plaatselijke koers en die gaat ook richting Galibier.
Maar wat doen de mannen ondertussen ? Ik weet het niet, dus moet ik een interview doen zo gauw ik daartoe de kans krijg.
Eerste vraag : hoe hebben jullie deze klimpartij ervaren ? Antwoord : lastig.
Ja, dat had ik ook kunnen bedenken. Dus voel ik me geroepen mijn kennis van het mannenverstand boven te halen en me grondig in te leven in hun denken. Dat gaat alzo : 'nondedju, nondedjie, waar zijn we nu weer aan begonnen?'
Tweede vraag : wat is jullie het meest bijgebleven ? Antwoord : dat het lastig was. Enne, oh ja, dat we met 3 samen bovenkwamen op de Télégraphe.
Mijn versie : 'er rijdt hier nogal wat schoon volk naar boven, we gaan samenblijven, niet te rap rijden, dan hebben we een goed zicht op al die schone, ronde poepkes'.
Derde vraag : wat vinden jullie van jullie gemiddelde snelheid ? Antwoord : die was prima hoor, we hebben één andere mens in volle vaart voorbijgestoken.
Mijn versie : 'dienen andere mens heeft juist snelheid genoeg om niet om te vallen, dus moeten we die wel voorbij steken of we vallen zelf om'.
Maar niet getreurd en niet gelachen, Geert en Michel halen warempel de eindmeet. En dan begint het te regenen. Gezapig en later wat minder gezapig. Johan, de harkende Viking komt ook boven en met geen stokken is hij tegen te houden om ook de afdaling te beginnen. Michel en Geert kijken eerder bedenkelijk bij deze overmoedige akt en zij zijn met geen stokken meer op die fietsen te krijgen. Johan alleen naar beneden dus, in de gietende regen bij een temperatuur van 10 °C.
Vierde vraag : hoe was de afdaling ? Antwoord : nat.
Mijn versie : 'was ik nu maar niet zo stoem geweest om hier te willen rrrrillen en trrrrillllen, klapperdeklapperdeklapperdeklap (dat zijn mijn tanden), ooohooo was ik maar bij moeder thuis gebleven'
Het is maar na een warme chocomelk dat onze Viking terug bekomt. Wij hebben er ook ons bekomst van en zoals dat in alle verhaaltjes eindigt : moe maar tevreden trekken we hutwaarts.
Ik ben nog vergeten melden dat de afdaling gisteren zalig was en prachtig ook. Vooraan de zwarte valk, zich met ruim voldoende durf (help als die valt!) naar beneden smijten, daarachter de blauwe specht die zich vastbijt in de rug van de valk en dan het meer bezadigde roodborstje, zijn leven nog lang niet beu. En ik daar ergens tussen. Maar, kan de valk goed duiken, moeilijker is het voor hem om te stoppen, laat staan afdraaien. En dus zien we Geert verdwijnen naar een verdieping lager, waar we absoluut niet moeten zijn. Goed voor hem, het is alweer een extra training.
Ook vergeten melden dat er een klein zwembadje hoort bij ons verblijf en dat we daar gretig gebruik van maken, ieder in onze stijl. Johan duikt met een karpersprong in het water, proestend en briesend. Ikzelf, kouwelijk, zak langzaam streepje per streepje naar beneden en doe daar toch een kwartiertje over. Michel, nog kouwelijker (die man heeft geen gram vet), doet er nog iets langer over om het water tot aan zijn kin te laten komen en beoefent dan de verticale stilstand(slag). Gelukkig niet met de kop naar beneden! En Geert, die als kleine jongen al rap wegliep als zijn moeder hem wilde wassen, houdt helemaal niet van water en blijft in het droogdok. Dat is zijn bed en daar is het goed.
Maar, vergeten we niet, er staat vandaag een echte col op het programma, de Madeleine, op 2000m hoogte. Toevallig logeren we op het traject naar de top en ben ik al blij dat ik 2 km minder ver moet klimmen, maar dat is buiten de 'die hards' gerekend, een col moet in zijn volle lengte bedwongen worden. Gedeeltelijk afhaspelen is geen optie. Goed voor hen, maar Johan en ik blijven ter hoogte van ons verblijf en wachten tot de twee anderen 2km afdalen en diezelfde 2km daarna terug oprijden. Enkel en alleen zij kunnen col de la Madeleine afvinken (denken ze). Bij ons kan daar geen sprake van zijn. Je loopt een marathon toch ook niet vanaf km drie!!!
Goed, We laten dat stilletjes van ons afglijden en pikken ons welgemutst vast aan de kar van het serieuze volk.
Wat kan ik over de klim nog zeggen? Il vlieg met mijn 'brommertje' vooruit en wacht een uurtje in Longchamps, het laatste station voor de top. We drinken ons wat moed in op een terras en beginnen aan het laatste stuk door de hoge alpenweiden. Het is zonnig en warm, prachtige vergezichten. Volgt de noodzakelijke foto boven aan het monument van de top en dan vleien we ons neer om te bekomen.
Het zwembad lokt alweer. We laten de hometrainer van de eigenaar in het water zinken en rijden de spieren nog wat los. Aquagym met zicht op de bergen. Dan nog even de jacuzzi in, hemelse warme rust.
Morgen staat de koninginnenrit op het programma. Dat hoort u dan wel.
Deze mooie donderdag is bedoeld om te acclimatiseren en een klein opwarmertje met de fiets te doorspartelen.
We starten de dag met een mand vol proviand, die voor onze hut neergezet is door de vrouw des huizes. Lekker!
Thomas heeft ons een tip gegeven voor een lekker los rijden, iets met veel haarspeldbochten en mooi! De mannen bestuderen het uitje aandachtig op de kaart en weg zijn we.
Twee andere fietsers geven nog een tip om via een landelijk rustig weggetje te rijden, hetgeen al onmiddellijk jammerlijk mislukt. Het blijkt een rondje door het industriepark te zijn en we komen terug uit waar we vertrokken zijn.
De grotere, drukke weg dan maar. Ik moet bekennen, ik weet langs geen kanten waar we naar toe gaan en rijd er maar wat op los. Michel, die weet ongeveer (!) waar we naartoe gaan en laat zich lossen. Een echte diesel.
Gevolg : ik ben heel alleen op weg, zonder één enkele man, richting Montvernier. Geert en Johan, mooi samengebleven, zijn gezamenlijk op weg langs de geplande haarspeldbochten (lacets de Montvernier) en denken(!) dat ik daar ook ergens ben. En Michel, die is op weg naar Turijn, want die heeft ons niet zien afslaan. Bellen, berichten sturen, het helpt niet. Ofwel is de gsm vergeten in de hut, ofwel vergeet men te kijken op zijn smartphone. Ik besluit om terug naar huis te rijden en wie kom ik daar tegen? De man van Turijn! Beetje misnoegd, maar toch voldoende op de hoogte -ondertussen- waar de haarspeldbochten zijn. Allez hop, er op. Het is steil en smal en we zitten onmiddellijk op ongekende hoogtes. Mooi panorama, maar beter is het de blik op de weg te houden, want de haarspeldbochten zijn niet te tellen. Daar is waarachtig Montvernier. Het kerkje torent hoog boven mij en klepelt vrolijk 12u. 'Kom toch terug, kleine Johahan', zing ik bij mezelf. En ho ho, 'pieppiep' klinkt het van achter een hoekje. Daar zitten Johan en Geert vredig naast mekaar op een bankje. Na te denken over 'wie waar zit. Michel komt boven en vindt dat er een aantal afspraken moeten gemaakt worden.
Dat vraagt een vergadering die we moeten inkantelen in ons programma en eventueel meenemen naar een volgende meeting die we gaan inplannen. Allemaal niet zo simpel dus. Maar een eerste richtlijn, om u een proevertje te geven van het soort vergaderingen, luidt alvast : ALTIJD wachten bij de twééde splitsing!! Efficiëntie, we dragen dat hoog in ons vaandel.
Maar nu moeten we eerst die col nog op, die blijkt op 1530m te liggen. Michel, die vastberaden was om zich niet te forceren, herziet zijn mening :'het zijn enkel zotten en steenezels die niet van mening kunnen veranderen'. En Geert staat al te trappelen van ongeduld om dat colleke in zijn broekzak te steken. Dat colleke is niet min hoor. Er wordt nogal gezucht bij het bovenkomen en tongen worden ver uitgestoken. Hartslagen worden vergeleken, de ene kan niet hoger dan 155slagen per minuut , de andere heeft een piek van 177 slagen per minuut bereikt, de derde weet van geen hartslag. En ik, ik sta er wat bij te glimlachen. Wat is een 'brommertje toch een feest voor het hart.
De rit naar La Chambre verloopt uitermate voorspoedig. Een enkel euvel : we hebben de sleutel van ons huisje in Ansignan vergeten. Wat gedonder en gevloek, maar we rijden toch niet terug. Hopelijk zijn de buren thuis als we rond 9 september in Ansignan aankomen. Zij hebben een reserve sleutel. En anders moeten we een andere oplossing bedenken. Johan stelt voor om langs de kapotte pannen van het dak binnen te kruipen. Of, We kunnen ook in een b&b gaan en het huis onaangeroerd laten, maar dat zou wel heel jammer zijn van het verspilde geld. Ik probeer te telefoneren naar onze buren. Er neemt iemand op, het stemmetje lijkt in de verste verte niet op de flinke stem van onze buurvrouw. Een sms sturen dan maar. En afwachten.
In de auto wordt er al flink gespeculeerd over de beklimming van de col de la Madeleine. Moeilijkst langs de zuidkant, maar langer langs de noordkant. Hoor ik daar enige vrees in de mannelijke bergontledingen? Feit is dat we langs de zuidkant gelogeerd liggen en dus de enige mogelijkheid om de berg langs de noordkant te beklimmen is hem eerst langs de zuidkant op te rijden, langs de noordkant er af en dan terug omhoog langs de favoriete noordkant. Tja, dat lijkt me niet zo handig.
Als het mijn moment is om het stuur over te nemen, haasten ze zich om te benadrukken dat ik niet echt hoef te rijden, nee nee, als ik het liever niet doe zullen zij wel extra rijden. Hoor ik daar weer vrees in de mannelijk benevelde beoordeling? Ik stuur toch. Natuurlijk stuur ik. Michel zit naast mij, zijn ogen zijn toe. 'Ha, zeg ik, dat is een goed teken dat je ogen toe zijn, slapen naast de chauffeur is een teken van vertrouwen in de chauffeur'. 'Het kan ook iets anders zijn, zegt hij droogjes, dat ik mijn ogen toe doe omdat ik niet meer durf kijken'. Ik laat het niet aan mijn hart komen, ogen open of niet, ze rijden braafjes mee met een vrouw aan het stuur. Die bovendien in een ware stortbui terecht komt en zich een weg moet banen door schuimende en pruttelende waterplassen, drijvend wrakhout en op hol geslagen wild.
We logeren in Entre 2 cols, campinggewijs, dat wil zeggen dat we wel binnen kunnen slapen en douchen, maar buiten moeten eten. Geen erg, het is prachtig weer, de 2 cols staan majestueus te blinken tussen alle andere cols, het is heerlijk rustig en de avond valt als een zacht fleece dekentje over ons heen. We kruipen in onze hut (de enen) en onze grot (de anderen) en proberen de slaap te vatten. Dat lukt bij de ene al beter dan bij de andere.
Het is alweer een tijdje geleden dat er een reisverslag verscheen in deze blog. Het kan tenslotte niet altijd zondag zijn. Maar morgen is het woensdag en vertrekken we -alweer, oh wij gelukzaligen- met 4 fietsen, 3 mannen en 1 vrouw naar de Franse Alpen en niet van de minste. We logeren in La Chambre en volgens wat ik zie op de website van de b&b hebben we twee huisjes of hutjes, eentje voor Michel en Johan en eentje voor Geert en Hilde. Ik heb twee hypotheses over de bouwer van de hutjes : dat is een heel frivole mens òf een heel loensende mens. U moet maar eens kijken op de website van 'Entre 2 cols' in St Martin sur la Chambre en weten te zeggen wat U er van vindt. De vensters staan scheef, het dak is steil als een zwarte piste, de tweede hut is een grote bierton. Maar, en dat is uitermate goed voor ons, het verblijf ligt entre 2 cols en het zijn natuurlijk die cols die 'de mannen' (wie anders ??) op willen. Vlak bij de Col de la Madeleine, niet ver van de Galibier en de Croix de Fer. En dan is er ook nog de Glandon en nog ene waar ik de naam al van ben vergeten, maar het zijn namen die klinken als galmende testosteronklepels. Bim bam beieren, dat wordt een paar uur hard steieren!!
In onze hutjes blijven we 4 nachten slapen, dat is voldoende om al dat bergengeweld te bevechten. De eerste dag wordt voornamelijk een rustdag, acclimatiseren heet dat, en daarna gaan we (voornamelijk 'ze') er tegenaan. De energiedrankjes zitten hoog bovenaan in de bagage, evenals de helmen en de drinkbussen. Gelukkig maken de mannen er geen 'om het eerst boven' van, zo slim zijn ze wel, al verdenk ik er toch een paar dat ze een geheime agenda hebben en dat ze stilzwijgend toch uittesten of de 'tegenstander' niet zoetekesaan uit de wielen kan gereden worden. Het meest verstandige is om dat in de laatste kilometer te doen, want te vroeg beginnen demarreren, dat kan dodelijk zijn in het hooggebergte. En degene die dan eerst boven is gaat niet op zijn blazoen blazen en zijn borstharen tonen en zich op de ribben slaan, maar die zal toch een klein, warm, dubbel overwinningsgevoel hebben : de top is bereikt en dan nog de eerste zijn ook. Dan lijkt de stokoude dag weer even wat verder weg en kan met verrukking naar de gespierde dijen en kuiten gekeken worden.
Het is wel wat jammer dat er geen internet zal zijn in het eerste verblijf. De blog zal dus redelijk leeg blijven de eerste dagen. Maar geen nood, er is nog de smartphone en een vel papier. Alles wordt netjes bijgehouden en uitgetypt de volgende dagen.
En de mannen gaan ook uit hun kot gelokt worden, ook al schudden ze om het hardst van nee en bromden ze daarbij dat er geen sprake van kon zijn, toen ik voorstelde om ieder om beurt een stukje te schrijven. Doen alsof ze niet kunnen schrijven, dat kunnen ze wel, die mannen !
de hort op
