het is al zonnebrand en we zijn nog maar 9u30 in de ochtend. Vandaag is Michel chauffeur.  Die is blij want hij mag naar de markt van Rabastens.  De gastvrouw geeft ons nog vlug een kaartje mee van de b&b, wie weet komen we nog eens terug. Het was een mooi plekje om te vertoeven.

We hebben een rit van 58 kilometers voor de boeg, maar uit ondervinding weten we dat het er sowieso meer zullen zijn (77 tellen we 's avonds).  We zijn goed ingesmeerd want het is een ongenadig hete dag en er is weinig schaduw.  Hier staan hectares en hectares uitgebloeide zonnebloemvelden.  Het parcours is niet al te aantrekkelijk, nogal wat grote banen met veel verkeer.  Tegen de middag wordt het rustiger.  We hebben al geleerd dat de D-banen (departementswegen) kleiner en rustiger zijn als er weinig cijfers achter staan.  De D12 is veel rustiger dan de D112.  Daar zitten we dus op, de D12 naar Pratviel, waar Michel ons opwacht.  Maar eerst moeten we de nijdigste klim van ons huidig palmares nog afwerken.  Het wordt afstappen geblazen.  Johan zegt dat de wuvesteke niet voldoende is, hij gaat een oudewuvesteke op zijn fiets laten leggen. Ja, dat is hier wel even nodig.

Pratviel is een piepklein dorpje met een grote mooie kerk, een gemeentehuis en een kerkhof.  Er is geen levende ziel te bespeuren.  Of toch, er komt een soort fernandelachtig personnage op ons afgesleft.  Hij wil weten wat we hier zoeken en vertelt ons dat er een paar 100 inwoners zijn in Pratviel.  Hopelijk komen die goed overeen. Geert proeft van een lekker stukje cake dat Michel meebracht van de markt, maar zijn gezicht staat algauw op donder en bliksem.  Blijkt het een glutenvrij brood te zijn, gemaakt van mais en rijst.  Het bezorgt Michel de slappe lach, en hij maakt het later goed door in de Lidl (hij houdt van die winkel, heeft er familiebanden) een reuzecake quatre quarts te kopen.

We hebben nog een kleine 40 kilometers te gaan, zijn vastbesloten onderweg een terrasje te doen.  Maar de Fransen doen niet aan terrasjes ! Wel vinden we een hotel 4 sterren, spa en relax en we wagen onze kans.  Kunnen we hier iets drinken ?  ja, dat kan.  Een knipmesjongen bedient ons en nog nooit smaakte een orangina zo goed als hier in de tuin van de sjieke madams die hun tijd verdoen met champagne te drinken en te flaneren en bavarderen.   (is mijn perceptie, maar misschien niet de juiste). :)

Nog even rijden, madame google is nodig nu, maar mijn smart phone valt plat. Johan vraagt de weg, links en rechts zegt de behulpzame vrouw, maar daar komen we niet mee weg. Nog maar eens vragen dan.  'Oui oui, zegt de man, langs hier gaat het maar het is steil en jullie kunnen niet rijden naar boven'. Dan gaan we te voet, zeggen we in overleg. Het worden de zwaarste momenten van gans de trip.  Het parcours is voor mountainbikers (en dan nog!) en met mijn zware elektrische fiets is dat echt slavenarbeid.  Het zweet gutst uit al onze poriën (vooral die van Geert dan, die grommend en brommend mijn fiets omhoog duwt).  Wat kunnen 800 meter lang duren !!

Het hotel staat om het hoekje en we komen terecht in een ongeziene drukte.  Het blijkt hier een heel toeristische plek te zijn aan het meer van Saint-Ferriol, auto's rijden op en aan, schaarsgeklede toeristen wandelen op en naast de weg. Het kan ons allemaal niet veel schelen, we ploffen neer op onze bedden om te bekomen.

We eten in het plaatselijk restaurant, niet ver, wel duur.  Het is lekker.  Michel vraagt een decappuccino.  Neen, dat hebben ze niet. Nog een glas wijn dan.  Lekker is die, vind ik ook.

We moeten de Wifi-code nog vragen in het hotel, het is de naam van het hotel maar in kleine letters en zonder spaties : larenaissance dus. Tout en petits, zegt de hotelbaas.  Michel probeert het wachtwoord : toutenpetits. Opnieuw en opnieuw en opnieuw tot de zon weer langzaam opkomt.......