Met onze HBK-seniorenclub waren wij op uitstap naar Doel. Doel is gekend voor zijn kerncentrale die wij in de namiddag bezochten maar ook voor het dorpje aan de Schelde dat vecht tegen de economische beunhazen en politieke wolven die het dorpje van de kaart willen vegen.
De Antwerpse zeehaven kan niet groot genoeg zijn en voor een reusachtig project ligt het dorpje Doel in de weg. Zonder pardon moet het weg.
Wij hoorden de vroegere champetter Maurice Vergauwe die ons in het Hooghuis uit 1645, een monument waard, onderhield over het verleden en heden van deze polderstreek, het mooie, rustige en welvarend dorpje Doel . Je kan er (tot nog toe) wandelen langs de Scheldedijk met zijn op zondag uitvarende overzetboot. Ook de witte molen met restaurant aan de oever kan nog worden bezocht.
Het Europa hotel en een ander mooi restaurant zijn reeds opgesloten en wachten op hun sloping. Doel ligt als een oorlogsgebied met verlaten huizen goed voor krakers, vervallen en met bulldozers omvergeworpen woningen. Gans het dorpje moet weg om plaats te maken voor een immens Saeftingedok aan de Schelde. Wij zagen een straat met zwarte kruisen en er op de naam van het huis dat reeds was afgebroken of de bewoners die reeds verdwenen waren.
Bij een bezoek aan de parochiekerk met zijn mooi interieur waren wij onthutst dat ook dit zou worden weggemaaid. Nu nog is huwen daar paartjes uit de omgeving omwille van deze intieme sfeer. Rondom het kerkhof wachten de graven op Allerzielendag om met bloeùmen te worden getooid. Maar hoelang nog ? Zelfs de overledenen op dit kerkhof zullen niet met rust zullen gelaten worden en moeten opgegraven worden om te verhuizen om zoals hun nazaten ergens een asiel te krijgen.
Aan vensters hing er, als een cynische uitnodiging, affiches voor de opvoering van Die Schöpfung van Haydn in de nog onlangs gerestaureerde parochiekerk. Want dit dorpje met zijn nog 400 achtergebleven bewoners heeft nog steeds een bewonderenswaardige culturele agenda met soms heel wat opkomst zoals op de Doelse Feesten op 3 augustus met 10.000 mensen die waren afgezakt voor de Scheldewijding. Neen, al zou dit kunnen, de organisatoren van Doel 2020 azen niet op ramptoerisme. Daarvoor hebben zij teveel respect voor hun dorp.
Zij propageren hun eis Stop de vernieling met websites, uitgaven en lezingen,affiches, pamfletten, flyers en een ware dorpsdichter.:
Wij voelden een enorme sympathie voor de kranige verweerders van hun dorp, verenigd in een actiegroep Doel 2020die onverbeten strijden als Don Quichotte voor het behoud en het respect van hun dorp.
Naar aanleiding van het Jubileumjaar te Lourdeskreeg het bedevaartsoord in de pers , radio en televisie, een ruime en positieve belangstelling met passende interviews zoals op BRT2 in Middagpost van 18 tot 29 augustus.
Juist naar het hoogtpunt van Lourdes bedevaartseizoen toe, van 11 tot 15 augustus, verscheen in het Laatste Nieuws een platvloerse benadering van het fenomeen en een van de meest bizarre momenten in Europa (sic) aan de hand van Marnix Peeters.
Het is onbegrijpelijk hoe de hoofdredactie van deze krant deze smalende, belachelijk makende en voor de duizenden zieken en gehandicapten vernederende artikelen heeft laten verschijnen.
Reporter Marnix Peeters is zogezegd voor een week op bedevaart geweest. Hoe kan iemand verslag uitbrengen over hoe gelovigen een bedevaart beleven alshet ongeloof, het cynisme en een vernederende houding tegenover de religie van je afdruipt in een koldertaal?
Zijn artikelen zijn getiteld in koeien van letters als: Lang leve Lourdes Op naar Wonderland De BVBA wonderen en mirakels Café in de vrome maagd-Met 25000 ondergronds- Waar ik op hoop : nieuwe banden . Zij getuigen al van een antireligieuze demagogie.
Voor hem is niets zeker. Misschien was Bernadette ondervoed of zat ze niet goed in haar tienervel of was ze een schaapje kwijt gespeeld en zocht ze iets om thuis de aandacht af te leiden of vond ze gewoon prettig om even in de kijker te staan.
In zijn reportage gebruikt hij veelvuldigdubieuze, vervormde en voor bedevaarders oneerbiedige uitdrukkingen zoals : het pleintje voor de grot (het epicentrum van Lourdes) lijkt een beetje op de wei van Werchter Classic. Met zijn fotograaf zit hij zich vrolijk te maken over zoveel religieuze marketing . Verder nog heeft hij het over een café De vrome maagd (vertaling van La Sainte Vierge), maagdwaterflesjes,grotpaternosters, verschijningswekkers, Soubirouslepeltjes.een spaarkaart voor een betere plek in de hemel en de peer in Rome (Paus Benedictus).
Storend in zijn reportage is zijn kijk op zieken en gehandicapten in Lourdes alsof het debielen zijn die slaafs of willoos een ritueel volgen. Vanaf zes uur s morgens worden daar honderden rolstoelen en bedden met soms doodzieke mensen aangerold, die dan in lange rijen door de nis (grot) worden geduwd Het wemelt vanrolstoelen, trekkarretjes vol kreupelen en gehandicapten - .
Neen niet alles is negatief.
Hij kan zich goed voorstellen dat er onder de 220 miljoen bezoekers in die 150 jaar er al eens 67 snel beter worden, soms onverklaarbaar en erg spectaculair, en zonder dat de Maagd er voor iets tussen zit.
Hij krijgt er een koude rug van als tijdens de kaarsjesprocessie als al die kaarsjes in de lucht gaan en uit alle kelen het Ave Maria dondert op de toon van Zie ginds komt de stoomboot,maar dat vindt hij ongepast.
De internationale Mis die hij vergelijkt met de openingsceremonie van de Olympische Spelen vindt hij mooi om mee te maken, de samenzang indrukwekkend, de stilte adembenemend maar de collecte met 300 nonnetjes (?) met een koperen bus duurt wat te lang.
Zijn luisterbereidheid naar enkele getuigen zoals de jonge Daniel Vanden Brande met zijn ouders om te danken voor de genezing van zijn grootvader en Dokter Jan Verstrepen voor de genezing van zijn zoontje Kobe. - Zouden er dan toch meer dan 67 genezingen zijn?
De kennismaking met Peter Gysbrechts, de meest onconventionele priester uit Vlaanderen met een parel van een CV die hem in pastoorstaal het ont-moeten te Lourdes uitlegde.
Zijn ontroering bij het antwoord van de zwaar gehandicapte Jurgen Van Ackerover wat hij van Lourdes verwachtte nl: nieuwe banden.
Wellicht bedoeldals een kolderrepliek of misschien wel als nieuwe relaties nieuwe ontmoetingen vriendschapsbanden.
Want, na Lourdes worden er nog blijvende banden gesmeed.
Wellicht waren de vier dagen te Lourdes te kort en mist hij de genade van geloof en verdieping om de rijke pastorale betekenis van Lourdes te ontdekken: de bijbelse boodschap van Lourdes, de vele gebedsdiensten en rituelen als de sacramentsprocessie met ziekenzegening, de kruiswegoefening in de hoogte of langsheen de mooie nieuwe beelden in de weide, de inleving in de dienst van de baden, de biechtpraktijk, de aanbidding in de mooie aanbiddingkapel of de tent.
Heeft hij weet van de duizenden gebedsintenties die er toekomen in de intentiekoffer aan de grot, per brief of internet ?Zijn lens kan niet gericht worden op het binnenste van elke bedevaarder, wat hem bezielt ofmet welke wensen of dankbetuigingenhij naar Maria komt.
Jammer voor het abonneegeld van Lourdesvrienden die dergelijke lectuur financieren.Misschien zijn er niet zoveel, want de kwaliteit van de krant bepaalt de kwaliteit van zijn lezers
Om mij mentaal voor te bereiden voor mijn dienstverlof in Lourdes was ik bezig met het inzien van mijn documentatie en archieven over Lourdes.
En wat vind ik daar?In Onder ons, anno 1974 periode dat ik brancardier was bij ziekenzorg een gedicht van een ongekende dichter maar mij wel bekende Lourdesvriend m.n. Robrecht De Gersem.
Robrecht De Gersem is in de streek van Poperinge voor zijn vele streekactiviteiten niet onbekend en ook niet in Lourdes als coördinator van de Montfortbedevaarten.
Onderstaande tekst post misschien iIn deze vakantietijd dat velenhun drukke agenda hebben opzij gelegd en meer aandacht hebben voor zichzelfzodat zij geen tijd kunnen vrijmaken voor een andere, wellicht een eenzame.
JULLIE TIJD
Jullie
krijgen allemaal hetzelfde
aantal uren en minuten
tijd
afspraken, bezoekjes
bij familie, vrienden en geburen
feestjes
vergaderingen
zogezegde verplichtingen, relaties
met representatieve figuren.
Jullie
vragen allemaal hetzelfde
een aantal uren en minuten
tijd
geborgenheid, vriendschap
gelegenheid tot praten
dialoog
gedachtenwisseling
kontakten leggen met instanties
zonder eigen huis te kunnen verlaten.
Jullie
geven allemaal hetzelfde
aantal uren en minuten
een beetje tijd
een verre neef, een vroegere vriend,
een werkmakker, een invalied
zieken
gezonde mensen.
Waarom er niet aan denken.
Bezorgde luister-tijd vergeet Hij niet.
Robrecht De Gersem. Op de foto: Robrecht tijdens een toespraak op de Diocesane Bijeenkomst van de Vrienden van Lourdes
De Frans-colombiaanse Ingrid Betancourt, gewezen presidentskandidate in Colombia die door het Colombiaanse leger, na zes jaar gijzeling, bevrijd werd is op 4 juli in Parijs aangekomen en werd door de Franse president tot Ridder in het Erelegioen benoemd. Dat haalde fel de Franse en buitenlandse pers.
Vandaag verschijnt in De Standaard een artikel met bovenstaande foto waarbij gesuggereerd wordt dat president Sarkozy aan de basis zou liggen van de bevrijding van Betancourten uitgebuit wordt als een Frans succes,alias politicologe Schmidt.
Wat niet zozeer in de pers kwam is dat Ingrid Betancourt meent dat Maria, de moeder Gods, als bemiddelaarster voor haar bevrijding opgetreden heeft.
Betancourt dankte na haar vrijlating allereerst God en Maria en een week na haar benoeming door president Sarcozy is zij naar Lourdes getrokken om Maria te danken.
Op 11 en 12 juli was zij in Lourdes in gezelschap van haar moeder en kinderen. Gehuld in de Mariale kleuren, wit en blauw en met de rozenkrans die zij tijdens haar gijzeling zelf gemaakt had bad zij voor de Grot dat ook de andere FARC-gijzelaars zouden vrijkomen. Haar zoon noemde de bevrijding een wonder.
De Moeder Gods tijdens haar gijzeling waseen grote steun. Soms was de H.Maagd de enige persoon met wie zij kon praten. Bravo Maria ! verklaarde zij aan de krant La Croix.
De beroemde politica werd door Mgr. Perrier in het Heiligdom begeleid. Zij genoot een enorme belangstelling en werd door de bedevaarders op applaus begroet.
Klik op de foto om Radio Lourdes te beluisteren met de intenties van de Rozenkrans om 15u30
Wij waren weer eens een weekje in het Odenwald (Dtsl), reeds meer dan dertig jaar keren wij er jaarlijks terug, naar dezelfde streek, dezelfde plaats, dezelfde mensen. Nog steeds vinden wij het een rustige mooie streek als eenovergangvan onze Ardennen, de Luxemburgse streek en het Zwarte Woud. Nog steeds zijn we begeesterd niet alleen door zijn lieftallige dorpjes en vakwerkhuizen in de steden maar ook door zijn religieuze pleisterplaatsen, mooie barokke kerken en restanten van vroegere kloosters, nog drukbezochte bedevaartkerken zoals Walldürn met de verering van het Heilig Bloed en het Franciscanenklooster Engelberg.
Op zondag rijden wij naar Engelberg. Daar zijn drie Eucharistievieringen met bomvolle kerk. Het gebeurt dat mensen daar in rij wachten om te biechten.Daar komen mensen nog met een dikke missaal naar de kerk. Tijdens de misviering zingen de Duitsers nog uit volle borst hun liturgische gezangen.
Wij maakten er een rondrit langs de vele Bildstocks met een kruisbeeld en het insigne van de H.Bloedviering in Walldürn of een Piëta in een nis of een muurschilderij met een Madonna en een religieuze tekst naar een of andere bedevaartplaats in het verre verleden.. Bij ons zou men zeggen toeren tussen torens. In dit deel van Duitsland toch kan men ervaren dat Waar men gaat langs Duitse wegen, komt men Maria tegen.
Thuis gekomen voelt men zich een beetje in het religieus arm geworden Vlaanderen. Of is het zo dat wanneer men een minderheidskerk geworden is de restanten vuriger en levendiger zijn ? Dan is er nog hoop op een kerk met Geest-drift. Klik op foto voor méér.
Op weekend in de Veluwe vond ik in een kerk een prospectus van de "Broederschap van Kevelaer" uit Amersfoort met volgende tekst.
"Er zijn mensen die het leven vervelend vinden, saai. Iedere dag weer hetzelfde: boodschappen doen, naar school of naar je werk gaan. Er zit geen schot in, geen licht, geen lucht, geen ruimte. Altijd hetzelfde ritme: vervelend, niet sprankelend. Die verveling is voor sommige mensen dagelijks brood. dat zal niet veranderen zolang zij hardnekkig weigeren hun ogen en oren te openen; zolang zij niet verder kijken dan de buitenkant van het leven. Ze komen er niet uit zonder een goede keuze te maken; een keuze voor leven in ruimte en licht dat ons wordt aangeboden...
God wil ons wegvoeren uit dat saaie en vervelende bestaan. Hij opent ongekende vergezichten, een oase van groen, troost en toekomst als wij Gods aanbod aanvaarden.
Op bedevaart gaan is dan: loslaten waarin we vastzitten, nieuwe prioriteiten stellen.
Hij geeft richting zoals Hij met Araham deed. Abraham koos voor Gods woord, geloofde in diens belofte, verliet het saaie land en vond een nieuw land dat overvloeide van melk en honing.
Ook Maria liet zich leiden door Gods woord. " Mij geschiede naar Gods woord" sprak zij. Zij moest ook kiezen en werd Gods moeder. Wij vragen haar dat zij in ons leven meer ruimte, uitzicht, licht en troost mag brengen zodat ons leven een feest mag worden. Wij hopen dat U voor ruimte kiest en ook maakt en meegaat op bedevaart"
Tot zover deze tekst.
Vandaag begint de vakantie. Duizenden en tienduizenden vertrekken op reis. Wij genieten nog van onze korte bedevaartreis naar Kevelaer en hopen dat velen verkwikking vinden in een of ander bedevaartsoord; Lourdes, fatima, Compostella en andere waaronder ook Kevelaer..
Ben, jij ook in de ban van Expo 58 ? De pers, de televisie, de radio en talrijke reacties op blogs brengen diverse getuigenissen en verhalen over dit fenomeen.
Voor mij alleszins is de herinnering aan de Expo een zeernostalgisch gegeven.
Als werkzoekende na mijn studies kon ik aan de slag bij Civitas Dei op de expo. Via de sociale school was dit mij aangeboden. Men zocht gegadigden via de toen bestaande Centrale voor Katholieke Actie te Roeselare ( toen bekend als het fabriekske waar op initiatief van Kannunik Dubois men sociale werkers fabriceerde) en waarvan de school een soort addendum was.
Zo was ikvan 2 januari 1958tewerk gesteld in dienst van Civitas Dei met een contract van bepaalde duur maar redelijk goed betaald ,zijnde tot 30 oktober 1958.
Mijn werk kaderde in de dienst public relations en meer specifiek de publiciteit en propaganda voor het bezoeken van het paviljoen Civitas Dei met als doelgroep de scholen en jeugdbewegingen in Vlaanderen. Die werden intens bewerkt met propaganda, aanbevelingsbrieven, artikels in tijdschriften en zelfs voordrachten met dia's over de opbouw van de expo. Er werden reservaties bijgehouden voor hun bezoek waaronder het zelfbedieningsrestaurant met zijn 600 plaatsen, het auditorium, de kerk, de tentoonstellingen en zijn kunstwerken waaraan de toen bekende graficus Luc Verstraete uit Eeklo meewerkte.
Vooral was het belangrijk dat scholen en verenigingen de weg vonden naar het restaurant en zodoende het ganse paviljoen bezochten. 15 miljoen bezoekers aan dit paviljoen maakten kennis met de christelijke visie en verkondiging in deze tijd. Bezieler van deze verkondiging was de gewezen missionaris en radiopater Jan Joos uit St.-Niklaas.
Ook waren er op het werk de contacten met de autocaruitbaters, reisagentschappen en reisleiders die dagreizen naar de expo organiseerden.
Hierdoor zelfs was er in onze winkel bij mij thuis, een plaatselijk agentschap waar men kon inschrijven om met een autocar van Gerard Lenoir uit Roeselare een dagreis naar de Expo mee te maken. Ik herinner mij nog dat ik buiten op de stoep een bord plaatste met reclame voor de expo en de afreis van de komende zondag.
Je zou kunnen zeggen dat ik voor de paus werkte. Alhoewel naast de kerk een groot standbeeld stond van Paus Pius XII waren wij administratief ingeschreven bij Reizen Wasteels die aangesteld was als concessionaris voor het reis- en transportgedeelte, die ook de public relations en het transport van de buitenlandse bezoekers naar de expo beheerde.
Voor zijn administratie huurde Reizen Wasteels burelen in het Shell-gebouw naast het centraal station. Dit was zeer goed gelegen en van daar uit hadden wij met de tram naar de expo een goede verbinding. Voor onze bezoeken en trajecten naar de bouwwerf en later de expo-paviljoenen hadden wij een gratis reisabonnement op de tram en een inkomkaart voor de expo.Het hoeft niet gezegd dat deze veel gebruikt werden.
Voor mijn verblijf huurde ik een studentenkamer in ST Joost ten Node samen met nog twee afgestudeerde maatschappelijke assistenten die ingeschreven waren in de Koloniale Hogeschoolte Brussel. Op vrijdagavond ging ik op weekend naar huis. Binst de week s avonds had iktijd om Brussel by night te bezoeken en zocht ik contact met de Vlaamse St.- Michielsclub in Brussel. Alsjonge vurige Vlaming maakte ik kennis met het Vlaams Jeugdkomitee voor de Wereldtentoonstelling die zich verzette tegen de dreigende verfransing op de Expo en de Franstalig gezinde Commissaris ,baron Moens de Fernig, honend genoemd "baron faire nikske" . Op heel wat gemeenten werden via de hoogstudentenbonden en Vlaamse verenigingen plaatselijke comités opgericht. Ook in mijn gemeente, te Geluwe, organiseerde ik zo een comité en werd voor een volle zaal een protestvergadering gehouden met als gastspreker de jeugdige studentenleider Wilfried Martens.
Tevens hield ik mij ook bezig met de propaganda en administratie voor de Vlaamse zaak en voor een afgedwongen Vlaamse Dag op de expo.
Naast al het mooie, het leerrijke en de vele expo belevenissen was het een welgevulde periode met heel wat ervaringen. Op 30 oktober was het ten einde Voor het personeel van Civitas Deie werd een groots en smakelijk afscheidsfeest gehouden in een restaurantboot op de Brusselse wateren.
Gisteren waren wij te Merksem in de hotelschool Stella Maris voor onze jaarlijkse Algemene Vergadering van de HBK-seniorenclub, spontaan ontstaan onder collegas oudgedienden vande bank. Een zestal keren per jaar komen wij graag eens samen op uitnodiging voor een of andere activiteit door een of andere vrijwillige organisator.
Vandaag lanceer ik nog een oproep om af te lezen tijdens de weekendmissen in de kerken van Roeselarenaar mogelijke deelnemers voor onze bedevaart naar Oostakker op 27 maart die zich kunnen inschrijven bij een van onze vrijwillige ijveraars van de Vrienden van Lourdes.
Morgen worden nog wat voorbereidingen getroffen voor een driedaagse religieus-culturele bedevaartreis naar Kevelaer in Duitsland. Met folders en affiches is de werving reeds ingezet.
Zondag trekken wij naar de Algemene Vergadering van de Belgische Hospitaliteit van O.L.Vrouw van Lourdes, een overkoepelende organisatie van 16 ziekenbedevaarten, sedert meer dan 75 jaar spontaan ontstaan en die zovele jaren verder onderlinge contacten onderhouden om de bedevaarten in dienst van de zieken goed te kunnen organiseren.
Dit,dank zij wellicht meer dan duizend vrijwilligers: geneesheren, verpleegkundigen, brancardiers en helpsters, religieuzen en priesters, animatoren en organisatoren.
Straks worden de voorbereidingen getroffen en de taken verdeeld voor het komend bedevaartseizoen.
Al die bezigheden, al die drukte waarom ? Om mensen te plezieren, om zelf de vreugde te beleven en te vernemen dat anderen op een of andere manier er deugd van gehad hebben. Daarom is het van belang dat vrijwilligers dat eens ervaren, zo maar en niet alleen tijdens een jaarlijkse week van de vrijwilliger.
Dat ondervond ik toen ik volgendrelaas las van een van onze zieke bedevaarders:
Minder mobiel . En toch een prachtige meibedevaart kunnen meemaken, dat kan echt.
Samen met de andere bedevaarders reisden we per TGV naar Lourdes, met een voorkeursbehandeling: liftbus, loopplank, met hulp en zonder zorg voor onze bagage. Alle vieringen kunnen meemaken, maar dan van op de eerste rij. Overal hadden wij voorrang, ook om verschillende malen in de grot te gaan. Zelfs naar Bartrès hebben ze ons meegenomen. Daar was ik voorheen nooit geweest.
Brancardiers uit Vlaanderen trokken de blauwe wagentjes met logodekzeil van de bedevaart overal waar het voor ons goed of nodig was. Lourdes is niet vlak en de grot ligt in het dal en de Pius X-kerk nog lager.
Nette ruime luchtige twee- of meer persoonskamers met goede bedden, kasten, toiletruimtes op de kamer met eigen meegereisde verpleegsters en helpsters, die dit al jaren na elkaar doen. Dag en nacht waakten minstens twee engelbewaarders over ons. Op de gang was er een eigen eetzaaltje met mooi gedekte tafeltjes van 4 of 5 man. Onze meegereisde helpsters dienden ons lekker en ruim voldoende eten op.
In het Onthaalcentrum konden we echt ervaren wat belangloze inzet voor anderen kan betekenen. Daar hebben minder mobiele of zwakke mensen de voorrang en genieten van de voortdurende attentievolle en toch niet opdringerige aanwezigheid van gezonde en bekwame mensen. We waren bijna beschaamd dat ze ons zo verwendden.
Dank u vrijwillige verslaggeefster, een mooi compliment voor al onze vrijwilligers in deze week.
Op 18 februari ll. overleed mijn schoonvader Gabriel Versavel, 105 jaar oud amper enkele weken en enkele maanden nadat de echtgenoten van twee kleindochters,45 jaar, zijn overleden. Meer dan dubbel zo oud,wat een verschil ! Toen hij , reeds terminaal ziek, het nieuws vernam merkte hij op "De mens mikt maar God beschikt". 45 jaar en zelfs 105 jaar in een eeuwigheid waartoe de mens geroepen is , is voor iedereen een kort verblijf.
Het leven is een geschenk van God en dient te worden gekoesterd, geen buitensporigheden dus. Lang leven en gezond blijven is een bijzonder geschenk van God. Wij moeten Hem daarvoor dankbaar zijn.
In augustus zou hij 106 jaar worden, de oudste man van West-Vlaanderen. Nochtans had hij Dr. Lecompte niet geraadpleegd. Wel had hij zijn eigen methode; soberheid.
Toen een reporter, bij zijn eeuwfeest hem vroeg wat hij gedaan had om zo oud te worden en zo fris van geest te blijven gaf hij zijn inmiddels legendarische remedie:
De kerk bekijken van binnen, de cafés van buiten en de vrouwen van ver.
Het leven moet beleefd worden, met volle teugen, intens, alles er uit halend wat men met zijn gaven en talenten vermag. Mijn schoonvaderhad een goed gevuld leven. Van werken ga je niet dood. Toch moet men eens gaan als men u daarboven roept.
Nog tot op zijn sterfbed werd hij aangesproken als Meester Versavel. Gans het dorp kende hem zo en men sprak hem zo aan. Slechtsop 71 jaar is hij op pensioen gegaan en tot lang nadien kwamen oud leerlingen hij had er meer dan tweeduizend hun goed of minder goed rapport tonen of zijn raad vragen.
Zijn stokpaardje was het hoofdrekenen en de geheugentraining. Tot kort voor zijn overlijden kon hij met een verbazend gemak grote getallen vermenigvuldigen en kon hij nog hele verzen uit zijn schooltijd opzeggen. Hij had een hekel aan die rekenmachientjes, de afschaffing van het leren van de catechismus of het memoriseren van gedichten.
Hij was ook een man van het buitenschools onderricht, gaf voor honderden landbouwers uit het omliggende landbouwcursus en voor verenigingen talrijke voordrachten over het telen en het gebruik van kruiden. Zijn spreuk was: Er bestaat een kruid voor ieder kwaal in nood, alleen niet voor de dood en Maak van uw maag geen apothekerswinkel.
Naast zijn kennis voor de kruiden had hij een speciale intuïtie, zelfs een soort helderziendheid als een zesde zintuig. Hij hanteerde als hobby de pendelroede, zelfs werd het bijna een bijberoep want bij honderden of wellicht meer dan duizend mensen was hij geroepen: landbouwers voor het zoeken van water bij het steken van een boorput, mensen met klachten over schadelijke stralingen, gevallen van verloren voorwerpen.
Als een boerin wat argwanend was zegde hij waar in huis er geld of juwelen waren of waar ze een of andere kwaal had..
Geboren in 1902 heeft hij als jongen de eerste oorlog gekend en de vlucht voor de Duitsers meegemaakt. Hij is als een van de eerste na de oorlog en de wrede slag van Passendale teruggekeerd naar zijn totaal verwoeste dorp. Over de oorlog heeft hij heel wat opgezocht, schreef er twee boeken over naast een boek over het sociaal-culturele leven op zijn dorp; Passendaalse Herinneringen. Op TV was hij meermaals een getuige van de gruwelijke oorlog in zijn streek en mensen op de vlucht. De indrukken van deze oorlog en ook de tweede hebben hem blijven vervolgen.Toenhij in het rusthuis begon verward geraken spookten de beelden in zijn hoofd en vertoefde hij als in die oorlogstijd.
Op taalgebied leverde hij bijdragen over spreuken, Vlaamse gezegden en het dialect. Hij schreef heel wat heemkundige bijdragen in tijdschriften en stond aan de wieg van de kaasstoet in Passendale. Gans zijn leven was hijin allerlei plaatselijke verenigingen en initiatieven betrokken waaronder secretaris van het Davidsfonds. Zo was hij ook 75 jaar lid van de fanfare waarvan 40 jaar alss spelend lid en later als bestuurslid. Op zijn 70 jaar glijdde hij op de speelplaats van school nog met zijn leerlingen op de glijbaan en op zijn 100 jaar stapte hij nog mee achteraan de fanfare en op maat van zijn huis naar de kerk en van de kerk naar de feestzaal waar hij voor de vuist een lange levendige redevoering gaf . Hij was niet alleen een dorpsfiguur maar zelfs een wat fanatieke Passendalenaar die het moeilijk kon slikken dat Passendale nu Zonnebeke was geworden.
Het was zijn wens zolang mogelijk in zijn eigen vertrouwd huis te blijven wonen.
Toen hij met Kerstmis ziek gevallen is en in het ziekenhuis belandde werd hij na enkele weken weggestuurd omdat hij geen verpleging meer nodig had. Met de meeste moeite werd een Rust en verzorgingstehuis gevonden. " Er was nergens geen plaats in de herberg" voor een 105jarige. Toch nog verkreeg hij een kort verblijf van maximum 8 weken in het RVT te Moorslede. Op de laatste dag van zijn kort verblijf is hij rustig in zijn slaap overleden.
Wellicht zou zijn lang verblijf op aarde te lang geworden zijn voor de opvang en verzorging als hoogbejaarde.
Ik kreeg de raad nu reeds een kamer te bespreken in een of ander rusthuis. Want te Roeselare zou er een wachtlijst zijn van 800 ingeschrevenen terwijl jaarlijks maar 100 plaatsen vrij komen. Dus moet ik nog acht jaar in rij staan tegen dat zo ver komt.
Wie niet op een wachtlijst staat en dringend in een instelling bejaardenhulp nodig heeft zou best maar rekenen op een kort verblijf op deze aarde.
MORGEN WORDT MIJN SCHOONZOON BEGRAVEN EN LEES NOG EVEN ZIJN LAATSTE TEKSTEN OP ZIJN WEBLOG: www.hetschrijverken.web-log.nl. Klik op de foto voor pagina van medeleven door vrienden en collega's
Afscheid.
29 december 2007.
Na een nachtje werken op het CIC Brussel heb ik nauwelijks drie uur geslapen. Omstreeks 13.15 uur was ik al present in residentie De Gulden Sporen voor nog een heel moeilijke taak. De serviceflat, die pa nooit zal betrekken, dient te worden leeggehaald. Daar sta je dan, tussen dozen vol emoties, elk met hun eigen verhaal. Een jachttafereel herinnert me aan de 24 jaar dat ik thuis heb gewoond, in Kortrijk. Een lege verpakking van een telefoonoperator aan de eerste GSM die mijn ouders gebruikten. En zo gaat het verder, materialen, serviezen, voor de opkoper een bron van inkomsten, voor mij telkens opnieuw herinneringen aan vroegere en soms betere tijden. Het is een beetje afscheid nemen, afscheid van een tijdperk, van een leven dat nooit meer terugkomt. Er blijft een leegte achter, ja, en de vraag is of die ooit nog opgevuld kan worden. Nu is het tijd om opnieuw een start te nemen, een nieuw leven te beginnen, zonder vader of moeder. De tijd is aangebroken om verwaterde (vriendschaps)banden weer aan te scherpen, om nieuwe vriendschappen te ontdekken. Dit afscheid is niet echt een vaarwel, maar een nieuwe start geworden.
Of toch zeker keukenprinsessen. Gisteren, Kerstdag, was ik uitgenodigd bij Veerle en Kris, samen met de rest van de Dieryncks. Het was een lichtpunt in deze periode, zo enkele uren bij mijn schoonzusje te vertoeven. Ze had zich weer uitgesloofd, zoals altijd trouwens, en we werden vergast op veel lekkers. Champagne met verschillende uitmuntende hapjes, parelhoen met bijpassende saus en fruit en ijsdessert erbovenop. Niets van traiteurs of zo, maar Veerle gewoon zelf in de keuken, en dat ze het kan, heeft ze weeral bewezen. Dergelijke momenten zijn in feite onschatbaar, en pas na een zwaar verlies beseft men dat het net een dergelijk samenzijn is, dat iemand opnieuw energie kan geven. Ik zie uit naar volgende week voor een nieuw samenzijn bij moe en va in Roeselare, waar de bende van gisteren weer van de partij zal zijn. En zo zullen we ons stilaan slepen naar het nieuwe jaar, vol goede voornemens, nieuwe beloftes. Eén voornemen ga ik wel uitvoeren: meer tijd maken voor Veerle en Kris, Annelien en Marieke, want de afstand mag geen excuus meer zijn om elkaar weinig te zien. En natuurlijk vergeet ik de rest ook niet. Maar gisteren, in Torhout, was voor mij even genieten in een donkere periode. Daarom ben ik nu zeker: prinsessen bestaan toch, en niet alleen in sprookjes.
24 december 2007. We zitten op de vooravond van Kerstmis, traditioneel een feest vol pakjes en sfeermuziek , een avond waarvan verondersteld wordt dat iedereen eens extra zijn best doet. Volgende week is het de week van de goede voornemens. Voor mij is het vanavond een avond van droefenis en dankbaarheid. Er zullen tranen zijn omdat het de eerste kerstmis is zonder mijn ouders dewelke dit jaar in zes maanden tijd beiden gestorven zijn. Maar er zal vooral ruimte zijn voor dankbaarheid. Ik wil Peter en Gerry danken, Anne, Speedy, Anke, André, Filip en nog vele andere collega's voor het feit dat ze, in voor mij moeilijke omstandigheden, elk op hun manier hebben getoond dat ze meer waren dan zomaar "collega's". Zij zijn voor mij de motivatie om er vanaf 27 december opnieuw tegenaan te gaan. Ik ben dankbaar dat ik er toch zelf nog ben, dat ik enkele heel goede vrienden heb in Nederland, maar vooral wil ik dankbaar zijn voor wat ik heb. Kerstmis is voor mij geen "Christelijk" feest, maar een symbool van liefde en vriendschap. Ik wens aan allen die liefde en vriendschap toe, maar vooral dat het alle dagen een beetje Kerst zou kunnen zijn.
Gebed tot Maria van een bloglezeres voor mijn overleden schoonzoon die zijn organen wou afstaan aan de wetenschap maar dit om medische redenen niet kon..
Een gebedje aan O.L. Vrouw van Lourdes,
Plots hield het leven van jou schoonzoon op ...waarom zo vroeg
Een vraag waar nooit een antwoord op komt...
Alleen in diepe rust en geloof , vind je troost en kracht...
Ik vraag aan de Heer door bemiddeling van O.L.Vrouw van Lourdes
Geef het licht van zijn ogen aan hen
die nooit de liefde van een vrouw mocht aanschouwen.
Probeer met zijn hart voor iemand anders een nieuw leven op te bouwen.
Geef zijn bloed aan een tiener, die uit een wrak van een auto werd gehaald.
Geef zijn beenderen, elke vezel en zenuw, aan een kind dat niet meer durfde te hopen,om dit jonge leven eens te kunnen laten lopen.
Geef de cellen van zijn hersenen aan hen die zijn uitverkoren.
zodat een stomme jongen zijn ouders echt kan horen.
Help met zijn as de bloemen bloeien.
Laat ook de bomen, planten, alles er van groeien.
Wil zijn fouten en zijn zwakheden voor altijd begraven.
Geef zijn zonden aan de duivel, geef zijn ziel aan God.
De postbodes zijn weer zwaar geladen met kerstwensen. Ook in mijn brievenbus vallen ze lijk de bladeren in dherfst binnen en zelfs mijn mailbox geraakt er bijna vol van.
Mijn kerst- en nieuwjaarswensen zijn de deur uit en voor al wie ik zou vergeten zijn, in het bijzonder mijn ongekende lezers schrijf ik u
Zalige Kerst zonder dat ge nu moet doodvallen en een gezond en gelukkig Nieuwjaar zonder veel kommer en kwel. Maak er maar een goed potje van !
Wie er ook een goed potje van maakte was Tuur Pullinck uit de Peperstrate in Zoutenaaie. Om de drie weken ging hij bij zijn groenteboer om een klutske patatten en een bundel rapen.
Eet je gij nooit een keer iets anders ? vraagt zijn groenteboer. Ba ja ik, zegtTuur, de maandag eet ik raapkes, de dinsdag raapkes met een laurierblad en k peinze dat het wortels zijn, de woensdag maak ik witte saus en k peinze dat het bloemkool is, de donderdag doe ik er wat azijn bij en k peinze dan op schorseneren, en als ik dan de vrijdag wat suiker bij doe peins ik dat het peren zijn. En zo is het alle dagen wat anders.
Smakelijk allemaal met de kreeft, de kikkerbillen, de kalkoenbouten, de eendenborsten en laat de champagne maar knallen.
Ik las volgend gedicht van een mij onbekende poëet
Henne! Gij die daar loopt op het stroppelveld, Hèt er joen nooit iemand verteld Da veele van joen rasgenoten, In kotjes zitten opgesloten Waar da ze nooit de zunne zien !
Henne, Hoorde je nooit zeggen van etwien, Da zieder daar, om zo te zeggen, Maar djuuste zitten om te leggen ! Gie loopt daar nu ol kakelen rond, En pekt en scharrelt in de grond, En stekt n tetting of n slekke Je legt joen ei waar da t joen past, In t hooi, op t dilt of op de ast, Etwaar op n verloren plekke !
Je hoort den hane geerne kraaien, Je gaat er zelve rond gaan draaien ! En bovendien, is t wel geweten, Van ols n kikt je zijt gezeten Om van zn lusten te genieten Maar, hoe dat t met dandere hennen gaat In wat hulderen lust bestaat, t is te verstaan, gie weet van nieten
Zo is het ook in t menschenleven, Den eenen is t geluk in dhand gegeven. Den anderen kent tegenslagen en verdriet, Maar den eersten voelt het zeer Van den anderen niet !
Morgen vieren wij Sinte Catherine, weer een van die heiligen die vroeger bij ons zo werd vereerd . De H. Catherine was de patrones van de jonge (ongehuwde meisjes) en in sommige streken was het de gewoonte om zijn verliefdheid op een meisje wel eens te tonen door een Ste Catherinekaart met een ferm mooi en voor die tijd wat sexy meisjesafbeelding te sturen.
Vooral ook werd deze heilige aanroepen voor huiduitslag, het Ste Catherinewiel noemde men dat. Op heel wat plaatsen kon men er voor gaan dienen, een bedetocht maken op plaatsen waar de H. Catherine speciaal werd vereerd.
Wie ook met huiduitslag zat was paster Smout van een grote parochie in het Veurnse. Na een heel eind geplaagd te zijn van de jeukte en reeds Ste catherine aanroepen te hebben aan een groot beeld in zijn kerk werd hij maar niet verhoord.
Lijk dat hij het wat gênant vond om naar een te dokter gaan op zijn parochie ging hij te rade bij een specialist in Roeselare. Na zijn beurt afgewacht te hebben kon hij binnen en moest hij zich van al zijn kleren ontdoen. De specialist bekijkt en betast het pasterke en zegt: Maar menere toch ge zit vol luizen. Het pasterke verschiet en antwoordt: Maar menere de specialist, een beetje respect hé. k ben ik geestelijke en pastoor van een grote parochie !
De specialist kijkt nog een keer goed en repliceert « Excuus mijnheer de paster, het zijn geen luizen maar hemelbeestjes»
Soms kan je deze wenk als een raad van de Bond zonder naamergens in een huiskamer, in een werkkamer of bureel zien hangen. Het is een suggestie om niet te klagen, te ruttelen of te pruttelen maar om de huisvrede te bewaren.
Er wordt soms nog wat afgezaagd bij de mensen: over het weer, de levensduurte, de politieke crisis, allerhande onhebbelijkheden, onverdraagzaamheden bij de andere . Heel dikwijls gaat het om feitelijke onbenulligheden. Mensen met een grote tegenslag, met een zware ziekte of handicap hebben daar minder last van. Deze mensen zijn soms een rem op ons gezaag over kleine ongemakken.
Men zegt soms dat de vrouwen het gemakkelijkst zagen maar ik geloof dat niet. Alhoewel, de vrouw van Berten, de schoenmaker was een ongelooflijke zaag. De pastoor van de parochie wist dit ook. Toen hij bij de schoenlapper was kwam die vrouw juist binnen. Hij dacht t is het moment en langs zijn neus weg zei hij tegen de schoenmaker: Berten, als het mogelijk is, ik zou willen dat je de zolen maakt met leer van vrouwentongen, dat verslijt niet.
Ja, het is zo om letterlijk te zagen hetzij met een figuurzaag, een handzaag, een cirkelzaag of kettingzaag moet men naast goed materiaal soms wel enige handigheid en routine hebben. Niet, zoals die doe het zelver die tweemaal een plank had afgezaagd die nog steeds te kort was.
Laatst nog was mijn duimietsje te lang zodat hij met de top in een kettingzaag terecht kwam. Maar, geluk bij een ongeluk komt veelal voor, het was enkel maar rakelings zodat ik mijn duim nog behoud. Met de goede zorgen van een vriendelijke verpleegster komt alles weer in orde en kan ik duimen voor de instelling van een week zonder gezaag!.
Een ex hebben is blijkbaar op heden geen probleem meer, zelfs niet voor een Franse president die er al twee heeft.
Het gebeurt ook wel eens dat men weer eens zijn "ex" gaat opzoeken. Verleden week hebben de ex-collega's van de ex-HBK-spaarbank mekaar weer eens na zoveel jaren ontmoet. Het was een gezellige bedoening om tijdens het bowlen en de lunch achteraf onze nieuwsgierigheid omtrent het wel en wee van onze ex-collega's de kost te geven.
Het zou ook wel kunnen dat men na vele jaren afscheid met zijn "ex" gaat flirten, ja zelfs hem of haar eens liefdevol op zijn schoot wil nemen. Dat overkwam mij deze week op onze klasreunie van de Rhetorica 1954 aan het college te Menen ( Zie op foto bovenaan). Wij hadden onze ex-professor van de poësis, nu 85 jaar ,en een van de nog drie overlevende professors, als eregast uitgenodigd die ons nog steeds verbaasde door zijn flinke memorie en taalvaardigheid. Na het schenken van de wijn las hij zelfs voor ons een merkwaardig pleidooi voor het behoud van het Latijn in onze cultuur.
Ziehier de tekst, weliswaar niet van hem maar van een onbekende schrijver:
Beste vrienden,
Een torenhoog talenprobleem stelt zich in de Europese unie. Voorlopig zijn er elf officiële talen maar er zitten er nog zeven in de wachtkamer. Europa Quo vadis ?
U ziet het die linguistieke pret kan niet op en loopt uit de hand. , vandaar mijn voorstel om het Latijn in ere te herstellen en te verheffen tot lingua franca in de Europese unie. Bewust of onbewust, maar let eens hoe onze taal doorspekt is met Latijn, wat zeg ik, wij spreken bijna iederéén Latijn. Iedereen is latinist!
Deze captatio benevolentiae moeten we nemen cum grano salis, hoewel, het is geen oratio pro domo !
Men moet geen primus inter pares zijn die summa cum laude promoveerde, men moet niet behoren tot de beati possidentes, om een admittatur te verlenen, een nihil obstat zeg maar,aan dit bona fide voorstel.
Het is toch geen conditio in terminis dat het geen sine qua non is om tabula rasa te maken met de eigen taal, die urbi et orbi tot persona non grata te verklaren, en stante pede, manu militari, over te schakelen op het Latijn, dat dan, als een deus ex machina, als hét enige communicatiemiddel in aeternum moet worden beschouwd.
Zeer weinigen,beste vrienden, rarinantes in gurgite vasto,vallen dit voorstel bij. Elk heeft zijn eigen mening daarover, quot capita, tot sententiae. Discussie is dus overbodig, de gustibus et coloribus,u weet wel,non disputatur.
De vox populi huldigt het, primum vivere,deinde philosophari. Het vulgum pecus prefereert het eigen land, ubi bene ibi patria, blijft horig aan zijn meesters, cujus regio, illius etreligio, en voor de rest is daar de televisie,het panem et circenses van de moderne tijd, o tempora o mores.
Alles blijft bij hetzelfde, nihil novi sub sole: de regeringen koesteren het perpetuum mobile van de verdeeldheid in partijen, divide et impera, en behouden ipso facto een status quo, al is het pro forma.
De verlatijnsing van Europa is niet voor morgen, het voorstel ad hoc is niet ad rem, het imago van Europa blijft de facto zoals het was: een toren van Babel sui generis, quod erat demonstrandum.
Deze gratis pro deo beschouwingen heb ik thuis intra muros neergeschreven, want verba volant, scripta manent. En bij een glas wijn, beste vrienden, want in vino veritas.
Waarheid of niet, errare humanum est, maar in medio virtus, geen venenum in cauda, wel deze wens: vivat crescat floreat collegium Menense !
Beste vrienden, carpe diem, sursum corda en ad multos annos !
Deo gratias.
Tot daar de tussenkomst van onze eminente professor.
Hij had onze harten weer, als zovele jaren terug, zo veroverd dat wij hem als blijvende schat op onze schoot zouden willen nemen.
Maar een ex blijft een ex en van deugden voldaan vertrok iedereen weer met het lijdend voorwerp van zijn zevende sacrament naar huis.
Het is zover. De uitnodiging voor onze klasrëunie op 18 oktober van de Rhetorica 1954 is verstuurd. Het wordt een jaarlijks weerzien van de klasgenoten en hun echtgenoten.
Ik betitelde het als een Rondetafelconferentie met als thema Eertijds heeft er een volk bestaan edel en groot met een knipoog naar ons studentenverleden.
Zoals elk jaar zullen weer de fratsen uit onze tijd aangehaald worden met herinneringen aan onze professoren uit die tijd nl. de vlooie, mussche, papa den beer en het zwaantje. Het waren niet alle beesten. We hadden ook nog een krieke, makke, belga, molotov en mama.
Onze vrouwen zullen weer luisteren naar onze verhalen en wellicht zullen we er een schepje bijdoen.
Wij zullen vaststellen dat al zijn onze haren grijs of verdund wij eigenlijk innerlijk en van karakter nog dezelfde gebleven zijn. Een mens verandert niet zoveel ook al poogt zijn vrouw soms aan heropvoeding te doen.
Onze collegeperiode was een heel andere tijd. Wij kenden geen drugs, allen maar in het geniep een cafeetje aandoen op de terugweg naar huis en zelfs een onschuldige kus zou voor ons al sexy geweest zijn. Wij waren de eerste klas die na de examens na de les een bak bier mochten uitdrinken en dat op foto werd vereeuwigd.
De menu in het eethuis Pieter zal méér zijn dan een gewoon pintje. Het is maar te hopen dat er niemand van mijn gasten doet als Juul die van het feest van de pompiers kwam en teveel van de Rodenbachtaart als dessert gegeten had.
Die pruimen op de taart deden zoals verwacht hun werk zodat hij plots dringend moest en hij achter een dikken beuk in het Geitenpark zijn broek liet zakken. Op hetzelfde moment komt daar Seppe de wijkagent voorbij en is getuige van dit ontoelaatbaar latrinair gebeuren.
Ge weet, orakelt Seppe, dat de burgermeester dat niet wil hebben. Juul die wel letterlijk en figuurlijk de kluts kwijt is, staat daar verbauwereerd achter zijnen beuk en ziet het niet meer zitten, alhoewel hij het ziet liggen.
Als meneer de burgemeester het niet wil hebben brabbelt hij, wil gij het dan misschien hebben? Absoluut niet snauwt de garde. Héwel, zegt Juul, als meneer de burgemeester het niet wil hebben en gij wilt het ook niet, dan laten wij het gewoon liggen, want ik moet het ook niet hebben.
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
Zalige Kerstdag
