|
Hier sta ik dan... hier ga ik dan...
Voor de eerste keer sinds lang terug een blog gestart. Waarom ?? Ik zou het niet weten... Misschien met de hoop dat iemand eens reageert, dat iemand met mij meeleest en misschien dat iemand mij eens begrijpt ? Of gewoon niet ???
In juli had ik een uitstrijkje gehad en er was iets niet helemaal in orde... een kleine afwijking... Ik kreeg een brief dat ik binnen de 6 maand nog eens moest terug gaan. Ik ben vandaag dus teruggeweest. Ik dacht dat het weer een uitstrijkje zou zijn. Maar ik hoorde dat er een biopsie genomen werd. Oei... even schrok ik wel. Vandaag ben ik naar de gyneacoloog geweest voor een onderzoekje.
De gyneacoloog stelde me wel gerust. Het is niet zo erg... Ik voelde wel een heel venijnige prik en die kleine pijn deed me na de visite de tranen in mijn ogen krijgen. Ik reed naar huis al huilend... denkend aan wat eventueel de resultaten kunnen zijn, en denkend aan het feit dat ik 'alleen' voor die onzekerheid sta...
Mensen zeggen altijd dat ik er zo 'hard' uitzie, maar inwendig ben ik helemaal anders... Mijn eigen mama heeft 2 jaar terug een heel zware hartoperatie ondergaan. Hoe zij dit doorstaan heeft... het lijkt onmogelijk... Dat was nog niet eens alles. Ondertussen is ze een been kwijt door de suikerziekte en moet ze wekelijks 3 x naar de nierdialyse. Ongelofelijk sterk is mijn mama... Ik moet soms echt huilen om haar sterkte... Als ik al een kleine venijnige prik voelde als vanavond voel ik me maar heel erg klein tov haar...
Mijn mama heeft vaak gehuild van de pijn. Ik was er soms wel bij, maar ik kon er niks aan doen... behalve haar proberen op te peppen. Ik wou dat ik de pijn kon wegnemen van haar...
|
