Armoede moet bestreden worden oorlog 

moet vermeden worden !.

Geef het wapengeld aan degene die 

honger hebben in de wereld.

Een verhaal dat verteld wat armoede

teweeg kan brengen.

Een leeg gezogen ziel ;

elke dag is een kans om te veranderen.

Het was een tijd van harde lessen, gevormd door

de scherven van een gebroken gezin en getekend

door de zware last van armoede en verwaarlozing.

Als kind van gescheiden ouders, werd ik al vroeg

geconfronteerd met de pijnlijke realiteit van

onverenigbare liefde en de destructieve kracht

van gebroken beloftes.

De dag dat mijn ouders besloten uit elkaar te gaan,

staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.

De ruzies die voorafgingen aan hun scheiding

waren als donderslagen die de grond onder onze

voeten deden beven. Ik herinner me de tranen

van mijn moeder, de zwijgende woede van mijn

vader, en de verpletterende stilte die ons huis

overspoelde toen ze elk hun eigen weg gingen.

De stabiliteit die ik ooit gekend had, verdween

als sneeuw voor de zon, vervangen door een

gevoel van verlies en desoriëntatie.

Maar het waren niet alleen de emotionele

littekens van de scheiding die mij vormden;

het was ook de bittere realiteit van armoede

die onze familie in haar greep hield.

Geld was schaars en elke dag was een strijd

om te overleven.

Ik leerde de waarde van eenvoudige genoegens

kennen, zoals een warme maaltijd op tafel of

een dak boven ons hoofd.

Maar tegelijkertijd voelde ik de vernederende

steken van schaamte elke keer dat ik mijn

vrienden zag pronken met nieuwe kleding

of exotische vakanties.

Het was een tijd van verwaarlozing, waarin

mijn behoeften vaak op de achtergrond raakten

in de voortdurende worsteling om te overleven.

Terwijl mijn ouders vochten tegen hun eigen

demonen, voelde ik me vaak alleen en

onbegrepen. Ik leerde om mezelf te troosten,

mijn eigen problemen op te lossen en mijn

eigen weg te vinden in een wereld die soms

onverbiddelijk en koud leek.

Maar te midden van al deze harde lessen,

ontdekte ik ook mijn veerkracht en mijn

vermogen om te groeien in weerwil van

de omstandigheden. Ik leerde compassie

te hebben voor anderen die ook strijden,

en ik ontdekte de kracht van mededogen

als een balsem voor de wonden van het

leven.

Ik koesterde de kleine momenten van

geluk en vond troost in de wetenschap

dat zelfs in de donkerste tijden, er altijd

een sprankje hoop was dat me voortdreef.

Mijn jeugd was een tijd van harde lessen,

maar het was ook een tijd van onverwachte

groei en zelfontdekking. Het heeft me

gevormd tot de persoon die ik vandaag

ben - iemand die weet hoe hij moet vechten,

hoe hij moet overleven en hoe hij moet

liefhebben, zelfs te midden van de

moeilijkste beproevingen.

Het kind, overgeleverd aan de willekeur

van een gebroken systeem, werd van het

ene naar het andere tehuis gestuurd,

als een pion op een schaakbord waarvan

de regels steeds veranderden.

Elke verhuizing bracht nieuwe gezichten,

nieuwe regels, nieuwe angsten.

Maar te midden van deze chaos,

ontwaakte er iets diep van binnen -

een vuur dat smeulde, wachtend om

te ontbranden.

Ik kwam in opstand tegen de koude

handen van het lot, tegen degenen

die dachten te kunnen bepalen wie

ik was en waar ik hoorde te zijn.

Ik weigerde me over te geven aan

de stilte van de vergetelheid, aan

de onzichtbare ketenen die me

probeerden te binden.

Ik wilde leven, echt leven, en vrij

zijn van de donkere schaduwen

die me achtervolgden.

Met elke verhuizing, elke

teleurstelling, groeide mijn

verlangen naar vrijheid.

Ik leerde om te vechten voor mezelf,

om mijn stem te laten horen te midden

van de storm van onrechtvaardigheid.

Ik verzette me tegen degenen die

dachten dat ze me konden breken,

en ik koesterde de hoop dat er ergens,

ver weg, een plek was waar ik thuis

kon zijn.

Het was een lange, eenzame strijd,

maar ik weigerde op te geven.

Ik omhelsde mijn eigenheid, mijn

eigen wil om te leven, en ik liet

me niet langer verstikken door

de verwachtingen van anderen.

Ik zocht naar bondgenoten,

naar medestanders die bereid

waren om naast me te staan in

mijn zoektocht naar vrijheid.

En langzaam, beetje bij beetje,

begon ik mijn weg te vinden.

Ik ontdekte dat vrijheid niet

alleen een fysieke bevrijding

was, maar ook een innerlijke

staat van zijn. Ik bevrijdde

mezelf van de ketenen van

zelftwijfel, van angst voor

het onbekende, en ik omarmde

de kracht die altijd in mij had

geschuild.

Het kind dat ooit verdwaald

was in de duisternis, vond

zijn weg naar het licht.

Ik werd mijn eigen redder,

mijn eigen held, en ik leerde

dat ware vrijheid begint van

binnen.