Jan: we zitten samen aan de zondagmorgenkoffie na de kerk. Kerel, wat hoor je nou toch bij de gevestigde orde!! Zo zaten je ouders ook en wat keek je neer op dat brave gedoe. En nu na ik weet niet hoeveel omzwervingen zit je zelf zo. Hoe was het nu ook al weer vanmorgen? Eerst dat wakker worden, weer zo lekker fris. Ik had het helemaal niet verwacht na die triestheid, s avonds laat. Dat zei ik ook wat verbaasd tegen Joke. Ze antwoordde stralend: Ik heb voor je gebeden. Ik was helemaal verbouwereerd. Ik zei: Hier in de buurt is een kapel, waar heel veel mensen komen, zondagmorgen en ook door de week s avonds wel eens. Laten we daar eens heengaan. Het was heel verschillend met gisteravond. Andere mensen weer. Geweldig zingen met een orgel en een piano erbij. Daarna een element, dat ik niet herkende. Allerlei mensen zeiden iets; sommigen spraken ook even in een vreemde, niet thuis te brengen, taal (1 Cor. 14:2). Een vrouw vertelde iets heel indrukwekkends: God toonde haar een auto, die helemaal in een moeras was weggezakt. Maar een machtige kraanwagen trok hem eruit en plaatste hem op de vaste wal. En toen zei ze: Zo spreekt de Heer; mijn zoon en mijn dochter, en ik wist, dat het om Joke en mij ging Ik plaats u op vaste grond. Toon dan aan Mij uw dankbaarheid voor uw redding door daarvan vrijmoedig aan anderen te vertellen In uw levenshuis zijn veel kamers met vastgeroeste grendels. Ik wil die grendels wegschuiven en die kamers vol maken met mijn Geest Ik kan dat alleen doen, als jullie doorzet, het zout van mijn aanwijzingen door jullie hele leven heen laat doorwerken. Ik zal zegenen in jullie levens, als jullie alle angst vóór Mij door liefde tót Mij laat wegjagen (1 Joh. 4:1.
Met wat tot mij doordrong van die preek of wat het dan ook maar was (1 Cor. 14:3), had ik eigenlijk al voldoende stof tot nadenken. Maar er kwam nog veel meer. Iemand kreeg het woord, die werd aangekondigd als een zendelinge met verlof uit Arabië. Een knappe dame van niet goed te schatten leeftijd. En, wat was nu het eigenaardige? Diezelfde gedachten, die eerder door die andere vrouw waren uitgesproken, kwamen weer terug.
Ik noteer zo wat flitsen: Er moest bij gelovigen een wens leven om verder te willen komen met de Heer. Er was dikwijls sprake van een begin van bekering, wanneer de tegenslagen iemand overweldigden. Dan vluchtte men naar God, maar dat eerste begin was ook nog beladen met angst voor God. Volharding was nodig om door te gaan met Jezus, ook als de nood voorbij was.
Ik vond dat laatste een eigenaardige, onverwachte uitspraak. Jezus was geen polis van ziektekostenverzekering. Je mocht Hem na gebruik niet weer opbergen. Hij wilde je vaste Metgezel zijn. Er moest geen stiekem terughunkeren zijn naar oude, slechte streken. Ook mocht er geen sprake zijn van terugverlangen naar een verleden, dat rooskleuriger leek, naarmate het verder weg raakte (Num. 11:5). Neen, het hele leven moest in het teken staan van een weg willen blijven van wat geweest was. De doop in de Heilige Geest was de sleutel om blijvend een blij getuige van Jezus te zijn.
Aan het eind was er nog iemand, die ons uitnodigde om tot daden te komen. Hij wilde, dat ieder, die iets van de Heer wenste te ontvangen, opstond en op de voorste rij stoelen ging zitten. Enkelen handelden zo, niet zoveel als gisteravond, maar dit was ook meer een gewoon samenzijn, denk ik. Ik voelde me zeldzaam ontspannen en heel gelukkig en wilde ook wel meer ontvangen. Toch stond ik niet op; ik was te vol van gedachten. Even later was het afgelopen en schuifelden we naar de uitgang. Daar stonden wat ik dan maar zo noem de handenschudders van de gemeente. Een dame vroeg mij, of het een fijne morgen was geweest. Ik heb zo iets gezegd van: Ja, dat gaat wel. Wou niet te enthousiast doen. Toch vond ik het leuk, dat er althans aandacht was. Het kan plichtmatig zijn geweest, maar ik waardeerde in ieder geval het pogen om wat gezellig te doen.
Naar huis koffie nog wat napraten over de preek krantlezend wachten op het eten. Als toetje kregen we vroeger thuis s zondags altijd warme vla. Als Joke me dat aandeed: dat zou de vertrutting toch volkomen maken.
Joke: vanmorgen: weer dat blije, uitgeslapen gevoel. Jan ook redelijk fit wilde wel mee naar de kapel. Zo noem ik het altijd maar: een kerkachtig vergadergebouw zonder toren. Ik heb er dikwijls mensen naar toe zien gaan. Eigenlijk ben ik al weer helemaal in de sfeer van thuis. Ik zei bijvoorbeeld onbevangen tegen Jan, dat hij zo lekker geslapen had, omdat ik voor hem had gebeden. Hij gromde zo maar een beetje, leek er wat mee verlegen. De kapel was goed zeg! Leek op de samenkomst vroeger thuis, maar niet zo opgeschroefd. Er was ook geen uniformiteit onder de mensen, ze leken niet allemaal een beetje op elkaar. Ik zag jonge meiden met heel blitse broeken en oudere dames in statige jurken; alternatieve knullen zonder das en met baard en deftige heren in onberispelijke, maar saaie kostuums. Al die heel verschillende bezoekers verdroegen elkaar zo te zien heel wel.
Toen de aanbiddingsdienst: vier of vijf profetieën wel. Typische: thuis werd er altijd gezegd: Drie per dienst is het maximum (1 Cor. 14:29). Zouden ze dat hier niet zo letterlijk nemen? (2 Cor. 3:6). In ieder geval waren ze voller dan ik de mensen vroeger in mijn thuisgemeente ervoer, maar dat kan ook aan mijn nieuwe instelling liggen. Eén profetes had een heel belangrijk woord. Ik onthield dit ervan: Mijn zoon en mijn dochter. Ik betrok het gelijk op Jan en mij Het ging over een auto in een sloot; helemaal onder water; ze zag het hijsen door een kraan beginnen Toen: weet, dat het goede begin toch minder belangrijk is dan de volharding. Weet, dat uw levenshuis pas gereinigd kan worden, dat de zoekgeraakte sleutels pas gevonden kunnen worden, door volhouden. Mijn kinderen; de vernieler kijkt naar uw leven om het kwaad te doen; de engelen echter willen u helpen. Rondom u is de wereld van de geest in beroering. Jarenlange oefening in het omgaan met Mij, Jezus, is nodig om uw leven helemaal met Mij te doortrekken Trek u niet terug, mijn kinderen van deze nieuwe weg. Zet door bij tegenspoed.
Terwijl ik nog over die boodschap zat na te denken, was de spreekster al op het podium. Ze was zendelinge in . Weet ik niet meer. Ze had het erover, dat mensen soms naar God op zoek gingen, doordat ze m knepen voor dreigende omstandigheden, waarin ze verkeerden. Maar ook voor God waren ze eigenlijk bang. Angst echter was volstrekt onvoldoende voor een blijvende band met Hem. Ook de idee om Hem weer op te bergen, zodra je uit de moeilijkheden was, hielp je alleen maar van de wal in de sloot. Volharding evenwel deed liefde in je hart geboren worden, die elk wantrouwen wegblies. De doop in de Heilige Geest gaf iemand kracht om vol te houden, ook als tijden van voorspoed aanbraken.
Heel gek; niet tijden van tegenspoed, maar zei het echt heel duidelijk tijden van voorspoed. Ik vond elk woord in de profetieën en in de toespraak helemaal van toepassing op mij. Ik voelde me zo thuis. Daaraan deed ook dat ene, kleine incident niet af. Iemand schudde mij de hand bij het weggaan. Ik vertelde spontaan, dat ik nu al twee goede diensten achter de rug had, gisteravond in de zaal en nu weer hier. Even was er iets kils in zijn stem, toen hij zei: O juist: de zaal. Neen, wij hebben geen bemoeiingen met de organisatie van die avonden. Ik was een beetje geschokt, er trok een wolkje over mijn blijdschap. Maar toen hoorde ik innerlijk weer de stem van die zendelinge: Laat je niet door elk klein tegenslagje uit het veld slaan, en de zon brak weer door
Thuis heb ik lekker gekookt; uit een soort nostalgie maakte ik warme vanillevla. Gek hè, de instant-pudding stond voor het grijpen. Jan barstte in een schaterlach uit, toen ik met dat toetje aankwam en zei: Ik laat me ondersneeuwen. Het is afgelopen met het bewegen of: ga ik me nu pas bewegen? Gekke, lieve vent. Maar het smaakte hem best.
. 
