Een tiental jaar geleden kwam ik via een kennis in contact met Dhr. Willy Verlee, woonachtig op de Lokerenbaan te Zele. Dhr. Verlee was een gepensioneerd zelfstandige die heel zijn leven lang als een paard gewerkt had. Hij had een aanzienlijk fortuin opgebouwd met een twintigtal eigendommen, allemaal gesitueerd rondom zijn woonst op de Lokerenbaan te Zele.
Dhr. Verlee had geen kinderen en had enkel een oude zieke vriendin. Hij voelde zijn einde naderen en dacht eraan een aantal eigendommen van de hand te doen. Na onderzoek werd vastgesteld dat hij terminaal ziek was. Ondertussen ging ik geregeld bij hem langs. Onze gesprekken verliepen steeds vriendschappelijk en informeel. Dhr Verlee gaf mij te kennen niet te weten wat aan te vangen met zijn eigendommen en zijn nalatenschap. Daarbij werden alle pistes overlopen. Uiteindelijk besliste hij om zijn vermogen aan goede doelen te schenken. En uit sympathie mocht ik –als bevriend vastgoedmakelaar- alle verkopen van zijn onroerende goederen realiseren. Hij tekende een beknopte exclusieve opdracht. Daarnaast nam Dhr. Verlee mij op in zijn eigenhandig geschreven testament om de de verkopen te mogen realiseren. Op een van onze laatste gesprekken stelde hij mij voor aan de twee testamentuitvoerders, die zouden toezien dat alles correct zou verlopen zoals hij dat in zijn laatste wil wenste.
Enkele dagen later stierf Willy. Ik ging naar de begrafenis en er werd een afspraak gemaakt met de testamentuitvoerders. Groot was echter mijn verbazing toen de Zeelse notaris Lemmerling mij niet uitnodigde bij het voorlezen van het testament. En toen ik notaris Lemmerling opbelde was hij niet bereid om aan de lijn te komen. Lemmerling weigerde elk contact. Een bevriend notaris vertelde mij dat notaris Lemmerling zich in de knoei aan het werken was en raadde mij aan een advocaat onder de arm te nemen. Na enkele brieven antwoordde notaris Lemmerling uiteindelijk dat er problemen waren tussen de erfgenamen, maar “dat hij zeker rekening zou houden met mijn ereloon”.
Ik belde notaris Lemmerling op en kreeg hem eindelijk aan de lijn. Notaris Lemmerling vertelde mij dat hij “goed nieuws” had voor mij. Lemmerling meldde mij dat er een voorkooprecht op de eigendommen zat en dat hij van de gelegenheid gebruik had gemaakt om de eigendommen aan een sociale maatschappij aan te bieden. In feite verdraaide de notaris de situatie aangezien een voorkooprecht pas dient te worden aangeboden nadat er een andere koper is gevonden en niet op voorhand. Lemmerling had de laatste wil van zijn client geschonden en ook de exclusieve makelaarsopdracht die de overledene aan mij had gegeven.
Maar blijkbaar wilde de sociale maatschappij de eigendommen opkomen voor sociale doeleinden en ik mocht zelfs een factuur opmaken. Ik deed dat, maar bleef met een wrang gevoel achter. De regeling zou pas in de toekomst plaatsvinden aangezien er nog rechtszaken liepen tussen de erfgenamen onderling.
De jaren gingen voorbij en elk jaar polste ik bij notaris Lemmerling hoever het met de zaak stond. Uiteindelijk stuurde notaris Lemmerling mij een brief, waarin hij stelde dat hij helemaal niet zeker was of ik ooit een euro zou krijgen, aangezien de erfgenamen over zoiets dienden te beslissen. Lemmerling had mij duidelijk aan het lijntje gehouden en nu met de eindstreep in zicht, keerde hij zijn kar. Daarop diende ik een klacht in bij het provinciaal genootschap der notarissen. Die deelde mij mee dat de notaris geen enkele schuld trof. Het waren de goede doelen geweest die beslist hebben de laatste wil van Willy Verlee te miskennen door de panden niet via mij te verkopen.
Daarop nam ik contact op met de zeven VZW’s (De Wase dierenbescherming, VZW Blauwe wereldketen, Blindenzorg Licht en Liefde, Multiple Sclerose Liga, Vlaamse Diabetes Vereniging, Namaste VZW en de Vlaamse Liga tegen Kanker).
Ik vroeg hen beleefd en vriendelijk om een voorstel uit te werken in overeenstemming met hun geweten. Ik kreeg geen enkel antwoord terug, mondeling noch schriftelijk.
Onderzoek leert mij dat de feiten ondertussen gedeeltelijk verjaard zijn. Iemands laatste wil is bovendien zeer relatief. Notarissen en erfgenamen kunnen deze wil gewoon miskennen zonder dat daar enig gevolg wordt aangegeven. En eergevoel moet je van goede doelen niet verwachten…Ik zal niet gauw geneigd zijn om ooit nog een goed doel aan te bevelen.
U mag deze tekst doormailen of delen. Hopelijk komt deze tekst in handen van beleidsmakers die er kunnen voor zorgen dat iemands laatste wil wel wordt nagekomen.
Heeft U zelf een nare ervaring met een goed doel. Werden middelen aangewend voor persoonlijke verrijking of trok een goed doel geld van de overheid die ze voor iets anders gebruikte, laat het mij weten. Ik plaats het graag op internet.
Wim Vander Cruyssen
