|
Johan Janssens
Beton- en ijzerlitanie
Je leest de titel en je denkt: een man.
Johan Janssens is een tot vandaag ongekende Geraardsbergse dichter. Laten we hopen dat het morgen anders is. Wanneer valt iemand onder de categorie dichters? Goh, dat is moeilijk te beoordelen, het is heel persoonlijk. Als je het mij vraagt is Johan een aanstormende dichter, alles hangt af wat hij er in de toekomst mee doet. Maar het staat vast: Johan vult het rijtje woordkunstenaars aan die de stad rijk is. Beseft Geraardsbergen wat in zijn borstkast en buik leeft?
Ik leg bondigheid aan de dag, zegt Johan en daar slaagt hij ook in. Als ambtenaar bij de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid (RSZ) neemt hij elke ochtend de trein richting hoofdstad. De trein brengt hem tot rust, vooral tijdens de terugreis naar de Geraardsbergse heuvel.
In zijn vrije tijd is hij gids. Bij de activiteitenorganisatie Op Tournee begeleidt hij, zowel in Geraardsbergen als in Ninove, regelmatig culinaire wandelingen. Ook is hij tijdens de Open Monumentendagen van de partij, want geschiedenis boeit hem. Niet alleen de grote gebeurtenissen, maar ook de kleine verhalen van mensen uit de straat maken het voor hem heel boeiend. Als Johan er zin in heeft, leest hij veel. Dus duikt hij regelmatig in archieven en bibliotheken waar hij geniet van de oude boeken- en de manuscriptengeur.
Tijdens zijn wandelingen en fietstochten in onze mooie streek staat hij bol van verwondering en de rust die hij zoekt. Tijdens zijn uitstapjes legt hij door middel van zijn digitaal fototoestelletje de wereld vast waarvan zo af en toe een foto aanleiding geeft tot het schrijven van een gedicht. Dat getuigt dat Johan met woorden zijn gevoelens kracht bijzet en bovendien bereid is zijn emoties te delen. Mooi is dat.
Johan is geen veelschrijver. Gedichten schrijven gebeurt meestal in een moment van extreme emotie of zoals hierboven aangehaald, als gevolg van een foto die hem inspireert. Het gedicht Beton- en ijzerlitanie is hiervan een sterk voorbeeld.
Ik hoop van ganser harte dat Johan alle kansen benut om zijn talent te laten groeien. Stiekem hoop ik in de toekomst meer van Johan te lezen of wie weet- te horen.
Beton- en ijzerlitanie
De tijd gezeten op een stoel
weerspiegelt in het lege niets,
met poten door het leed verschroeid,
een stilte die het lot doorspiest.
De achtergrond zo koud en grijs
als barsten in de tand des spijts,
verdovend als een symfonie,
beton- en ijzerlitanie.
Het vlak bekleed met koude rug
en rimpels in het gave zicht
verraadt de dagen zonder lucht
ontdaan van kleur, de ogen dicht.
Met spatten van verleden tijd
verwoordt het doek verlegenheid;
een schaamte die de nacht opzoekt,
in duisternis haar leven boekt
met inkt dat enkel hij kan zien
geschreven met een oude pen
en woorden die het licht ontzien
waarin hij dwaalt en niemand kent.
Een stoel geslepen door de tijd
met leegte als bijzonderheid
en in zijn rug een kille muur
getuige van het stille uur.
Johan Janssens
04-07-2011 om 11:04
geschreven door Marleen De Smet
Categorie:Johan Janssens
Tags:Johan Janssens, beton- en ijzerlitanie
|
