REÜNITIS

De dagen vliegen als destijds mijn vaders duiven van uit Clermont naar hun duivinneke.

De virus van “reünitis” is weer in het land met startvergaderingen, planning voor ontmoetingen en activiteiten. Zo zijn weer twee drukke weken voorbij.

Men zegt dat de liefde en dus ook de vriendschap door de maag komen.

Na een geslaagde startvergadering van de medewerkers voor de “Vrienden van Lourdes” om hen enthousiast op wervingspad te zenden werd deze na de voordracht over “Paus Johannes Paulus II en Lourdes” beklonken met een glas en een smakelijk hapje.

 Deze week streken de “commilitones” van de retorica 1954 uit het college te Menen neer op  “Het Eilandje” te Ieper voor onze jaarlijkse klasreünie. 24 Benen strekten zich uit onder tafel voor een heerlijke menu “à la nouvelle cuisine”, maar niet zoals bij de kok Magermans in het restaurant “De Gieregaard”: enorm kleine porties op een groot bord en met een gepeperde rekening.

Al waren wij maar met twaalf, toch waren wij volledig. In het laatste jaar Grieks-Latijnse waren wij met negen, een uitzonderlijke kleine klas, waarvan er inmiddels drie collega’s zijn overleden. Hierboven zie je onze klas op de laatste dag waarbij wij een bak bier hadden binnengesmokkeld.
Maar, “Small is beautifull!”.

In gezelschap van de eega’s zaten wij aan tafel zoals wij het geleerd hadden; mannen bij de mannen en vrouwen bij de vrouwen.

Wij, mannen, konden naar hartelust herinneringen uit het verleden ophalen over lief ( een woord dat we niet mochten gebruiken en zeker niet mochten hebben in die tijd) en leed ( méér zweet over de Illias, Schakespeare en de wiskundige puzzels dan tranen over ons strafregister). Vriendschap komt ook door gedeeld lief en leed.

Ook de geesten van onze profs zweefden als zorgzame engelen bewaarders boven ons hoofd; de mussche, de vlooie, krieke en Belga, zwaantje en de rosten,papa Lambert en de mama Anseeuw. Al moet gezegd dat hoe ouder wij worden wij met des te meer respect spreken over hun deskundigheid.

De vrouwen hadden het over de tegenwoordige perikelen van hun echtgenoten en luisterden naar de anekdotes van vroeger of keurden het clubje naar slijtage, vergrijzing en verkaling.

Wij wuifden mekaar uit tot volgend jaar.
Eigenlijk mankeerde er nog een nieuwjaarsdrink zoals die pastoor die na de mis met Pasen voor de zegen zei:” Ik wil niet nalaten u een zalig kerstfeest en gelukkig nieuwjaar te wensen, want ik weet dat ik er velen van u maar volgend jaar met Pasen terug zie.”.

En dan nog… bij leven en welzijn. Wat ik ten zeerste hoop.

Eind van de week ging mijn 29e “Seniorenkrantje” op de post naar de leden van de HBK-Seniorenclub. Als secretaris van deze club stuur ik een achttal keren per jaar een krantje.

Iedere krantje bevat een uitnodiging voor een of andere activiteit en een verslag van de vorige bijeenkomst.. Deze keer was het een relaas over een bezoek aan Gent met zoals het gepensioneerden past weer een smakelijke menu  ( hoe kon het anders dan een Gentse waterzooi van kip) en een of meer gevulde glazen.

.In tegenstelling met de klasreunie blijft meestal op dergelijke bijeenkomst het vorige leven onbesproken. Wellicht is dit nog niet lang genoeg geleden want senioren hebben meer een geheugen op lange dan op korte termijn.Toch is het een gezellige bedoening om vroegere collega’s, gelijken in het werk, hogere en lagere in rang, te leren kennen in een andere sfeer, een sfeer van niet-meer-moeten maar van nog-meer-mogen.

Om dat meer-mogen gestalte te geven nodigt het krantje de collega’s uit naar Antwerpen voor bezoek aan het centraal station, een Jodenwandeling en Jodenmaal.

Ja, er is nog leven na de bank.

26-09-2005 om 08:23 geschreven door Germain Dierynck