Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
16-08-2015
Waar is de tijd ?.....
Waar is de tijd dat wij er van droomden om dit te bezitten en indruk op de meisjes te maken. Maar het mocht niet van thuis "veel te gevaarlijk". Nu begrijp ik het. Dit is de originele "Royal Nord". Die "brommers" gingen tot 80-90 km per uur, en het was levensgevaarlijk. Die stoere mannen waar wij zo naar opkeken reden natuurlijk zonder helm of bescherming. Dat er geen dodelijke ongelukken mee gebeurd zijn mag een wonder heten. Het enige dat toen veiliger was dat er weinig verkeer was. Wij voetbalden op de openbare weg en stopten even als er een auto kwam. Het aantal auto's in ons dorp waren te tellen. Wij amuseerden ons soms met de nummerplaten van de auto's op te schrijven. Dat was gemakkelijk bij te houden.
Ik kan me de haartooi en de kleding van de meisjes van toen nog levendig herinneren, en het clipje hier is geen haar overdreven en hun klederdracht was alsof ze bij de paus op audientie moesten.
Mc Dermott vertelt het verhaal uit de eerste wereldoorlog waar duizenden Australiers en Nieuwzeelanders sneuvelden op het schiereiland Gallipoli in Turkije. Duizende jonge onvoorbereide mannen liepen onwetend in de val van de Turken en werden uitgemoord. Hartverscheurend, vreselijk drama. De geallieerden landen op het strand van Sulva Baai, waar zij op het open strand een weerloos doelwit waren van de goed gewapende en voorbereide turkse troepen, die vanuit de heuvels achter het strand de weerloze soldaten konden neermaaien. Ondanks dat het duidelijk was dat het een onmogelijke opdracht was bleven de geallieerden koppig nog maanden volhouden, wat duizenden nutteloze slachtoffers tot gevolg had. Elk jaar wordt dit nog herdacht door duizenden, vooral jongere Australiers, Nieuwzeelanders en Turken die een indrukwekkende herkenking houden, wat nog te zien was vorig jaar op de VRT, in de repotage over de voettocht langs de frontlijn van Nieuwpoort tot Gallipoli.
Ik ben Guilmet Michel
