|
We krijgen een typisch Frans ontbijt, samen met nog 2 andere gasten die wijselijk aan een andere tafel gaan zitten (Covid!). Raar, gisteravond had de man een hond bij zich, nu een vrouw. 'Hij heeft zijn hond ingeruild voor een vrouw', zegt Johan, 'straks gaat de vrouw in de auto en gaat hij weer met de hond op stap'. Ik zwijg wijselijk, weet uit welke hoek het waait. (er zit geen kwaad in, zou mijn schoonvader zeggen).
Audrey van de b&b heeft ons gisteravond een mandje frisrode appeltjes gegeven, het leek Roodkapje wel met haar mandje en haar grote Duitse Scheper (of is het Schaper). De appeltjes heten Early Crunch en ze smaken heerlijk zoet en....crunchy.
Vandaag wordt een zware rit, maar Audrey zegt ons dat het prima weer is om te fietsen en dat we wind in de rug zullen hebben. Geert is chauffeur, maar ik plan om hem af te lossen op de middag. Zo kan ik het huis in Ansignan gaan inspecteren. Het staat al 1.5 jaar alleen te wezen. (Covid!!). De streek wordt stilaan bekend, we fietsen langs het golvend landschap in een frisse ruk naar Limoux, waar er een onverlaat een fles van de lekkere blanquette wil inslaan, maar we zijn onverbiddellijk, voortrijden en niet drinken.
Batterij valt plat, ik moet stoppen. AAAAAAAh!!
Ondertussen is het een dag verder en is de batterij terug opgeladen.
We hebben afgesproken in Villardebelle en ik zie nu dat dat dorpje op de Col de l'Homme Mort ligt. De plaats is prettiger dan de naam doet vermoeden, er is al een hele klim achter de rug en we lusten wel een boterhammetje en een stukje kaas. Geert heeft de tafel gedekt, ongelooflijk dat er altijd een gedekte tafel op ons wacht. We vertoeven onder de kastanjeboom en geen kat, hond, noch mens te zien. De enige levende wezens die we tegenkwamen waren blinkende jonge ezeltjes die ons nieuwsgierig en ook wat monkelend aankeken. Gekke toeristen, dat dachten ze ongetwijfeld.
Wat nu volgt is een herkenbare rit langs verlaten, maar goed geasfalteerde wegen, tussen de garrigue, waar niks groeit dan die houtige struiken waar je niks mee kunt aanvangen. Rotsige streek, weinig vruchtbaar en dus weinig mensen. Ik herken de mairie van Auriac, hoog en droog, de burgemeester moet vader zijn over een handjevol inwoners, weinig werk aan de winkel dus. Ik denk dat hij nog een andere job moet hebben om zijn tijd vol te krijgen.
En daar zijn de gorges de Galamus alweer, het blijft indrukwekkend hoe diep die kloof is. Blauwhelmen lopen hier in groepjes rond, ze doen aan canyoning en speleologie met plaatselijke gidsen. St. Paul de Fenouillet wenkt, hier zullen straks de mannen hun blauwe Chimay drinken, de trofee voor de zoveelste overwinning van col na col in bloed, zweet en tranen. Ze zullen klinken en trots in eigen hart kijken en denken : we zijn wel gepensioneerd, maar we zijn nog niet versleten. Benen en hart zijn nog in orde, houden zo !
De Chimay is op, nog 9 kilometers te gaan en dit gelooft u niet : in die laatste kilometers rijdt Johan lek, zowel voor- als achterwiel. Komt dat tegen. Geert komt ter hulp met de auto. Die banden nu nog plakken, na 97 kilometers, neen, bedankt !
In Ansignan wacht een heerlijke douche (koud weliswaar, boiler moet warmen), een bloemkoolcurry met kip en, vooral, een lekker zacht bed. Daar zal nogal een stukje gesnurkt worden !!
Als we het uitrekenen hebben we in totaal 542 kilometers gefietst over 7 dagen. De kampioen van de meeste kilometers is Johan (472). De kampioen van 'elke dag een andere outfit' is Michel (7x andere koersplunje). De kampioen van de maximunsnelheid is Geert (zal rond de 60km/uur zijn) al kan het ook Johan zijn. En de kampioen van de kampioenen, ja , dat ben ik hé!!!!
|
de hort op
