De zwoele nacht heeft ons geen deugd gedaan, ik hoor zuchten en kraken aan de ontbijttafel en 'geen oog dicht gedaan' murmelen.  Toch gaan ze vandaag moeten rijden, de drie mannen.  Ik ben chauffeur en het is zondag, dus de winkels zijn gesloten en mijn opdrachten nihil.  Gelukkig heeft de vorige chauffeur voldoende ingeslagen en zullen we niets te kort komen.

De bloedhitte van gisteren is gemilderd.  Het is bewolkt doch droog en tijd om te vertrekken.  daaag mannen !

Ik nestel me nog even op het terras van het hotel met mijn laptop om te bloggen.  Het personeel hier is niet vriendelijk, wel correct.  Wat een verschil met een b&b zullen we later op de dag nog verzuchten.  Hoe hartelijk zijn de mensen daar.  Gelukkig is de wifi wel welwillend op het hotelterras en kan ik ongestoord werken tot de ober met zijn wijsvinger op het schaaltje met de rekening komt tikken (zonder spreken).  Hij wil dat ik betaal en er van door ga.  Betalen wil ik wel, maar vertrekken, neen, hij zal nog wat moeten wachten.  Met groot gedruis begint hij dan maar de tafels rondom mij te dekken voor het middagmaal.  Het zal me worst wezen.

Het is alweer flink druk aan het meer, ik wring me autogewijs bergop.  het wordt een klim van ettelijke kilometers en boven is er een prachtig zicht in 360 graden over de omgeving : gele en groene en bruine lappen grond.  Windmolens. Kleine dorpjes.

We hebben afgesproken aan het Canal du Midi.  Het blijft voor mij een raar water, dat kanaal : het is zo smal en het water staat zo hoog en het is recht als een meetlat. De sluiswachter staat paraat want de plezierboten komen eraan. Ik vind een rustig plekje met een bank (de picknicktafel is ingenomen door twee koppels die hun tafelkleed er over gezwierd hebben, maar er niet aan zitten, hetgeen op de zenuwen werkt van Johan, die aanstalten maakt om aan hun tafelkleed te gaan trekken), we eten een brood en drinken een glas (water) en vinden wederom een vijgenboom, in het huwelijk getreden met een bramenstruik en sindsdien innig verstrengeld.  Ze zijn volrijp, de vijgen, zoet en sappig. 

Ons einddoel is een dorpje dat ik niet kan uitspreken en niet kan schrijven hier, het eindigt op la Bastide en het ligt in het land van de katharen en dat ruikt al heel erg naar ons huisje in Ansignan. Ik hobbel lustig verder.  Tijd zat, de mannen zijn net vertrokken.  Maar wat zie ik daar op een bank in de verte zitten ? Drie mannen.  In rood, zwart en veelkleurig.  Dat zijn toch onze coureurs ? Ja, toch ?  Nu al aan het rusten ?  Als ik dichter kom moet ik toch wel lachen.  het zijn helemaal de mannen niet, afin, het zijn wel mannen maar ze zijn een tiental jaar ouder dan onze sporthelden en hun buik is ook enkele kilo's voller.  De rode man, midden, buik bloot zit te snurken, mond wijd open.  Haha, ze lijken er gewoon niet op, wat een affront in hun fitte, afgetrainde ogen.

De b&b ligt wat bergopwaarts en is nog niet in orde als ik aankom.  Ik zet me wat in de tuin met de weekendkrant van een week geleden.  Nog veel leesvoer te gaan.  Niet veel later hoor ik licht gebrom en komt de eerste man over de eindmeet.

Wat een prachtige b&b alweer.  We zijn uitgenodigd voor het avondmaal en zo kan onze dag helemaal niet meer stuk.  De slechte nacht van gisteren zal ruimschoots gecompenseerd worden door de volgende !!!!