Met deze 80^e ijzerbedevaart is het vijftig jaar geleden dat ik voor het eerst er aan deelnam zonder veel keren op de weide te mankeren. Zeker een reden te meer om er dit jaar weer op post te zijn.

Wij waren er eerst als student met tientallen in groep per fiets, later met het Davidsfonds en andere Vlaamse verenigingen en uiteindelijk individueel in familieverband. .

Wij maakten de glorietijd mee van de bedevaarten met aanvoer van camions stenen voor de opbouw van de nieuwe toren waarvoor wij ook geld ingezameld hadden, zwepend in de massa met luidruchtige slogans dat we ’s anderen daags er hees van waren, getooid met leeuwenvlaggen en lonkend naar frisse Nele’s in gele T’shirts met zwarte corseletjes.

Voorbij die tijd.Nu, rustig per wagen, haast alleen uit mijn kennissenkring en omgeving.
Onder de  nog vier à vijfduizend deelnemers zijn jongeren zeer schaars geworden. “ Waar is der ouderen fierheid nu gevaren ? ”.

In deze consumptiemaatschappij zijn mensen en in het bijzonder jongeren nog moeilijk aan te spreken of warm te maken voor geestelijke en morele waarden. Dit is ook zo in de Kerk.

Toch heeft onze Vlaamse bewustmaking  reeds veel bereikt, bijna alles. Er is nog wat werk aan de afwerking.

Van een strijdmotief is de bedevaart nu meer een waardevolle herdenking, een fiere culturele beleving geworden en een zelfzekere belofte, zo niet een eed, van verdraagzaamheid en vrede jegens alle volkeren, ook het Waalse volk, niet vergetend wel vergevend, het onrecht dat het België ons heeft aangedaan.
In Hertoginnedal moet men nog proberen op rechtvaardige wijze zelfstandigheid te verdelen voor Vlaanderen en Wallonië naar meer welvaart voor beiden.

Tot volgend jaar weer de blauwvoet vliegt..

01-09-2007 om 17:07 geschreven door Germain Dierynck