Het is volop vakantietijd. Na de batjes en de soldenkoopjes wordt het  stil in de straten te Roeselare. Familie, vrienden, buren zijn op weg, ver weg op zoek naar betere oorden waar het klimaat misschien nog niet zo opgewarmd is, waar zij genieten van stortvlagen uit douches van de zwembaden in dure hotels. waar niets meer moet van de bazen maar alles mag van hun geliefden.

Wij zijn thuis gekomen uit het mooie Neckar- en Rijngebied om er in mijn tuin een overvloed te vinden van welig tierend onkruid, patatten die al hun kop uitstaken om verlost te worden uit hun natte grond, rabarber om in confituur gepot te worden, sla om in soep gedraaid te worden en venkelknollen voor de diepvries.

Het was een week om er eens uit te zijn, uit die auto langs een drukke autostrade met Duitsers die u aan 180-200 p.u. voorbij snorren.

Daar het weder niet erg meeviel voor lange wandelingen zonder regenscherm maakten wij in het mooie Odenwald rondritjes .

Wie tijdens de eerste vijf weken na Sinksen in de streek van Walldürn is moet het bedevaartsoord van het “Heilig Blut” eens bezoeken met zijn prachtige basiliek en waar men het schrijn van.het wonder  van het H.Bloed van Christus komt vereren.

Deze bedevaartplaats gaat terug tot het bloedwonder in 1330. Een pastoor tijdens een slordige misviering stootte tijdens de consecratie zijn kelk omver en veegde met het kelkdoekje de wijn weg.Tot zijn ontsteltenis vond hij op het kelkdoekje in bloed een gekruisigde Christus met twaalf “ecce homo’s”.

Slechts voor zijn dood heeft de pastoor het kenbaar gemaakt. Het is nog steeds dit kelkdoekje in en schrijn dat men daar vereert.

In de streek vindt men dan ook talrijke afbeeldingen van het schrijn van het H.Bloed. op “Bildstock” ,gemetst in natuursteen, Tijdens deze vijf weken komen duizenden bedevaarders naar Walldürn, per wagen, per fiets en te voet. Jaarlijks is er een voettocht van zeven dagen met pelgrims uit Keulen die zeven dagen lang 35 Km stappen naar Walldürn.

Wij bezochten en deel van de “Frankischer Mariënweg”, een soort bedevaartroute. In Vlaanderen zingen wij van “Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen” en van “..daarbij die veldkapel…” maar wij ontdekten ook daar talrijke barokke kerken en kapellen met glasramen en kunstvolle beelden gesierd. Veel van die kleine kunstvolle heiligdommetjes zijn een overblijfsel van een klooster of een herinnering aan moeilijke tijden zoals de oorlog, de pestepidemie, overstromingsrampen of brandhaarden .

Op de foto bovenaan zie je het mooie retabel uit de St Martinuskerk van Steinbach, anno 1514. Klik op de foto voor kerken en kapellen op de Frankischer Mariënweg.
 

Men zegt soms dat “Bedevaarten” eigenlijk een “op weg zijn” is. Maar als men op weg is kan men ook van zijn reisroute een bedevaartweg maken.

En langs die weg de Heer danken voor het goede dat wij mogen ervaren; gezondheid, gezelligheid, het onbekommerd zijn.

Voor wie nog op reis gaat, vaarwel en kom uitgerust, met meer wetenschap en vreugde terug.

06-07-2007 om 21:30 geschreven door Germain Dierynck