Kallie kon haar opwinding nauwelijks bedwingen. Nancy bevestigde een lichtgevende stok aan de halsband van de hond om haar goed zichtbaar te maken en riep toen: "Zoek, Kallie, zoek!"
Kallie rende de woestijn in, met lange sprongen de niesquitebomen en cactussen ontwijkend, haar neus in de lucht. In het koele, maanheschenen zand was iets van Derreks geur blijven hangen.
Ze gaat goed," zei Nancy tegen Jackie. Toen ze de plek hadden bereikt waar de luier was gevonden, scheerde een helikopter van de reddingsdienst zo laag over hen heen dat Nancy ervan overtuigd is dat ze hem had kunnen aanraken. Kallie verstarde, haar ogen werden glazig van angst.
"Zoek, Kallie, zoek," beval Nancy. De herder bleef staan, haar zelfvertrouwen was geschokt.
"Vooruit, Kallie," zei Nancy met nadruk-
zaam begon Kallie opnieuw het spoor te volgen.
Met ieder uur dat verstreek nam de hoop Derrek nog levend te vinden af. Nancy stelde zich de peuter voor, dwalend door het duister, struikelend, roepend om zijn moeder. Ze haalde Dcrrcks sokje uit haar rugzak en hield dat onder Kallies neus. "Ruik, Kallie. Is dit Derrek?" De hond keek haar aan alsof ze wilde zeggen: "Ik doe mijn best." Ze streelde het dier over de vacht. Als Kallie het idee kreeg dat de bazin aan haar twijfelde, was het helemaal gedaan met het zelfvertrouwen van de hond.
Terwijl de temperatuur daalde tot onder de 15 graden keerden de drie uitgeput terug naar het kamp. Om 1 uur 's nachts werd Jackie naar huis gestuurd om te slapen. Indien nodig zou ze de volgende morgen terugkomen.
Dinsdagochtend werden Nancy en Kallie om 5 uur wakker en hervatten de zoekactie. Gieren cirkelden in de verte en Nancy was bang dat ze te laat zouden komen. Plotseling begon Kallie te janken van de pijn. Er waren cactusstekels in haar zoolkussentjes gedrongen. "Liggen," commandeerde Nancy. Ze haalde een pincet uit haar rugzak en verwijderde wel tien cactusstekels. Kahlies poot werd meteen dik. "Ik verzet geen stap meer," leek ze te zeggen. ¨Aan het werk Kallie," beval Nancy.Langzaam kwam de hond overeind,kennelijk alleen om haar bazin een plezzier te doen.
Tegen het eind van de morgen kon Kallie nauwelijks verder in de hitte, en ook Nancy was aan het eind van krachten. De twee keerden terug naar de commandopost om uit te rusten.
Een zwakke kreet.
Tegen het vallen van de avond hervatten Nancy en Kallie hun werk, nu vergezeld van Jackie.
Het tijdstip waarop ze Derrek hadden moeten vinden was inmiddels verstreken. Evenals de andere ,vrywilligers wisten de vrouwen dat Derrek na 75 uur in de woestijn waarschijnlijk niet meer in leven zou zijn, maar ze weigerden de hoop op te geven.
Tegen kwart voor tien die avond leek Kallie een geur op te vangen in stille lucht, en rende een heuvel op . Weer jankte ze van de pijn. Ze was in aanraking gekomen met een schijfcactus, die stekels had achtergelaten in haar poten en buik. Nancy verwijderde de stekels die ze kon zien, maar enkele minuten later was het opnieuw raak.
Moe en met pijnlijk gezwollen poten zwoegde Kallie verder. Hoe lang ze dit nog volhouden? vroeg Nancy zich af.
Toen gebeurde er iets merkwaardigs.Als door een onzichtbare kracht
gedreven hief Kallie de kop en begon opeens verwoed een spoor te volgen. Ze leidde de vrouwen naar de voet van een berg op ongeveer 5 kilometer van het kamp, en daar hoorden ze een
zwakke kreet - en nog een.
"Zoek Derrek!" riep Nancy. Maar de hond, die al vooruit was gerend, hield stil bij een boom en stond voor.
"Heb je iets gevonden, Kallie?" Nancy scheen met een zaklantaarn in de takken van de boom. Niets. Ze richtte de lichtbundel naar links. Was dat alleen een tak? Of een been? Ja! In de wirwar van struiketakken lichtte een krans van goudblond haar op. Het kleine lijfje was zo vuil dat het een leek met de aarde.
Derrek lag met dichte ogen, alleen gekleed in een T-shirt en een sandaal aan. Zijn voorhoofdje zat vol striemen en bloed, zijn hele lijfje zat onder de schrammen. Nancy legde voorzichtig een hand op zijn armpje. Hij reageerde niet.
Ze schrok. Waren ze toch te laat gekomen? Ze boog zich voorover en streelde zijn voorhoofd, waarop het kind haar aankeek met de mooiste blauwe ogen die ze ooit had gezien. Jackie, die over Nancy's schouder meekeek, moest haar tranen bedwingen.
Nancy tilde Derrek op en drukte hem tegen zich aan. Beseffend dat hij ernstig was uitgedroogd, gaf ze hem een paar slokjes water uit haar veldfles. Als hij te snel te veel binnenkreeg, zou hij een hersenbeschadiging kunnen oplopen, dacht ze.
Een paar meter verderop stond Kallie, uitbundig kwispelend. "Heb ik dat goed gedaan?" leek ze te vragen. Nancy klopte de herder op de rug en gaf haar ook wat te drinken.
Derrek was inmiddels nauwelijks meer bij bewustzijn. Nancy probeerde radiocontact op te nemen met de basis, maar kreeg geen antwoord. "Niet doodgaan, alsjeblieft!" riep ze, neerkijkend op de diepliggende ogen van de jongen.
Derrek om beurten dragend haastten de twee vrouwen zich terug naar de bewoonde wereld. Om half elf kreeg Nancy eindelijk contact met de basis. "Hij is gevonden. Hij leeft nog," meldde ze met trillende stem. Minuten later landde een helikopter naast hen in het zand.
De redding was geen moment te vroeg gekomen. "Het is ongelooflijk dat het kind nog in leven was," zei dokter David Tellez van het Kinderziekenhuis in Phoenix. "Veel langer had hij het niet volgehouden"
Kallie de reddingshond kon zelf nauwelijks meer op haar poten staan.
Een dierenarts in Salt Lake City verwijderde de resterende cactusstekels, zette haar in een voetbad om de gezwollen zoolkussentjes te weken en gaf haar antibiotica.
ONGEVEER EEN JAAR na de reddingsactie gingen Nancy en Kallie op bezoek bij de familie Clay. Derrek liep met stralende ogen op de herder af en sloeg zijn armpjes om de hond heen. Al gauw stoeiden de twee in de bak van Nancy's open vrachtwagen.
Nancy zal het moment van Derreks redding nooit vergeten - noch het moedige optreden van Kallie. "Ik betwijfelde destijds of ze wel het temperament had voor een goede speurhond," zei ze. "Nu weet ik dat ze het kan. Zonder haar hadden we Derrek nooit gevonden.
Tegen kwart voor tien die avond leek Kallie een geur op te vangen in stille lucht, en rende een heuvel op . Weer jankte ze van de pijn. Ze was in aanraking gekomen met een schijfcactus, die stekels had achtergelaten in haar poten en buik. Nancy verwijderde de stekels die ze kon zien, maar enkele minuten later was het opnieuw raak.
Moe en met pijnlijk gezwollen poten zwoegde Kallie verder. Hoe lang ze dit nog volhouden? vroeg Nancy zich af.
Toen gebeurde er iets merkwaardigs.Als door een onzichtbare kracht
gedreven hief Kallie de kop en begon opeens verwoed een spoor te volgen. Ze leidde de vrouwen naar de voet van een berg op ongeveer 5 kilometer van het kamp, en daar hoorden ze een
zwakke kreet - en nog een.
"Zoek Derrek!" riep Nancy. Maar de hond, die al vooruit was gerend, hield stil bij een boom en stond voor.
"Heb je iets gevonden, Kallie?" Nancy scheen met een zaklantaarn in de takken van de boom. Niets. Ze richtte de lichtbundel naar links. Was dat alleen een tak? Of een been? Ja! In de wirwar van struiketakken lichtte een krans van goudblond haar op. Het kleine lijfje was zo vuil dat het een leek met de aarde.
Derrek lag met dichte ogen, alleen gekleed in een T-shirt en een sandaal aan. Zijn voorhoofdje zat vol striemen en bloed, zijn hele lijfje zat onder de schrammen. Nancy legde voorzichtig een hand op zijn armpje. Hij reageerde niet.
Ze schrok. Waren ze toch te laat gekomen? Ze boog zich voorover en streelde zijn voorhoofd, waarop het kind haar aankeek met de mooiste blauwe ogen die ze ooit had gezien. Jackie, die over Nancy's schouder meekeek, moest haar tranen bedwingen.
Nancy tilde Derrek op en drukte hem tegen zich aan. Beseffend dat hij ernstig was uitgedroogd, gaf ze hem een paar slokjes water uit haar veldfles. Als hij te snel te veel binnenkreeg, zou hij een hersenbeschadiging kunnen oplopen, dacht ze.
Een paar meter verderop stond Kallie, uitbundig kwispelend. "Heb ik dat goed gedaan?" leek ze te vragen. Nancy klopte de herder op de rug en gaf haar ook wat te drinken.
Derrek was inmiddels nauwelijks meer bij bewustzijn. Nancy probeerde radiocontact op te nemen met de basis, maar kreeg geen antwoord. "Niet doodgaan, alsjeblieft!" riep ze, neerkijkend op de diepliggende ogen van de jongen.
Derrek om beurten dragend haastten de twee vrouwen zich terug naar de bewoonde wereld. Om half elf kreeg Nancy eindelijk contact met de basis. "Hij is gevonden. Hij leeft nog," meldde ze met trillende stem. Minuten later landde een helikopter naast hen in het zand.
De redding was geen moment te vroeg gekomen. "Het is ongelooflijk dat het kind nog in leven was," zei dokter David Tellez van het Kinderziekenhuis in Phoenix. "Veel langer had hij het niet volgehouden"
Kallie de reddingshond kon zelf nauwelijks meer op haar poten staan.
Een dierenarts in Salt Lake City verwijderde de resterende cactusstekels, zette haar in een voetbad om de gezwollen zoolkussentjes te weken en gaf haar antibiotica.
ONGEVEER EEN JAAR na de reddingsactie gingen Nancy en Kallie op bezoek bij de familie Clay. Derrek liep met stralende ogen op de herder af en sloeg zijn armpjes om de hond heen. Al gauw stoeiden de twee in de bak van Nancy's open vrachtwagen.
Nancy zal het moment van Derreks redding nooit vergeten - noch het moedige optreden van Kallie. "Ik betwijfelde destijds of ze wel het temperament had voor een goede speurhond," zei ze. "Nu weet ik dat ze het kan. Zonder haar hadden we Derrek nooit gevonden.
