Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
10-09-2020
9 september : die god-fér-domse Rechsenpasj
Nog één wens heb ik deze vakantie : Oostenrijk zien ! Ik weet, het zit in het hoofd van de mens dat een grens oversteken een belangrijke stap is in het leven. Tenslotte zien de weiden en de bergen er aan de andere zijde niet anders uit dan aan deze kant, maar de symboliek !!! Wat is een michellenmens zonder de symboliek van de dingen des levens ?
Rechsen (Resia) ligt zowaar op het fietspad én het ligt genau op de Oostenrijkse grens. Beter ware ook de Zwitserse er nog bij geweest. Helaas, die is ondefinieerbaar ergens en nergens.
We dartelen door de appeltjesvelden en zo waar, hier kunnen we een appeltje voor de dorst helemaal gratis uit de kist rapen. Ik raap er vier. Dat wordt een mooi souvenir voor mijn vier zonen (oeps, dat mag ik hier niet zeggen).
De grindweg waar ich ganz mein kraüt opf verschossen hat vorige keer, is achter de rug, mein glück kannst nicht stück.
Het wordt nu wel ganz schwer, klimmen und klettern. En oh, kijk, zowaar een kasteel unterwegs, mit eine schöne Jungfrau dahin.
Aber, god-fér-dom, mijn ketting valt nu toch wel af zeker, net nu ik op het binnenblad wil schakelen omdat het hier zo deksels steil is. Gelukkig ben ik zeer geoefend in het loswrikken meiner koersschuhen en val ik niet reckwarts.
We komen aan de grosse, blaue Rechsensee. Dat is leutig rijden.
En, zie daar, de Oostenrijkse grens ! Vlug een fotootje machen, zodat het hausgeblieben Volk mij gelooft. Ik moet er wel voor op mijn rug gaan liggen, aber ich traüre da nicht um.
Oeps, kijk nu, we hebben in de verkeerde richting gereden. Kilometer 0 ist hier und nicht da !
Geen gebrek aan bewijzen, ik neem geen risico. Als ik later vertel dat we hellingen van 19% op moesten en ze geloven me weer niet, deze foto is écht. De koe, die heb ik niet gezien.
Die 2 anderen hebben frieten en knakworst gegeten, slim zijn ze niet. Ik houd het bij een sobere appelstrudel en een koffie. De opdienster is gewend om twee maal te ontvangen. Eenmaal op zijn Italiaans (frivool) en even later komt ze nog eens langs op zijn Oostenrijks (stevig).
We glijden de krachtige hellingen terug af als in een lange, snelle rodelbaan. Hebben we dit allemaal ook opgeklommen ? Echtig wahr ?
Daar is reeds de grindstrook weer. Dat wordt 4 km manoevreren. En patsch, daar heb je het al, mijn achterband loopt lek. God-fér-domme, wat een pech en het duo is ribbedebie. Dat wordt strumplen und schlieren und mopferen.
Ha, glücklich, telefoon van Hilde, waar ik ben en of ik nog thuiskom vanavond. En dat ze mij met de auto gaan komen ophalen. Oef, er zijn nog brave Menschen im Welt. Wat zal ik ondertussen doen ? Ein grosse Pint trinken ! Troostproost.
Oei, pint nog maar net uitgegoten. Daar zijn ze al ! Hier, hierheen, ik zit hier. Joehoe ! Touran !! Kommen Sie.
Ai, het zijn anderen, ze kijken zo vreemd naar mij. Kop over pint buigen, drinken, fluiten, van niets weten.
Aha, daar zijn ze dan toch. Fiets op de auto en huiswaarts.
104 km getrapt, 10 km in auto, 1.645 hoogtemeters over, mijn droom is werkelijkheid geworden, ik habe den Grenz gesehen ! Zum Wohl!!!!
9 september : Oostenrijk in zicht !!! de Reschenpas
Snode plannen vandaag : Er is het drielandenpunt Dreilanderspitze waar Italië, Oostenrijk en Zwitserland samenkomen. Dat willen we wel eens zien, zo'n grensgeval. De moeilijkheid is echter dat het eigenlijke punt niet bereikbaar is omdat het pal in de bergen ligt en dus kiezen we voor de grens Italië-Oostenrijk.
Onderstaande foto is nog net Italië : Hilde maakt een I opdat iedereen het bewijs ziet.
En dan zijn we in Oostenrijk, Hilde maakt een A (van Austria). Bewijsstuk 2.
Maar, eerst moeten we daar geraken. Het mooie fietspad langs de Adige loopt toch wel tot daar zeker ! Hebben wij geluk.
Het eerste deel kennen we al, langs daar reden we naar de aanloop van de Passo di Stelvio, daar waar Michel al een triestig gezicht trok toen hij nog maar amper bezig was. Deze keer bevalt het hem beter, als is grind niet zijn beste vriend.
Geert daarentegen voelt zich helemaal opgeladen, body battery 100%.
En Hilde (ik dus) vindt het voorlopig allemaal een lachertje.
De hemel is azuurblauw en Zuid-Tirol krijgt een mooie pluim van ons voor het prachtig goed fietspad. Het staat overal prima aangeduid, zelfs al zouden we willen, we kunnen niet verkeerd rijden. Eens we Prato di Stelvio voorbij zijn begint het gestaag te klimmen. We moeten naar 1.500 m hoogte en dat krijg je niet gratis. Maar, gerekend over de afstand van 56 km enkel, kan het klimpercentage niet erg hoog liggen. De spartelende Adige begeleidt ons met flink geruis, het landschap is afwisselend, we fietsen door kleine, nette dorpjes. Er zijn veel fietsers op de baan, het toerisme gaat hier aardig zijn gang.
We naderen het Reschenmeer en de klimmen worden nijdiger, kort maar hevig. Ik schud mijn kompanen af, niet dat ik niet moet duwen, maar de assistentie van de batterij geeft me net dat spatje kracht meer. Niet getreurd, het komt me goed uit, want ik moet me te plassen zetten langs de kant van de weg en voel algauw dat het netelgewassen zijn die tussen al het groen staan. Bips en kuiten, ze staan in brand. Het kan alleen maar gezond zijn. Mijn spitsbroeders blijven wel erg lang weg en vragen zich af of ik niet vind dat ze erg lang wegblijven. En of ik niet een beetje ongerust was ? En bezorgd ? Blijkt dat de ketting van de fiets van Michel gelopen is bij het schakelen, steil bergop en dat hij tenauwernood zich uit de klikpedalen heeft kunnen wringen. Al hun technisch vernuft bij elkaar gelegd en nu met zwarte pootjes aangekomen. Oef, gelukkig.
Het is prachtig rijden langs het meer, op en neer golvend, wind in de rug, wat een hemelse dag ! In de verte zien we Resia (Rechsen) liggen, net daarachter ligt de Oostenrijkse grens. We zetten verrukt voet op Oostenrijkse bodem, het is te zeggen ieder van ons uitgezonderd Geert die bromt dat dit toch geen zin heeft, die stomme grens, niks te betekenen, helemaal terug naar Rechsen, bergop, wind van voren, zijn we zot misschien ? En honger ook al ! Het is ondertussen half drie en nog niets gegeten en alle restaurants zijn dicht. Gelukkig vinden we een cafetaria waar ze nog apfelstrüdel verkopen. En, ook nog, Patat mit Wurst. Ja, geef ons dat laatste maar, honger is de beste saus. Michel verkiest wijselijk de apfelstrüdel, het bespaart hem een overladen maag van de frietjes en de knakworst.
Een wandelingetje op de Meraner höhenweg onder een prachtig blauwe lucht wordt algauw een stevige staptocht (waarbij we wat verloren liepen, maar niet veel) van 13,8 km en 1.240 hoogtemeters.
Kleine geitjes op het dak van een berghuis. Vandaar de naam 'berggeit' fluistert er hier iemand in mijn oor.
Ons eindpunt : Haus Linthof, waar we ons te goed doen aan knödelsuppe (ik), slaatje mozarella (Geert) en kraüterknödels (Michel) én een biertje (jochei jochei, het eerste biertje van de heeele vakantie) St Franciscus. Dat biertje slaat wel in onze benen, die van Michel kunnen er tegen, hij ontsnapt op weg naar Haus Dickhof, verslikt zich in een verkeerde weg, rolt de helling af , wij rollen mee, wijst ons de weg waar wij verkeerd lopen, zucht van gedane inspanningen en loopt nu lichtjes te manken. Maar dat kan ook mijn indruk zijn.
En speciaal voor mijn broer Jan, die trouw de blog leest, heb ik een Mariabeeldje gefotografeerd, dat daar zo maar stond, midden in het bos.
De Meraner Höhenweg is in totaal 100 km lang en zou een van de mooiste trails zijn in de bergwereld. Ik kan het wel geloven.
In elk geval hebben mijn wondersokken hun dienst bewezen, droge voeten, comfortabel in de schoenen. Dat mijn tenen pijnlijk rood zien, dat tellen we niet mee.
Het wordt een miezerige dag zegt de weerkaart. Het brengt ons op het lumineuze idee om te gaan winkelen in Merano, per trein.
Latsch is een dorpje dat ons elke dag beter meevalt, het blijkt nu ook een stationnetje te hebben en wij, toeristen, mogen gratis naar Merano (en nog veel verder als we willen). Michel en ik gaan, Geert houdt niet van stadjes en blijft thuis.
Het lumineuze idee blijkt algauw een uiterst banaal idee te zijn geweest, want iedereen heeft dat idee. Gevolg, de trein zit stampvol. Ik vind een plaatsje in een hoekje, Michel moet de rit van 40 minuten recht staan. Vanuit de trein mooie wolkenslierten, laag en lieflijk.
Ook Merano is drummerig druk, niet zoals op onderstaande foto, dat was een andere keer Merano, maar de winkelstraten krioelen van toeristen van allerlei slag. We zoeken ons eerst een terrasje waar we een hapje kunnen eten.
En het valt mee, we kunnen buiten zitten, onder een parasol en het is er best gezellig ondanks het lichte miezeren.
Ondertussen zit Geert onder zeil. Geukkige ziel, zonder moetens en marens en zo geheel zijn eigen zin kunnen doen. Slapen dus. :)
Na ons hapje gaan we elk onze eigen weg, op zoek naar souvenirs voor geliefden en onszelf. Ik vind wondersokken van merinowol, duur maar goed en schenk ze aan mezelf. Mijn voeten verdienen dat.
Wat Michel ondertussen uitspookt weet ik niet, maar om 15u15 komt hij aanzeulen op onze plaats van afspraak met een grote tas vol ..........., dat mag ik niet verklappen. Ik heb ondertussen een lekker Italiaans ijsje gegeten en de Thermen van Merano gaan bezoeken. Aan de buitenkant althans, het benieuwde me of het mét of zonder zwembroek zou zijn. Het is mét. En het is mooi met buitenzwembaden en een grote tuin met ligzetels, waar je kunt rusten. Moest ik een zwemcompaan hebben, ik deed een duik.
Maar de trein roept, we proberen een vroegere trein terug te nemen om de grote drukte te vermijden. Op weg naar het station : een winkel met alleen maar pullovers. Uit Firenze staat er te lezen. Dat klinkt sjiek en ze zijn afgeprijsd. Dus moeten we toch eens gaan kijken binnen. De verkoopster draait ons allebei rond haar vinger, vooral Michel, want die komt buiten met 2 pullovers, ik met 1. We staan een beetje beduusd te kijken, hadden de afprijzing wat verkeerd begrepen, maar kom, we hebben kwaliteitspullovers uit Firenze.
's Avonds, we eten nog een spaghetti van de hand van Geert, spelen we een reeks hartenjagen. Het feit dat er hier een foto van de eindstand staat, doet al vermoeden wie de winnaar (weeral) is, toch ? Juist, ja.
Als ik in bed lig en me afvraag wat het mooiste moment van de dag was, staat dit bovenaan : Merano is een rijke stad (denk ik) en ik heb maar één bedelaar gezien. De oude man zat aan een brugje en leek in slaap te zijn gevallen, maar toen ik hem een centje gaf, richtte hij zijn hoofd op en keek me aan met zijn grijsblauwe ogen. En ik wist niet hoe ik moest terugkijken en ben maar vlug voortgestapt.
de hort op
