Nieuwjaarsbrief uit Moerbeke

'Weer is een nieuw jaar aangebroken’, een clichéopeningszin voor de ontelbare nieuwjaarsbrieven van weleer. Allicht zijn het nu andere zinnen, andere rijmpjes. Het zijn ook andere meters, andere peters, soms zelfs twee meters of twee peters. Sommige meters en peters moeten het stellen met een sms’je of een mailtje waarin het doopkindje als voetnoot het nummer van de pamperrekening nog eens herhaalt.

Andere tijden, andere gewoontes.

Toen internet nog geen gemeengoed was, kregen we vele kaartjes met gewoon ‘gelukkig nieuwjaar’ of ‘prettige feestdagen’. Nu de meeste mensen hun weg vinden op het wereldwijde web mogen we veel, stuk voor stuk prachtig geformuleerde wensen ontvangen. Dank daarvoor, want ik lees ze met genoegen en denk, neen, ik weet dat ze van harte zijn. 

Ze ontnemen me wel de inspiratie om zelf creatief met woorden aan de slag te gaan. Met andere woorden; ze maken me een beetje lui.

Bovendien brengt mijn leeftijd me de wijsheid bij dat we elkaar niet slechts ‘geluk’ moeten toewensen. Want wat is geluk?? We hoeven niet het opperste geluk na te streven. Het feit dat we in het Westelijk halfrond geboren zijn, zou reeds moeten volstaan om ons gelukkig te achten. Een goede gezondheid, dat is eigenlijk het bijzonderste wat we mekaar moeten toewensen want voor het geluk van al die medemensen wie we geluk in het komende jaar toewensen, zijn we daar zelf niet een beetje verantwoordelijk voor? Als wij onze slechte karaktertrekken zoveel mogelijk trachten te onderdrukken, als we onszelf dienstbaar, liefdevol en verdraagzaam opstellen, zorgen we dan al niet voor een groot percentage van het geluksgehalte van onze naasten?

Ja toch?

Dus wens ik jullie toe dat u dit jaar omringd mag worden door heel veel goede en lieve mensen en de kracht hebben om er zelf een te zijn voor anderen.

© Erika

02-01-2009 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Klik op de foto voor een uitvergroting. 

Face to face

“En?? Hoe is ’t verlopen op je blind date?” vroeg een lezeres zich af.

“Goed, heel goed” antwoordde ik en schoot in een lach. Mijn lach moet aanstekelijk geweest zijn want de lezeres lachte mee. Waarom wist ze blijkbaar niet. Ik wel; ik lachte niet alleen omdat de ontmoeting zo ontzettend leuk was, wel om wat ik tussen de blind date en nu ben te weten gekomen.

Deze vrouw is een dorpsgenoot van de schrijfster die ik ontmoette. Ze kennen elkaar niet. Als ze mekaar op ’t straat zouden tegen komen, zouden ze nochtans een goed gespreksonderwerp (brief uit Moerbeke) kunnen hebben. Maar ze hebben zelfs nu nog geen weet van elkaars bestaan.

Nog het meest had ik binnenpret omdat ik me terug de badkamerscène, die de ontmoeting voorafging, voor de geest haalde. In gedachten zag ik me terug in de badkamer druk bezig. Vooral de onhandige inspanning die ik leverde om mijn nagels extra lang te maken bracht me aan het lachen.

Aan het tearoomtafeltje zag ik dat ook deze schrijfster al eens aan haar nagels knabbelt. Tja, als de inspiratie niet wil komen, kan dat even ‘knagen’ aan de schrijver in kwestie.

Als de woorden niet vlot genoeg komen, durf ik bovendien al eens een sigaret opsteken, hopend dat er door extra te inhaleren iets in de geest wakker geschud zou worden. Ach, dat is een vals argument. Soit. Onlangs kreeg ik een telefoontje van een andere schrijfster en om het storend lawaai in huis te ontlopen, ging ik aan de terrastafel zitten. Ik deelde deze handeling mee aan de onbekende belster. En wat zei deze? “En nu ga je een sigaretje opsteken zeker?” Juist ja. Soort kent soort.

Het was deze vrouw die me vertelde dat Leentje, mijn blind date, ook een rookster is. Hahaha; we moeten tijdens onze afternoontje dus eigenlijk allebei met een gemis bij de koffie gezeten hebben…

Alhoewel; niet als zodanig ervaren want het was een gezellig onderonsje. Er zijn zelfs plannen voor een tweede ontmoeting. Dat wordt alvast een nog (h)eerlijkere face to face.

Zie, nu ga ik het briefje printen en herlezen. Op het terras, weliswaar met een doodversnellend dingetje in d’hand. En een stylo om verbeteringen aan te brengen. Terwijl ik naar een pen grabbel, bedenk ik dat ook schrijven schadelijk is voor de gezondheid. Want het vreet aan je nachtrust.

“En aan ons liefdesleven” zegt mijn echtgenoot als ik me wat later, moe maar voldaan, als een ijsblok in zijn bedwarm schootje nestel.

13-03-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Klik op de foto voor een uitvergroting. 

Erika’s brieven uit Moerbeke

Vraag me niet naar de dag dat ik haar voor het eerste ontmoette. Ik weet het niet meer. Wij droegen onze boekentas naar dezelfde school en zaten in groene schort op dezelfde banken met dezelfde juffen in het vizier. Op één of andere manier contacteerden we elkaar jaren later. Vraag me niet hoe of naar aanleiding van wat. Ook dat vergat ik. Maar die namiddag dat ik haar dartel als een schoolmeisje weer begroette, vergeet ik niet.

Erika De Bruyne schrijft cursiefjes. Erika schreef “Parels om ons heen” een tijdloos boekje vol cursiefjes van en voor alle tijden waar je als lezer regelmatig naar teruggrijpt. De cursiefjes werden één voor één gepubliceerd in “De Beiaard” een weekblad van Zuid-Oost-Vlaanderen en belichten de triviale zaken vanuit verschillende standpunten. Haar komma’s zijn knipogen, haar punten ironisch, haar dubbelpunten licht satirisch of kritisch en haar slotregels relativerend met in de marge een humoristische pointe. Regelmatig valt er een nieuw cursiefje door het netvlies waar ik gewoonlijk naar uitkijk.

“Talent hebben voor iets, zoals schrijven is geen verdienste,

het is een gave die je meekrijgt.

Daarvoor zeg ik ‘dank’ aan mijn vader.

Met die gave iets kunnen doen is vooral een verdienste

van diegenen die bij je wonen, zij die het verdragen.

Daarvoor zeg ik ‘dank’ aan mijn huisgenoten,”

zegt Erika in het voorwoord. Maar is er meer:

“Mijn vader schreef graag, ik schrijf graag.

Met andere woorden: ik erfde de ‘pen’ van mijn papa.

Vandaar dat dit boek begint bij het eerste gepubliceerde briefje over mijn vader”

Dat is wat van Erika uitgaat. Je kunt er grotendeels Geraardsbergen mee verwarmen.

blind date  

Een lezer wou me eens zien. Niet zomaar een lezer, een schrijfster. Een blind date.

Het gaf me kriebels in de buik en spasmen in het maagdarmstelsel. Het gesprek zou wel los lopen, dat had ik gehoord aan haar stemtimbre door de telefoon. Maar wat zou ik in  hemelsnaam aantrekken voor een vreemde vrouw? Verdorie, een blind-date met een kandidaat droompartner was gemakkelijker geweest; dan trok ik fijne lingerie aan, daarover een soepel vallend kleedje met een diep decolleté en hoge hakken.

Wat heeft dat mens me aangedaan!

Is het een natuurliefhebster; hou ik het best bij puur en naturel?

Is het een opgetutte madam; moet ik nagellak op?

Is het een gewoon iemand; trek ik m’n doordeweeks jasje over mijn dagelijkse kleren?

Een ganse voormiddag was ik druk bezig in de badkamer.

Nagellak op, nagellak af, onopvallende nagellak dan maar.

Schmink op, schmink af, enkel wat eyeliner en lippenstift blijven.

Broek aan, broek uit, kleed aan, kleed uit, toch maar weer een broek.

T-shirt aan, T-shirt uit, bloesje aan.

Ringen op, ringen af, enkel de 2 stille getuigen van de liefde blijven.

Elke vrouw vecht zo’n duel met de kleerkast wel eens uit om uiteindelijk toch de gemakkelijke broek en het favoriete bloesje aan te trekken.

Op de afspraakplaats zie ik meteen aan haar joviale lach dat dit de spontane vrouw is, waarmee ik aan de telefoon reeds een fijne babbel had. Als een dartele hinde springt ze in mijn auto “hé, zeg, Erikaatje, eindelijk, tof zeg” en ze smakt een kus op mijn wang.

Gehaast voor de regen of blij om mij te zien? Om het even, haar enthousiasme voelt echt én goed aan. De toon van de namiddag is gezet; vrolijk, spontaan, lief.

Wij zijn oktobermeisjes, weegschalen, en kunnen niet kiezen tussen de vele tearooms. We proberen het nieuwste. Het ene vrije tafeltje maakt kiezen, wikken en wegen, overbodig.

Zij praat en luistert en praat en giechelt. Ik luister aandachtig… en soms ook niet.

Een zinnetje aan de tafel naast ons fascineert me ‘daar ga ik een stukje over schrijven’ denk ik.

“Zie,” zegt de oudere vrouw tegen de dienster “ik was mijnen boven aan het doen en zei tegen mijn eigen: zie, als ik nu niet ophoud en eerst en vooral ’t stad inga, heb ik niets meer aan mijne vrijdag.”

Terwijl mijn tafelgenote praat, bedenk ik reeds enkele zinnen voor het stukje.

En nu, terwijl ik hier zit te schrijven en het cursiefje, met als aanzet dat ene zinnetje, zou willen neerschrijven, denk ik -met veel genoegen- aan mijn blind-date.

Ik kan het beeld van dat stadsmadameken aan de tafel naast ons niet meer voor de geest halen.

Mijn pen schrijft een totaal ander briefje.

En u, lezer, leest het misschien weer anders.

Ach, het doet er niet toe, als u er maar met genoegen aan terugdenkt.

© Erika

26 september 2004 

06-03-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet