God heeft ons vrijheid gegeven. Vanaf het begin van de schepping van de mens vond hij dat belangrijk. Maar God wil vooral dat we innerlijk vrije mensen zijn. Dat wil zeggen dat we ons vreugdevol en sterk kunnen voelen, zelfs al zijn de omstandigheden slecht.
1
Paulus zegt ons waar de Geest van de Heer is daar is vrijheid
Wanneer we er in slagen in de slechtste omstandigheden een ruimte van vrijheid binnen in ons te creëren die niemand kan afnemen, dan pas kunnen we spreken over echte vrijheid.
Wij denken dat de mens die innerlijke vrijheid kan verwerven in de mate waarin geloof hoop een liefde in hem krachtiger wordt. Maar liefde die het gevolg is van eigenbelang geeft valse vrijheid.
Valse vrijheid doet ons ook denken dat elke vooruitgang meer vrijheid geeft, maar ware vrijheid is te vinden diep in onszelf. Zo schrijft Paulus aan de Corinthiërs: Het is niet onze schuld dat ge u beklemd voelt, zelf zijt ge niet ruimhartig genoeg.2 kor 6,11-13
Inderdaad, het is ons hart dat in egoïsme en angsten gevangen zit en moet veranderen.
We denken dat we slachtoffer zijn van een ongunstige situatie en daardoor wordt onze vrijheid beknot. Wie niet kan liefhebben voelt zich altijd achteruit gesteld en beklemd, wie weet wat liefhebben is voelt zich nergens beklemd.
Dankzij de genade van de heilige geest, die onze zwakheid te hulp komt, kunnen wij leren om lief te hebben. Maar hoe gebeurt dat dan. Het heeft te maken met overgave aan God. Er is geen enkele situatie die me kan verbieden in God te geloven.
Hebben we meer vrijheid wanneer we meer keuzemogelijkheden hebben. Bij elke beslissing wordt onze vrijheid dan kleiner.
Wanneer vrijheid te maken heeft met onbeperkt kiezen dan neemt onze vrijheid als oudere steeds maar af. We kunnen minder ondernemen, we zijn niet meer zo snel, ons denken wil niet meer mee. Dit kan dus geen echte vrijheid zijn. Meer keuze en meer mogelijkheden geven niet meer of minder vrijheid. Het lijkt zo, het wordt ons zo wel verteld maar dat is niet de vrijheid waarover Jezus het heeft. Een vrijheid die ons echt vrij maakt is een vrijheid die in elke moeilijke meer of minder beperkende situatie mogelijk is.
Vrijheid is instemmen met wat je niet gekozen hebt. Niet alleen wanneer de mens de werkelijkheid omvormt, maar vooral wanneer hij die alledaagse werkelijkheid accepteert laat hij de grootsheid van zijn vrijheid zien. Het accepteren van aangename situaties gaat vanzelf, het wordt pas een probleem als we dingen onaangenaam vinden dingen die ons dwarsbomen en pijn bezorgen.
Daar zijn we geroepen om echt vrij te worden en om te kiezen voor wat we soms absoluut niet zouden gewild hebben. Denken we hierbij aan het baren van een gehandicapt kind. Het maakt ons boos ongelukkig. Zijn we dan als ouder van een gehandicapt kind gedoemd om levenslang ongelukkig te zijn? Dat wil God niet voor ons. Nu mag u niet zeggen, waarom geeft hij ons dan een gehandicapt kind. God geeft u enkel genade Hij mengt zich niet in het aardse leven. God is liefde en wenst aan ons alleen het goede.
Wanneer we enkel in staat zijn het goede te accepteren zijn we onvrij. Als we niet kunnen accepteren wanneer dingen tegenvallen zijn we onvrij. God wil dat we vrije mensen zijn, totaal vrij om zo gelukkig te worden in elke situatie die ons overkomt.
Op elke situatie kunnen we reageren met opstandigheid, berusting of instemming
Opstandigheid is dikwijls onze een eerste spontane reactie op tegenslag maar het doet ons niet groeien, opstandigheid voegt alleen maar iets negatiefs toe.
Berusting kan beter klinken, maar er is geen hoop in berusting en dat wil God ook niet voor ons.
Berusting is misschien wel een noodzakelijke etappe, maar wanneer we niet verder komen is het geen zinvol iets. Enkel wanneer er hoop is, geloof en liefde, komen we vroeg of laat tot iets positiefs zelfs in negatieve situaties.
Ons streven moest zich dus richten naar instemming., ja zeggen tegen een situatie die ik eerst als negatief ervaar, instemmen omdat ik het tot iets positiefs kan leiden. Er is dus hoop door instemming.
Het grote verschil tussen berusting en instemming is dat je hart een heel andere instemming heeft. Een instemming omdat we op God vertrouwen, het geloof dat door Gods genade iets goeds volgt uit mijn houding van instemming. Geloof hoop en liefde zijn in prille vorm aanwezig als ik kies voor instemming.
Het grote geheim van onze geestelijke groei is te leren God het heft in handen te laten nemen. Want de goddelijke liefde is oneindig machtiger dan alles wat wijzelf aan wijsheid en kracht kunnen inzetten. Door onze moeilijke situatie in Gods handen te leggen en te vragen om inzicht zullen we een weg vinden die ons doet groeien in plaats van een weg die ons zal beperken en dan komen we terug bij de vrijheid die God ons zo vurig wil geven. De kracht van Gods Geest kan alleen werking hebben in de mate waarin ik de werkelijkheid niet afwijs. De werkelijkheid van mijn leven, mijn gezondheid, mijn kinderen, mijn werk, kortom alles in mijn leven van elke dag.
Ophouden met vooruitgaan is ophouden met leven, we moeten inzien dat we de werkelijkheid alleen ingrijpend kunnen veranderen als we beginnen met haar te accepteren. Er is ook nederigheid voor nodig om te erkennen dat wij niet op eigen kracht kunnen veranderen, maar dat elke overwinning op onszelf een gave van God genade is. Het is God die door ons werkt wanneer we met hem verbonden leven.
Vele mensen zeggen ik heb God niet nodig om de onmacht in mezelf te overwinnen en om situaties te aanvaarden. Ikzelf sta altijd verbaasd van zoveel moed en dan moet ik nederig toegeven ik kan dat niet, ik heb God nodig.
God heeft ons intens lief, maar hij vraagt echter niet dat we slaafs nederig zijn of onszelf geringschatten. Zo beledigen we God. God heeft ons het eerst liefgehad. Als ik op Hem vertrouw ga ik de oplossing niet zoeken bij de verkeerde mensen en op de verkeerde plaatsen. Vertrouwen, vrede vreugde, geduld goedheid, geloof zachtmoedigheid en zelfbeheersing en liefde worden haalbaar dankzij de kracht van Zijn geest.
Gods blik rust op ons en Hij geeft ons het volste recht onszelf te zijn met al onze beperkingen en onvolkomenheden, Hij bevrijdt ons van onze druk, denkende, ‘ik was beter anders geweest’ een gedachte die haar oorsprong vindt in onze verwarde en bange geest.
Mattheüs 11,28-29
Voor God hoeven we niet op onze tenen te lopen, zo zijn we nooit in eigen middelmatigheid gevangen en evenmin tot sombere berusting gedwongen.
2
Wanneer we in een situatie van lijden belanden bezorgd niet zozeer het lijden maar wel het afwijzen van het lijden ons de meeste pijn. Onze opstandigheid, boosheid, angst en ongerustheid maakt alles veel erger.
Maar als we door onze verbondenheid met God ons lijden kunnen aanvaarden dan komen we tot een vredig gedragen lijden en is er veel minder pijn.
We leven vandaag echter in een wereld waarin men tot elke prijs elk lijden wil vermijden. Beproevingen die we vol vertrouwen rustig over ons laten komen zorgen ervoor dat we groeien als persoon verstandiger worden, mild en blij voor anderen. Vrees voor het lijden maakt ons hard.
Mat 10,39
Het gaat om aanvaarding van het leven, het leven is goed zoals het is, met al zijn beproevingen. Elk bestaan, met hoeveel leed en pijn het ook gepaard gaat, is gezegend en kostbaar. Deze houding doet ons in de realiteit belanden waardoor we veel energie besparen die anders nutteloos verloren gaat aan klagen en eisen dat dingen anders verlopen. Deze houding is gerechtvaardigd omdat we als christen zeker zijn van een eeuwig leven na de dood.
Paulus 2 kor 4, 17-18
Wie geloof heeft in het eeuwig leven na de dood, kan gemakkelijker leven in liefde.
We gaan niet wanhopen, we hopen en verlaten we ons op de kracht en de genade van God die onze de juiste richting zal duiden om te weten hoe we moeten denken handelen. We hebben de zekerheid dat God ons trouw is en ons niet in de steek zal laten, omdat Zijn vaderlijke liefde eens en voor altijd is. God is de enige is die de onmacht en de pijn van mensen verstaat.
Onze ‘waarom ik toch’, ons niet begrijpen van onze moeilijkheden is soms gewoon een uiting van ons onvermogen tot overgave aan God en een zoeken naar menselijke zekerheden. Daar moeten we absoluut mee stoppen. Alleen wie zich steeds meer loslaat van de behoefte steun te zoeken bij menselijke zekerheden, is innerlijk volledig vrij, want hij ervaart dat alleen God zijn ‘rots’ is.
In de moeilijkheden verlangen we naar een antwoord van God, maar God wil dat we zelf beslissingen nemen en Hij wil ons louteren, ons nederig maken om zo inzichten te verwerven, door zelf op zoek te gaan naar de juiste mensen, de juiste literatuur. En als we geen antwoord hebben over de toekomst is het beste middel om je op het antwoord voor te bereiden, je helemaal in het heden te storten en te leven in Gods genade met een grote dankbaarheid, een bereidheid tot liefde naar anderen en een bereidheid altijd opnieuw te beginnen, want lijden is ook kiezen.
Zo kan je in je verlangen naar een dag van rust ervoor kiezen om gestoord te worden. Het feit dat dan onverwachts die toevallig vervelende buurvrouw met de meest banale woorden binnenvalt, is dan een keuze die je zelf gemaakt hebt en het onthaal valt dan minder zwaar dan wanneer we ons focussen op complete rust en stilte.
Jezus zegt ons: Niemand neemt het leven van Mij af, Ik geef het uit vrije wil/ joh 10,18
Zo is Jezus tot in zijn lijden altijd Heer over zichzelf gebleven. In zijn hart bestond de instemming met de wil van zijn vader. Door vrij en met liefde in te stemmen, is het leven dat werd afgenomen, een gegeven leven geworden, hij gaf zichzelf aan ons.
Instemming, vrij en liefdevol met wat er gebeurt, zo kunnen ook wijzelf het gekregen leven met zijn moeilijkheden aanvaarden en onszelf uit vrij wil wegschenken aan anderen. Liefdevol onszelf wegschenken in het leven van elke dag. Onze vrijheid kan zoiets geweldigs teweegbrengen. Met innerlijk vrijheid heeft de mens het vermogen om alles zin te geven, zelfs het zinloze. De belangrijkste en vruchtbaarste daden die we kunnen stellen, zijn niet die waarmee we de wereld proberen te veranderen, maar die, waardoor we innerlijk een andere insteek kiezen om iets een positieve zin te geven. Al het positieve wordt aanleiding en dankbaarheid en vreugde en al het negatieve aanleiding tot gelovige overgave en offer, om met kracht te doen wat mogelijk is, te blijven geloven, hopen en liefhebben door Zijn genade.
De Ongemakken die aan ons veroorzaakt worden door anderen zijn moeilijk te verwerken, omdat er vrijheid in het spel is en de dingen hadden ook anders kunnen verlopen. We nemen het vrije mensen veel kwalijker dat zij ons problemen bezorgen. Het vraagt veel kracht om in te stemmen met dit lijden.
1Petrus 2, 21-23
God heeft ons, met het hart van Christus, op menselijke manier lief, maar met de bedoeling, ons mensenharten, geschikt te maken om op goddelijke wijze te beminnen. Niemand kan me de mogelijkheid ontnemen om overal en in elke situatie in God te geloven, mijn hoop op hem te stellen en Hem lief te hebben.
3
Ware vrijheid is te vinden diep in onszelf. Hoe komen we ertoe.
Paulus verwoordt: [21] Niemand van u moet zich daarom laten voorstaan op een ander mens, want álles is van u; [22] of het nu Paulus, Apollo of Kefas is, wereld, leven of dood, heden of toekomst – álles is van u. [23] Maar u bent van Christus en Christus is van God.
In het heden kunnen leven is één van de meest dringende voorwaarden voor het veroveren van innerlijke vrijheid. We hebben geen greep meer op het verleden. De enige vrijheid die we over het verleden hebben is het aanvaarden zoals het geweest is en het met vertrouwen in de handen van God leggen.
Het enige waar we echt greep op hebben is het moment van nu. Verleden en toekomst hebben we niet in handen. Je lijdt moment na moment. Door te denken aan het verleden of wat me te wachten staat in de toekomst kan je wanhopig worden. Het lijkt tragisch, maar door geloof en hoop weten we dat Jezus ons zegt: IK ben met jullie tot aan de voleinding van de wereld. Alleen in het ‘nu hebt ge de mogelijkheid met God contact te hebben. Je kan wel intenties hebben voor de toekomst maar het contact zelf is in het nu moment. God is hier en als God er is ontbreekt mij niets en zo ervaren we vrijheid.
Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen leed. Angst voor het lijden doet soms meer pijn dan het lijden zelf. Natuurlijk geraken we dan uitgeput. Om het leven draaglijk te maken is het nodig dat we ons trainen alleen het probleem van vandaag op ons te nemen. De rest leggen we met groot vertrouwen in Gods handen.
Dat betekent niet dat we geen verantwoordelijkheden moeten nemen voor de toekomst of leren uit het verleden. Maar we moeten ons niet bezorgd maken, ons niet laten opvreten door ongerustheid die niets oplost, en onze inzet voor het hier en nu in de weg staat.
We moeten op zoek gaan naar de aanwezigheid van God die ons nu gegeven wordt en het overige zal ons worden toegeworpen. Het gaat hier niet over het materiele, het wereldlijke, maar wijzelf zullen dingen anders beleven zijn omdat we in verbondenheid met God leven. Dan zullen we in staat zijn innerlijk meer vrij te zijn. Genade kunnen we niet opslaan, het is zoals het manna uit de hemel, het is er op het nu moment. Je krijgt het, het éne na het andere moment.
Is het leven niet meer dan het eten en het lichaam niet meer dan de kleding? Je kunt je hele leven niet wachten met te leven, beter is te leven zonder afwachten. Laat ons niet vergeten dat God ons maar 1 ding tegelijk vraagt. Nooit twee. We moeten het in rust vreugde en blijheid beleven en niet meer dan 1 probleem tegelijk willen oplossen. Dit gaat zowel over de keuken poetsen als een voordracht geven voor vele mensen. Zelfs ben je aan het kaart spelen met vrienden, geniet dan met volle teugen van het kaartspel, misschien is de blijheid en vreugde belangrijk voor 1 van de medespelers die met problemen vecht, even ontspanning is dan een geschenk, we kunnen aan dit geschenk meewerken, vreugde voor anderen en vreugde en blijheid voor onszelf. Innerlijk vrij zijn om ten volle om in staat te zijn te genieten.
Zo moeten we ook anderen het gevoel geven dat we er op dit moment 100 % voor hem beschikbaar ben. Dat is niet gemakkelijk, want hoe moeten we onszelf beschermen tegenover mensen die ons grijpen, we zijn vriendelijk, dus men vraagt maar volop, we zijn overvraagd. Dat moeten we vermijden. Het gaat hier dus over een bereidheid van het hart zonder het verlies van onze krachten. We moeten dus leren goed te weten wat onze echte verantwoordelijkheid is. We kunnen dat door ons op het moment van beschikbaarheid te rekenen op God. Hij zal onze kwaliteit van ons leven met anderen veiligstellen.
Zo zullen we leren juist te communiceren, we zullen erop letten onze dag goed in te delen, geen telefoons aan te nemen als ik met iemand anders op pad ben.
Ouders moeten beseffen dat kinderen heel goed eens een tijdje zonder hen verder kunnen. Kinderen zien graag dat ouders in een goede liefdesrelatie met elkaar leven. Daar leven zij ook van.
We moeten bereid zijn de volgende seconde het omgekeerde te doen van wat we van plan waren, zonder ongerust of bang te worden, in volstrekte overgave met als enige zorg Gods wil te doen en volledig voor de mensen en de gebeurtenissen rondom ons opent te staan
Geloof hoop en liefde geeft kracht. Het zijn goddelijke deugden.
Deugd betekent virtus: kracht, sterkte, moed. En deugen betekent betrouwbaar, degelijk en deugdelijk.
-De deugd van geloof is het geloof in zoverre het voor ons sterkte of kracht is.
-De deugd van de Hoop geeft ons de kracht gevende zekerheid dat God trouw is en zijn belofte nakomt.
-De deugd van de Liefde is de moed om God en je naaste lief te hebben.
Een christen is iemand die in God gelooft, alles van Hem verwacht en Hem wil liefhebben met heel zijn hart. Om vandaaruit, met Gods genade, ook in staat te zijn het naaste lief te hebben.
Krachtdadig geloof, onvermoeibare liefde en standvastige hoop noemt apostel Paulus het. Wie daarover beschikt voelt zich innerlijk vrij. Maar we moeten niet vergeten dat geloof hoop en liefde een daad is met de bewuste instemming van onze vrije wil.
Het blijft dus een keuze, beslissen om te beminnen, beslissen om te hopen en te vertrouwen, beslissen om geloven en korte metten maken met al je angsten of twijfels.
Het gaat niet vanzelf, soms moeten we al onze moed bijeenrapen. De heilige Geest komt onze zwakheid te hulp, dat beloofde Jezus. Door onze hoop die op Jezus gevestigd is hebben we de zekerheid dat ook Jezus trouw is en zijn belofte nakomt.
En Jezus heeft in verbondenheid en naar de wil van Zijn Vader, heel wat beloftes gedaan. De vergeving van onze zonden, de belofte van het eeuwig leven, ik zal altijd bij je zijn, Ik zal u rust en verlichting schenken,wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil zal het vinden.
Vrijheid heeft te maken met thuis komen.
Jezus maakt ons vrij, door ons te verlossen van onze zonden. Elke dag kunnen wij vergiffenis vragen want Hij heeft het ons al vergeven en zo kunnen we telkens terug thuiskomen bij Hem, kind zijn van God. Maar de vrijheid die we krijgen is niet vrijblijvend, het is elke dag opnieuw kiezen en beslissen voor Jezus. Jezus die door zijn lijden de poort naar vrijheid en nieuw leven opent.
4 de belofte van de H. Geest
Joh 14, 15-20
Het eerste wat het materiele vuur doet met het hout is het geleidelijk droog maken. Het vuur drijft het vocht eruit, het laat het hout schreien, zodat het vocht dat erin zit als tranen uitstroomt. Vervolgens wordt het hout zwart, donker en vies, een specifieke geur komt naar buiten, alle duistere eigenschappen die het hout heeft in tegenstelling met het vuur komen naar buiten. Doordat het vuur het hout tenslotte doet ontbranden, gaat het hout omvormen tot vuur, het maakt het hout zo mooi als het vuur zelf.
Dat is de glorierijke inwerking.
Wij zijn als hout, Als God dichter komt schreien we van ellende en ongeloof, Als we God nog dichter laten komen ontdekken we stilaan onze fouten, onze kleinheid, al onze slechte dingen komen naar buiten. Dan groeien we naar het proces van omvorming tot vuur, we worden het vuur van Gods liefde en zijn in staat zelf vurige liefde te geven.
Liefde heeft ruimte nodig om zich te ontplooien en te groeien. Ze is wonderbaarlijk en tegelijk broos, want zonder levensruimte wordt de liefde verstikt, komt in verdrukking en wordt onvruchtbaar. Liefde heeft hoop nodig, want te veel zorgen angst ongerustheid en ontmoediging maakt liefde stuk.
De mens is gemaakt met liefde in zijn hart maar soms wordt liefde belemmerd door iets, het kan egoïsme zijn, trots, kwetsuren en zorgen van de wereld. Men leeft zonder hoop. We willen wel liefhebben, maar we worden door angst, aarzeling en ongerustheid tegengehouden. Wanhoop sluipt binnen.
Mensen die misbruikt werden gaan er soms van uit dat er geen goede mensen meer bestaan, er is geen hoop op het ontmoeten van een goede partner en men doet dan ook geen moeite voor een goede ontmoeting of men doet de verkeerde dingen. Men wordt soms zo angstig dat men niet meer durft te geloven in een goede relatie, dan blijf ik maar alleen. Mijn liefde dient tot niets, het geeft geen hoop op het ontvangen van tederheid en liefde.
Het is geen kwestie van wilskracht, het is een kwestie van geen hoop hebben. De oplossing is de hoop weer nieuw leven inblazen, opnieuw vertrouwen wat God voor ons kan doen. Het is vooral de bron van moedeloosheid te achterhalen en zoeken hoe we een hoopvolle blik verkrijgen in dat aspect van ons leven. Wanneer de wil door’ verlangen’ gedreven wordt kan er iets veranderen.
Als we het ons onbereikbaar voorstellen houden we op ernaar te verlangen. Als onze geest verzwakt moeten we hem oppeppen door hoop. ‘Alles vermag ik van Hem die mij kracht geeft’ zegt Paulus. Maar de hoop heeft ook geloof nodig in Gods goedheid, barmhartigheid en absolute trouw aan zijn beloften.
Met andere woorden, naarmate we meer in verbondenheid met God leven dag in dag uit, ’s morgens ’s middags en ’s avonds groeit onze kracht, onze hoop, omdat we onze zorgen en angst in zijn handen leggen. En dat kan gaan van zeer eenvoudige dingen tot zeer ingewikkelde dingen.
We ontdekken Gods liefde voor ons in kleine dingen waarvoor we dankbaar kunnen zijn. Het kan zelfs groeien naar een dankbaarheid voor dingen die we niet verkregen hebben. We hebben het vertrouwen dat God weet wat het beste is voor ons leven.
Wanneer je geloof hebt, zelfs zo klein als een mostaardzaadje, kan je bergen verzetten zegt Jezus ons.
Met de hulp van Gods genade, die we verkrijgen door ons geloof in Hem, krijgen we een hoopvolle blik naar onze toekomst en voelen we ons innerlijk vrij.
In christus wordt de gelovige in plaats van slaaf een vrije mens schrijft Paulus ons.
Maar er zijn volgens hem ook 2 valkuilen, de wet en het vlees.
Wat bedoelt hij?
Lees Paulus aan de Galaten 5, 13-25
Zijn aanspreektitel is ‘Domme Galaten’, het zegt al iets van zijn boosheid. Galaten waren mensen die in de streek van het huidige Ankara in Turkije leefden.
Wat bedoelt Paulus met de valkuil van de wet die echte vrijheid verhinderd.
De wet vervult de noodzakelijke rol van oppasser, anders wordt het chaos. Maar door te zeggen ‘ik volg toch de wet dus alles is toch in orde’ en wat ik nog meer doe dat creëer ik op eigen kracht, zeg je eigenlijk dat jij en jij alleen je doen en laten en goed zijn bepaald. Christus komt in dat verhaal niet voor.
Een christen echter gaat er van uit dat hij handelt en goed kan doen door de genade die hij van God krijgt. Hij beantwoordt de liefde van God door goed te werken bovenop het volgen van de wet. Hij kan dat doen doordat God hem de kracht geeft. Daarvoor is christus gestorven. Hij gaf ons de heilige geest de kracht om voortdurend verder toe doen in wat God wil voor ons. Daarom voelt hij zich vrijer wanneer er ontgoocheling aankomt. Want, wie op zijn eigen successen beroemd wordt vroeg of laat door wanhoop overvallen.
Wel, wanneer je in je leven afhankelijk bent aan eigen succes, erkend wil worden om je prestaties, dan geeft je de wanhoop kans. Je voelt je ongelukkig wanneer je niet genoeg erkenning krijgt. Je geef je het op. Stank voor dank. Ik stop.
Wanneer je echter al het werk doet voor onze Vader in de hemel, als dank voor al de gaven en inzichten die je ontvangt en als antwoord op Zijn vraag om de woorden van Jezus verder te vertellen, dan kan de ontgoocheling pijnlijk zijn, maar je geeft niet op, je werkt hard en legt het al of niet vruchtbaar zijn in Gods handen. Niet wij zijn belangrijk, maar Jezus die ons de kracht geeft door zijn heilige geest. Hij heeft ons vrijgekocht. Dat is wat Paulus bedoelt met de wet volgen of meer doen dan gevraagd wordt. De heilige geest geeft ons de kracht om ook juist te oordelen, hoe moet ik verder, wat moet ik veranderen om goed te doen. We zullen daarin ook inzichten krijgen. We maken allemaal ontgoocheling en pijn mee, maar we voelen ons vrijer in die pijn en in die ontgoocheling, doordat we weten dat we niet alleen staan.
Jezus zegt ons: Om niet hebben jullie ontvangen, om niet moeten jullie geven (mat 10,8)
Gods liefde moet je niet verdienen, ze is helemaal gratis. Door ons geloof in Jezus ontvangen we genade van de heilige Geest die ons tot liefde stimuleert en ons de kracht geeft het vol te houden. We hebben sterk de neiging te leven ‘voor wat hoort wat’ Het is zeer moeilijk om zo niet te denken. Dat kunnen we niet alleen, we hebben voor de liefde die vrij is Gods hulp nodig. Liefde die vrij is, is een liefde die niet terug verlangt.
5
Een van de dingen die de mens het meest nodig heeft om zijn vrijheid te beleven is de erkenning van zijn identiteit. Ik moet weten wie ik ben en wie ik ben voor anderen. Deze behoefte aan iemand te zijn wordt spijtig genoeg vaak gecompenseerd door hebbedingen of meetellen ten koste van veel. Daar kan je je een tijdje goed mee voelen maar dat duurt niet lang. Mensen zijn veel meer dan geld, succes, voorkomen en Intellect. Ook fier zijn op al het goede dat je doet of het feit dat je een heilig leven leidt is niet wat God van ons vraagt. Wanneer ons hard werken toch geen respons van mensen geeft, vallen we in elkaar en gaan we ten onder. Afhankelijk zijn van waardering van anderen is niet gezond en geeft geen innerlijke vrijheid. Innerlijke vrijheid bereiken we slechts als we tot onze identiteit terugvallen die God ons heeft gegeven en blij zijn met onszelf. Blij met wat we hebben aan talenten, blij met ons voorkomen, blij met onze kinderen, zelfs al gaat het moeilijk, niet leven met verwachtingen die niet haalbaar zijn. Je inzetten met dat waar je goed in bent.
Doen we dit niet en gaan we mee in de stroom van wat anderen van ons verwachten en van wat anderen denken dat voor mijn leven belangrijk is, dan vallen we in angst en ongenoegen en minachting van mezelf, of we vallen in hardheid, ongenoegen en minachting van de andere.
De mens is meer dan wat hij kan verrichten, hij mag er zijn, en ‘zo’ zijn want hij is een kind van God. Gewoon jezelf zijn in alle bescheidenheid, vreugde en fierheid, dankbaar om wat je bent. Zo zullen we ook de weg vinden die God voor ons heeft uitgestippeld. En dat kan soms zeer moeilijk zijn. God vraagt ons soms niet veel, maar hij vraagt ons wel de juiste dingen te doen.
Zo willen vele oudere mensen hetzelfde comfort als tijdens hun jeugdjaren, dat kan niet, lijden hoort bij de oude dag, alles gaat wat moeilijker. Dus God vraagt ons om niet te zagen en te klagen, eenvoudiger te leven, met minder tevreden te zijn. Tevreden zijn met wie je bent in dat moment van je leven.
God, Onze Vader houdt van ons zonder voorwaarden, hij houdt van ons omdat we Zijn kind zijn. Ik ben wat ik in Gods ogen ben, een hulpeloos kind, dat helemaal niets heeft, alles heeft gekregen, Mateloos bemind wordt door God, helemaal vrij is en niets te verliezen heeft. Het is echter moeilijk om dit dagdagelijks te weten, zodat we niet meegesleurd worden in de mallemolen van wereldse en materiele verwachtingen die ons angstig maken, omdat het nooit goed genoeg is voor die buitenwereld. We horen er niet bij, maar we horen bij God. Dat te weten maakt ons innerlijk vrij. En als je niet meer gelooft in dat wat je voor God kunt doen, ga dan door met te geloven in wat God voor jou kan doen.
Strikt genomen heeft God onze goede daden niet nodig. Het zijn Zijn schepselen die dat nodig hebben. De ervaring van Zijn liefde doet ons de verantwoordelijkheden nemen om het juiste te doen tot zijn eer en glorie en voor het goed van zijn schepselen en zijn schepping.
In een gezellige avondbijeenkomst denken “oei we moeten nog een half uur bidden, we gaan beter vlug [RVdB1]weg” is misschien niet de juiste beslissing. Vraagt God van ons nog een half uur gebed terwijl we zinvol samen zaten. Neen, dat is niet de vrijheid die God ons geeft. God wil dat we genieten, in volle vreugde leven om er morgen weer fris tegenaan kunnen gaan, om weer het juiste te kunnen doen tot zijn eer en glorie en voor het goed van zijn schepselen en zijn schepping. Een kort dank U God voor deze ontmoeting is dan even goed voor God. En dan snel slapen in vrijheid en vol vreugde, dankbaar om kind te mogen zijn van God.
Vrijheid ervaren we dus enkel als we op elk moment weten dat alles, maar dan ook alles van God komt, dan worden we zoals Jezus beschrijft in de Bergrede, zalig de armen van geest want hen behoort het koninkrijk der hemelen.
Het gaat hier over een belofte van Jezus.
Degene die de zaken begint te bekijken vanuit God en ernaar leven, degene die onderweg is met Jezus leeft vanuit nieuwe maatstaven. Zij zijn nederig en handelen ernaar.
Nederig zijn van hart wil zeggen: niet van God eisen dat we omwille van onze daden beloond zullen worden.
Nederig zijn wil zeggen: Gods liefde over ons laten komen, beseffen dat we niets zijn zonder God. Door Gods liefde kunnen we leven in innerlijk overeenstemming met wie God is en wat Hij zegt.
Nederig van hart, Gods liefde over ons laten komen, geen focus op onze eigen daden. Ons werelds beroep met al zijn verplichtingen aannemen en de diepe innerlijke gemeenschap met Christus nastreven in ons werk, wat het ook is, van huisvrouw of poetsvrouw, tot topdirecteur of rentenier.
Zo is het ook met onze rijkdom, ons geld, ons succes, ons lukken. We moeten bezitten alsof we niets bezitten, dat geeft ons innerlijke vrijheid, ook dat is een deeltje van de vrijheid die God voor ons wenst.
Laten we dus volmondig ja zeggen op alles wat ons in ons leven over komt. Zelfs ons lijden is ja zeggen op wat Jezus ook meemaakte.
We kunnen alleen vrij zijn als we onze eigen waarheid kennen, de waarheid zal je vrij maken zegt Jezus ons. Het is moeilijk onze realiteit nederig te aanvaarden als start voor een gesprek met God. Een gesprek met God beginnen zonder onze eigen waarheid te aanvaarden is misschien een eerste noodzakelijke stap. Kijken naar wie ik echt ben in elk facet van mijn bestaan en daarover met God spreken is een betere stap.
Want vrijheid beleef je enkel wanneer je weldoordacht ‘ja’ zegt tegen wat God van je vraagt, wat de omstandigheden hier op de wereld voor jou ook zijn.
Om dat te kunnen moeten we intens bidden.
Bidden we voor onze eigen nederigheid. Jezus vraagt het ons, dankbaar en blij zijn, ook om wat ik niet verkregen heb om zo de vrijheid te voelen die God ons schenkt. Die vrijheid die me blij en dankbaar maakt om wie ik ben, om wat ik kan, wetende dat ik belangrijk ben voor God om wie ik echt ben.
Uitgezonden door de katholieke radiozender : Radio Spes
https://www.agapelifebelgium.be/nl/podcast1.html
Tekst podcast 1
Hoe kan een goede en almachtige God zoveel schuldeloos lijden toelaten.
Hoe kan diezelfde God bovendien stom blijven voor het gebed van zoveel goede mensen die smeken om genezing hulp of bevrijding. Is God dan niet in staat het lijden te verhinderen, ligt het misschien buiten zijn macht om een wereld te scheppen zonder al dat hemeltergend onrecht. In dat laatste geval kan men hem bezwaarlijk nog de Almachtige noemen.
Indien hij echter toch almachtige is dan begrijpen wij moeilijk zijn niet ingrijpen of zijn weigering om tussen beiden te komen
We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?
Als God het kwaad kan verhinderen waarom doet hij het dan niet en als hij het echt niet kan verhinderen waarom bidden wij dan tot hem? Vragen waarop geen pasklaar antwoord bestaat zelfs niet voor de gelovige. De niet gelovige mens weet met dit soort vragen helemaal geen raad. Volgens hen moeten mensen met deze vragen leren leven en intussen moeten zij zoveel mogelijk hun aandacht richten op minder deprimerende onderwerpen, laat grote levensvragen maar over aan de psychologie
Maakt lijden ons dan sprakeloos?
Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.
Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.
We ergeren ons dan aan mensen die, met goede bedoeling, al te naïeve en goedkope woorden strooien over tragische gebeurtenissen.
Wanneer het lijden toeslaat storten inderdaad alle goedkope theorieën en slogans als een kaartenhuisje ineen. Zij gaan zelfs onverdraaglijk hol klinken.
Met het lijden begint dikwijls een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Eerst is alles onduidelijk en boosheid en onmacht overspoelt ons. Maar als gelovige weten we dat het lijden niet zinloos kan zijn. Toch is het moeilijk in het lijden zelf antwoorden te vinden. Daarom is het zo belangrijk op tijd in ons leven op zoek te gaan naar mogelijke antwoorden.
Uitzending 1
Mensen hebben elkaar nodig in het lijden ook al is hun leed steeds van unieke en persoonlijke aard, maar niemand wordt door God geroepen om zijn lijden alleen te dragen.
Het ideaal van de gelovige is niet een uitroeien van al het lijden, maar wel het vruchtbaar en draagbaar maken van het lijden in zoverre het onafwendbaar is, want ziekte en sterven komt op ieders weg.
De gelovige verschilt niet van de ongelovige door een betere kennis inzake lijden of het beschikken over heldhaftigere moed. Als gelovige kunnen we het lijden misschien iets beter aanvaarden omdat ons gezichtsveld verder reikt, want er is de toekomst van de eeuwigheid, ons beloofd door Jezus.
Sommige mensen denken dat de mens maar 1 keer leeft. Met de dood is het gedaan. Boeddhisten streven naar een Nirwana waar pijn en passie niet langer meer voelbaar zijn. De hindoe onttrekt zich zoveel mogelijk aan het aardse omdat dit enkel verval en ontgoocheling meebrengt.
Wanneer wij ons volgelingen van christus noemen dan is het kruis van de lijdende Messias het centrale symbool in ons lijden en verdriet. Wie zijn kruis niet opneemt en mij volgt, is mij niet waardig zegt Jezus.
Maar dit alles is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het vraagt om een grote verbondenheid met Jezus.
Lijden en sterven zijn voor de christen niet het laatste woord. De stervende graankorrel is de ouverture voor iets nieuws, het nieuwe is de zekerheid van het eeuwig leven na de dood. Om met de woorden van Paulus te spreken als er geen opstandig van de doden bestaat dan is ons geloven zinloos.
Een van de belangrijke functies van het nadenken over de dood is, dat het ons ook doet nadenken over het leven. En een van de belangrijkst gevolgen van het lijden is dat we ons vragen gaan stellen over het echte geluk. Waar gaat echt geluk over? Zijn het misschien de eerste verstaanbare woordjes van ons kind of een goed gesprek, een aangename ontmoeting of de bloemen op de kast?
Eenvoud en intensiteit krijgen opeens een veel grotere waarde.
God heeft de mensen geschapen binnen een wereld van goed en kwaad, vreugde en lijden omdat dit misschien de meest vruchtbare bodem zou kunnen zijn voor onze volledigheid.
Het is doorgaans op ogenblikken van diepe frustraties of ontgoocheling over onszelf, dat de mens tot nadenken komt, zelden komen we tot bezinning op ogenblikken van succes en enthousiasme over onze eigen prestaties.
Die bezinning kan ons verschillend wegen doen kiezen, een weg van intenser geloven of een weg van ongeloof en verharding. Want alle lijden gaat gepaard met boosheid, onbegrip, onmacht het lijden te kunnen plaatsen, zin te geven aan het intense lijden.
Maar in de eerste plaats is het onze grootste opdracht dat we zoveel mogelijk doen om het lijden te voorkomen waar we kunnen. Voorzichtig zijn op de weg, het niet verwaarlozen van onze gezondheid, want soms zijn we zelf de oorzaak van ons lijden. Men, kan echter niet alle lijden op de rug schuiven van de mens er zijn ook nog de natuurrampen waaraan de mens niets kan doen.
Gelukkig worden we niet allemaal geconfronteerd met natuurrampen en waarschijnlijk worden meer mensen psychologisch gefolterd door de ‘angst’ voor het lijden dan voor het lijden zelf, de toekomst baart meer zorgen dan het heden. Jezus zegt daarover ‘elke dag heeft genoeg aan het eigen leed.’ Hij zegt ons dus eigenlijk wees niet te bang voor de dag van morgen. Leef vreugdevol en intens vandaag maar neem wel elke nodige verantwoordelijkheid voor morgen.
Einde uitzending 1
Tekst podcast 2
Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.
Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.
We ergeren ons dan aan mensen die, met goede bedoeling, al te naïeve en goedkope woorden strooien over tragische gebeurtenissen.
Wanneer het lijden toeslaat storten inderdaad alle goedkope theorieën en slogans als een kaartenhuisje ineen. Zij gaan zelfs onverdraaglijk hol klinken.
Met het lijden begint dikwijls een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Eerst is alles onduidelijk en boosheid en onmacht overspoelt ons. Maar als gelovige weten we dat het lijden niet zinloos kan zijn. Toch is het moeilijk in het lijden zelf antwoorden te vinden. Daarom is het zo belangrijk op tijd in ons leven op zoek te gaan naar mogelijke antwoorden. We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?
Niemand zal ontsnappen aan het lijden. Soms is het gelukkig kort, soms echter lang, soms draagbaar, soms ondraagbaar.
Dan rijst de vraag moet men het lijden niet stopzetten door het leven stop te zetten. We gaan hier niet verder op in omdat we als gelovige daar een duidelijk antwoord op hebben. De wetenschap is gelukkig al zover gevorderd dat ze ons intens kan helpen wanneer pijn ondraaglijk wordt.
Als gelovige willen we echter nooit mensen oordelen die wel de keuze maken voor euthanasie. Wanneer we Jezus willen volgen kunnen we nooit of nooit oordelen. God is er voor alle mensen, niet alleen voor gelovigen. Jezus volgen wil echter ook zeggen het kruis van het lijden dragen zoals hij het ook gedragen heeft. Hij zal ons bijstaan, geen moment zijn we alleen wanneer we met Hem in verbondenheid leven. Daarom is het een geschenk inzichten te ontvangen om te zoeken naar wegen om de verbondenheid met God op te bouwen door te luisteren naar Jezus woorden.
We groeien meer naarmate we los kunnen komen van ons bezit en ons verlangen naar bezit. Be-zitten betekent zich neerzetten op voorwerpen die men als zijn eigendom beschouwt. Men beweegt dus niet meer vrij.
Het lijden, hoe pijnlijk ook, maakt ons soms los van onze bezittingen, het wordt allemaal niet meer zo belangrijk. We denken hierbij ook aan de boodschap van Jezus. Het is heel belangrijk te geloven in iets belangrijkers dan succes of sociaal applaus. Zalig de treurende want ze zullen getroost worden.
God kan niet lijden, maar Hij lijdt wel mee met ons.
God-mens, Jezus, kent het lijden wel en onder het kruis van Jezus wordt het duidelijk wat het betekent. Maria en Johannes hadden onder het kruis vreselijk verdriet om zoveel onrecht dat Jezus werd aangedaan. Kunnen we ons in ons verdriet verbonden voelen met Maria en Johannes? Kunnen wij troost vinden in ons geloof in God, Hij omringt ons, hij zal ons bijstaan en troosten als we verdriet hebben om het onrecht en het lijden dat wijzelf of onze geliefden moeten doorstaan.
De christelijke theologie leert ons dat de mens naast het goede, ook het kwade in zich draagt. Daarom hebben we de goddelijke hulp nodig. De mens moet allereerst zichzelf onder controle krijgen, zijn geldingsdrang, zijn instinctieve impulsen.
Dat de mens dus fundamenteel goed is en de maatschappij hem bederft is niet juist vanuit onze christelijke visie. We zijn vol van verlangen naar erkenning, we hebben een geldingsdrang, moeten oppassen of onze instincten krijgen de bovenhand, kwaadheid machteloosheid halen slechte dingen in ons naar boven.
Als we al te gemakkelijk aanvaarden dat we van nature goed zijn dan laten we toe dat we onszelf niet te erg veroordelen in het kwade. We zijn zo en we laten regelmatig toe dat we zo zijn, er zijn redenen genoeg om me te verdedigen, de andere is de aanleiding. Daarbij ik mag toch mezelf zijn, ik heb daar nood aan anders hou ik het niet vol. Het zijn slogans die modern aanvoelen.
Maar, God heeft een ander plan met ons, onze, door God geschapen driften, zoals geldingsdrang, nood aan seksualiteit, ambitie, staan in dienst van iets wezenlijker, iets hoger, iets dat ons verheft. Seksualiteit dient om mijn relatie dieper en hechter te maken en dient niet om een antwoord te vinden op mijn eigen lusten. Het dient als een geschenk aan de andere, de andere die ik intens liefheb en die ik wil bijstaan in goede en kwade dagen, een belofte die we aan elkaar geven en volbrengen met Gods hulp. Zo worden we verheven naar een liefdesrelatie van geven en ontvangen, een liefdesrelatie die God voor ons wenst, maar die inspanningen vraagt.
Podcast 3
Hoe kan een goede en almachtige God zoveel schuldeloos lijden toelaten.
Hoe kan diezelfde God bovendien stom blijven voor het gebed van zoveel goede mensen die smeken om genezing hulp of bevrijding. Is God dan niet in staat het lijden te verhinderen, ligt het misschien buiten zijn macht om een wereld te scheppen zonder al dat hemeltergend onrecht. In dat laatste geval kan men hem bezwaarlijk nog de Almachtige noemen.
Indien hij echter toch almachtige is dan begrijpen wij moeilijk zijn niet ingrijpen of zijn weigering om tussen beiden te komen
We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?
In elke mens zit goeds, gebaseerd op zijn verlangen naar iets waardevols, iets hoger, een zoeken naar antwoord op de vraag van de zin van mijn bestaan. De verdringing van hogere verlangens in de mens leidt tot hyperactivering van de lager driften. Met ander woorden, als we ons verlangen naar diepgang negeren dan blijven we oppervlakkig denken en handelen, dan zeggen we soms gemene dingen tegen elkaar, omdat we egoïstisch denken verlangen en handelen. Ik ben belangrijk en als ik geen antwoord krijg op mijn verlangens, ben ik niet in staat iets te schenken van mijn liefde. Eerst ik en dan ben ik in staat de andere iets te schenken, maar dat is niet wat God met ons voor heeft.
In hoeverre is de mens nu schuldig aan het leed en het lijden dat zij anderen aandoen. Met andere woorden als de andere niet vriendelijk is, is het toch logisch dat ik ook niet vriendelijk ben. Dus hieraan ben ik niet schuldig.
Als christen hebben we daarover een andere visie.
Geluk bestaat er niet in om elke vorm van alle lijden en pijn te elimineren, maar eerder bestaat het geluk erin, wanneer men in staat is pijn en lijden de juiste plaats te geven in het leven. En dat is niet zo eenvoudig. Want hier gaat het niet alleen om ons eigen lijden en pijn maar ook om het lijden en pijn van anderen, vooral van de mensen die ons dierbaar zijn.
Op een zuiver manier beminnen betekent de afstand tussen mezelf en mijn beminde eerbiedigen. De andere mag anders zijn. Met de woorden van de dichter Kahil Gibran, de eik en de cipres groeien niet in elkaar schaduw, als we geen ruimte hebben krijgen we geen licht en lucht om te groeien.
Ook in het lijden moeten we dus ruimte laten, het is goed te spreken, maar het is ook goed te zwijgen in de pijn en het lijden van onze geliefden. Wakend aanwezig zijn bij de andere.
Het bestaan van een satan aanvaarden, het kwaad op rekening brengen van de duivel is al te gemakkelijk. Zo lijkt het dat God dan een vijand heeft waartegen hijzelf machteloos zou staan of die hij toelating zou geven te handelen.
Alleen het goede wordt dan verbonden met God en Hij heeft ‘ook’ af te rekenen met het kwade dat met de beste wil niet uit de wereld kan verwijderd worden. Zo willen wij als christen hier niet denken.
We willen ook niet meegaan in het feit dat de mens het allemaal moet oplossen zonder God. Hij en hij alleen zou dan alle krachten gebruiken, elke goddelijke bemiddeling is overbodig.
We willen tussen uitersten een weg vinden, niet de duivel, niet de mens alleen, niet alleen de hoop op het hiernamaals, niet alleen de wetenschap, niet alleen het bovennatuurlijke.
Hoe moeten we dan het kwade als oorzaak van het lijden zien zonder de duivel, zonder de vlucht in ‘alleen’ het hiernamaals, zonder de vlucht in ‘alleen’ de wetenschap, zonder de vlucht in “alleen” hopen op het bovennatuurlijke. Geen gemakkelijke vraag, het vraagt om een zoekend antwoord samen.
Naast al het goede dat de mens in zich heeft is er ook veel kwaad in elke mens.
Wat is dat natuurlijke kwaad in de mens, het kwaad dat ook erfzonde genoemd wordt.
God heeft geen paradijselijke perfecte toestand geschapen, geen paradijs waardoor Christus dan moest redden wat er nog te redden viel wat door de zonde van de mensen verprutst werd. Want dan zou hij beter vandaag geboren worden.
Van meet af aan werden alle mensen van alle eeuwen geboren in een wereld van pijn, lijden en dood. Door christus is duidelijk geworden wie God is en wat hij bedoelt met de mens die hij geschapen heeft. God heeft de mens geschapen en bestemd voor iets heel speciaals. De mens moet de weg gaan van een moeilijk begin naar een volgende groei. Het vraagt tijd en inspanning om stap voor stap een beter mens te worden en onszelf te kennen en te controleren naar waarheid. Een vooruitgang die onvermijdelijk een kritisch kijken, lijden en tranen, vallen en opstaan vraagt. Stilaan de weg vinden naar de bevrijding, naar een innerlijke vrijheid in alle omstandigheden. Dat is wat God wil voor ons. Stap voor stap kunnen wij door Jezus woorden inzichten krijgen in onszelf en in Gods bedoeling met zijn schepping. In ons stapjes zetten laat Hij ons ook nooit alleen.
Uit goed en kwaad, uit vreugde en lijden moet elke mens sinds zijn bestaan zijn persoonlijke roep beleven. Zijn roeping, zijn opdracht, zijn taak is zijn talenten inzetten, proberen te volbrengen wat God van hem verwacht, niettegenstaande alle moeilijkheden van de wereld. Zelfs niet gelovige mensen zijn er akkoord mee dat iedereen zijn talenten moet inzetten om proberen te doen wat van hem of haar verwacht wordt.
Het scheppingsverhaal gaat niet over een paradijs wat eens bestond, het gaat over wat God voorheeft met ieder van ons. Het zou al te gemakkelijk zijn de schuld van het lijden en het kwaad in de wereld te zoeken bij de eerste mens in de evolutie, de Adam en Eva, oorzaak van alle ellende.
Het scheppingsverhaal is een beetje zoals ouders die een leeg kleurboek kopen voor hun kind. Het is aan ons om er kleur in te brengen door onze gekregen vrijheid, onze talenten, onze specifieke eigenheid. Dat is het geschenk van ons bestaan, dat maakt ons uniek, anders dan anderen en dat moeten we gebruiken.
Leven in een wereld waar kwaad pijn lijden en ellende bestaat doet ons als christen ook nadenken over onszelf.
We maken allemaal fouten, niemand is perfect. We moeten niet alleen dijken bouwen om overstromingen te voorkomen, we moeten ook aan onszelf bouwen, ons karakter in de juiste richting sturen maar ook onze driften sturen, door ons denken te leiden naar hogere waarden en normen. Dan kunnen we ook ons egoïsme, onze angsten onze agressie onder controle houden. Dit kunnen we niet alleen, als gelovige weten we dat we daarvoor Gods kracht nodig hebben.
Einde uitzending 3
Uitzending 4
Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.
Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.
We ergeren ons dan aan mensen die, met goede bedoeling, al te naïeve en goedkope woorden strooien over tragische gebeurtenissen.
Wanneer het lijden toeslaat storten inderdaad alle goedkope theorieën en slogans als een kaartenhuisje ineen. Zij gaan zelfs onverdraaglijk hol klinken.
Met het lijden begint dikwijls een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Eerst is alles onduidelijk en boosheid en onmacht overspoelt ons. Maar als gelovige weten we dat het lijden niet zinloos kan zijn. Toch is het moeilijk in het lijden zelf antwoorden te vinden. Daarom is het zo belangrijk op tijd in ons leven op zoek te gaan naar mogelijke antwoorden. We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?
We hebben reeds stil gestaan bij de mens die oorzaak is van het kwade waardoor hij het lijden veroorzaakt. Maar ook de wereld van de dieren is een wereld vol vrees en angst en agressieve instincten. Zonder dit laatste zou zelfs de mens van de kaart geveegd zijn. Gelukkig hebben we gevochten om te overleven. Alle natuurlijke driften in ons aanwezig kunnen echter ontaarden zodra ze ongeordend worden, dit wil zeggen, niet langer gecontroleerd door de thermostaat van het verstand en het geweten. Driften ontaarden wanneer ze niet meer in dienst staan van hogere verlangens en waarden.
In die mea culpa ging Paulus ons voor, hij zegt, ik begrijp mijn eigen daden niet. Ik doe immers niet wat ik wil, maar wat ik verafschuw, dat lezen we in zijn brief aan de Romeinen hfst 7.
Waarom doen we het kwade. Liegen, kwaadspreken, ongeduldig zijn, jaloers, veeleisend, onvriendelijk. Aan krachten die destructief zijn gaf men de naïef klinkende naam van de duivel. Het is het kwaad dat soms boven ons eigen willen uitstijgt. We willen het niet en toch doen we het. Het kwaad doen is echter geen duiveltje op je schouder of een satan die in de living rond loopt. Het kwade is een kracht in ieder van ons leeft en die gevoed wordt in een klimaat van onwaarheid en een toegeven aan ieder zijn eigen waarheid. En toegeven aan het kwaad leidt automatisch tot erger kwaad. We zijn maar mensen en we vergoelijken ons snel.
De waarheid, het juiste vinden in ons denken en in al onze handelingen is intens moeilijk. Daarom zegt Jezus ons “Ik ben de waarheid”, bij Hem kunnen we inderdaad de waarheid in ons denken en handelen vinden en dan nog blijft het aardsmoeilijk. We zijn maar zwakke mensen, daarom moeten we ons omringen met goede mensen die ons voortdurend aandachtig houden voor de waarheid.
God respecteert ons zozeer in onze vrijheid dat Hij de mogelijkheid openlaat om Hem, God te weigeren. Hij gaf ons vanaf ons bestaan vrijheid om keuzes te maken in alles. Vrijheid vraagt dat er een keuze is tussen goed en kwaad. God heeft voor de mens een weg van vrijheid open gelegd die geflankeerd wordt door gevaren.
Liefde kan slechts bestaan als er ook tekorten zijn, tekorten bij onszelf, tekorten bij anderen. Dan kunnen we liefde oefenen, creativiteit vraag om onvolmaaktheid. God kan geen wereld scheppen waarin liefde, creativiteit en vrijheid mogelijk zou zijn zonder dat lijden aanwezig is.
Liefde wordt altijd geboren uit iets dat om zorg vraagt, iets dat onaf is, liefde vraagt altijd offers. Denk aan een wenende baby met een natte pamper, hij roept om hulp, hij ziet af, wij moeten hem helpen. Denk ook aan de vrouw die net weduwe geworden is en weent om de pijn bij het verlies. Zij heeft ons ook nodig. Moest die vrouw niet afzien dan heeft zij ons niet nodig, als de baby niet afziet zal hij ook niet wenen met de hoop zijn huid te beschermen tegen pijn.
Liefde vraagt om actie, vraagt om een geschenk. Als men de liefde kent dan weet men wat men mist als het afwezig is. Zonder jou voel ik me leeg zegt de minnaar, zonder jou ben ik niets.
Als je wil liefhebben dan heb je de andere nodig. Toch kan het ook pijn veroorzaken, want de andere beantwoordt niet aan de perfecte, hij of zij is niet het perfecte antwoord op mijn verlangen naar liefde. Liefde vraagt dus om offers. Die liefde en die offers stelt het christendom centraal.
Enkel al gevend wordt de mens zichzelf. Vanuit het lijden van de wereld schenk God aan elke mens zijn roeping en zijn taak. In een wereld waarin kwaad en lijden niet meer zouden bestaan zouden we voor elkaar overbodig worden, want lijden en onafheid doen mensen naar elkaar verlangen. We willen iets doen voor de ander omdat het ‘in’ ons zit ‘goed’ te doen. Maar ik kan niets doen als ik het gevoel heb dat de andere mij niet nodig heeft, ik kan enkel goed doen als er kwaad is in de wereld. Er is geen vooruitgang in de wereld zonder de tol van tranen en bloed en kwaadheid. Er is geen creativiteit in ons denken en handelen als we geen lijden ontmoeten.
Maar, onmiddellijk denk ik nu, voor mij hoeft het nochtans niet. Ik denk dat niemand naar lijden en onrechtvaardigheid in de wereld verlangt. Maar het lijden is er nu eenmaal, we kunnen het niet veranderen, we kunnen wel proberen er waarde en zin aan te geven. Die zingeving moet ik zelf zoeken.
Men begrijpt het beter als men naar kunst ziet. Een beeld dat in marmer gekapt is, is mooier dan een beeld in plastiek. De weerstand van marmer maakt het beeld intens waardevol. De kunstenaar heeft er al zijn kracht op ingezet, al zijn tijd, daardoor kan het beeldmooi worden. Zo is het ook met de zin van het lijden. Het op weg gaan met het lijden maakt ons mooiere mensen. Denken we aan grote figuren als moeder Teresa en Pater Damiaan en misschien mensen in uw omgeving.
Streng opgevoede kinderen zijn tot meer in staat dan verwende kinderen. Zij hebben weerstand ondervonden, terwijl verwende kinderen niet geleerd hebben zich echt in te zetten. Kinderen die verwend zijn gaan zich daarom zeer gemakkelijk vervelen. God de vader verwend zijn kinderen echter nooit. Hij wil dat ze uitgroeien tot mooie mensen, sterke mensen, mensen met inzet voor anderen. God heeft ons daarvoor een wereld geschonken waarin het goede nooit van een leien dakje loopt. Het goede verwezenlijken is een zware opgave. Liefde is niet mogelijk zonder keuzes te maken. Vandaar dat onze definitieve keuze voor iemand eigenlijk de hoogste hulde is die we iemand brengen. Maar daarmee begint de opgave om te blijven kiezen voor deze persoon. Want er zijn andere knappe en aanlokkelijke mannen vrouwen. We kunnen echter niet blijvend kiezen voor die ene partner als er geen andere mannen en vrouwen zouden bestaan. We zouden dan geen vrijheid hebben, geen ruimte. De aanlokkelijke secretaresse of de wijnkelder zijn echter geen slechte dingen, maar wij kiezen er soms voor in de fout te gaan, door ons vreemd gaan, door ons overdreven drinken. In ons kiezen tonen we wie we zijn, door ons goede keuzes bouwen we onze persoonlijkheid op en groeien we in wie we zijn.
Hetgeen liefde zo kostbaar maakt is niet alleen al hetgeen men doet voor de andere, maar vooral al hetgeen men moet laten om de liefde te laten groeien.
Onze ja is maar waardevol als ook een neen mogelijk is.
Er bestaan vele goede argumenten in pro en contra’s over God. Er zijn tekenen die ons doen twijfelen aan zijn bestaan en er zijn tekenen die ons God doen vinden.
Een van de meest negatieve tekenen op de wereld is wel het bestaan van het lijden, vooral als het lijden ons intens zelf treft en als we er geen zin aan kunnen geven. Maar Paulus schrijft ons in zijn eerste brief aan 1 Kor 10,13 13] U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.
Einde uitzending 4
Uitzending 5 Hoe kan een goede en almachtige God zoveel schuldeloos lijden toelaten.
Hoe kan diezelfde God bovendien stom blijven voor het gebed van zoveel goede mensen die smeken om genezing hulp of bevrijding. Is God dan niet in staat het lijden te verhinderen, ligt het misschien buiten zijn macht om een wereld te scheppen zonder al dat hemeltergend onrecht. In dat laatste geval kan men hem bezwaarlijk nog de Almachtige noemen.
Indien hij echter toch almachtige is dan begrijpen wij moeilijk zijn niet ingrijpen of zijn weigering om tussen beiden te komen
We laten ons inspireren door priester Herwig Arts en zijn boekje ‘waarom moeten mensen lijden’?
Als God het kwaad kan verhinderen waarom doet hij het dan niet en als hij het echt niet kan verhinderen waarom bidden wij dan tot hem? Vragen waarop geen pasklaar antwoord bestaat zelfs niet voor de gelovige. De niet gelovige mens weet met dit soort vragen helemaal geen raad. Volgens hen moeten mensen met deze vragen leren leven en intussen moeten zij zoveel mogelijk hun aandacht richten op minder deprimerende onderwerpen, laat grote levensvragen maar over aan de psychologie
Maakt lijden ons dan sprakeloos?
Als men het leven in zijn volheid wil aanvaarden dan mag men de vraag van de eigenlijke betekenis van het lijden en het kwaad niet uit de weg gaan.
Meestal worden we met die vraag geconfronteerd op momenten van heel concrete en pijnlijke gebeurtenissen. We voelen ons dan machteloos, intens verdrietig, eenzaam en dikwijls niet begrepen.
Geloof is een vrije daad, we hebben een leegte nodig om opdat God die leegt zou kunnen vullen. God is tot alles in staat behalve tot 1 ding hij is niet bij machte ons te verplichten in Hem te geloven.
Vele mensen werden dikwijls op banale wijze met God in contact gebracht, een saaie misviering, de schanddalen in de kerk, de rijkdom van het Vaticaan. Daarenboven is hen misschien lijden getroffen. Spreek dan niet meer over God zeggen ze. Velen hebben geen kans gekregen God te leren kennen om wie hij echt is. Het gaat over een ontmoeting met God, maar wie durft daarover te getuigen, heel weinig priesters, heel weinig mensen. Niet gelovige mensen willen geen leegheid en holle woorden horen, zij willen persoonlijke verhalen horen van mensen die geraakt zijn en God een plaats geven in hun leven en met Hem zichtbaar in een persoonlijk contact leven. Het start dus met ons handelen in verbondenheid met Jezus. Hoe dan? Gebeurt dat dan in het kerkgebouw? Neen het gebeurt dagdagelijks thuis in onze omgang met onze partner, onze kinderen, onze omgang met tegenslagen, omgang met onrecht en lijden. Opkomen tegen onrecht, omdat God ons leidt en weent om het onrecht, daarom wenen wij ook om onrecht. Daarom zegt Jezus ons “Zalig de treurenden want zij zullen getroost worden” Treuren en wenen, niet om ons persoonlijk lijden maar wenen om het lijden dat we zien bij anderen, vooral ‘dat’ lijden dat veroorzaakt is door het kwade.
Het lijden heeft nooit zin op zichzelf, maar waar het lijden onvermijdelijk is geeft de diepte aan mijn leven, diepte omdat ik zelf zingeving zoek, omdat ik zelf niet bij de pakken wil blijven zitten maar op weg ga met het lijden.
De niet gelovige schept zelf de zin van het leven, de gelovige ontvangt de zin van het leven door te luisteren naar Jezus woorden en te begrijpen wat God van hem of haar verlangt. Het antwoord op de zin van het leven vloeit dus niet voort uit ons eigen brein maar uit God zelf. Uit Zijn bestaan. Voor niet gelovigen is ‘geloven’ een stomme actie, een ‘illusie’ die het leven van de “sukkelende” mens draaglijk moet houden. Ook voor de gelovige lijkt echter het lijden soms zinloos. Maar hij richt zich naar het woord van God dat antwoord geeft op het lijden, vooral het luisteren naar Jezus woorden geeft opheldering en houvast. De gelovige schept die opheldering niet zelf, de gelovige ontvangt de verhelderende woorden die hem kracht geven om zinvol verder te gaan in blijheid, zelfs in het lijden.
Omdat een gelovige weet dat dat God een liefdevolle God is weet hij en gelooft hij dat het niet anders kan dat het lijden niet zinloos kan zijn. Het wordt echter dikwijls pas duidelijk als de ergst pijn geleden is. Daarom dat men zich in het lijden moet richten naar God, rustig en met geduld zal men dan de weg vinden. Het gebeurt niet plots, niet onmiddellijk na het gebed. Het is een langzaam inzicht, gedragen door het geloof
Als mensen zeggen met de dood is het gedaan dan doet me dat pijn. Dan voelen ik de drang die andere te overtuigen, maar neen, er is iets na de dood. We staan echter machteloos, tenzij er een gesprek mogelijk is; een gesprek waarin de andere de vragen stelt, wanneer er interesse is: wat is dat voor u geloven in het leven de dood en hoe ben je tot dat geloof in een leven na de dood, gekomen? Die vragen worden zelden gesteld. Als u niet gelovig bent, vraag het, ga op zoek naar iemand die daar een zinvol antwoord op kan geven. Doe uw stoute schoenen aan stel de vraag aan een priester en stel die vraag aan meer dan 1 priester want sommige antwoorden zullen ontgoochelen. Ga op zoek naar een antwoord die u doet nadenken, antwoorden die u op weg zetten.
Godsdienst is geen kwestie van alleen gebed, maar vooral van zinvolle contacten en goede relaties, het vormen van een gemeenschap, waar twee of drie in mijn naam samen zijn daar ben ik in hun midden zegt Jezus ons.
Hoe verwerk ik het lijden zonder eraan ten onder te gaan? Hoe slaag ik erin ondanks alles optimistisch te blijven
Wat kan menselijk leed overstijgen?
God verbergt zich soms opdat wij zelf iets kunnen ontdekken iets dat ons zingeving geeft en ons sterk maakt. Als we niet op zoek gaan zullen we nooit antwoorden vinden.
Christenen brengen het lijden in verband met het lijden van Jezus, de gekruisigde christus. Niettegenstaande dat dit kijken naar de zin van het lijden niet simpel is, zien christenen de Christus als een kracht en hulp voor de lijdende mens. In God geloven betekent tot inzicht komen dat het leven toch zinvol is, niettegenstaande het bestaan van het lijden.
Einstein zei zelf ‘de zin van het leven vinden betekent gelovig worden.’ Met ander woorden ‘zonder geloof is er geen zin voor het leven en het lijden in dit leven.
Christenen geloven niet in het lot, maar in een oproep tot voortdurend lief hebben. Dat is onze opdracht, onze taak, zelfs in het lijden. Het dwingt ons tot vriendelijkheid zelfs al zien we af, voelen we ons eenzaam, worden we niet begrepen. Naar de lijdende christus kijken doet ons geduldig worden tot er zich een nieuw weg aandient. Hij is ons voorgegaan in het lijden.
In een liefdesrelatie bestaan er geen geheimen, houden we niets achter, we geven ons totaal. Door in relatie te leven met de andere ben ik iemand. De liefde tot de andere roept mij op tot een zinvol bestaan, de andere zijn de mensen in mijn directe omgeving en God zelf.
In de wereld kunnen we ons aan iemand schenken, wanneer die iemand onze liefde weigert, doet dat verschrikkelijk pijn. God weigert echter onze liefde nooit. Maar daarvoor is een sterk geloof nodig.
Zelfs Jezus riep “mijn God mijn God waarom hebt ge mij verlaten”? Dat God met ons bezig is en ons niet alleen laat voelen we spijtig genoeg meestal niet. Het is ons geloof dat ons in verbondenheid doet leven met God. God kan dus niets zonder ons geloof. Want ongeloof brengt ons alleen bij het zinloos leed.
Napoleon zei, tegenslag hebben bestaat niet er zijn alleen domme mensen naast de verstandige. Dit soort uitspraken komen van mensen die nog nooit geleden hebben of die in kwaadheid leven omwille van het lijden. Lijden doet onze ogen soms openen of integendeel, soms doet lijden onze ogen sluiten.
Echter God treedt nergens binnen waar men Hem ongewenst acht.
Paulus zegt ‘Christus kennen betekent de verbondenheid met Zijn lijden gewaarworden en steeds meer op hem lijken’ fil 3,20
Zo zien we het lijdens proces als een proces van samenzijn. God lijdt in ons en God is op een speciale wijze aanwezig in de lijdende mens.
God heeft de mens geschapen als ex centrisch; de mens is geschapen om de liefde en niet voor zelfrealisatie. Bemind worden en beminnen, geven en ontvangen dat is het doel van ons leven. Relaties worden echter meer gebruikt om het eigen leven op te smukken. Zelfs God wordt gebruikt om eigen leven meer smaak te geven: ik bid voor mijn dochter, bid ik op die manier ook voor mezelf, want ik ben zorgen met die dochter. Het is menselijk, we zijn zwak en op onszelf gericht, maar ons gebed tot God moet dus zuiver gericht zijn omwille van de liefde voor de andere. Zuivere liefde is dus moeilijk, zuiver liefde is dus ook geduldig, want meestal willen we iets hier en nu. Dus in het lijden vraagt God ons niet te veel met onszelf en ons eigen lijden bezig te zijn maar ons te richten op Hem en op christus
Steeds weer zeg ik God dank voor zijn genade zegt Paulus.
In het lijden dit alles realiseren is intens moeilijk, slechts als ik mijn eigen ik kan verlaten kan ik uitmonden in het leven waartoe ik geroepen ben.
De grijze en neutrale wereld is van voorbijgaande aard want soms wordt ons door het lijden een nieuwe visie aangeboden. Het lijden vernietigt iets in ons om het nieuwe een kans te geven, iets dat van God komt, iets meer waardevols. Het is als kinderen vroeg of laat laten ze het speelgoed los om zich te richten naar iets dat waardevoller is. Maar om het echte te kunnen smaken moet het onechte worden weggenomen. Het gaat over waarden, iets dat meer voldoening schenkt. In het lijden gebeurt het dikwijls dat handen worden uitgestoken stilstaan omdat het niet anders kan, kijken en wachten en dan zien we soms nieuwe dingen. Soms moeten we niet de handen vol hebben, maar de handen vrij. Als we het te druk hebben, moeten we halthouden, we zijn niet goed meer bezig. Waar willen we naartoe als we onze handen vol hebben? Daarom zegt Jezus ons wee u rijken!
Het lijden is misschien de eerste stap om ons naar het wezenlijke, het echte, het waardevolle te keren. God verplicht ons echter nooit ons te onthouden van alle het mooie in de wereld, het behoort immers tot zijn schepping en een gave Gods. Ons leven gaat dus over prioriteiten in onze keuzes. Onze tegenslagen en afzien gaat over een zoektocht in de duisternis.
Het lijden doorkruist het oorspronkelijke levensplan van de mens en dwingt hem ertoe zijn eerste project te herzien of nieuwe keuzes te maken. Lijden geeft ons daarvoor dikwijls efficiënte kracht.
De lijdende mens roept vanuit zijn lijden de hulp van God in.
Omdat hij zich zwak voelt roept de mens naar God. Waar het echter een smeekbede blijft om verandering van het hier en nu ontmoeten we God niet. Bidden of in contact komen met God gaat over een relatie, over echt in gesprek gaan dagdagelijks, met gewone woorden. Niet om iets direct te verkrijgen maar om een overgave in Gods handen, niet mijn wil maar uw wil geschiede.
In de biddende mens kan God aanwezig worden. Deel van de aarde, deel van zijn schepping, vandaaruit werkt hij, aanwezig bereikbaar en werkzaam voor allen. God komt daar waar men hem bewust toelaat, daar waar de mens bidt, in gesprek gaat met God.
Zo blijkt dat Paulus ook ziek was, men denkt aan epilepsie. In die tijd werd dat begrepen als een bezetenheid door de duivel. Daarom bad Paulus tot 3x toe dat de satan zou weggaan, dat zijn ziekte dus zou weggaan, want dat belemmerde hem erg in zijn taak. Daarop antwoorde de Heer: Je hebt genoeg aan mijn genade, kracht wordt juist in zwakheid volkomen (2 kor 12,8-9)
God zegt dat misschien ook tegen ons, kracht wordt juist in zwakheid volkomen, we krijgen genade van God en dat is voldoende om krachtig verder te leven.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, daarom moeten we bidden en dagdagelijks in verbondenheid en communicatie gaan met God.
Paulus zal vanaf dit inzicht roemen op zijn zwakheden. Het is geen negatief denken of compassie zoeken. Het is wel onszelf niet op de eerste plaats zetten en bijvoorbeeld durven blijven kijken naar ons onhebbelijk gedrag tijdens een ziekteproces en daarvoor vergiffenis vragen aan de mensen die voor ons zorgen. God wordt dan het centrum van ons zijn in al wat we doen. We zijn dan niet meer de zelfzekere, de eisende. Als we ons naar God richten komt onze zekerheid vanuit ons geloof, we willen in dienst leven van God die ons leidt. Daarom moeten we de verbinding maken met God waarvan wij weten dat hij almachtig en oneindig goed is.
Job zegt maar de Heer luistert niet eens naar mijn roepen, al weet ik zeker dat hij mij hoort. Het is juist, geen woord van ons gebed ontsnapt aan Gods liefdevolle aandacht. Daardoor verandert de biddende mens zelf, niettegenstaande zijn situatie dezelfde blijft. De biddende mens wordt milder, luisterend, nederig, vriendelijk, goed en blijft zichzelf controleren in zijn daden. In een volwassen gebed is het niet zozeer God die de mens verhoort maar eerder de mens die uiteindelijk gehoor aan God schenkt.
Zie ik sta aan de deur en klop, als iemand mijn stem hoort en de deur opent zal ik bij Hem binnenkomen, zegt Jezus ons. God kan dan even het roer overnemen. De mens ontdekt dan dat God anders is dan het beeld dat hij uit zijn kinderjaren heeft. Ik zal Mij dan aan hem openbaren zegt Jezus. (Joh 14,21) God blijkt dan veel reëler en dichterbij te zijn.
Het meest heldhaftige in deze wereld is een geest die weerstand biedt aan de levensangst. De lijdende mens komt dan aan de voet van het kruis tot inzicht dat het leven van een mens in Gods handen ligt om het bij het afsterven terug te geven aan Hem die het geschapen heeft.
Wij bouwden beelden van U Heer als wanden, zodat reeds duizend muren om u staan en U verbergen. Breek deze muren af als gave voor mijn lijden zodat U zichtbaar wordt. Dat vragen we u in de naam van de vader de zoon en de heilige geest. Amen
Ik ben waardevol, ik ben uniek voor Hem. Ik ben als Jezus. Wat een ongeloofelijke boodschap. Maar ben ik het vergeten of weet ik het nog?
Omdat God mij het eerst heeft liefgehad kan ik leven zonder angst en in volle overgave, ik ben tot meer in staat door Hem. Als je bang bent en angstig, laat je dan liefhebben door Mij, zegt God.
God kiest ervoor om mij lief te hebben. Houdt God dan van iedereen? Ja, zijn liefde gaat uit naar alle mensen! Ieder mens is zijn unieke creatie, dat is Gods bedoeling.
Zijn liefde drijft angst uit. Als ik toch nog angst hebt, dan besef ik nog onvoldoende dat God van me houdt en wat dat betekent. Door te spreken met God wordt mijn angst draagbaar, God gaat voor me zorgen.
We worden angstig, depressief, kwaad, we twijfelen aan de zin van ons bestaan, het doel van ons leven. Indien we echter Gods liefde ontvangen, ja zeggen voor Zijn liefde, kunnen we ook anderen echt liefhebben, ten volle, zonder iets terug te verwachten. Het is God die door ons werkt, om zijn liefde te tonen, door ons naar anderen, dat is Zijn plan, Zijn wil voor ons leven. Hij heeft ons nodig.
Een eerste voorwaarde om te leven in verbondenheid met God is ons geloof. Geloof ik dat God mij liefheeft en staat te wachten met zijn liefde voor mij elke dag opnieuw en opnieuw?
Vanuit Gods liefde voor mij, ben ik tot meer instaat. Dit is liefhebben, omdat God mij eerst heeft liefgehad. Het wil zeggen tot meer in staat zijn.
Laat ons ook daarvoor bidden :
Lieve God, Jij bent Liefde, zo overvloedig voor ons, het is moeilijk om te geloven dat we die liefde niet moet verdienen. Uw liefde is een geschenk, zelfs al gaan we zwaar in de fout. Nooit gaat U weg. Laat ons door het ontvangen van uw liefde blije christenen zijn voor anderen. Wij bidden u Heer verhoor ons gebed.
De kwaliteit van Gods liefde voor ons is niet te vatten, niet te omschrijven, maar laten we de woorden van Johannes geloven die zegt:
Het wezenlijke van de liefde is niet dat wij God hebben liefgehad, maar dat Hij ons heeft liefgehad en zijn Zoon heeft gezonden om verzoening te brengen voor onze zonden. God is liefde. Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem. We hebben dan ook dit gebod van hem gekregen: wie God liefheeft, moet ook de ander liefhebben.
We lezen in hoofdstuk 25 vers 13 En toen enige dagen verlopen waren, kwamen koning Agrippa te Caesarea om Festus te begroeten.
Koning Agrippa II,was koning van het joodse land en kleinzoon van Herodus de grote. Hij is de laatste telg uit een vermaarde dynastie van Herodessen.
In de Bijbel komen we er vier tegen. In de eerste plaats is daar Herodes de Grote. Hij is de man van de kindermoord te Bethlehem. Eén van diens zonen is Herodes Antipas. Dat was de man die Johannes de Doper gevangen liet nemen en later betrokken is in het proces tegen Jezus. De derde Herodes is de Herodes die Jacobus laat doden en trouwens zelf voor de ogen van het publiek gruwelijk aan z'n einde komt. De zoon van deze Agrippa I is Agrippa II van Handelingen 26.
Zo was de achtergrond van Herodes Agrippa II. Hij wist precies wie Jezus was en hij was zich goed bewust van de wreedheden die zijn voorlopers hadden gedaan
Agrippa wordt geacht een expert te zijn aangaande interne Joodse aangelegenheden en dus krijgt Paulus de gelegenheid zich in het bijzijn van Festus en Agrippa te verdedigen.
Paulus getuigt en hij is verrast welke invloed dat op zijn toehoorders heeft
Het woord van God heeft altijd invloed op de mensen!
Paulus was kennelijk opgewonden dat hij eindelijk zijn zaak kon voorleggen aan iemand die de situatie begreep. Koning Agrippa (zie opmerking 1 bij Hand. 25:13)35 had Joods bloed in zijn aderen en was welbekend met de Joodse gewoonten (vers 3).
Festus de gouverneur van Judea had Paulus eerder gehoord, maar dit was de eerste keer dat Festus Paulus werkelijk hoorde spreken over zijn geloof in een opgestane Christus. Hij was overweldigd. Hij dacht dat Paulus gek geworden was. Festus dacht echt dat het ongelooflijk was dat iemand kon worden opgewekt uit de dood . We lezen in hoofdstuk 26 vanaf vers 25 : Paulus zeide: Hoogedele Festus, ik spreek geen wartaal, maar nuchtere waarheid. 26 Want de koning weet van deze dingen en tot hem spreek ik vrijmoedig, want ik kan niet geloven, dat hem iets van deze dingen onbekend is; dit is immers niet in een uithoek geschied. 27 Koning Agrippa, gelooft gij de profeten? Ik weet, dat gij ze gelooft! 28 Maar Agrippa zeide tot Paulus: Je haalt me bijna over om een Christen te worden.
29 En Paulus zeide: Ik zou God wel willen bidden, dat èn spoedig èn voorgoed, niet alleen gij, maar ook allen, die mij heden horen, ook zo werden als ik, uitgezonderd deze boeien.
Daar Paulus in hoger beroep gaat, wil men hem naar de keizer in Rome sturen
We zijn aangekomen aan hoofdstuk 27 van het boek de handelingen, we lezen:
1 En toen het beslist was, dat wij naar Italië zouden afvaren, vertrouwde men Paulus en enige andere gevangenen toe aan een hoofdman, genaamd Julius, van de keizerlijke afdeling. Tot daar de tekst.
Paulus begon nu aan zijn veelbewogen reis naar Rome. Deze reis duurde tenminste zes maanden,
Paulus was slechts één van meerdere gevangenen aan boord van het schip, maar voordat de reis voorbij was, nam hij de belangrijkste plaats in vanwege zijn geloof in God.
Julius was een hoofdman van de keizerlijke afdeling. Paulus werd aan zijn hoede toevertrouwd voor een veilige reis naar Rome. Hij was een vriendelijke man, wat blijkt uit zijn toestemming om Paulus in Sidon aan land te laten gaan om zijn vrienden te bezoeken dat lezen we in vers 3 van hoofdstuk 27.
Paulus gaf Julius raad in verband met het doorbrengen van de winter. Julius wees de raad af, maar nadat de voorspelling van Paulus was uitgekomen, volgde hij de aanwijzingen van Paulus volledig op Toen het schip waarmee ze reisden schipbreuk leed en de andere Romeinen de gevangenen wilden doden, verbood Julius dit nadrukkelijk omdat hij het leven van Paulus wilde sparen.
Na een verschrikkelijke storm kwamen ze al zwemmend aan op Malta
Allen waren Paulus dankbaar voor zijn gebed tot God
Hoofdstuk-28-
op Malta werd Paulus gebeten door een giftige slang, maar omdat zijn hand niet opzwol en zonder pijn was, dachten de mensen dat hij van goddelijke afkomst was.
Publius was de bestuurder van het eiland Malta en gaf Paulus na zijn schipbreuk drie dagen onderdak. Paulus bad voor de vader van Publius die van dysenterie werd genezen. Hierdoor kwamen ook anderen voor genezing en ongetwijfeld hoorden zij het evangelie en werden velen bekeerd.
Paulus en zijn gezelschap gingen eerst met het zeilschip en nadien te voet verder naar Rome. Paulus vond hier Christenen die mogelijk bekeerd waren door Aquila en Priscilla toen Paulus hen zag, dankte hij God en greep moed.
Aangekomen in Rome nam Paulus direct contact op met de belangrijkste leiders
Paulus riep deze Joodse leiders vanwege tenminste twee redenen bijeen. Ten eerste waren het de Joden in Judea geweest die alle beroering hadden aangericht waardoor Paulus gearresteerd was.
Ten tweede had Paulus voorgenomen om de mensen in Rome het evangelie te verkondigen (Hand. 19:21)38. Hij maakte daarom gewoon gebruik van de situatie om het evangelie met de leiders van de Joodse gemeenschap te delen.
Het laatste gedeelte van het boek handelingen gaat grotendeels over de verkondiging van het evangelie aan de heidenen. Paulus formuleert dat de heidenen het evangelie zouden ontvangen dat de Joden als geheel hadden verworpen. In vers 28 zegt Paulus dat de heidenen zich sneller tot God bekeerden dan vele joods broeders
En nadat hij dit gezegd had, gingen de Joden al redetwistende heen.
Paulus bleef de volle termijn van twee jaar in zijn eigen gehuurde woning, en ontving allen, die tot hem kwamen,
Paulus wordt gevangen te Rome achter gelaten.
De manier waarop het boek Handelingen de beschrijving van het leven van Paulus beëindigt is eigenlijk de meest toepasselijke manier. De bediening van Paulus is nooit beëindigd. Hij maakte discipelen, niet alleen maar bekeerlingen en door zijn brieven bedient hij tegenwoordig meer mensen dan hij ooit heeft gedaan op al zijn zendingsreizen.
De twee jaar in Rome en zijn twee jaar gevangenschap in Caesarea (Hand. 24:27) plus de tijd die het Paulus kostte om naar Rome te reizen brachten de totale tijd van zijn gevangenschap op tenminste vijf jaar.
Deze Handelingen heeft een onverwacht slot, er komt geen verslag van Paulus’ rechtspraak, maar de nadruk wordt hier gelegd op het verspreiden van de Blijde boodschap aan de heidenen
Het begon in Jerusalem en staat nu in Rome, het hart van de toenmalige wereld
Dit boek eindigt waar het begint, met de vermelding ‘maak zoveel mogelijk volgelingen van de Heer Jezus Christus en getuigt overal ter wereld zoals Paulus, ook al was hij een gevangene in Rome
Dit moet ook voor ons een voorbeeld zijn
Er zijn te veel mensen die ten einde raad zijn en die een Helper nodig hebben
Dus laten we getuigen van Jezus en ons geloven in hem. Laten we , waar mogelijk vertellen over de liefde en de vergeving van Jezus offerdood en het geschenk voor ons van een leven in overvloed hier op aarde dankzij jezus vergeving voor al onze fouten en dank zij de genade van God en de kracht van de heilige geest. Die vreugde wensen wij iedereen toe. Ieder christen kan een intens vruchtbaar en zinvol leven leiden hier op aarde dankzij ons geloven in Jezus.
Muziek
Lieve mensen we zijn weer blij dat we tot u konden spreken dankzij de kracht van de heilige Geest.
We hopen dat u er iets aan heeft en dat het u, dagdagelijks, iets dichter kan brengen bij Jezus. Jezus, aanwezig op elk moment van de dag, dicht bij ons , waar we ook zijn. Hij laat ons nooit alleen en met de kracht van de heilige geest kunnen we doen wat Jezus zou willen. Zoals Paulus het verwoordde in zijn brief aan de galaten. God wil voor ons een leven in liefde vrede vreugde vriendelijkheid goedheid geduld geloof zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Dit was de laatste uitzending over het boek ‘ de handelingen’
Het christendom komt uit het jodendom voort. Jezus en zijn volgelingen waren Joden. Het begin van de Kerk begint in Jeruzalem bij Pinksteren. Later in Handelingen komen we diverse voorvallen tegen waarin Joden en christenen tegenover elkaar staan. Paulus had regelmatig conflicten met deze Joden over de boodschap die hij hen kwam verkondigen.
Behalve Paulus waren de apostelen gewone, simpele mensen. Voor de Joden moet het vreemd overgekomen zijn dat gewone eenvoudige mensen met gezag over God gingen spreken. De Joden waren gewend dat dit soort verkondiging alleen door gezaghebbende Rabbi's of geleerden werd gebracht. Het was voor veel Joden vernederend om onderwezen te worden over God door mensen die op het gebied van de schriftuitleg niets voorstelden.
Daarenboven was Jezus als Messias te gek voor woorden
Joden hebben moeite met het idee dat Jezus zichzelf als de Messias presenteert. Er was onbegrip en afkeer.
Het was moeilijk te bevatten voor een Jood dat een eenvoudige timmerman de absolute climax zou worden van de Joodse geschiedenis.
Jezus was niet de persoon die in het rijtje van de 'groten' thuishoort. Een dienende persoon die uiteindelijk aan het kruis stierf was een slappeling in plaats van een groot man. In het Oude Testament lezen we dat wie aan het kruis hangt vervloekt is De visie van de christenen op de kerk was ook onacceptabel en een belediging voor de Joden. De christenen zeiden dat de tempeldienst en de offers niet meer noodzakelijk waren. De hiërarchie van de Joodse religieuze leiders viel weg. De Joden waren doordrongen dat zij het volk van God waren. De christenen zagen dit anders. Zij beweerden dat het volk van God samengesteld is uit de volgelingen van Jezus Christus. Dit uitgangspunt was een groot struikelblok voor veel Joden om toe te treden tot de christelijke kerk.
Hoewel we verschillende bezwaren gezien hebben voor Joden om toe te treden tot de groep van christenen weten we dat velen dit wel gedaan hebben. Velen kwamen tot de overtuiging dat Jezus wel degelijk de langverwachte Messias was.
Het Pinksterfeest of wekenfeest is voor de joden een dank feest Zevenmaal zeven dagen telt men vanaf het Paasfeest. Zeven verwijst in de bijbel altijd naar veel.
De joden moesten heel lang als slaven werken in Egypte. Met de hulp van Jahweh leidde Mozes zijn volk weg uit Egypte. Dat vieren de joden met Pesach of het joodse paasfeest. Het Wekenfeest kreeg na de bevrijding uit Egypte een extra betekenis. Het was het feest van de eerste oogst in het Beloofde Land. De joden waren nu vrije mensen in een vrij land. Maar nu begon het eigenlijk pas. Ze moesten nu laten zien dat ze goed met elkaar konden leven. Om hen daarbij te helpen hadden ze van Jahweh de Tora, de Wet gekregen. Op de Sinaïberg had Mozes de Wet gekregen om die aan het volk door te geven.
Vele joden kwamen dus van ver naar Jeruzalem Ze danken tijdens dit Pinksterfeest of wekenfeest God overvloedig voor de tarwe-oogst en de ontvangst van de Thora.
Paulus liep daar ook rond om te spreken over Jezus. Hij was dus door vele joden gehaat en werd tijdens zijn verblijf in Jeruzalem opgemerkt door Joden uit Asia, die ter gelegenheid van het Pinksterfeest naar Jeruzalem waren gekomen
De Joden uit Asia waren woedend omdat Paulus aan hun vroeger aanslagen ontsnapt was, en ze zagen nu de kans zich op hem te wreken
Hij werd dus gevangen genomen en belande uiteindelijk in Caesarea122 km noordwaarts van Jeruzalem.
Daar moet hij later voor gouverneur Antonius Felix verschijnen.
Deze gouverneur van Judea hoorde drie aanklachten, als zou Paulus een pest zijn van het volk, een bendeleider en hij zou de tempel ontheiligen
Hij zou oproer zaaien onder alle joden over de gehele wereld
Paulus verdediging weerlegde beleefd de drie aantijgingen
Hij prees vurig de Heer, waarvoor hij verkondigde
Mt10,32 zegt ieder die Mij bij de mensen belijdt, hem of haar zal ook Ik als de Mijne erkennen bij Mijn Vader die in de hemel is
Paulus legde als eerste uit dat rechtvaardigheid een gave van God is waarbij geloof het enige is wat wij van onze kant moeten doen. Degenen die tot de Heer worden aangetrokken vanwege de goedheid van God (Rom. 2:4) hebben een voordeel. De goedheid van God zal hen in goede en in kwade tijden blijven motiveren. Ons geloven is de manier om in ons dagelijks leven van hier en nu het bovennatuurlijke leven en de goedheid van God te ervaren.
Paulus had een brandend verlangen in zijn hart om het evangelie te prediken en zijn gevangenschap weerhield hem ervan om dat persoonlijk te doen. Hij benutte deze tijd om veel van zijn “gevangenis”-brieven te schrijven, maar zijn opsluiting moet erg frustrerend zijn geweest. Het enige waardoor Paulus niet ging wanhopen was dat hij meer toegewijd was aan God dan aan het werk waarvoor God hem geroepen had. Ongetwijfeld hield hij het vol door zijn gebed en zijn leven in verbondenheid met God.
Antonius Felix, de gouverneur van Judea was Paulus goed gezind, maar liet hem nog 2 jaar opgesloten
Felix wist dat duizenden mensen van Paulus hielden en hem respecteerden. Daarom hoopte Felix dat zij hem losgeld zouden geven om de vrijlating van Paulus te bewerkstelligen.
Maar toen de termijn van twee jaar voorbij was, kreeg Felix tot opvolger Porcius Festus en daar Felix de Joden een gunst wilde bewijzen, liet hij Paulus in gevangenschap achter
In Handelingen 25:7 lezen we Paulus had meer dan twee jaar in Caesarea gevangen gezeten en toch waren de Joden nog steeds woedend op hem. Paulus was niet slechts een voorbijtrekkende evangelist die door zijn gevangenschap tot zwijgen was gebracht. Hij had niet alleen bekeerlingen maar discipelen gemaakt, mensen die durfden te spreken over Jezus. Het evangelie verspreidde zich nog steeds als een lopend vuurtje, ook al zat hij in de gevangenis.
Op verzoek van de Joden riep Festus, de nieuwe gouverneur van Judea in Caesarea weer een hoorzitting bijeen om de zaak van Paulus te herzien (Hand. 25:1-5)15. Toen Festus aan Paulus vroeg of hij bereid was naar Jeruzalem te reizen om daar in een religieuze rechtzaak te verschijnen, beriep Paulus zich op de keizer (Hand. 25:10)16. Festus willigde vervolgens het verzoek van Paulus in om naar Rome te reizen en voor de keizer te staan. De tegenstanders hoopten om hem onderweg te kunnen vermoorden, maar als Romeinse burger werd hij goed beschermd(22,28)
Het recht van een Romeins burger om zich op de keizer te beroepen was onschendbaar. Iedere overheidspersoon die geen acht sloeg op een beroep op de keizer zou de strengste veroordeling van de Romeinse regering over zich brengen. Omdat Paulus een beroep deed op de keizer was Festus genoodzaakt om Paulus naar Rome te sturen om voor de keizerlijke rechtbank te staan. Toen dit verzoek eenmaal was gedaan, was Festus niet meer verantwoordelijk voor de zaak van Paulus. De Joden konden hem niet veroordelen omdat hij hun eisen niet inwilligde.
Men heeft eens uitgerekend hoeveel km Paulus gelopen heeft en men is tot de conclusie gekomen dat Paulus minstens 7800 km te land heeft afgelegd en 9000 km via de zee. Daarbij heeft men zich beperkt tot de reizen die in het boek Handelingen zijn beschreven.
Paulus schrijft over zijn eigen tochten: Voortdurend was ik onderweg, bedreigd door rivieren, rovers, volksgenoten en vreemdelingen, in gevaar in de stad, in de woestijn, op zee. Ik heb gezwoegd en geploeterd, vaak zonder te slapen, hongerig en dorstig vaak zonder eten verkleumd en zonder kleren” (2 Kor.11:26)
In die tijd was het kompas nog niet uitgevonden. ‘s Nachts kon men zich alleen maar oriënteren op de sterren. Bij donkere hemel voer men eigenlijk op goed geluk.
Overdag hield men de kustlijn in het oog, maar ’s nachts had men geen enkel oriëntatiepunt. Daarom was de reis van Kreta naar Malta voor Paulus en zijn reisgenoten zo vreselijk geweest.:Vele dagen zagen we geen zon en geen sterren (Hand. 27: 20).
Maar Paulus was gedreven. Zijn enige passie was het evangelie van Jezus Christus te verkondigen, beginnend in de synagogen, maar vooral ook in de grote cultuurcentra in zijn tijd: Athene, Efeze, Korinte, Filippi en Rome.
We eindigden de vorige uitzending met zijn aankomst in Efeze.
Paulus schreef vanuit Efeze aan de Korintiërs Daaruit kunnen we opmaken dat het vooral zijn zorg voor de gemeente in Korinthe was, die hem terug naar Griekenland zou drijven. Dus hij vertrok weer.
Bij de aankomst in Macedonië, het noordelijk deel van Griekenland, was Paulus’ gemoedstoestand erg somber: “(...)ons vlees had geen rust, maar wij waren in alles verdrukt: van buiten strijd, van binnen vrees.” (2 Kor. 7:5). Gelukkig werden ze al snel door God getroost door de komst van Titus, die ook nog eens goede berichten uit Korinthe meebracht (2 Kor. 7:6-7).
Nadat hij Paulus drie maanden in Macedonië had doorgebracht en hen een hart onder de riem had gestoken, wilde Paulus naar Jeruzalem gaan. Hij besloot in te schepen voor Syrië, maar daar aangekomen moest hij dit plan laten varen wegens een complot van de Joden; zij waren van plan Paulus te doden.
Hoe en waar men Paulus van het leven wilde beroven, wordt niet vermeld. God heeft hier een stokje voor gestoken; het complot lekte uit en Paulus werd ervan op de hoogte gebracht. Door over land terug te keren naar Macedonië, werd dit moordplan verijdeld.
Meer en meer kregen de christenen steun van het bestuur in de steden
Toch moest Paulus altijd oppassen voor aanslagen.
Zijn volgende bestemming was Trojas Hij kwam daar hij veilig toe en wekte daar een jongeling terug tot leven. Een wonderlijke geschiedenis over een zekere Eutychus, wiens naam zoiets betekent als ‘gelukhebber’. Hij werd door de slaap bevangen tijdens Paulus’ prediking en vanuit het venster waar hij zat, viel hij dood neer. Maar Paulus’ bemoedigt iedereen met de mededeling dat hij levend zou worden. En dit geschiedde.
Dit voorval is meer dan een wonder. Soms hebben wij ook uitzicht vanop een hoog verdiep en toch vallen we in een diepe slaap, zijn negatief. Nochtans geeft Jezus ons beloftes van eeuwig leven en vreugde hier op aarde ,we worden door hem vergeven. Soms is het nacht in onze wereld, maar wanneer we naar Paulus luisteren en naar de woorden van Jezus dan is er licht en uitzicht en worden we terug levend.
Paulus en zijn medeleerlingen bleven zeven dagen in Troas.
Dit is om over na te denken. Waarom bleef Paulus nog zeven dagen in Troas? Er was Paulus veel aan gelegen om op de eerste dag van de week, de zondag, met de plaatselijke gelovigen brood te breken.
De joodse feesten kwamen voor hem dan ook op de tweede plaats.
Ook in ons leven moeten we prioriteiten stellen: wat komt op de eerste plaats? Wie komt op de eerste plaats?
Op weg naar Jeruzalem stopte Paulus in Milete in het huidige zuid Turkije onder Kusadasi . Daar hield Paulus zijn afscheidsrede.
Het is beter te geven dan te krijgen, zei hij. Velen weenden, maar deden hem uitgeleide naar het schip dat lezen we in vers38
Over Caesarea in Israël liep de reis naar het zuiden naar Jeruzalem, en overal bezocht hij broeders
Die raden hem aan, niet naar Jeruzalem te gaan, omdat hij zou gevangen genomen worden. Ondanks de goede raad, vond Paulus het toch nodig om naar Jerusalem te gaan om zodoende de wil van de Heer te doen. De broeders en zusters baden vurig , dat God voor hen en de leider Paulus een hoopvolle toekomst wou geven. Wanneer wij bidden voor een hoopvolle toekomst mogen we niet vergeten er aan toe te voegen , maar niet mijn wil maar uw wil geschiedde, anders zijn we teveel gefocust op wat wij willen hier op aarde en dan zijn we intens triestig als niet gebeurt waarvoor wij hebben gebeden: bijvoorbeeld een goede gezondheid , geld, reizen genoeg vrije tijd, verstandige kinderen enz…
Te Jerusalem was er een vreugdevolle ontvangst, Paulus sprak over de eerste uitmuntende evaluatie en ook dat ze trouw de Wet moesten onderhouden
Later bevond hij zich in de tempel in verband met een reinigingsceremonie. Daar werd hij opgemerkt door Joden uit Asia, die ter gelegenheid van het Pinksterfeest naar Jeruzalem waren gekomen. Hoe vijandig de Joden uit Asia waren, hebben we reeds gelezen in Handelingen in hoofdstuk 20.
De Joden uit Asia waren woedend omdat Paulus aan hun aanslagen ontsnapt was, en ze zagen nu de kans zich op hem te wreken. Binnen een mum van tijd brachten zij de hele menigte in opschudding. Ze sloegen de handen aan Paulus, en beschuldigden hem er van de Grieken in de tempel hebben gebracht, en daardoor had hij heiligschennis gepleegd . Deze beschuldiging was ernstig. De heidenen hadden alleen toegang tot de buitenste voorhof, die gescheiden was van de voorhof van Israël. De afscheiding bestond uit een scheidsmuur, Soreg genaamd. Tot aan dit punt mochten de heidenen komen, maar geen stap verder. Er hing een bord waarop in verschillende talen stond vermeld dat het heidenen op straffe van de dood verboden was verder te gaan.
Paulus werd gegrepen en met geweld buiten de tempel gesleept hij werd met ketenen geboeid en afgevoerd. Toen de overste wilde weten wie hij was en wat hij had gedaan
Om Paulus te kunnen verhoren, beval de overste hem in de legerplaats te brengen. De menigte was door het dolle heen. De gemoederen waren zo hoog opgelopen, dat de soldaten Paulus moesten dragen om hem in veiligheid te brengen. Terwijl zij hem wegdroegen, liep de volksmenigte achter hen aan en schreeuwde: ”Weg met hem!” dat lezen we in hfdst 21vs. 34-36.
Paulus verdedigde zich met glans, toch werd hij nog gegeseld, Omdat de honderdman twijfelde aan de wet ; gij moogt een Romeinse burger niet geselen zonder veroordeling, liet hij Paulus naar het Sanhedrin brengen
het Sanhedrin het joodse gerechtshof, dat uit 71 leden bestond waren haters van de eerste christenen
Paulus werd de volgende dag door de Raad van het Sanhedrin berecht op een manier die vergelijkbaar is met de manier waarop Jezus jaren eerder berecht werd. Door te wijzen op zijn eigen erfgoed als Farizeeër en zijn geloof in een wederopstanding na de dood, weet Paulus een wig te drijven tussen de Farizeeërs en de Sadduceeërs, die niet in een wederopstanding geloven.
Hij sprak met passie over zijn eigen leven in dienst van de Heer, en daarbij wees hij op het feit dat niet alle leiders, vijanden van God waren
Paulus wist dat hij in moeilijkheden zat, maar dat belette hem niet door te spreken. Hij wist dat God nog steeds zijn leven controleerde!
Na het hierop volgende debat wordt Paulus niet aangeklaagd en wordt hij weer gevangengezet. Wanneer een samenzwering tegen Paulus wordt ontmaskerd, wordt hij in het geheim 's nachts 122 km noordwaards terug naar Caesarea gebracht, waar hij later voor gouverneur Antonius Felix zal verschijnen.
Deze gouverneur van Judea hoorde drie aanklachten, als zou Paulus een pest zijn van het volk, een bendeleider, en hij zou de tempel ontheiligen
Hij zou oproer zaaien onder alle joden over de gehele wereld
Het doel van alle zendingsreizen van Paulus was hetzelfde: Gods genade en de vergeving van de zonden door Christus verkondigen. God gebruikte het spreken van Paulus om het Evangelie naar de niet-Joden te brengen en de kerk te vestigen
Telkens Paulus in een nieuwe stad kwam, waren er die hem geloofden en graag zagen, maar er waren er ook die hem haten en het waren vooral de religieuze leiders, die HEM haten!!!
Hoe kan een man die zoveel haat over zijn hoofd krijgt toch energiek verder gaan? Het moet ons moed geven wanneer we zelf moeilijkheden ondervinden. De focus moet ons gebed zijn samen met ons nederig voelen in wat we proberen goed te doen.
Paulus leert ons dat we niet bezorgd moeten zijn om wat men van ons denkt maar wel om wat men van God denkt
Vanuit Athene vertrok Paulus naar Korinthe in Griekenland.
Daar hij alleen optrad, kwamen Aquila en zijn vrouw Priscilla, hem bijstaan
Het echtpaar had Rome moeten verlaten toen de keizer de Joden uit de stad verbande omdat deze voortdurend in oproeren verwikkeld waren in de verhalen ten voordele van Christus
Hoofdstuk-19-
Priscilla en Aquila zijn tentenmakers zoals Paulus zelf . In 52 na christus maken Priscilla en Aquila samen met Paulus de oversteek naar Efeze.
Daar ontmoeten ze Apollos die nader onderricht in het geloof krijgt van het echtpaar.
Apollos is een markante persoonlijkheid Hij was een Jood en behoorde dus tot het oude verbondsvolk van God. Hij was echter een ‘bekeerde’ Jood –nu noemt men hen de messiaanse joden.
Hij had openlijk partij gekozen voor Jezus,
Hij was welsprekend en geleerd. Waarschijnlijk had hij een opleiding genoten aan een van de beroemde retorenscholen in Alexandrië gelegen in Egypte
Als Jood kende hij het Oude Testament op zijn duimpje. En was hij in staat om verbanden te leggen en uitleg te geven, voor een geloof dat gezien wordt in een levenswijze, in het bewandelen van een weg. Het is wandelen in de voetstappen van Jezus. Na de dienst namen Priscilla en Aquila Apollos met zich mee naar huis en legden hem in privé-sfeer de weg van God ‘nauwkeuriger’ uit
Apollos voelde zich niet te trots om zich door een paar eenvoudige tentenmakers te laten bijscholen.. Laten wij niet vergeten dat de Heer Jezus een timmerman was, en dat de apostelen ongeletterde en eenvoudige mensen worden genoemd.
Hebben Priscilla en Aquila hebben een soort parochie bij hen aan huis.[4] In de drie jaar dat Paulus te Efeze blijft werken staan ze hem in alles bij.
Paulus doopte de leerlingen met de H. Geest, hierdoor werd de belofte van God volbracht en velen kwamen tot geloof en keerden terug naar huis met het geloof in de redding van de zondige mens, door de Jezus
Barnabas en Paulus waren goede vrienden, en allebei zendeling. Ze trokken intensief met elkaar op. Maar deze mannen kregen toch een diepgaand conflict met elkaar. Ze waren het oneens over Johannes Marcus, een jongere medewerker. Paulus vond dat Johannes Marcus absoluut niet kon meegaan op de volgende reis en Barnabas vond dat hij mee moest. Er ontstond een verbittering en de zendelingen gingen uit elkaar. De schrijver van het boek Handelingen – Lucas – doet wijselijk geen uitspraak over wie in dit conflict nu eigenlijk gelijk had. Hiermede waren er twee missie groepen dit is duidelijk de hand van God! Paulus nam Silas mee naar Galatië en Barnabas ging met zijn neef Marcus naar Cyprus
Marcus moet de kans krijgen ervaring op te doen in het zendingswerk. Dit gaat met vallen en opstaan. Heb dus geduld met hem! Later is Johannes Marcus toch een goede zendeling geworden, die toen wél voldeed aan Paulus’ eisen (2 Tim. 4:11).
God heeft hen gelukkig weer bij elkaar gebracht.
Muziek
Nadat Barnabas en Marcus waren gescheiden van Paulus, maakte deze zich klaar voor een tweede zendingsreis. Paulus koos een andere reisgenoot en medewerker, namelijk Silas. Over zijn afkomst en familiebetrekkingen wordt ons niets meegedeeld. Wel weten wij dat hij in Jeruzalem een vooraanstaande plaats onder de broeders innam: hij was één van de voorgangers (Hand. 15:22). Net als Paulus was hij een Jood, die het Romeinse burgerrecht bezat (Hand. 16:37-38).
De hele tweede zendingsreis, die ongeveer drie jaar heeft geduurd, vergezelde Silas Paulus.
Toen Paulus zich in de geest gebonden voelde naar Jeruzalem te reizen (Hand. 20:22), werd hem door de Geest betuigd dat hem daar gevangenschap en verdrukking te wachten stond (Hand. 20:23).
Zowel zijn reisgenoten als de plaatselijke gelovigen drongen er op aan dat hij niet zou opgaan naar Jeruzalem (Hand. 21:12). Paulus was echter vastbesloten in zijn voornemen en liet zich niet overreden. Hij was er stellig van overtuigd dat het de wil van de Heer was de reis naar Jeruzalem voort te zetten. We laten in het midden of Paulus hier ongehoorzaam was aan de stem van de Heilige Geest en zich door zijn eigen geest liet leiden. Hoe het ook zij, de Heer heeft Paulus niet laten vallen. Integendeel, de Heer heeft hem in de verdrukking, die hem tevoren was aangezegd, ondersteund: “De volgende nacht nu stond de Heer bij hem en zei: Heb goede moed, want zoals je in Jeruzalem van Mij hebt betuigd, zo moet je ook in Rome getuigen” (Hand. 23:11).
Paulus heeft in Jeruzalem van de Heer Jezus mogen getuigen en de Heer heeft dit naar waarde geschat. Juist als het nacht is, in de donkerste perioden van ons leven, komt de Heer ons moed inspreken. Misschien zijn we wel door eigenwilligheid in de problemen geraakt, maar als we iets met ons hart voor de Heer doen, zal Hij ons bijstaan en verder leiden.
muziek
Barnabas nam Marcus mee en voer over zee af naar Cyprus, het eiland waar hij was geboren (Hand. 4:36). Paulus zette zijn reis met Silas over land voort. Zij gingen Syrië en Cilicië door en spraken daar de menigte toe.
In plaats van één, kwamen er twee zendingsreizen. Barnabas was nu in de gelegenheid om Marcus op te leiden; en Paulus nam Silas, die onervaren was op het terrein van de zending, onder zijn hoede.
Langs een kloof door het Taurusgebergte – kwamen zij aan in Derbe en daarna in Lystra. In Lystra woonde een discipel genaamd Timoteüs Hij was de zoon van een gelovige Joodse vrouw, maar van een Griekse vader. Men neemt aan dat Timoteüs door Paulus tot bekering is gekomen
Paulus wilde dat deze met hem mee zou vertrekken, en hij nam hem en besneed hem ter wille van de Joden die in die plaatsen waren; want zij wisten allen dat zijn vader een Griek was.
Paulus had de gewoonte eerst de synagogen te bezoeken (Hand. 13:5,14; 14:1; 17:2). Timoteüs zou hem volstrekt niet van dienst hebben kunnen zijn als hij niet besneden was. De Joden wilden immers met een ‘onbesnedene’ geen omgang hebben. Daarbij kwam dat alle Joden in Lystra en Iconium wisten dat Timoteüs de zoon was van een Griek, een heiden, die zijn zoon niet had laten besnijden. Maar was deze besnijdenis dan niet in tegenspraak met Paulus’ eigen beginselen? Hij zegt immers dat de besnijdenis niets is, en het onbesneden zijn niets, dan het onderhouden van Gods geboden (1 Kor. 7:18-19; vgl. Gal. 5:6).
Neen, Paulus deed niets dat in strijd was met zijn eigen beginselen.
Dat Timoteüs zich wel moest laten besnijden, diende een ander doel.
Dat Timoteüs zich moest laten besnijden was van ‘praktische’ aard. Dit was nodig om de Joden voor de Heer Jezus te winnen.
Timoteüs had zich bij Paulus en Silas gevoegd. Met zijn drieën doorreisden zij de steden in het huidige Zuid-Turkije.
Asia (het westelijke deel van Klein-Azië) stond als reisdoel op hun kaart – dáár wilden zij het evangelie verkondigen. De Heilige Geest had echter andere plannen!
Uiteindelijk kwamen zij 600 tal kilometers verder toe in Troas, het huidige troje, een havenstad aan de Egeïsche zee (16:8). Gewoonlijk vliegen de toeristen tegenwoordig naar izmir en gaan dan noordwaarts naar troje.
Hier aan de kust liep de weg voor de discipelen dood.
In Troas kreeg Paulus ’s nachts een gezicht. Een Macedonisch man stond daar en smeekte hem aldus: “Steek over naar Macedonië en help ons” (16:9). Paulus, trachtten terstond naar Macedonië te reizen, daar hij daaruit opmaakte dat God hen had geroepen om hun het evangelie te verkondigen (16:10).
Tot drie keer toe hebben we gelezen dat de Heilige Geest ingreep in de reisplannen van Paulus en zijn metgezellen. Niet wij, maar God bepaalt de koers die we moeten varen. De manier waarop Hij dit doet, is niet altijd eenvoudig te verklaren
Hoe Hij dit deed, weten wij niet. In ieder geval wisten zij te onderscheiden dat dit het werk was van de Heilige Geest.
Om te kunnen aanvoelen dat Gods Geest ons iets wil duidelijk maken, zal onze geestelijke antenne goed afgestemd moeten zijn. Bij Paulus was dat het geval.
Men leest in de handelingen niet dat Paulus in gebed was. Toch ben ik ervan overtuigd dat Paulus en de zijnen hun plannen in gebed bij de Heer bekend hebben gemaakt. Waarom gaf de Heer hun dan niet meteen een duidelijk antwoord? Waarom liet Hij hen al die zware en vermoeiende kilometers maken? We weten het niet. Wat we hieruit wel kunnen leren, is dat het allemaal niet zo simpel en eenvoudig ligt als sommigen ons willen voorhouden. Wij kunnen God niet voorschrijven hoe Hij heeft te handelen. God is soeverein in Zijn handelen en Hij weet wat het beste is. Gods Geest leidt op verschillende manieren. Hij doet dat door de Schrift, het Woord van God, maar Hij maakt ook gebruik van de mensen om ons heen.
Met de uitstorting van de Heilige Geest beschreven in Handelingen hoofdstuk 2 was een nieuw tijdperk aangebroken.
