Vandaag raakte ik geëmotioneerd bij het zien van tv-beelden over mensen die dit jaar overleden zijn. Deze week raakte ik geëmotioneerd bij het zien van tv-beelden van een moeder die op zoek was naar haar verdwenen dochter. Ik genoot gisteren van het op stap zijn met 2 sportvrienden en het samen sporten... Ik moet om sommige kleine futiliteiten al huilen (en niet alleen de laatste dagen, dit is al langer). Als ik even alleen ben dan knagen de gedachten... Soms moet ik huilen als ik voel dat iemand ongelukkig is, ik moet huilen om het verdriet dat iemand heeft, ik moet soms huilen om mezelf... (ik die alles heb, niets tekort kom, en toch altijd meer wil ??)
Ieder individu is verschillend, niet iedereen reageert hetzelfde op bepaalde situaties. Ik ben een binnenvetter, iemand die veel opkropt. Soms wil ik gewoon niet dat anderen weten hoe ik denk, wat ik denk... omdat ik anderen niet wil belasten met mijn gedachten... Soms wil ik er niet eens over praten omdat ik niet wil dat anderen op mij willen inpraten, of gewoon zelfs met me praten. En toch heb ik het gevoel dat ik niet alleen wil zijn met alles... mis ik het wel dat iemand mij 'kent'... Als ik iemand 'toe laat', dan zit het er dik in dat ik die mens een tijd later gewoon als het ware 'laat vallen'... en zo blijf ik altijd met een gevoel van eenzaamheid achterwege.
Als kind ervaar je sommige dingen als een sprookje. En ja, misschien wil ik teveel dat alles een sprookje is. Iedereen heeft wel verdriet in zijn/haar leven, iedereen moet ooit sterven... Ik ben er niet klaar voor om eraan te denken, en als ik over de dood van familieleden denk/moet praten... dan huil ik binnen de kortste keren... (als ik alleen ben... )
Voor de eerste keer sinds lang terug een blog gestart. Waarom ?? Ik zou het niet weten... Misschien met de hoop dat iemand eens reageert, dat iemand met mij meeleest en misschien dat iemand mij eens begrijpt ? Of gewoon niet ???
In juli had ik een uitstrijkje gehad en er was iets niet helemaal in orde... een kleine afwijking... Ik kreeg een brief dat ik binnen de 6 maand nog eens moest terug gaan. Ik ben vandaag dus teruggeweest. Ik dacht dat het weer een uitstrijkje zou zijn. Maar ik hoorde dat er een biopsie genomen werd. Oei... even schrok ik wel. Vandaag ben ik naar de gyneacoloog geweest voor een onderzoekje.
De gyneacoloog stelde me wel gerust. Het is niet zo erg... Ik voelde wel een heel venijnige prik en die kleine pijn deed me na de visite de tranen in mijn ogen krijgen. Ik reed naar huis al huilend... denkend aan wat eventueel de resultaten kunnen zijn, en denkend aan het feit dat ik 'alleen' voor die onzekerheid sta...
Mensen zeggen altijd dat ik er zo 'hard' uitzie, maar inwendig ben ik helemaal anders... Mijn eigen mama heeft 2 jaar terug een heel zware hartoperatie ondergaan. Hoe zij dit doorstaan heeft... het lijkt onmogelijk... Dat was nog niet eens alles. Ondertussen is ze een been kwijt door de suikerziekte en moet ze wekelijks 3 x naar de nierdialyse. Ongelofelijk sterk is mijn mama... Ik moet soms echt huilen om haar sterkte... Als ik al een kleine venijnige prik voelde als vanavond voel ik me maar heel erg klein tov haar...
Mijn mama heeft vaak gehuild van de pijn. Ik was er soms wel bij, maar ik kon er niks aan doen... behalve haar proberen op te peppen. Ik wou dat ik de pijn kon wegnemen van haar...
