Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
16-01-2021
The doors of perception
The doors of perception , van Aldous Huxley : "There are things known and there are things unknown, and between are the doors of perception."
Ik krijg er slechte gevoelens bij en braaknijgingen : de nieuwe woorden ; "stay-cation...," maar "dwaaldrang" is een verademing. De dames en heren die in de woonzorgcentra verblijven en plots de drang, de lust krijgen om te gaan wandelen of gewoon een beetje ronddwalen. Welke dictator haalt het in zijn hoofd om een groep mensen zomaar op te sluiten, vrijheidsberoving is strafbaar.
Josée is een weduwe van 73 en had het lumineuze idee haar mooi huis op het platteland in te ruilen voor een serviceflat, zeer practisch. De serviceflats maakten deel uit van een WZC met alle faciliteiten van restaurant, gezamelijke ruimtes en alle mogelijke voorzieningen. Prachtig tot de dag van de lock-down de directie besloot om de deuren te sluiten en alle bewoners ook die van de serviceflats op te hokken. Ordinaire vrijheidsberoving, waar haalt men het. Joséé mocht niet meer buiten en zat gevangen. Zij was gewoon en had er nood aan om naar buiten te gaan, naar de markt en met haar vrienden een koffie, in de zomer een ijsje op de terrasjes te nuttigen. Gek werd ze ervan. Hoe wreed en harteloos kunnen mensen zijn. Dwaaldrang is heviger dan heimwee en bovendien gezond en het ronddwalen wordt ten sterkste door alle psychologen aangeraden.
Neen, ik ben geen mislukte bioloog of insectenspotter, ik vind het gewoon plezant om tussen al de virussen een beter schepsel te ontwaren en stuit dan op " het vliegend hert " een tor die leeft van rottend hout. Alles is beter dan ... ik kan het woord niet meer horen !
Pfizer producent van het Coronavaccin, excuseer mij voor het woord, gebruiken hetzelfde water als de brouwer van Duvel. Of dat geen hele geruststelling is ! De nevenwerkingen van Duvel vallen best mee, en ik verdenk er zelfs mensen van dat ze Duvel alleen voor de nevenwerkingen drinken.
Eindelijk goed nieuws, het verlossende woord kwam van Natuurpunt en stond in de Standaard van vandaag. Een natuurlijk bestrijdingsmiddel van de processierups blijkt een tor te zijn namelijk "de turkse poppenrover" die verzot is op de eitjes van de processierups. Nu moeten we die turken massaal gaan importeren omdat, u had het al geraden, ze alleen in Turkije voorkomen. Als dat geen problemen met de immigratiediensten geeft zullen we eerdaags van die vervelende jeuk van de processierupsen verlost zijn. Eenvoudig en veel goedkoper dan andere bestrijdingsmiddelen, en we hebben er de veiligheidsraad niet moeten bijhalen alleen een paar verwarde biologen.
Deze morgen raakte ik niet op gang, en bleef maar rondneuzelen, tot ik uiteindelijk tot de conclusie kwam dat ik dit jaar, het eerste jaar zolang ik in mijn herinnering teruggaan elke nacht in mijn eigen bed geslapen heb ! Andere jaren gingen wij minstens in het najaar op familieweekend, een zomervakantie hebben wij zelden overgeslagen en in uiterste nood hebben wij dagen in het hospitaal gelegen.
Ja, als ik het nog een paar weken volhou zal ik alle nachten van het voorbije jaar 2020 in mijn eigen bed hebben doorgebracht! Voor mij persoonlijk een persoonlijk record dat niet verbeterd kan worden.
Nu dit voor mij een uitgeklaarde zaak is kan ik aan de slag !
Citaat uit het artikel uit de Knack bijdrage vqn Dr. Lode De Waele
Geluk zit in zeer kleine dingen. Geluk afhankelijk maken van externe factoren waar men in feite weinig vat op heeft, leidt onlosmakelijk tot frustraties. Waar men wel vat op heeft, is de manier hoe men kijkt naar deze tegenslagen. Vermits, bijvoorbeeld, ziekte en overlijden een fundamenteel onderdeel vormen van het leven, heeft het relatief weinig zin om zich hier druk in te maken, hoe moeilijk dat ook soms is. Het stoïcisme stelt dat het zinvoller is om dit te aanvaarden en vooral te leven in het hier en nu. Wat gebeurd is, is gebeurd. Wat nog moet komen, heeft men toch geen vat op.
Dr. Lode De Waele is vrijwillig onderzoeker bij Erasmus Hogeschool Brussel en de Universiteit Antwerpen. Hij schrijft deze bijdrage namens denktank Eleni.
Het was eind juni en de lagere school, die aan de achterkant van onze tuin grenst, repeteerde op de speelplaats voor uw eindejaar, of was het gewoon bezigheidsterapie?
Ik zie ze niet achter de afsluiting, maar kan er mij wel iets bij voorstellen.
Het liedje "Savage Love" werd gedraaid, halverwege stopgezet, opnieuw en opnieuw en opnieuw, tot het tot een oorwurm bij mij geworden was.
Luister en doe uw ogen dicht en zie het dansje voor u. Een aangename bezigheid in deze tijden !
..."Roger Putseys schuldig aan doodslag, maar krijgt met 9 jaar cel zeer lichte straf: “Hij zette zelf bewust aanval in op buurman Luc Dams” ..."/ LEUVEN / KORTENAKEN - Roger Putseys (74) krijgt zijn vrijheid niet terug, maar is ook geen moordenaar. De jury op het Leuvense assisenproces verklaarde hem vrijdagnamiddag na zes uur beraad schuldig aan doodslag. Hij is veroordeeld tot 9 jaar cel. Dat is minder dan wat de openbaar aanklager eiste, met name 15 jaar. “Hij stak Luc Dams zonder meer intentioneel neer, en met grote kracht.” Geen wettige zelfverdediging, geen uitlokking, geen onweerstaanbare drang. De twaalfkoppige jury gelooft Roger Putseys (74) niet. Neen, er was die 30ste juli 2016 toen hij buurman Luc Dams neerstak in het hart geen oncontroleerbare handeling, geen uitgeschakelde wil bij de beschuldigde. Dat blijkt uit het arrest dat assisenvoorzitter Peter Hartoch vrijdagnamiddag voorlas na een beraad dat meer dan zes uur in beslag nam. Net dat juridisch argument - het befaamde Artikel 71 - had de verdediging donderdagavond ultiem in de strijd gegooid. De jury volgt die stelling over de onweerstaanbare drang niet. De jury stelt dat Putseys wel bij zinnen was en denkt dat hij perfect weet wat er tijdens die steekpartij precies is gebeurd. LEES OOK. Assisen ‘paramoord’: “De enige zielige troost, mijnheer Putseys, is dat uw leugens en manipulaties zijn doorprikt” “De jury sluit zich aan bij de vaststellingen van de wetsdokters”, klinkt het. Dat buurman Dams op het mes inliep die bewuste zomerdag in Kortenaken, is bij deze dus definitief van tafel. “Het is uitgesloten dat de verwondingen accidenteel zijn gebeurd. De steekwonde in het hart was zonder meer intentioneel en met grote kracht.” De jury gelooft ook niet dat de “dynamische vechtpartij” tussen de twee op de oprit plaatsvond. Wel op straat. Ze baseren zich hiervoor op de stille getuigen op straat, met name de bloedsporen en de afgerukte hemdsknopen. Ook de getuigenis van Dams’ vrouw Marina, die haar stervende man vanop straat richting oprit zag strompelen, werd geloofd. Putseys sloeg toe op straat, en met het oogmerk om te doden. “Hij stak bewust, en met grote precisie” De jury veegt ook van tafel dat Roger Putseys een aanval van Dams moest afweren. Of dat zijn vrouw Simone bedreigd werd en dat hij wel naar het keukenmes moest grijpen. “Van proportioneel verweer is geen sprake. Hij zette zelf de aanval in op zijn buurman. Uit niets blijkt dat er sprake is van uitlokking. Zijn vrouw Simone maakt er in haar eerste verhoor ook helemaal geen melding van. Er zijn ook geen redenen om aan te nemen dat hij zich in een fase van zinsverbijstering bevond. De grote kracht en de grote precisie spreken die bewering tegen.” Wel leugenaar, geen moordenaar. Een klein lichtpuntje voor de verdediging: de jury volgt de stelling van het openbaar ministerie en dat van de burgerlijke partijen niet dat er sprake was van moord. De voorbedachten rade is volgens de jury niet bewezen. Openbaar aanklager Ben Pieters zei weinig verzachtende omstandigheden te zien. Hij omschrijft de beschuldigde als een leugenaar. Putseys kreeg 9 jaar. De openbaar aanklager had 15 jaar cel geëist, wat al bijzonder licht straf. Dit vanwege zijn blanco strafregister, zijn hoge leeftijd, geringe kans op recidive, als verzachtende omstandigheden.
Dat was even schrikken, toen ik vanmorgen de bevolkingscijfers van Geetbets 1911-1920, verzameld door Guy Leus, doorbladerde.
Het eerste met paarse markeerder aangeduide gegevens, namelijk tweelingen, waren twee tantes van mij waar ik het bestaan niet van kende. Toen ik verder keek bij de overlijdens bleek dat ze alle twee de geboorte niet overleefd hadden. Daar heb ik nooit iets over gehoord, mijn moeder is drie jaar later geboren in 1914, niet te verwonderen dat het een bedorven scheet was, die het tot onderwijzeres in die tijd schopte, niet zo vanzelfsprekend en altijd door haar twee oudere zussen op handen gedragen werd. De tragiek stopte niet in die tijd want later in 1930, sterft de oudere zus van mijn moeder op 23 jarige leeftijd aan de spaanse griep en nog geen maand later mijn grootmoeder op 58 jarige leeftijd.
Mijn grootvader overleefde dit alles en werd 90 jaar.
Als iedereen beknot wordt in z'n vrijhied (en zich er een beetje aan houdt) vinden we het allemaal nog niet zo erg en krijgen er geen depressie van. Als wij alleen opgesloten worden en de anderen vrij rondlopen vinden wij het erg en gaan phychisch lijden.
De coronacrisis heeft ons wijze lessen geleerd. Nu nog maar hopen dat we het morgen niet vergeten zijn!
" Hij was nog te jong om te weten dat het geheugen van het hart de slechtste herinneringen elimineert en de goede opblaast en dat wij dank zij die kunstgreep erin slagen het verleden te verdragen.." einde citaat.
Bieke Cent, alias Louis Vandenberg, werd geboren op 6/10/1912 en overleed te Bierbeek in het klooster van de Broedergemeenschap Maranathan of de Broedergemeenschap van Karmel, een lekentak van de Karmelieten op 04/01/2007. Hij was medestichter van deze gemeenschap van broeders die ontstaan waren uit een gebedsgemeenschap.
Ik ben nieuwsgierig en gisteren eens gaan kijken bij de kapel van Karmel te Bierbeek. Het bleek allemaal te kloppen met wat ik er mij van had voorgesteld. Toen ik de kapel binnenkwam dacht ik vijftig jaar terug te zijn. Een altaar waar een Broeder met kazuifel aan met de rug naar ons aan het altaar een ceremonie aan het doen was. Knielstoelen met rode velours, een communiebank. Een replika van de lijkwade hing boven het altaar en dit bleek elke vastenperiode zo te gebeuren. Er wordt elke zondag nog een mis volgens de oude liturgie opgedragen. De vroomheid en mystiek die ik vergeten was ademde dit hele tafereel uit. Wonderbaarlijk.
Ik ben Guilmet Michel
