15-12-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

(rij vooraan, van links naar rechts: voorzitter Daniël De Ron en de winnaars
Mireille Berkenbosch, vertegenwoordiger van Christiane Desitter en Arlette Delvoy)

De Onkerzeelse kerkhofmuur

drie nieuwe gedichten sieren de kerkhofmuur van de Geraardsbergse deelgemeente Onkerzele

“De beroemde dichter Johann Wolfgang von Goethe zal nooit hebben geweten dat één van zijn gedichten ooit op de kerkhofmuur van Onkerzele zou prijken. Veel minder nog dat hij enkele jaren later daar het gezelschap zou krijgen van drie Oost-Vlaamse dichters,” schrijft Daniël De Ron (voorzitter van de Onkerzeelse kerkraad) in het voorwoord van de verzamelbundel van de deelnemende dichters. En hij gaat verder:

“Toen de kerkraad Sint-Martinus Onkerzele twee jaar geleden een gedichtenwedstrijd uitschreef, hadden wij geen flauw vermoeden hoeveel respons we zouden mogen verwachten. Groot was onze verbazing én tevredenheid dat we héél wat inzendingen mochten ontvangen.

De jurering was niet eenvoudig. De kerkraad liet zich daarom bijstaan door enkele mensen die zich beter thuis voelden in poëzie en Nederlandse taal. Uit hun selectie kozen we dan de drie gedichten die nauw verbonden waren met de onmiddellijke omgeving.”

De winnaars:

Christiane Desitter met “Rust”

Arlette Delvoy met “Stilte”

Mireille Berkenbosch met “Ode aan de lindebloom”.

Het is helaas niet mogelijk de gedichten zonder de toelating van de kerkfabriek op de blog te publiceren.

MarLeen

05-09-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Verre horizonten

Op een dag vlieg ik weg

naar verre horizonten

Op een dag vlieg ik weg

hoog boven de wolken

Dan houdt niemand mij tegen

op die dag krijg ik vleugels

Toch zal ik nog eens wuiven

maar je zal mij niet zien

Je moet niet treuren

ik neem al jouw verdriet

met me mee

© Arlette Delvoy

De maneschijn van Arlette Delvoy

Arlette Delvoy werd geboren in 1950. Ongeveer 20 jaar woont ze in Idegem en

heeft intussen het mooie van de streek leren kennen en kan er ook van genieten.

Ze draagt Geraardsbergen in haar hart.

Tijdens haar schooltijd in de humaniora merkten de leerkrachten haar vaardigheid in tekenen en schrijven. De academie werd haar aanbevolen maar ten huize Delvoy dachten ze daar anders over. Niettemin kon ze zich tijdens haar schooljaren uitleven bij het maken

van een schoolkrant, organiseren van voordracht- en toneelnamiddagen.

In die periode was haar grootvader voorzitter van de Oudstrijdersbond en voor hem schreef ze destijds verschillende teksten die vervolgens door hem werden voorgelezen op 11 november.

Door het drukke leven met gezin en kinderen en haar werk als correspondente in een grote firma is alles wat op de achtergrond geraakt.

“Maar zo’n twee jaar geleden ben ik ziek geworden (ik kreeg levenslang),” schrijf ze mij, “en daardoor ben ik weer in de pen gekropen.”

“Misschien geen hoogstaande poëzie,” schrijft ze verder, “maar voor mij toch wel een belangrijke uitlaatklep.”  


Maar als je het mij vraagt, vind ik Maneschijn wel wat hebben. Oordeel zelf...
 

Maneschijn

de avond duwt de dag

vale maneschijn omsluit het land

wat de stralen raakt wordt platina goud

dwalen maar

heksen aan de macht

kabouters met een lach

een dierenbal

de wereld rust

speelt de nachtmuziek zijn gouden lied

krekel vooraan, met de nachtegaal

ze gaan van maneschijn naar dageraad.

© Arlette Delvoy

30-05-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet