Zoals ieder jaar op de tweede zondag van mei nam ik te voet deel aan de  bedevaart naar Dadizele (12km).

 Het was dit jaar even raden over de organisatie.
Een aankondiging als naar gewoonte in het parochieblad vond ik niet, anderzijds werd een bedevaart gepubliceerd  van de St.-Godelieveparochie met vertrek op hetzelfde uur en de mis om 10u. in plaats van normaal om 9u.

Wat was dat nu ?

Toch maar te 6u30 opgetrokken. Het bleek dat de St.Godelieve parochie een aparte groep vormde met een ander traject en een mis om 10u. Waarom deze versnippering en apartheid  en een oude traditie over boord gooien  met veronachtzaming van het vrijwilligerswerk sedert jaren van organisator Jacques Vanrobaeys. Foei,het was een enige gelegenheid geweest om de groep wat grote te maken.

Met ons 55tal waren er toch niet minder deelnemers dan anders.Wellicht was ik de oudste deelnemer. Vóór mij liep een jongen van ongeveer 12 jaar in gezelschap van zijn ouders (mooi zo, jong geleerd !), en een paar stoere dertigers sloten de groep.

Een lichte regen onderweg belette de intieme sfeer niet bij het bidden  van de rozenkrans rond de “blijde mysteries”. De paternoster in de morgenstilte door mevr. Hilda Cauwelier voorgebeden in de micro-wagen deed wellicht hier en daar een slaper omkeren  in zijn bed.

Bij het mysterie van de geboorte deden de lentetuintjes en het jeugdige groen langs de weg mij denken aan het nieuwe en vernieuwde leven en in dankbaarheid bidden voor de groei en bloei in mijn leven, voor de vruchten der aarde en zijn bewoners, evenzo van mijn doen en laten.

Bij het mysterie van de kroning van Maria in de hemel kwam de basiliek van Dadizele in zicht. Onze Lieve Vrouw van Dadizele ben ik genegen of zij mij ? Wellicht heeft zij voor mij in de hemel reeds herhaaldelijk geholpen. O.L.Vrouw van Dadizele leidde mij naar Lourdes.  In Dadizele of te Lourdes of in gelijk welk bedevaartsoord is het toch dezelfde Maria.

Afkomstig van de buurgemeente Geluwe trokken wij reeds van jongs af en regelmatig naar Dadizele zoals met de jaarlijkse meibedevaart, van 8 tot 17 september elke morgen per fiets naar de noveenmis, met school of jeugdbeweging of .. zo maar met de buren of de vrienden wanneer iemand zwaar ziek of in stervensnood was te zijner intentie zoals zij dit, bijna 60 jaar geleden met een groep van 75, voor mij deden. 
 

Eénmaal ben ik culinair beloond geweest. Het was als 11-12jarige op terugtocht van een bedevaart met de school. In de graskant zag ik een paar konijnenpoten liggen. Ik dacht dat het een goed projectiel zou zijn om te werpen naar een of ander kop in de rij jongens voor mij. En wat gebeurde er ? Aan de poten hing er een geslacht konijn in papier gewikkeld. Iemand had dit konijn verloren. Ik heb de poten met het konijn maar niet weggeworpen maar mee naar huis genomen als trofee van mijn bedevaart.

Gestoofd met pruimen in bruin bier op moeders wijze heeft het hemels gesmaakt.

Men zegt dat je niet mag bidden voor materiële gunsten, maar als deze voor je voeten liggen mag je ze ook niet wegschoppen en alleen maar Onze Lieve Vrouwke danken.

08-05-2006 om 00:00 geschreven door Germain Dierynck