(v.l.n.r. Chauffeurke en Chris De Nooze)

 

Vecht voor de muur

We zullen vechten

tot de laatste steen

voor onze Muur

die ooit de Ronde was

tot de zonsopgang

terug lacht

naar iedere kassei

die de kuiten bijt

schreeuwend

met groot verzet

recht op de pedalen

naar ’t  Hemelryk

naar de kapelmuur

tussen ’t Heilig Hart

en Onze Lieve Vrouw

voor ’t Vlaamse land

Tranen van blauwe steen

’s Morgens liggen de kasseien er betraand bij

emotioneel stil

juist ontwakend uit een trieste droom

onder een deken van mos

denkend aan de band die er ooit was

sportief en fair

waar hij met ons speelde

in en ronde de Ronde

treurig speelt het Ave Maria

als het Heilig Hart de armen spreid

wanhopig naar Vlaamse hemel

waar de muur ons ooit droeg

chauffeurke

 

28-09-2011 om 20:29 geschreven door Marleen De Smet

Brillen

Om de vijf jaar moet ik van mijn werkgever een medisch onderzoek ondergaan en vandaag was de eerste afspraak bij de oogarts.

Omdat ook mijn lief wat met haar ogen sukkelt besloten we maar de afspraak samen te nemen.

Als de ogen beginnen achteruit te gaan hoort men vaak zeggen dat het aan “den ouderdom” ligt.

Ja, het zou wel kunnen en dus zat ik met mijnen ouderdom in de wachtzaal naast mijn lief.

Na vijf minuten ging de deur open en riep een vriendelijke juffrouw ons naar binnen.

-Meneer chauffeurke en Mevrouw Yitse?

-Ja, dat zijn wij.

-Jullie mogen mij volgen.

Omdat het de eerste keer was dat we daar met onze ogen gingen vulde ze nog vlug het administratieve gedeelte in en mochten we elk op toer onzen uitleg doen.

Mijn lief liet haar ogen controleren om te zien of er geen correctie nodig was om mij goed te zien staan en ik was verplicht van naar mijn ogen te laten kijken omdat mijnen baas het wou.

De laatste jaren moet ik wel zeggen dat mijn zicht wat lezen betreft enorm achteruit ging en dat ik de kleine lettertjes niet meer kan lezen.

Ja, die mannen van de bank wrijven steeds in hun handen als ik daar iets onderteken en dus was het best om ook daar eens op te wijzen hé.

-U komt voor een oogtest voor uw rijbewijs?

-Ja madam

-rijdt u met een vrachtwagen?

-Euh… nee met gene camion hoor.

-Doet u aan personenvervoer?

-Euh… ja zo kunt ge dat noemen.

-Buschauffeur of taxichauffeur?

-Euh… geen van beiden ik zit dikwijls met nen boer op mijnen achterzetel.

-U zit in de landbouwsector dan?

-Euh… neenee, in de politiek.

-Ja, ik versta u al, natuurlijk moeten uw ogen goed zijn om met die mannen rond te rijden.

-Och… ik weet niet want ik moet nogal veel mijn ogen toedoen.

Allé na al mijnen uitleg hadden ze mijn lief al apart genomen om haar ogen te testen en kon ik beginnen aan mijn onderzoek.

Mijn zijzicht, hoogtezicht, laagtezicht en hoe gevoelig mijn ogen wel waren in het donker en in het licht.

Volgens haar had ik in het duister de ogen van een uil.

Euh… ge ziet dat mijn studies toch voor iets goed waren hé.

Daarna moest de druk op de ogen gecontroleerd worden en dat doen ze door in uw oog te blazen hé.

Ik moet zeggen dat het nu veel beter is.

Nu blazen ze met een toestel in uw oog, daar waar ze vroeger zo tussen hun lippen in uw oog bliezen en dat uw wenkbrauwen dan steeds vol look of andere kruiden hingen.

Toen al het oogblazen was afgelopen mochten we naar een ander lokaal waar ik letters en cijfers moest lezen.

-Lees eens de bovenste rij chauffeurke.

-Euh… een 0

-Nee het is een O

-En dan zie ik een 1

-Nee het is een t, maar lees eens de volgende letters

-Een a

-Nee een e

-Euh… de volgende dat is zeker een n

-Nee een m

-Ha ge ziet dat ik er nooit ver naast ben hé.

Potverdekke mijn zicht was ferm achteruit gegaan de laatste jaren.

Nadat alle testen afgelopen waren kregen we ons papier en vond de oogarts het beter dat we zouden gaan kijken om alle twee een bril te dragen.

In feite hadden we nog geluk en stapten we de eerste de beste winkel binnen waar het nog solden waren.

-Dag mevrouw en meneer kan ik jullie helpen?

-Euh… verkoopt uw brillen?

-Euh… we verkopen niets anders meneer!

-Amai, ge ziet hoe slecht ik zie hé.

-Kijk maar gerust rond als u een montuur wilt kiezen, daar staan deze voor de dames en ginder deze voor de heren.

Potverdekke zeg azo een pak brillen dat daar hingen.

In feite moest ge al goeie ogen hebben om het juiste model te vinden.

-Euh… uffraake, dienen bril is dat hier min 70%

-Ja min 70% op uw montuur hé.

-Euh… dat is dan zonder glazen in?

-Ja, de glazen zijn apart meneer.

Ik keek even naar mijn lief… wat denkt ge zouden we nu de montuur kopen en binnen een paar maand de glazen?

-Zeg kieken, wat kunt ge nu doen met een bril zonder glazen?

-Euh… awel da spel gewoon worden op uwe neus en zonder glazen is dat makkelijker om in uw oog te wrijven hé.

Bijna een uur hebben we daar lopen zoeken achter een montuur en nadat mijn lief haar montuur bij deze van de mannen had gevonden vond ik toevallig mijn montuur tussen deze van de vrouwen.

Opgelet na het kiezen komt nog al het gedoe van de brilglazen hé.

Verkiezen jullie glazen of plastiek?

-Euh… door wat kunt ge het beste kijken?

-Dat blijft hetzelfde hoor maar glas breekt en de anderen zijn onbreekbaar, maar plastiek krast dan weer meer als u het droog reinigt.

-Euh… geef ons maar glas.

-En moeten ze geslepen zijn tegen het zonlicht?

-Euh… nee maar als ge er antivriesfolie en ruitenwissers kunt opzetten is het goed.

-Euh…

-’t Is maar om te lachen hoor.

Na een paar uur mochten we achter onze bril gaan en elk apart pasten we onze bril op onze neus.

Potverdekke zeg… na al dat passen keken we ineens naar elkaar en ’t was den eerste keer dat we elkaar zo goed zagen staan.

-Euh… wie zijt gij?

-Ha ik ben Yitse kieken ge ziet dat toch?

-Euh… maar ’t is den eerste keer dat ik u door een bril zie en nu zie ik pas hoe…

-Ja, nu ge het zegt ’t is ook den eerste keer dat ik u door een paar glazen zie en ik had mij u ook anders voorgesteld.

-Euh… amai azo schoon.

-Wie ikke?

-Euh… nee uwen bril… euh… maar gij ook hoor want nu zie ik u veel beter.

Potverdekke zeg dat was nogal een verandering.

Nu mijn lief mij achter glas zag zitten was ze ook wreed content.

Al een ganse dag zien we de dingen anders met een bril op en ik denk zelfs dat we straks gaan slapen met onzen bril op.

De oogarts had gelijk, het is beter een bril te dragen om onze ogen niet te vermoeien en met een bril wordt alles een beetje uitvergroot hé.

Allé, we zijn weer gesteld voor enige tijd en binnen een paar jaar moeten we even terug om een correctie te laten uitvoeren.

Ondertussen heb ik al een paar glazen wijn gedronken en ik moet zeggen dat wat ik nu dubbel zie veel zuiverder zie dan vroeger.

© chauffeurke

01-02-2009 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Klik op de foto voor een uitvergroting. 

Hoe zalig is Pasen

Toen ik in het begin van de week op wandel was, liep ik ergens voorbij een winkel waar de paashaas in chocolat stond uitgestald.
Paaseieren gelijk voetballen, en kleine eitjes lagen verspreid in de vitrine tussen chocolade konijnen, hazen, kiekens en zelfs treinen, auto’s, paarden en een chocolade Sint die ze waarschijnlijk niet verkocht kregen verleden jaar.

De voorbijgangers werpen een blik op al het moois die er nog lekker uitziet ook.
Een moeder moet zelfs aan de arm van hare kleine snotter sleuren met de uitvlucht dat het nog veel te vroeg is voor Pasen, en dat het slecht is voor zijn tanden en zijne lever.
Ik stond daar plots voor die vitrine vol chocolat te denken hoe Pasen vroeger was.
Ja Pasen, waar is de tijd naartoe dat ik op Aswoensdag een zwart kruis op mijn voorhoofd kreeg.
Ik moest gaan biechten, en was in de kerk al vergeten waarom ik daar in dienen biechtstoel zat.

Potverdekke, ne mens was verplicht van iets uit zijnen duim te zuigen om toch maar niet te laten opvallen dat ge daar voor niets gekomen waart.
De kalender stond vol van die dagen waar er telkens wel iets gebeurd was, maar rond Pasen volgden de dagen elkaar op.

De woensdag was nog maar voorbij, als witte donderdag al voor de deur stond.
De dag van het laatste avondmaal, waar Jezus met zijn leerlingen aan tafel zat.
Niet zomaar een avondmaal zenne!
Nee nee, hij moet zelfs hun voeten gewassen hebben dienen avond.
Maar ge weet hoe het gaat als ge u zo ne keer laat gaan op nen avond, er zit daar altijd ne Judas tussen die ’t spel naar de vaantjes helpt hé.
Awel, Jezus had dat daar ook aan zijn been.
Hij had daar het brood verdeeld en een beker wijn uitgeschonken voor al die apostels, maar daarmee was de kous niet af zenne.
Er zat daar ne Judas tussen die hem toch wel verraden had zekerst!

Goede vrijdag is de dag dat Jezus aan het kruis sterft.
Eigenaardig dat ze juist die dag goede vrijdag noemen.
Ik zou dat zwarte of trieste vrijdag genoemd hebben, maar ja wie weet hadden ze in den tijd wel ne minister van kalendernamen, en met die mannen geraakt ge daar zeker niet aan uit hé.
De dag dat iemand onschuldig zijn kruis moet dragen, en dan nog sterft op dat zelfde kruis kunt ge toch een andere naam geven zekerst.
Goede vrijdag, is ook de dag dat men geen vlees mocht eten.
Jawadde zeg, bij ons was dat vroeger elke vrijdag goede vrijdag.
’t Was elke vrijdag vis, en als er nu eens iets was waar ik geen graten in zag, dan was het toch wel de visdag zekerst.
’t Is gezond had mijnen bompa gezegd, terwijl ik daar bijna blauw zag van mij juist te verslikken in zo ne graat.
En omdat mijn oma altijd zeer begaan was met mijn gezondheid, had ze wat citroen geperst over mijne vis om hem wat meer smaak te geven.
Ppffff jawadde, dan moest ik nog een zuurder gezicht trekken.

De zaterdag hadden ze stille zaterdag genoemd.
In stilte de dood van Christus herdenken die in zijn graf lag.
En nu nog, als we iets herdenken is het meestal in stilte.
Het is die stilte die mij zoveel plaats geeft in mijne kop om na te denken.
En dan is er Pasen!
Hoeveel van die kleine snotters herdenken de verrijzenis van Jezus uit het graf?
Ze zijn zodanig verwend met alles wat rond de herdenking plaatsvindt, dat ze de essentie vergeten.

Ik zie ze op Pasen zoeken tussen de struiken en de ornamenten in de tuin, achter een chocolatten ei, dat de klokken uit Rome zouden hebben gebracht.
Ja, met al die fictiefilms die ze nu voorgeschoteld krijgen zouden ze het nog kunnen geloven ook.
Allé zeg, stel u voor dat ik hier een chocolatten ei in mijnen hof vind van een klok die overvliegt.
Of nog beter, van een paashaas die eieren legt.
Ze kunnen ne kleine toch nogal iets laten geloven hé.
Maar nu ik hier zo zit te denken, wat is er nu schoner dan in iets te geloven?
 
Ja, in wat moet een mens in feite geloven?
Wel gewoon geloven in wat ne mens sterkte geeft om door het leven te stappen.
En is dat een kieken in chocolat of een chocolatten paasei, dan mag dat gerust hoor.
Misschien zit men wel aan dienen chocolatten paashaas zijn oren te knabbelen, en tevens te denken waar die traditie vandaan komt
En als alles op is, dan blijft nog alleen Pasen over.
Een dag waar zelfs ongelovigen chocolat eten en eieren strooien.
Ja, soms is geloven veel meer dan we zelf wel willen geloven.
Ben ik nu te laat om ieder van u een zalige Pasen te wensen?
Nee hoor, want ’t is veel te vroeg voor mijn kerstwensen.
Een zalige Pasen gewenst.

© chauffeurke

22-03-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Ik sta aan het roer van mijn leven.
Soms windstil, soms door stormen.
Maar ik hoop ooit een haven binnen te varen

waar het geluk aan de kade zal staan.

© Chauffeurke

Chauffeurke

Wie er de streekkrant “De Beiaard” op naslaat, leest er niet naast. Naar het wekelijkse cursiefje van Chauffeurke wordt steevast uitgekeken.

Sinds mijn twaalfde ken ik hem. Voor een klein stukje groeiden we samen uit de kluiten hoewel de ene van de andere niet wist in welke aarde we aardden en hoe woorden ons beheersten of hoe wij de toekomst zagen. Ook wisten we nog niet dat we elkaar later als een broer en een zus zouden gaan beschouwen. Evenmin wist ik wie zich schuilhield achter het clowneske. Chauffeurke is een grappenmaker 1^ste  klas, maar hij weet verdomd goed hoe de ernst te verdoezelen. Of hij een masker draagt? Niet helemaal, hij draagt enkel een rode neus. Via een grap of een frats heeft hij aan de verstaanders veel te vertellen.

Zijn roepnaam spreekt voor zich: hij is chauffeur bij de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Van kindsbeen was hij geboeid door taal, zijn innerlijke taal. Als kleine jongen schreef hij zijn eerste gedichtje en als hij dan strafopstel kreeg, kon hij zich niet beperkten tot drie bladzijden, hij schreef er vier of vijf. Sinds 2000 keerde hij terug naar zijn geboortedorp Deftinge waar zich toelegde op het schrijven van cursiefjes.

Chauffeurke is iemand die niet achter de barricade van het leven staat. Hij staat er middenin en uit dat als een typetje met woorden en gedachten en vooral herinneringen die spontaan opborrelen of ontspruiten uit zijn fantasie in een taal die iedereen begrijpt. Op die manier draagt hij bij tot contacten tussen mensen en beweegt hij iedereen tot een lach of een traan.

Toen ik hem vroeg zichzelf te beschrijven, antwoordde hij:

“Ik werd geboren te Opbrakel ergens midden april 1959.

Sinds 2000 liet ik mijn naam voor wat het was en stap ik door het leven onder de naam chauffeurke. 
Opgegroeid in het dorp Lierde tot mijn zes jaar volgde ik daarna mijn ouders naar Brussel.
Schoolgaand bij de broeders hebben ze mij daar een serieuze pater geschilderd.
Op jonge leeftijd verliet ik de schoolbanken met veel vragen.
Zo stapte ik de wereld in waar sport en werk een groot deel zouden vullen.
De eerste acht jaren werkte ik als groot licht in een lusterbedrijf en sinds 1983 deden ze beroep op mijn diensten in het Parlement.
Ongeschoold of toch bijna kreeg ik meer en meer interesse tot schrijven.
Dit opende deuren en poorten waar de pen als sleutel diende.
Ludiek baande ik mij een weg in een virtuele wereld op weg naar de realiteit.
Humor diende niet alleen als rode neus maar was ook de rode draad in mijn leven op weg naar...
Ernst grenst vaak aan een wereld die tussen de regels beschreven wordt.
Op zoek naar de mens kom ik vaak mezelf tegen in een wereld van herinneringen.”

Lees hieronder één van zijn levendigste herinneringen:

“Moeder,

Vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Gisteren stond ik nog voor je grafsteen zoals ik wel vaker doe.

De herfstzon weerspiegelde het beeld van mijn lichaam op het zwarte graniet en in feite was het die steen die ons scheidde.

Niet meer dan een zwarte steen is de scheiding tussen leven en dood.

Stilzwijgend prevel ik de woorden in mijn binnenste en dat is het zoveelste stille gesprek dat ik nu sinds jaren met je voer.

Wel duizend vragen heb ik ondertussen al gesteld maar sinds zeven jaar moet ik mezelf de antwoorden fluisteren.

Zelfs met de zon in mijn rug voelt mijn schaduw koel en kil op je steen.

Ik schik de bloemen van pa en kennissen en door het jaar zal mijn boeket er terug eenzaam staan.

Met twee en toch zo eenzaam!

Jij eenzaam in de dood en ik in een leven waar ik je mis.

In een doolhof van onbeantwoorde vragen slenter ik tussen de graven waar dode bladeren onder mijn stappen de stilte doorbreken.

Op zoek naar een beeld van hoe je was zie ik je als moeder en probeer ik het beeld van de laatste weken te vergeten.

Op wandel met de ziekte slenterde je uitgemergeld tot aan je dood.

Pijnlijk telkens ik er aan denk en toch probeer ik mijn wonde te helen door de mooie herinneringen te delven uit gelukkiger tijden.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Misschien zouden anderen mijn verdriet niet begrijpen na al die jaren.

Misschien wil ik het wel alleen dragen zoals ook jij voor vele dingen alleen stond in het leven.

Moeder, volgende zondag kom ik terug bij je langs!

Ik kom dan de bloemen herschikken en je terug een paar vragen stellen.

Och…ik weet wel dat ik geen antwoord zal krijgen en misschien is het wel mijn straf voor al die keren dat ik je geen antwoord gaf.

Toch blijf ik volharden, in stilte.

Moeder, verdriet is niet altijd zichtbaar!

Soms sta ik aan je graf in de regen en mengen druppels zich met mijn tranen.

Ze plenzen met duizenden anderen op je steen en doen hem nog meer blinken, daar waar het een dof en mat gebeuren in mijn leven was.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk. Maar ook uit schrik dat je graf teveel op dat van anderen zou lijken.

Dezelfde kleur, dezelfde bloemen onder hetzelfde verdriet.

Nee moeder ik wil je apart houden, ook in de dood!

Ver van het Allerheiligengewoel zal ik vandaag aan je denken zoals elke dag.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs want het is Allerheiligen.

Een dag die ik liever zou vergeten en daarom blijf ik nog meer aan je denken op alle andere dagen.

Zoals met kerstmis waar je steeds een pakje voor mij had gelegd onder die boom met oude bollen die al jaren dienst deden.

Zoals met Nieuwjaar waar we elkaar steeds het beste wensten en waar het de enige malen waren dat we elkaar kusten.

Zoals met Pasen waar je het leuk vond om zelf de eieren te verstoppen voor je kleinkinderen en ze toch nog de tips gaf om ze te vinden.

Zoals…zoals elke dag die geen speciale naam had, maar waar jij hem zo speciaal maakte met de persoon die je was.

Moeder, vandaag kom ik ni…, het valt me moeilijk te zeggen dat ik niet kom, maar weet dat ik er morgen weer zal zijn.

Kijkend naar een foto waar je al lachend naar het leven kijkt, weerspiegelt mijn bedroefd gezicht.

Waarom moest jij vertrekken naar die wereld van al die anderen die zoveel verdriet achter lieten?

Waarom is het heengaan niet voor iedereen gelijk?

Waarom verlaten we niet allemaal samen deze wereld?

Misschien omdat er anders niemand meer zou zijn om ons te begraven en het verdriet te dragen?

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Maar weet dat ik ook niet bij bompa en bij grootmoeder ga.

Weet dat ik ook niet bij mijn goede vriend Rogéke ga.

Weet gewoon dat ik vandaag naar het leven kijk dat ons elke dag wat dichter bij jou brengt.

Moeder, morgen is een nieuwe dag en dan sta ik terug aan je graf met duizend vragen.

Stilzwijgende gesprekken tussen jou en mij.

Moeder, vandaag sluit ik mijn gesprek af zoals we het steeds samen hebben gedaan.

Moeder, tot straks…”

~*~

Als een ketting
hangt mijn leven aan elkaar.
Soms gebonden,
en dan weer gebroken.
Maar ik blijf verbonden
tot ik de juiste schakel vind.

© chauffeurke

18-01-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet