Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
22-08-2021
22 augustus naar de appeltjesboerderij in het land der katharen
De zwoele nacht heeft ons geen deugd gedaan, ik hoor zuchten en kraken aan de ontbijttafel en 'geen oog dicht gedaan' murmelen. Toch gaan ze vandaag moeten rijden, de drie mannen. Ik ben chauffeur en het is zondag, dus de winkels zijn gesloten en mijn opdrachten nihil. Gelukkig heeft de vorige chauffeur voldoende ingeslagen en zullen we niets te kort komen.
De bloedhitte van gisteren is gemilderd. Het is bewolkt doch droog en tijd om te vertrekken. daaag mannen !
Ik nestel me nog even op het terras van het hotel met mijn laptop om te bloggen. Het personeel hier is niet vriendelijk, wel correct. Wat een verschil met een b&b zullen we later op de dag nog verzuchten. Hoe hartelijk zijn de mensen daar. Gelukkig is de wifi wel welwillend op het hotelterras en kan ik ongestoord werken tot de ober met zijn wijsvinger op het schaaltje met de rekening komt tikken (zonder spreken). Hij wil dat ik betaal en er van door ga. Betalen wil ik wel, maar vertrekken, neen, hij zal nog wat moeten wachten. Met groot gedruis begint hij dan maar de tafels rondom mij te dekken voor het middagmaal. Het zal me worst wezen.
Het is alweer flink druk aan het meer, ik wring me autogewijs bergop. het wordt een klim van ettelijke kilometers en boven is er een prachtig zicht in 360 graden over de omgeving : gele en groene en bruine lappen grond. Windmolens. Kleine dorpjes.
We hebben afgesproken aan het Canal du Midi. Het blijft voor mij een raar water, dat kanaal : het is zo smal en het water staat zo hoog en het is recht als een meetlat. De sluiswachter staat paraat want de plezierboten komen eraan. Ik vind een rustig plekje met een bank (de picknicktafel is ingenomen door twee koppels die hun tafelkleed er over gezwierd hebben, maar er niet aan zitten, hetgeen op de zenuwen werkt van Johan, die aanstalten maakt om aan hun tafelkleed te gaan trekken), we eten een brood en drinken een glas (water) en vinden wederom een vijgenboom, in het huwelijk getreden met een bramenstruik en sindsdien innig verstrengeld. Ze zijn volrijp, de vijgen, zoet en sappig.
Ons einddoel is een dorpje dat ik niet kan uitspreken en niet kan schrijven hier, het eindigt op la Bastide en het ligt in het land van de katharen en dat ruikt al heel erg naar ons huisje in Ansignan. Ik hobbel lustig verder. Tijd zat, de mannen zijn net vertrokken. Maar wat zie ik daar op een bank in de verte zitten ? Drie mannen. In rood, zwart en veelkleurig. Dat zijn toch onze coureurs ? Ja, toch ? Nu al aan het rusten ? Als ik dichter kom moet ik toch wel lachen. het zijn helemaal de mannen niet, afin, het zijn wel mannen maar ze zijn een tiental jaar ouder dan onze sporthelden en hun buik is ook enkele kilo's voller. De rode man, midden, buik bloot zit te snurken, mond wijd open. Haha, ze lijken er gewoon niet op, wat een affront in hun fitte, afgetrainde ogen.
De b&b ligt wat bergopwaarts en is nog niet in orde als ik aankom. Ik zet me wat in de tuin met de weekendkrant van een week geleden. Nog veel leesvoer te gaan. Niet veel later hoor ik licht gebrom en komt de eerste man over de eindmeet.
Wat een prachtige b&b alweer. We zijn uitgenodigd voor het avondmaal en zo kan onze dag helemaal niet meer stuk. De slechte nacht van gisteren zal ruimschoots gecompenseerd worden door de volgende !!!!
het is al zonnebrand en we zijn nog maar 9u30 in de ochtend. Vandaag is Michel chauffeur. Die is blij want hij mag naar de markt van Rabastens. De gastvrouw geeft ons nog vlug een kaartje mee van de b&b, wie weet komen we nog eens terug. Het was een mooi plekje om te vertoeven.
We hebben een rit van 58 kilometers voor de boeg, maar uit ondervinding weten we dat het er sowieso meer zullen zijn (77 tellen we 's avonds). We zijn goed ingesmeerd want het is een ongenadig hete dag en er is weinig schaduw. Hier staan hectares en hectares uitgebloeide zonnebloemvelden. Het parcours is niet al te aantrekkelijk, nogal wat grote banen met veel verkeer. Tegen de middag wordt het rustiger. We hebben al geleerd dat de D-banen (departementswegen) kleiner en rustiger zijn als er weinig cijfers achter staan. De D12 is veel rustiger dan de D112. Daar zitten we dus op, de D12 naar Pratviel, waar Michel ons opwacht. Maar eerst moeten we de nijdigste klim van ons huidig palmares nog afwerken. Het wordt afstappen geblazen. Johan zegt dat de wuvesteke niet voldoende is, hij gaat een oudewuvesteke op zijn fiets laten leggen. Ja, dat is hier wel even nodig.
Pratviel is een piepklein dorpje met een grote mooie kerk, een gemeentehuis en een kerkhof. Er is geen levende ziel te bespeuren. Of toch, er komt een soort fernandelachtig personnage op ons afgesleft. Hij wil weten wat we hier zoeken en vertelt ons dat er een paar 100 inwoners zijn in Pratviel. Hopelijk komen die goed overeen. Geert proeft van een lekker stukje cake dat Michel meebracht van de markt, maar zijn gezicht staat algauw op donder en bliksem. Blijkt het een glutenvrij brood te zijn, gemaakt van mais en rijst. Het bezorgt Michel de slappe lach, en hij maakt het later goed door in de Lidl (hij houdt van die winkel, heeft er familiebanden) een reuzecake quatre quarts te kopen.
We hebben nog een kleine 40 kilometers te gaan, zijn vastbesloten onderweg een terrasje te doen. Maar de Fransen doen niet aan terrasjes ! Wel vinden we een hotel 4 sterren, spa en relax en we wagen onze kans. Kunnen we hier iets drinken ? ja, dat kan. Een knipmesjongen bedient ons en nog nooit smaakte een orangina zo goed als hier in de tuin van de sjieke madams die hun tijd verdoen met champagne te drinken en te flaneren en bavarderen. (is mijn perceptie, maar misschien niet de juiste). :)
Nog even rijden, madame google is nodig nu, maar mijn smart phone valt plat. Johan vraagt de weg, links en rechts zegt de behulpzame vrouw, maar daar komen we niet mee weg. Nog maar eens vragen dan. 'Oui oui, zegt de man, langs hier gaat het maar het is steil en jullie kunnen niet rijden naar boven'. Dan gaan we te voet, zeggen we in overleg. Het worden de zwaarste momenten van gans de trip. Het parcours is voor mountainbikers (en dan nog!) en met mijn zware elektrische fiets is dat echt slavenarbeid. Het zweet gutst uit al onze poriën (vooral die van Geert dan, die grommend en brommend mijn fiets omhoog duwt). Wat kunnen 800 meter lang duren !!
Het hotel staat om het hoekje en we komen terecht in een ongeziene drukte. Het blijkt hier een heel toeristische plek te zijn aan het meer van Saint-Ferriol, auto's rijden op en aan, schaarsgeklede toeristen wandelen op en naast de weg. Het kan ons allemaal niet veel schelen, we ploffen neer op onze bedden om te bekomen.
We eten in het plaatselijk restaurant, niet ver, wel duur. Het is lekker. Michel vraagt een decappuccino. Neen, dat hebben ze niet. Nog een glas wijn dan. Lekker is die, vind ik ook.
We moeten de Wifi-code nog vragen in het hotel, het is de naam van het hotel maar in kleine letters en zonder spaties : larenaissance dus. Tout en petits, zegt de hotelbaas. Michel probeert het wachtwoord : toutenpetits. Opnieuw en opnieuw en opnieuw tot de zon weer langzaam opkomt.......
Er is een fietspad langs de Aveyron, dat hebben we ontdekt. Of liever, de gastvrouw heeft ons vanmorgen verteld dat de Aveyron mooie gorges heeft en toen ontdekten we dat er een voie verte langs de rivier is. Die kunnen we nemen tot Penne en dan verder naar het Zuiden rijden. Het maakt de tocht iets langer maar ook mooier. Er zijn nog gasten in de b&b en tijdens het ontbijt is het frans gekwaak zo luid en heftig, dat we blij zijn als we weer buiten staan. We zwaaien, kijken niet meer om. Op naar l'Aveyron à vélo. Johan is chauffeur en we spreken af in Penne langs de rivier. Het rijdt vlot, veel kayakkers op de rivier, fietsers komen we bijna niet tegen. Ik hoop stiekem dat ik ga kunnen zwemmen in de Aveyron, maar dat valt tegen. We vinden geen plekje langs de rivier en klimmen uit de vallei naar het dorpje Penne zelf waar we kunnen picknicken. Het lijkt alsof de picknickplaats op ons ligt te wachten, er lopen heel veel toeristen, maar niemand heeft blijkbaar zin om te picknicken. Wij dan maar. We hebben honger, we hebben dorst en we moeten naar toilet. Dat geraakt allemaal opgelost daar in het klein dorpje met zicht op het kasteel.
Er wacht nog een lange klim om goed en wel uit de vallei te geraken, maar die ligt grotendeels tussen de bomen, dus qua temperatuur valt dat nog mee. Johan is ondertussen ribbedebie en wacht ons op in de b&b van Rabastens, waar hij aan het zwembad een boekje leest.
Voor ons is het madame Google Maps die ons naar de volgende vallei (de Tarn) zal leiden. Ik ben hardhorend en daar ben ik niet altijd gelukkig om, maar nu is het toch een voordeel om hoorapparaatjes te hebben, want de madame legt de weg uit in mijn oren. Technologie !!!!
Alleen spijtig dat het een vervangster is van de vaste medewerkster van Google Maps (zegt Michel), of is het misschien een stagiaire, maar ze stuurt ons met veel passie in doodlopende straatjes of veldweggetjes waar niet op te rijden valt. We keren dan maar telkens onze kar en dan herpakt ze zich wel. Er is nog werk aan zeggen we tegen elkaar.
Johan heeft ons laten weten dat we ons moeten richten op de watertoren ( nabij onze verblijfplaats), maar hij vergeet dat er we meerdere watertorens zijn en dus zijn we aanvankelijk niet veel met die tip. De baantjes zijn smal, hobbelig, golven op en neer en liggen in de bloedhete zon te smeieren en wij doen mee. Maar daar is La Salamandre al, beheerd door een Nederlands koppel. Geert en ik krijgen een luxe romantisch appartement toegewezen ( moet een vergissing zijn in de boeking, maar we treuren niet), Michel en Johan een kamer met 1 deur (de kamerdeur) en in die kamer moet je in slalom naar het toilet en de badkamer die achter een wand en nog een wand zitten. Goed voor 's nachts als je geen toiletdeur hoeft open en toe te doen.
We nemen nog een duikje in het zwembad (zij die een zwembroek bij hebben), het koelt heerlijk af en gaan 's avonds eten in Lisle sur Tarn, waar we zeker en vast op een terras langs het water kunnen zitten (zegtJohan die het meende gehoord te hebben van Kees en Kezia), maar het water heeft enkel een oever vol struiken en het terras bevindt zich op het marktplein. 'Nederlanders kan je niet vertrouwen', bromt Michel. Tja, de meeste mensen deugen niet, hé, volgens hem. We eten lekker en veel en stommelen naar boven, ons hemelbed in.
Een rit van 80 km, beginnend in de mooie streek van de Lot, over de Aveyron, alsmaar meer naar het Zuiden.
Geen Wi-Fi vänavond, het is hier de rust zelve, en dat ben ik ook.
Deze voormiddag doet Geert de boodschappen, wacht ons op in het kleine lhospitalet en ontdekt daar een rijke pruimenoogst , nog vers aan de boom.
Wij duiken de vallei van de Lot in (wat een brede rivier) en volgen de oever tot in Luzech. Van daar is het een ferme klim om uit de vallei te geraken. Kleine dorpjes, verlaten door god en klein pietje, langs rotsige bossen, diepe dalen. Een enkel oud koppel zien we rondscharrelen aan hun huis, het doet pijn aan het hart.
Het landschap wordt open, licht golvend, de wijnlanderijen lachen ons toe.
Michel is een trouwe volgeling van Google Maps en is plots verdwenen, een weggetje pour les riverains in. Weg is weg, wij ook weg dan. Johan en ik bekijken de kaart, zetten Google Maps ook op en gebruiken ons gezond verstand. Daar is Geert al!
Maar waar is Michel? Die gebruikt normaal ook zijn gezond verstand, maar is nog nog meer verslingerd aan Google Maps en ploetert langs grindwegen, per fiets, te voet en te paard (op zijn paard). Hij verliest zijn ketting en zijn geheugen en staat op ons te wachten bij de Mairie, terwijl we afgesproken hebben bij de eglise. Zo staan we daar met zijn allen, op 240 m van elkaar, te bedenken wat dë ander kan overkomen zijn. Gelukkig is er Whatsapp en zien we het absurde van de situatie in. De Google Maps gaat in de broekzak en moet de rest van de dag zwijgen.
Geert heeft een plaatsje gevonden om te picknicken onder een vijgenboom en lost mij af met de fiets en ik zoek het logement. En plein nature, beetje gedateerd, maar heerlijk rustig. Vriendelijke mensen, de man waagt zich aan een grapje, maar ik begrijp het niet en hij maakt zich uit de voeten.
Vanop het terras kan ik eindeloos ver kijken naar het lappendeken van veld en bos. In de tuin staat een prachtige eik van een paar honderd jaar, hij is in de fleur van zijn leven, dat zie je zo.
Maar nu tijd om te lezen over de marathonloper Bashir Abdi. Het is mijn boek niet dus als seffens de eigenaar komt, pakt die het weer af.
de mooie Limousin-koeien (het kunnen er ook andere zijn)
onze caravan
Ik heb moeite met de foto's in te bloggen, vandaar de poespas van foto's. Het is een jaar geleden en het geheugen is gatenkaas, maar ik doe mijn best, gaandeweg vind ik het misschien wel.
Dinsdagavond 17 augustus : 'Je vous adore, monsieur Michel !' Het zou onze hotelbaas kunnen zijn, die dit ontboezemt aan de gilet van Michel, maar neen, het overkomt hem aan tafel van ons restaurant in Montignac. Niks bijzonders, ware het niet dat het uit de mond van de jonge, frisse, opdienster komt.
Wij, met verstomming geslagen.
En hij, brabbelend dat hij van Bruges komt en Belg is. Wat de conversatie natuurlijk volledig lam legt. Waarop ze er met de exotische restauranthouder vandoor gaat. Tja, hijzelf beweert nu dat dat allemaal niet heeft plaats gevonden, maar wij drieën weten wel beter. Jaja.
Woensdagmorgen 18 augustus. Als we het ontbijt zien hebben we heimwee naar de vorige dag met het uitgebreid ontbijt bij Inge en Tom. Dit is een typisch Frans ontbijt : croissant, chocoladekoek, stokbrood, boter en confituur. We sturen haar stante pede een bericht. We laten het niet aan ons hart komen, het is vakantie en eigenlijk smaakt het toch ook wel. Ik ben vandaag chauffeur, de mannen fietsen. Als ik ze nog even wil uitwuiven zijn ze al verdwenen. Testosteron op overschot denk ik. Er moet dringend getankt worden, ik rijd er 20 km voor om, want het tankstation van het naburige dorp is 'en panne'. We hebben afgesproken in Castelnaud la Chapelle, een dorpje dat aan de Dordogne ligt. Ik haast me, het zal rap middag zijn en met die coureursbenen kan het rap gaan. Helaas, drie maal pindakaas, ik kom ze algauw tegen, speurend op de kaart en de smartphone, amper 20 km ver. Dat had ik niet verwacht. De kleine baantjes die ze verkiezen te berijden kronkelen zich in lussen rond de hoofdbaan. Dat is allemaal niet erg als je nergens naartoe moet, maar in dit geval is dit wel wat frustrerend. Ik zie het aan de gezichten, ze staan niet vrolijk. Ze hebben wel wat pruimen scheef geslagen en ook een handjevol kleine appeltjes, maar ze zijn wat blij als ik ze een koekje en een stukje chocolade aanbied. Misschien nemen ze beter de grote baan, al is het niet leuk rijden met druk verkeer.
Ik neem de biezen en verwonder me over de vele, vele kleine dorpjes en gehuchtjes en hun namen : Saint Pompon, Prends-toi-la garde en heel veel 'lieu dit'. De gps van de auto is vriendelijk en spreekt Nederlands, maar of ze altijd goed de weg weet, ik betwijfel het. Ze stuurt me een baantje in dat steeds groener wordt (ik hoor het lange gras aan de onderkant van de auto schuren) en nog smaller en dan plots een grindweg, die -gelukkig- niet in een bospad overgaat , maar toch weer op een D-baan terecht komt. Mooie baantjes, dat wel, met zicht op weilanden vol notelaars, kastanjebomen, de mooie Limousinkoeien, hooirollen en zonnebloemen. Maar ook, en die overgang kan plots zijn, uitgestrekte bossen. Houthakkers zijn hier al vele uren aan het werk geweest, ik zie lange rijen stokken, nou ja palen, en verwacht algauw een kobold of een snotgurg die een kabouter in de duimschroeven steekt.
Aan de Dordogne is het erg druk. Kano's en kayaks varen in felle kleuren voorbij, mensen stappen uit om langs de oever wat te verpozen. Een enkele zwemmer. Moedig is dat, want het is bewolkt en niet warmer dan 20 graden. Ik zet me lui aan de oever van de rivier en observeer al dat gekrioel. Niet lang, want plots verschijnen de drie coureurs veel vlugger dan verwacht. Ze zien het weer zitten, de ogen blinken. We eten een hapje en drinken een slokje en ze staan al weer te popelen om te vertrekken. De Fransen hebben hun best gedaan en een piste cyclabe aangelegd die autovrij is en die het trio een hele poos kan volgen.
Voor mij is het nog een 40-tal kilometers rijden langs onooglijke weggetjes. We logeren vannacht op een camping in een stacaravan en die heeft warempel 3 slaapkamers. Dat is goed nieuws, zo heeft ieder zijn eigen stekje. Alleen jammer dat het warm water vlug op is, de eerste doucht nog heet, de tweede lauw en de derde (arme Geert !!) koud. Veel gebrom en gevloek, maar hij komt er proper (en gekleed) uit.
We bereiden ons avondmaal zelf. Het helpt de teambuilding vooruit en het is gezond voor onze portemonnee.Johan gaat zout en peper schooien bij de buren. We eten gezellig op het terras vóór de caravan. De mannen willen en wegen nog het te volgen traject de volgende dag, ik probeer tot drie maal toe foto's op de blog te zetten. Wi-Fi says no! Wat een geknoei toch met die foto's. Ik word er wat nijdig van. We kruipen om 21 u in onze nest. Slaapwel allemaal !
Tom heeft ons een alternatieve weg uitgelegd om naar het dorpje Turette te rijden en eerlijkheidshalve heeft hij erbij gezegd dat we onze kuiten moeten insmouten. We ondervinden het onmiddellijk bij de eerste bocht, het komt te vroeg en het stijgt te veel. Het ontbijt wordt wederom herkauwd (Johan!), hij kan er maar deugd van hebben, want het was heel lekker. De hartslag wil hoog en hoger, maar helaas, op onze leeftijd ligt de grens op 150 à 160 slagen per minuut. Dat wordt even uitpuffen. Michel komt 'toevallig' ook langs gereden, de herder zoekt zijn schapen, maar de schapen zitten nog niet in de juiste kudde-modus en het ene schaap rijdt rechts, het andere schaap links en de schapen zijn elkaar kwijt. Wat hebben we geluk dat we in het tijdperk van de smartphone leven. Alle schapen terug samen, voorwaarts maar.
We zoeken de kleine baantjes met weinig verkeer. In dit geval is het zelfs zonder verkeer, dat is zalig rijden. Wie dacht dat er geen bossen meer zijn, wij hebben ze hier gevonden. Bossen en hooiland en weiden met Limousinkoeien. Mooi is dat. Kleine baantjes vertakken in nog kleinere baantjes en het worden kopbrekens welke richting we uit moeten. Maar daar is google maps, altijd paraat om ons de juiste richting in te spreken. Het stemt ons niet altijd tevreden, want de madame maps probeert ons wel eens offroad te sturen, maar de omgeving maakt het allemaal de moeite waard. Het is nog frisjes, de zon komt maar schoorvoetend piepen, maar we zijn al lang tevreden met het mooi parcours.
Ons doel vandaag is St Amand de Coly, hotel de l'Abbaye en we kunnen inderdaad niet dichter bij de abdij zitten dan in dit hotel. De eigenaar is een beetje wuft en een beetje dronken, maar 'pas de soucis', onze fietsen kunnen in zijn linnenwinkel en als we niet bij hem blijven eten vanavond zeker 'pas de soucis'. Ontbijten morgenvroeg, dat willen we wel ? Nog eens pas de soucissen, het zal fijntjes klaar staan morgenvroeg.
Vanavond gaan we nog een kijkje nemen in Montignac, een schilderachtig dorpje in de buurt. Het is bekend om zijn grotten, al zullen de meeste mensen de naam associëren met de dieetgoeroe die ons allen in rare variaties deed eten. De man is al overleden. Volgens Johan is hij verhongerd. Wie zal het zeggen ?
maandag 16 augustus vlotte rit, tof weerzien,wuvesteke
Het laden van onze Touran is altijd een hele opdracht. Eerst moet de hoeveelheid bagage bekeken worden : twee reistassen per persoon, is dat acceptabel of wordt dat afgekeurd door de bagagecommissie ? Ter verdediging voert men dan aan dat de ene tas een echte reistas is en de andere een sporttas en beide onmisbaar voor een goede afloop. Daar kunnen we akkoord mee gaan. Stapelen we horizontaal dwars of vertikaal overlangs ? Daar moet eens over gepraat worden. Is jouw fiets een met een 30-34 plaat of is het een 32-32? Ja, dat moet een mens allemaal weten vóór hij vertrekt. Als vrouw leer ik weer bij : een wuvesteke. Zo noemt de fietsenmaker van Johan de versnelling die hij op zijn fiets liet zetten. Ik mag dat hier eigenlijk niet vertellen van Johan want hij is bang dat hij de' vrouwenwereld' over zich gaat krijgen. Zo'n steekje is namelijk de kleinst mogelijke versnelling die een fiets kan hebben en dat kan alleen maar nuttig zijn als je een 'wuve' bent, want ... u begrijpt het wel.
Het moet gezegd, eens de vergadering ten einde is gaat het laden wondervlug. Zelfs de achterklep van de auto wordt neergelaten alvorens de fietsen op het rek te zetten! We 'schuren onze puste' en zijn er mee weg.
De rit is vlot, ieder doet zijn deel van het rijden, Geert geeft de nodige technische instructies : 'nu schakelen!', 'afstand houden', 'toerental in de gaten houden'.
We stoppen op een parking, Johan vindt een sacoche, prachtige vondst, zit vol kaarten, passen en foto's, geen geld, wat er mee gedaan ?
'de meeste mensen deugen' zegt Johan, 'geef het af in het tankstation'.
'de meeste mensen deugen niet' zegt Michel, 'niks afgeven, we proberen de eigenaar te bellen'
Hilde (ik dus) vindt het telefoonnummer van een zekere Jeremy van de sacoche. Geert (kent mooi Frans) belt. Jeremy is niet thuis. Ha neen, Jeremy is zoals wij op weg naar het Zuiden. De sacoche wordt toch afgezet bij de caissière van het tankstation, we proberen later nog te bellen (nemen we ons heilig voor).
Wie ook op weg naar het Zuiden is, dat is een colonne van politiewagens, die duidelijk de opdracht hebben gekregen om chaos in het verkeer te scheppen. Ze steken ons voorbij, ze steken elkaar voorbij, ze rijden links, ze rijden rechts, maar structuur zit er niet in. 'Op weg naar St. Tropez, die gendarmes', zegt Johan.
Inge (onze ex-collega) en Tom (haar man) zijn de trotse eigenaars van 'Estafête', een b&b in Cressensac-Sarrazac, die ze te voorschijn getoverd hebben uit een oude schuur. Met veel zorg en smaak omgebouwd in vele lange jaren en sinds mei geopend. We worden hartelijk ontvangen en krijgen de familiekamer ter beschikking. Geert en ik palmen het matrimoniale bed in en Michel en Johan herschikken hun bedjes tot een gezellig geheel van bed en doorgang naar de badkamer. Er is een zwembad, we nemen een duikje, toch zij die een zwembroek bij hebben. De waterschuwe exemplaren negeren elk aandringen. Er is ook een jacuzzi en een sauna.
's Avonds krijgen we een culinair hoogstandje van Tom en als we slapen gaan hoop ik van harte dat er geen civetkat in onze kamer gaat binnensluipen vannacht, want het manshoge venster naar het terras zetten we ver open.
Geen kat, maar wel een vos, zo blijkt de volgende morgen, heeft 1 kip opgegeten en 2 kippen verstopt (zijn vermist) en 4 kippen ongemoeid gelaten. De vossen, het zijn moordenaars, we hebben het in het buitenstedelijk De Pinte ook al ondervonden.
de hort op
