Allerzielen

'k Heb zo menigmaal gegaan

waar de wilgen te treuren staan,

buiten stad, naar 't dodenveld ...

'k Heb bij woeste windgeweld

't geel gebladert dwarren zien

en onwetend op de knien

neergezakt en nagedacht

dat de dood met 't mensdom lacht

lijk de wind met 't dorre blad ...

Kranke mensdom, sta hier wat

bij de graven. 't Wormgekriel

knaagt aan 't lichaam; maar de ziel,

waar is zij? En lijdt zij niet

't snoerend vagevuurverdriet,

waar zij naar verlossing smacht

en naar uw gebeden wacht?

Allerzielen! Bededag

die ik niet vergeten mag ...

Allerzielen! Vader weent,

moeder kermt zo vereend ...

Vrouw of man of wie het is

roepen ons om lavenis.  

priester Guido Gezelle